ด้านนอกคฤหาสน์ เว่ยเหอผู้ที่ยังไม่ได้ไปไหน ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทั้งสองในเวลาไม่นาน

“แกไปซื้อเสื้อผ้ากับของใช้เป็นเพื่อนเธอ”

ฉู่หลินเฉินกำชับ โยนบัตรเครดิตให้

เมื่อเห็นสถานการณ์ ฉินซูจึงแอบถาม “คุณชายฉู่ ฉันยังมีธุระต้องจัดการอีกที่บ้าน——”

ฉู่หลินเฉินจ้องเธอเขม็ง น้ำเสียงเยียบเย็น“ผมให้เวลาคุณครึ่งวัน จัดการธุระส่วนตัว”

เดิมทีคิดว่าเขาจะไม่ตอบรับ คิดไม่ถึงว่าจะง่ายดายขนาดนี้

เธอแสดงสีหน้ายินดี“ขอบคุณนะคะ”

ฉู่หลินเฉินตอบกลับอย่างเรียบง่าย ยื่นมือเรียวยาวออกไป“เอาโทรศัพท์มาให้ผม”

ฉินซูไม่เข้าใจ แต่ยังคงทำตามคำสั่ง

เขารีบพิมพ์ตัวเลขแถวหนึ่งเข้าไปในโทรศัพท์เธอ หลังจากที่ยืนยันว่าโทรติด จึงคืนโทรศัพท์ให้เธอ

“เมมเบอร์ผมไว้ ทำธุระเสร็จมาหาผมที่ห้องหนังสือ”

“ได้ค่ะ”ฉินซูตอบรับ เมมเบอร์เข้าไปในคอนแทกต์ หมายเหตุว่า：คุณชายฉู่

เมื่อเห็นเงาโปร่งสูงของเขา เธอจึงหมุนตัวกลับ“คุณเว่ย เราไปกันเถอะค่ะ”

ทั้งคู่ไปซื้อของก่อน

เว่ยเหอพาฉินซูไปชอปปิ้งเซนเตอร์ขึ้นชื่อของเมืองไห่เฉิง

เสื้อผ้า เครื่องประดับ กระเป๋า……สิ่งที่บรรดาเซเลปและคุณหนูไฮโซต้องมี ที่นี่มีหมด

การชอปปิ้งเป็นสิ่งที่ติดตัวมาแต่กำเนิดของพวกผู้หญิง ไม่ว่าใครมาสถานที่แบบนี้ ก็ต้องบ้าคลั่งทั้งนั้น

นับประสาอะไรกับฉินซู หญิงสาวผู้ที่จะมาปอกลอกตระกูลฉู่

“คุณนายหญิง เลือกตามสบายเลยนะครับ”เว่ยเหอพูดเสียงนอบน้อม ปกปิดร่องรอยดูแคลนจากแววตา

ฉินซูเดินตรงรี่ไปยังร้านขายเสื้อผ้าชั้นนำของสตรี

“เอาสองชุดนี้ ชุดนั้น……รบกวนเอาไซส์sค่ะ ห่อเลยค่ะ”

เธอชี้นิ้วไปที่เสื้อผ้าที่แขวนโชว์ จับจ่ายใช้สอยอย่างสบายอารมณ์

เว่ยเหอไม่แสดงสีหน้าใดๆ แต่ในใจกับดูแคลน：เป็นผู้หญิงบูชาเงินจริงๆด้วย ทนต่อสิ่งยั่วยุไม่ไหว

แต่ว่า……

ถ้าเกิดผู้หญิงคนนี้เห็นว่าคุณชายฉู่เป็นคนเคลียร์บิล แล้วโลภมากจะทำไง

เว่ยเหอกำลังคิดว่าจะเตือนให้ฉินซูประหยัดหน่อยดีมั้ย ก็เห็นเธอถือถุงชอปปิ้งเดินมาทาง เขาพอดี

“ไปเถอะ ไปซื้อรองเท้า”

“……ซื้อเสร็จแล้วหรือครับ”เว่ยเหองงเป็นไก่ตาแตก“ดูเหมือนคุณจะยังไม่ได้ลองเลยนะครับ”

ฉินซูมองไปที่ถุง“สี่ชุด คงพอแล้วมั้ง ไซส์sฉันใส่ได้ ไม่ต้องลอง”

