“ชั้นอยากคุยกับเช่อเฟย ”

“ฝันไปเถอะ นายหมดโอกาสตั้งแต่วันที่นายทิ้งเพื่อนชั้นแล้ว”

“ชั้นไม่ได้ตั้งใจที่จะทำแบบนั้น มันจำเป็น ขอร้องล่ะ ชั้นอยากอธิบายให้เช่อเฟยฟัง ชั้นไม่เคยเลิกรักเช่อเฟยเลย ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้”

“หน้าไม่อาย นายรู้อะไรไหมว่าวันที่นายทิ้งเธอไป ผ่านมาหลายเดือนเฟยเฟยก็ยังร้องไห้ มันยากลำบากขนาดไหนกว่าจะผ่านมันไปได้ในแต่ล่ะวัน รู้บ้างไหมว่าเธอทรมานขนาดไหน ชั้นคือคนที่รู้ดีที่สุด เพราะคนที่ปลอบใจเธอในทุกๆวันคือชั้น และตอนนี้ เธอตัดใจได้แล้ว ลืมได้แล้ว แต่นายกลับมาบอกว่ายังรักเธออยู่ ชั้นว่า มันสายไปแล้วล่ะพ่อพระเอก” จิ่งเกอลุกขึ้นและเดินออกไป ฉินเค่อวางเงินลงบนโต๊ะและเดินตามออกไป เซี่ยปินมองตามไปและแสยะยิ้มอย่างชอบใจ เธอหยิบมือถือออกมาต่อสายหาใครบางคนทันที

“คอยตามดูเช่อเฟยไว้อย่าให้คาดสายตา คงไม่พ้นวันพรุ่งนี้ ยัยนั่นต้องมีพระเอกดังอีกคนไปหาแน่ ถ่ายมาให้ครบ ทุกช็อตล่ะ” เธอกดวางสายและยกกาแฟขึ้นดื่มพร้อมรอยยิ้มอย่างร้ายกาจ

ฉินเค่อเดินมาดักหน้าจิ่งเกอไว้

2ทุ่มตรงในปักกิ่ง ในที่สุด ซีนสุดท้ายก็จบลงการถ่ายทำผ่านไปด้วยดี

“ขอบคุณทุกคนมากๆ รีบเก็บของ แล้วไปฉลองปิดกล้องกัน ”

“เย้ๆๆๆๆ” ทุกคนปรบมืออย่างดีใจ และรีบเก็บของเช่อเฟยเดินเข้ามาเปลี่ยนชุดในห้องมีช่างเสื้อกำลังเก็บของอยู่คนหนึ่ง เขาหันมามองด้วยสายตาที่เป็นมิตร

เธอจึงส่งยิ้มให้ และเดินเข้าห้องเปลี่ยนชุด ช่างเสื้อมองตามเช่อเฟยไปสายตาเป็นมิตรเมื้อครู่ก็เปลี่ยนไป หน้าจอมือถือมีแจ้งเตือนไลน์เข้ามา ช่างเสื้อมองชื่อของคนที่ส่งมา ก็รีบเปิดดดูข้อความ

‘เซี่ยปิน’ ส่งที่อยู่ร้านที่จะไปเลี้ยงปิดกล้องคืนนี้มาให้ชั้น’

ช่างเสื้อส่งโลเคชั่นที่อยู่ร้านไปให้ทันที

สนามบินปักกิ่ง – ฉินเค่อเดินมาหยุดตรงหน้าสนามบินเขามาที่นี่โดยที่ไม่รู้ว่าเช่อเฟยอยู่ส่วนไหนของปักกิ่ง แล้วจะหาเธอเจอได้ยังไง ชายหนุ่มยิ้มให้กับความโง่และใจร้อนของตัวเอง แต่แล้วพระเจ้าก็เหมือนสงสาร จู่ๆ มีเบอร์ปริศนาส่งข้อความบอกตำแหน่งของเช่อเฟยมาให้ เขารู้สึกถึงความแปลก และสงสัยว่าคนที่ส่งมาเป็นใคร และรู้ได้ยังไงว่าเขากำลังตามหาเช่อเฟย หรือว่าจะเป็นจิ่งเกอ ฉินเค่อรู้สึกลังเล แต่ก็ลองเสี่ยง จึงเรียกรถไปตามโลเคชั่นนั้นทันที