เช่อเฟยวิ่งเข้าห้องมาและรีบปิดประตูอย่างไว เกิดมาไม่เคยรู้สึกอับอายขนาดนี้เลย เธอรีบถอดเสื้อที่ทำให้เธออับอายออกและโยนลงถังขยะ “ต่อไปนี้ชั้นจะเลิกใส่เสื้อบางๆแบบนี้อีก “เธอละสายตาเสื้อในถังขยะและหันไปหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อเปิดเพลงฟังให้ผ่อนคลาย

พระเอกหนุ่มเดินผ่านห้องของเช่อเฟย เขาได้ยินเสียงเพลงดังรอดออกมา จึงคิดว่าเธอยังไม่นอน และกะจะชวนไปหาอะไรกินเป็นเพื่อน ชายหนุ่มหยุดเดินและหันไปเปิดประตูห้องเธอทันทีโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน

เมื่อประตูเปิดออก สิ่งที่เขาเห็นกลับทำให้ตาค้างมากกว่าเดิม เช่อเฟยถอดกางเกงออกเหลือเพียงกางเกงใน เธอเลื่อนมือขึ้นมาปลดตะขอเสื้อชั้นในเพราะจะไปอาบน้ำ เมื่อเธอได้ยินเสียงประตูเปิด เธอจึงรีบหันไปดู เมื่อเห็นว่ามีคนยืนอยู่เธอก็ตกใจรีบคว้าของแข็งใกล้มือขว้างใส่คนๆนั้นทันทีโดยไม่ทันได้สังเกตุว่าเขาคือใคร ปั่ก ! ลำโพงอันเล็กกระทบเข้ากับหน้าผากของชายหนุ่มเข้าอย่างจังจนล้มลงหมดสติไปพร้อมกับเลือดกำเดาที่ค่อยๆไหลออกมา “พี่อวี้ !”

เมื่อ เธอเห็นว่าเป็นเร่ออวี้เธอก็ตกใจหนักกว่าเดิม เธอหยิบชุดคลุมมาใส่และรีบวิ่งเข้าไปดูพระเอกหนุ่มที่นอนสลบอยู่หน้าห้อง “พี่อวี้ ๆ ”

เช่อเฟยพยายามปลุก แต่เขาไม่ตอบสนองเลย เธอจึงลากเขาเข้ามาในห้อง และรีบปิดประตูเพราะกลัวใครจะมาเห็นเข้า เธอลากเขาขึ้นไปนอนบนเตียงอย่างยากลำบาก และหาผ้ามาเช็ดเลือดกำเดาให้เขาจนหมด และเอาน้ำแข็งมาประคบหน้าผากที่บวมปูดของเขา “ปกติก็ไม่ค่อยชอบหน้าชั้นอยู่แล้ว โดนแบบนี้ไป พี่คงเกลียดชั้นเข้าใส้แน่ๆ”

เธอนั่งประคบให้เขาจนเผลอหลับไปข้างๆ