“หึ หึ แล้วอีกอย่างเธอเมาแล้วควบคุมตัวเองไม่อยู่ เที่ยวจูบคนอื่นไปทั่ว” เขาขำเบาๆอย่างไม่กลัวคำขู่ของเธอ

“พูดอะไรของพี่น่ะ ” เธอถลึงตาใส่เขา

“ชั้นขี้เกียจอุ้มเธอ หนักก็หนัก แถมยังมาฉวยโอกาสจูบชั้นอีก เธอทำชั้นเสียหาย ดังนั้นชั้นก็ต้องป้องกันตัวไว้ก่อนสิ่ เดี๋ยวเผื่อวันนี้เธอเมาแล้วมาฉวยโอกาสล่วงเกินชั้นอีกทำไงล่ะ ”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ” เช่อเฟยเอามือปิดปากเร่ออวี้ไว้พร้อมใบหน้าที่แดงไปจนถึงใบหูคนกว่า30ชีวิตเห็นการกระทำของทั้งคู่ ก็มองตากันล่อกแล่ก

“น้ำส้มค่ะ คุณผู้หญิง” พนักงานวางน้ำส้มลงตรงหน้าเช่อเฟย เร่ออวี้มองหญิงสาวที่กำแก้วน้ำส้มแน่น

“น้ำส้มมาแล้ว งั้นเราก็มาดื่มกันเถอะเน๊าะ ดื่มมมมมมมม” เร่ออวี้ชูแก้วเหล้าขึ้นและดื่ม พร้อมกับคนอื่นๆ ชายหนุ่มเหล่ตามองหญิงสาวข้างๆและยิ้มออกมาอย่างชอบใจที่แกล้ง จนเธอโมโหเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้

“พี่จงใจแกล้งชั้นใช่ไหม” เช่อเฟยเอ่ยถามเสียงลอดไรฟัน ชายหนุ่มไม่ตอบแถมยังยักไหล่ยียวนทำให้เธอโมโหสุดขีดจนอยากจะข่วนหน้าเขาไปสักสองสามทีให้เลือดซิบ แต่ก็ต้องข่มใจ

ช่างเสื้อเห็นแบบนั้นจึงลุกขึ้นและทำทีไปเติมเหล้าตอนที่จะกลับไปนั่งที่เดิมเธอก็แกล้งสะดุดขาตัวเอง เหล้าในแก้วจึงหกราดไปที่เสื้อของเช่อเฟย “อุ๊ย ทุกคนหันมามอง “ทำไมเธอถึงไม่ระวัง” เฉิงเซียวถามแบบไม่พอใจ “ชั้นขอโทษจริงๆ ค่ะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจ ” ช่างเสื้อรีบขอโทษแสร้งทำหน้าสงสารเฉิงเซียวเตรียมจะต่อว่าอีก แต่เช่อเฟยลุกขึ้นห้าม “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เรื่องแค่นี้เอง เอาน้ำเช็ดออกก็หายแล้ว

งั้นชั้นขอตัวก่อนนะคะ ” เช่อเฟยรู้สึกขอบคุณช่างเสื้อในใจ ที่ทำให้เธอหาจังหวะออกมาจากตรงนั้นได้สำเร็จ เธอออกมาและรีบประตูลงพร้อมรอยยิ้ม

” ชั้นขอไปช่วยคุณเช่อเฟยนะคะ แต่เธอคิดผิด เพราะไม่มีอะไรรอดพ้นสายตาอันเฉียบคมของพระเอกหนุ่มไปได้ เขานั่งดื่มอยู่เงียบๆแต่ว่าเขาสังเกตุเห็นความผิดปกติทุกอย่าง

เช่อเฟยไม่ได้เดินเข้าห้องน้ำไปเช็ดตัว แต่เธอเดินออกมานอกร้านแทน ลมพัดเย็นๆ ไฟสีสวย บรรยากาศแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆและปล่อยออกเพื่อผ่อนคลาย จังหวะที่เธอกำลังยืนมองวิวยามค่ำคืนเพลินๆ สายตาของเธอก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหา

