ฉินซูก้มหน้าอย่างตื่นเต้น แสร้งทำเสียงสบายอารมณ์“สถานการณ์ตอนนั้นค่อนข้างซับซ้อน คุณหมอจำฉันได้ ฉันคงไม่สามารถบอกว่าตัวเองไม่ใช่นะคะ แบบนี้ก็เท่ากับรื้อเวทีตระกูลฉู่ของคุณ”

พูดจบ จึงค่อยๆสำรวจปฏิกิริยาของฝ่ายชาย

เขาไม่พูดอะไร แววตาลุ่มลึก

ฉับพลัน เขาลุกขึ้น ค่อยๆเดินไปหาฉินซู。

“ดูท่าคุณฉลาดกว่าที่ผมคิดไว้มาก รู้ว่าโรงพยาบาลฟู่คางเป็นโรงพยาบาลในเครือตระกูลฉู่ ก็เลยใช้ฐานะ“คุณนายหญิง”ปรากฏตัว ไม่เพียงแต่ทำให้ญาติได้รับการรักษาที่ดีที่สุด แถมยังไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย”

เขาเดินไปหยุดตรงหน้าฉินซู มองหล่อนจากสูงลงต่ำ ค่อยๆพูด“ผมติดค้างอะไรคุณหรือเปล่า……อวดวางอำนาจบารมีเหรอ”

ฉินซูกระตุกมุมปาก

ชื่นชมเหรอ ฟังได้ชัดว่าเขากำลังด่าอยู่

เธอรู้ว่าเขาเข้าใจผิดไป จึงเงยหน้าขึ้นมอง“คุณชายฉู่ ฉันไม่เคยคิดใช้ประโยชน์จากฐานะคุณนายหญิงตระกูลฉู่เลย หรือแม้แต่เอาเปรียบสักน้อยก็ไม่เคย”

เมื่อเห็นแววตาอันเปิดเผย เขาจึงกระตุกคิ้ว“อ๋อ งั้นเหรอ แต่คุณทำไปแล้ว”

ฉินซูนิ่งใบ้ไป เขาไม่เชื่อในคำอธิบายด้วยซ้ำ

พูดมากไม่มีประโยชน์ ฉินซูจึงเดินไปที่โต๊ะทำงาน หยิบกระดาษกับปากกา

ฉู่หลินเฉินไม่ได้กีดกันที่เธอแตะต้องของเขา หากแต่แปลกใจ เธอคิดจะทำอะไร

ผ่านไปสักครู่ ฉินซูหันตัวกลับมา ยื่นกระดาษปากกาไปตรงหน้าฉู่หลินเฉิน

“ค่ารักษาคุณย่า ฉันติดหนี้ไว้ก่อน ก่อนหน้าฉันรู้มาว่า ค่าผ่าตัดราวๆห้าแสนห้า โรงพยาบาลคุณจะแพงกว่าหน่อย ฉันคิดหกแสนแล้วกัน เงินก้อนนี้ฉันคืนแน่！”

ฉู่หลินเฉินนิ่งตะลึง

เขาหลุบตาลง ค่อยๆมองดูหนังสือสัญญาในมือเธอ

ระยะเวลาการยืม สาเหตุการยืม รายการ ทั้งหมดเขียนระบุไว้อย่างชัดเจน ตัวอักษรอ่อนช้อย มุมขวาล่างเซ็นชื่อ ตัวอักษรเป็นหลุมลึกอย่างมีน้ำหนัก

“แบบนี้ได้ไหมคะ”ฉินซูถาม ในใจตื่นเต้น

การยืมเงินแบบนี้ ที่จริงเขาเสียเปรียบ หากเขาไม่ยินยอม……

ในตอนที่ฉินซูกำลังกังวล กระดาษในมือจึงถูกดึงไป

“หนังสือสัญญานี้ ผมรับไว้”

ฉินซูตะลึง รู้สึกโล่งใจ

ฉู่หลินเฉินทอดสายตามองไปที่หนังสือสัญญา เหลือบมองไปที่เธอ“ตั้งใจคืนเมื่อไหร่ ไม่ได้เขียนวันที่เอาไว้”

