เธอไม่ได้หลอกเขาหรอกหรือ

จังหวะนี้ ฉู่หลินเฉินขมวดคิ้ว ออกคำสั่ง“กลับไป”

รถของฉู่หลินเฉินกลับไปทางเดิม

ฉินซูกำลังถูกอันธพาลรุมล้อม ไปไหนไม่ได้ หนึ่งในนั้นมีชายคนหนึ่งโอบเอวเธอ“อย่า แตะต้องตัวฉัน！”เธอเรียก ตัวเกร็ง เหงื่อโซมกาย

“แหกปากให้ตายก็ไม่มีคนมา！ถนนสายนี้พี่พี่หินเราใหญ่สุด โอ๊ยๆๆๆ——”

อันธพาลพูดไม่ทันจบ ก็โดนชายคนหนึ่งกระชากไปด้านหลัง

ฉู่หลินเฉินพูดเสียงเย็น“ไสหัวไป！”

ฉินซูมองเขาอย่างแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าเขาจะมา

พี่หินจ้องมองฉู่หลินเฉิน เห็นเขาสวมสูทโก้ ไม่เหมือนคนที่จะชกต่อยเป็น จึงทำหน้าดุใส่“กล้าแตะพี่น้องเราเหรอ แกไม่อยากอยู่แล้วใช่ไหม！ทุกคนลุย——”

“ระวัง！”ฉินซูหลุดปาก

จากนั้น อันธพาลสามสี่คนล้อมฉู่หลินเฉิน จากนั้น……ก็โดนเขาซัดหมอบไปทีละคน

ฉินซูเซ่อไปเลย

คิดไม่ถึงว่าเขาจะเก่งกาจขนาดนี้

ฉู่หยุนซีผู้กำลังรอดูละครฉากสนุกมาแต่ไกล เห็นฉู่หลินเฉินกลับมาช่วยฉินซู ความรู้สึกแรกเลยคือความปิติทั้งหมดที่มีหายวาบไป

ถ้าพี่ชายรู้ว่าอันธพาลพวกนี้เธอเป็นคนจ้างมาคงจบเห่

หลังจากจัดการอันธพาลสองสามคนนั้นเรียบร้อย ฉู่หลินเฉินพูดกับฉินซูที่กำลังขวัญเสียว่า“ขึ้นรถ”

ฉินซูไม่กล้าล้อเล่นกับความปลอดภัยของตัวเอง จึงเข้าไปนั่งในรถเงียบๆ

ฉู่หลินเฉินเดินมาหยุดที่ประตูรถ จู่ๆหันหน้ากลับมามองทีหนึ่ง เมื่อกี้ตรงนั้นมีรถจอดอยู่คันนึง

รอจนเขาเข้ามานั่งในรถ สายตาฉินซูจึงตกไปที่ขาขวาของเขา

ตามสัญชาตญาณหมอ เธอเอ่ยปากพูด“ขาคุณบาดเจ็บเหรอคะ”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”ฉู่หลินเฉินสีหน้าเย็นชาตอกกลับไปคำหนึ่ง รู้สึกว่าสี่คำนี้อธิบายออกมาได้ยากยิ่งนัก จึงพูดเสริม“บาดแผลเก่า”

ในตอนที่ขยับมือ น่าจะยึดไปโดนกล้ามเนื้อ ทำให้แผลปริ

คิดมาถึงตรงนี้ เขาหยุดชะงักหันไปมองฉินซูอย่างไม่พอใจ“ต่อต้านเก่งนักนี่ เมื่อกี้ทำไมนิ่งเป็นหุ่นไม้เลยล่ะ”

เมื่อก่อนเขาไม่เคยมีท่าทีแปลกๆ หรือว่าแกล้งทำออกมา

เห็นแก่ที่เขาช่วยหล่อนเมื่อวาน ฉินซูพูดขึ้น“บาดเจ็บหนักไหม ต้องการความช่วยเหลือหรือเปล่า”

ฉู่หลินเฉินชะงักฝีเท้า หันกลับไปมองหล่อน พูดไม่สบอารมณ์“จะให้ผมถอดกางเกงให้ดูมั้ย”

เธออดขันไม่ได้ คำพูดนี้ ราวกับว่าคาดหวังอะไรบางอย่างจากเธอ

“งั้นได้ คุณลองลงมือ”

ฉู่หลินเฉินแค่นเสียง พูด“ขอกล่องปฐมพยาบาลหน่อย ลิ้นชักซ้ายมือ”

“ค่ะ”

ฉินซูยื่นกล่องปฐมพยาบาลให้เขา เห็นเขาเดินเข้าไปในห้องน้ำ

เมื่อจัดการบาดแผลเรียบร้อย เขาจึงรักษาท่าทีความเย็นชา หันมาเตือนเธอ“เรื่องที่ผมบาดเจ็บ ห้ามแพร่งพราย”

“ค่ะ”ฉินซูตอบรับสบายอารมณ์

คนมีเงินก็ต้องระมัดระวังแบบนี้แหละ โดยเฉพาะสถานภาพแบบเขา ให้ใครรู้ว่าบาดเจ็บไม่ได้ เขาจะต้องพิจารณาถึงเหตุผลบางประการ

เพียงแต่ว่า——

ฉินซูมองขาขวาของฉู่หลินเฉิน ชุดสูทห่อหุ้มท่อนขายาวตรงของเขา จนแทบไม่เห็นบาดแผล

เธออาศัยประสบการณ์ทางการแพทย์ ดูจากท่าเดินของเขา คิดว่าขาเขาน่าจะบาดเจ็บมาจากข้างใน

อดคิดไม่ได้ ภายใต้ราตรี ท่ามกลางทุ่งหญ้า ชายผู้บาดเจ็บ……

ค่ำคืนนั้นสำหรับหล่อนลึกซึ้งเหลือเกิน ดังนั้นหล่อนจึงมักคิดถึงชายคนนั้น

ตำแหน่งบาดเจ็บเดิม……หรือชายคนนั้นจะเป็นเขา

ฉินซูสะดุ้งกับความคิดฟุ้งซ่านของตน

แต่ในเมื่อในใจสงสัย เธอก็อดไปพิสูจน์ไม่ได้

ดังนั้น เธอจึงลองถาม“คุณชาย ไม่รู้ว่าคุณบาดเจ็บยังไงคะ”

“มีไร”ฉู่หลินเฉินถามอย่างไม่พอใจ

“แค่สงสัยเฉยๆ”ฉินซูกระอักกระอ่วน แต่ก็ต้องคิดคำตอบ ขนาดนี้ที่ต้องจ้องตาเขา

ฉู่หลินเฉินแววตาอึมครึม ค่อยๆพูด“เก็บใจที่ไม่ควรสงสัยลงไปซะ”

ฉินซู“……”

ตกลง ใช่หรือเปล่า

ถ้าได้เห็นแผลก็ดี

จากสายตาของฉินซู แผลที่เธอเย็บกับมือ ต่อให้แห้งแล้วรื้อไหมออก เธอก็จำได้