“ฉินเค่อ” เธอมองหน้าเขานิ่งงัน ราวกับถูกสาปให้ขยับไม่ได้

“เฟยเฟย ใช่เธอจริงๆด้วย” ฉินเค่อฉีกยิ้มกว้าง รีบสาวเท้าเข้ามาหาเธอ เขามาหยุดตรงหน้าเธอ ทั้งใบหน้าและแววตาบ่งบอกถึงความดีใจของเขาแต่เช่อเฟยกลับไม่รู้สึกใดๆ

“นายรู้ได้ยังไงว่าชั้นอยู่ที่นี่”

“ชั้นคิดถึงเธอมาก ชั้นอยากคุยกับเธอ”

กอดรั้งเช่อเฟยอยู่ ตอนที่ช่างเสื้อคุกเข่าอ้อนวอนนั้นเขาไม่ได้สนใจ ซึ่งหูแทบจะไม่ได้ยินคำพูดต่างๆนาๆของช่างเสื้อเลยด้วยซ้ำ เพราะสมองสายตาและสติกำลังจดจ่ออยู่กับหญิงสาวที่อยู่ตรงนั้น

“ฉินเค่อ ปล่อยชั้นนะ” เช่อเฟยดิ้นจนหลุดจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้น แต่มือหนาของเขาก็ยังคว้าข้อมือเธอไว้ทำให้เธอหนีไม่ได้

” ชั้นจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว ” ฉินเค่อพูดด้วยเสียงหนักแน่น

“นายเป็นบ้าไปแล้วหรือไง” เช่อเฟยพยายามแกะมือเขาออก แต่ฉินเค่อจับไว้แน่นจนเธอรู้สึกเจ็บ แต่จู่ๆเธอก็ถูกใครบางคนกระชากจนตัวปลิวไปซบอยู่ตรงอกเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองก็พบว่าคนๆนั้นคือเร่ออวี้อ้อมแขนที่โอบเธอไว้ทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจ

“นายมีสิทธิ์อะไรมาเสียมารยาทกับนางเอกของชั้น” เร่ออวี้เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุดัน

ฉินเค่อมองเร่ออวี้ที่โอบกอดเช่อเฟย และเช่อเฟยก็ไม่มีท่าทีจะดันตัวออก เขาก็รู้สึกโมโหขึ้นมา “นี่เป็นเรื่องของชั้นกับเธอ นายอย่ายุ่งจะดีกว่า” ฉินเค่อก็ตอบกลับแบบไม่ยอม

“ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามยุ่งกับนางเอกของชั้น” เร่ออวี้บอกย้ำเสียงเข้มพร้อมแววตาคมกริบ

“ชั้นเป็นแฟนของเธอ” ฉินเค่อยังพยายามสู้ต่อ

“เขาเป็นแฟนเธอ แล้วทำไมชั้นถึงไม่รู้”

เร่ออวี้หันมาสบตาหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขน

“แค่เคยเป็น” เช่อเฟยมองต่ำลงและตอบออกมาด้วยความหนักแน่น

“ได้ยินชัดนะ” เร่ออวี้จ้องหน้าฉินเค่ออย่างเย้ยหยัน และพาเช่อเฟยกลับเข้าไปด้านใน

“เฟยเฟย เธอลืมชั้นได้แล้วจริงๆเหรอ ”

ฉินเค่อตะโกนมาตามหลัง ขาของเช่อเฟยก็หยุดลง เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆและตอบออกไปอย่างไม่ลังเล

“ใช่ เรื่องราวของเรา ชั้นเผาทิ้งไปหมดแล้ว”

ตอบเสร็จเธอก็เดินเข้าไปในร้าน

ฉินเค่อกำมือแน่นและเตะไปที่กระถางต้นไม้จนแตกละเอียดเพื่อระบายโทสะ