“คือ……”

เธอไม่รู้ว่าต้องแสดงบทบาทคุณนายหญิงตระกูลฉู่ไปถึงเมื่อไหร่ ในระหว่างนี้ เธอออกไปหาเงินไม่ได้แน่นอน

ได้แต่พูดว่า“รอฉันไปทำงานก่อน……ตอนนี้เงินเดือนหมอค่อนข้างสูง ถ้าได้เลื่อนตำแหน่ง คงจะคืนหมดในห้าปี……”

“คงจะเหรอ”ฉู่หลินเฉินตัดบท“ตอนนี้คุณปีสาม กว่าจะจบอีกสองปี บวกกับทำงานห้าปี แค่หกแสน ให้ผมรอเจ็ดปี”

ฉินซูตะลึง ขมวดคิ้ว “คนทั่วไปหาเงินกันแบบนี้ นับว่าเร็วแล้วนะ”

“งั้นเหรอ แต่ผมให้ยืมนี่คิดดอกเบี้ยนะ ยิ่งนาน ดอกเบี้ยยิ่งแพง”

ฉินซูมองเขาตะลึง เธออ่านใจเขาจากสีหน้าออก

เธอกัดฟันแน่น“ฉันจะรีบคืนแน่นอน！”

ฉู่หลินเฉินเอ่ยเสียงนิ่ง“อืม”ขึ้นมาคำหนึ่ง“ออกไปเถอะ ห้องคุณอยู่ทางขวา”

ฉินซูหมุนตัวออกไป

เขามองเงาหลังเธอหายไปจากห้องหนังสือ

ฉู่หลินเฉินเก็บสายตากลับ มองสัญญาในมือ ขมวดคิ้ว

หกแสนสำหรับเขา ยังซื้อสูทแฮยด์เมดชั้นดีไม่ได้เลย

การเคลื่อนไหวของผู้หญิงคนนี้……เหนือความคาดหมาย

เขากดเบอร์เว่ยเหอ พูดเสียงทุ้ม“ฉินซูวันนี้มีอะไรแปลกไปบ้าง”

ในสาย เว่ยเหอรายงานเขาอย่างละเอียด

ฉู่หลินเฉินคอยฟัง ขมวดคิ้ว

ฟังเว่ยเหอรายงานการชอปปิ้งของฉินซู เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงโลภโมโทสันแม้แต่น้อย

เว่ยเหอคาดเดา“คุณชายฉู่ บางทีเธออาจจะโดนแม่บุญธรรมบังคับก็ได้นะครับ ผมได้ยินกับหูว่าแม่บุญธรรมเธอขอตั้งห้าล้าน……”

“แกกำลังแก้ตัวแทนเธอใช่ไหม”น้ำเสียงเขามีแววตักเตือน

เว่ยเหอรีบพูด“มิกล้าครับ”

ฉู่หลินเฉินแค่นเสียง วางหูอย่างไม่สบอารมณ์

คิดไม่ถึงว่าเนิ่นนาน ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ กลับกลายไปเข้าข้างผู้หญิงคนนั้น

ต่อให้เธอโดนแม่เลี้ยงบังคับจริง แต่พอเห็นบารมีตระกูลฉู่ เธอคิดอะไรอย่างอื่นไม่ได้เหรอ

สักวัน ผู้หญิงคนนั้นคงเผยโฉมหน้าที่แท้จริงมา！

ฉู่หลินเฉินขยำสัญญาเป็นก้อน เตรียมโยนลงถังขยะ แล้วโยนลงไป

คิดไปคิดมา เขาจึงหยิบสัญญาขึ้นมาอีกครั้ง และวางกลงไปในลิ้นชัก

เขาไม่อยากเสียเปรียบเงินไม่กี่แสนนี้ให้กับเธอ และก็อยากรู้ว่า เธอจะรักษาสัญญาหรือ ไม่

ฉู่หลินเฉินครุ่นคิดอยู่แบบนี้ แล้วจึงวางเรื่องของฉินซูลง แล้วทำงานของตัวเองต่อไป

ฉินซูผลักประตูระเบียงออก

เป็นห้องรับแขกที่อยู่คั่นระหว่างห้องนอนใหญ่ อาการของชายคนนั้นช่างชัดเจน คือไม่ อยากให้เธอรบกวน

ฉินซูเก็บข้าวของเข้าที่อย่างเรียบ เธอนั่งมองตะวันตกดินอยู่ริมหาด ทอดอารมณ์ไปไกล

สิ่งที่ประสบพบเจอในวันนี้ เธอหวนคำนึงเงียบๆอยู่ริมหน้าต่าง

ความโกรธแค้นชิงชัง ความตระหนก ความปิติ……อารมณ์หลากหลาย สับสนยุ่งเหยิง แค่วันเดียวเหมือนเจออะไรมามากกว่ายี่สิบปีรวมกัน

เธอค่อยๆสงบลง ครุ่นคิดอยู่เงียบๆว่าควรจะไปต่ออย่างไร

ขอเพียงแค่อยู่ที่นี่อีกวันเดียว เธอก็ต้องคอยสวมบทบาทคุณนายหญิง ไม่สามารถทำธุระของตัวเอง แล้วจะได้ไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เธอเพิ่งเซ็นสัญญาหกแสนไป ต่อให้กลับไปเรียนต่อไม่ได้ ก็ต้องหาทางหาเงินมาคืน

ที่จริง ต่อให้เธอไม่เขียนสัญญาฉบับนี้ ฉู่หลินเฉินก็ไม่คิดจะเอาอะไรจากเธออยู่แล้ว แม้ว่า เขาจะชังน้ำหน้าเธอ แต่ตอนนี้ก็ต้องแสดงต่อกับเธอ

แต่ฉินซูมีกฎเกณฑ์ในตัวเอง เงินที่ไม่ควรรับเธอจะไม่รับ หนี้ที่ติดค้างต้องชำระคืน

คิดมาถึงตรงนี้ เธอนึกถึงคนๆหนึ่งขึ้นมาหลินมึ่งฟาน

บัญชีนั้น รีบๆเคลียร์จะดีกว่า

เธอเขียนแมสเซจ เร่งให้เขาคืนเงิน

ไม่นาน หลินมึ่งฟานก็ตอบกลับ：เสี่ยวซู ระหว่างเราต้องขนาดนี้เหรอ

ฉินซูเห็นเขาตอบกลับอดแค่นยิ้มไม่ได้ เธอถามกลับ：หรือว่าความสัมพันธ์ระหว่างเราตอนนี้ไม่ใช่มีแค่หนี้สิน

อีกฝ่ายเงียบงันไปนาน ถึงได้พูดออกมา：เจอกันหน่อยได้ไหม อยากคุยด้วย

ฉินซูกำลังปฏิเสธ หลินมึ่งฟานก็ส่งข้อความมาอีก：จะคืนเงินต่อหน้า

เธอจิ้มนิ้วพิมพ์ ครุ่นคิดชั่วครู่ จึงพิมพ์ออกไป：ตกลง

พูดจบจึงเสริมอีกคำหนึ่ง：เดี๋ยวจะพิมพ์บอกเวลาสถานที่อีกที

เธอกำลังร้อนเงิน

แต่คิดไม่ถึงว่าหลินมึ่งฟานจะหาเงินมาได้เร็วขนาดนี้ ปกติก็ออกจะสุรุ่ยสุร่าย แทบจะไม่มีเงินเก็บ เงินนี่ อาจยืมมาจากถังเสี่ยวหรูก็เป็นได้

คิดดังนี้ ไม่รู้ว่าถังเสี่ยวหรูชอบหลินมึ่งฟานตรงไหน

ในขณะคิด มีเสียงดังมาจากชั้นล่าง

ฉินซูมองไปชั้นล่าง เห็นฉู่หลินเฉินออกไป