เว่ยเหอสีหน้าสับสน เป็นครั้งแรกที่เห็นฉินซูซื้อเสื้อผ้าเหมือนซื้อกับข้าว รวมเวลาไม่เกินสามนาที

หากแต่เขาไม่รู้ ฉินซูไม่ชอบการชอปปิ้ง ซื้อของเน้นประสิทธิภาพ ถ้าช็อปออนไลน์ได้ ก็ จะไม่มาเดินห้างให้เสียเวลาแน่นอน

อย่างไรเสีย เธอรู้ดี ฉู่หลินเฉินให้เธอซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ ก็เป็นเพียงแค่“เครื่องมือ”ในการออกงานเฉยๆ

เธอยังมีธุระต้องทำ ไม่อยากเสียเวลาอยู่ตรงนี้นานเกินไป

จากนั้น ฉินซูจึงไปเลือกกระเป๋ากับรองเท้า ซื้อมาอย่างละสองสามชิ้นเหมือนกัน และซื้อ แป๊บเดียวเสร็จ

เว่ยเหอมองตาค้างตลอดการชอปปิ้ง

จนกระทั่งฉินซูเตรียมตัวไป ในที่สุดเขาก็ได้สติ

เมื่อเดินผ่านร้านจิวเวลลี่ เว่ยเหออดไม่ได้เอ่ยขึ้น“คุณนายหญิง ไม่ซื้อเครื่องประดับเหรอครับ”

“ฉันไม่ชอบใส่เครื่องประดับ”

“แต่ตอนนี้คุณเป็นคุณนายหญิงของตระกูลฉู่……”

คำพูดของเว่ยเหอทำให้ฉินซูชะงักฝีเท้า ครุ่นคิดเล็กน้อย เธอชี้นิ้วไปที่เส้นหนึ่ง“งั้นเอาสร้อยเส้นนี้แล้วกัน”

“ได้ครับ”เว่ยเหอถอนหายใจอย่างโล่งอก

ผ่านไปสักครู่จึงรู้สึกได้ ไม่ใช่สิ ทำไมกลายเป็นเขาที่คอยเชียร์ให้เธอซื้อ

เมื่อกี้ยังว่าเธอเป็นหญิงบูชาเงิน！

เว่ยเหอเห็นแววตาฉินซูส่งสายตาประหลาด

ในตอนที่ทั้งคู่เพิ่งออกไป หวังอี้หลินสองแม่ลูกกำลังลงจากรถ เดินเข้าห้าง

จางเหวินมองไปร้านหรูรอบๆตัว สายตาไม่กะพริบ จุ๊ปากพูด“คิดไม่ถึงว่ามีวันนึงพวกเราก็มาซื้อของในที่แบบนี้ได้”

ที่นี่ล้วนมีแต่ของแบรนด์เนมระดับท็อป ส่วนใหญ่เป็นผลงานดีไซเนอร์ระดับสากล

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงไม่มีปัญญาซื้อ

“ลูกจ๊ะ เราซื้อกันได้ตามสบายจริงๆเหรอ”

ได้ฟัง หวังอี้หลินจึงหยิบบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินของฉู่หลินเฉินออกมา ยิ้มมุมปาก“มีบัตรใบนี้ แม่ซื้อตามสบายเลยค่ะ”

จางเหวินแววตาเป็นประกาย หยิบบัตรขึ้นมาจูบทีหนึ่ง“แหม ลูกเขยฉันดีจริงจริ๊ง！งั้นเราจะรออะไร ไปซื้อของเร็ว！”

สองแม่ลูกจึงรีบมุ่งหน้าไปยังร้านจิวเวลลี่ชั้นนำ แล้วกระหน่ำซื้อ

……

“คุณเว่ย รบกวนรอฉันที่รถสักครู่ เดี๋ยวฉันมา”

เมื่อมาถึงชั้นล่าง ฉินซูบอกเว่ยเหอ แล้วจึงขึ้นไปเพียงลำพัง

เธอไม่มีกุญแจ จึงได้แต่เคาะประตู

ไม่กี่นาทีถัดมา จงหยู่อ๋างที่ขอบตาดำเป็นหมีแพนด้าจึงมาเปิดประตู

เขาสวมเพียงกางเกงขาสั้น ในมือถือโทรศัพท์ เห็นได้ชัดว่าเล่นเกมตลอดคืน

เมื่อเห็นฉินซู เขาตะลึงงันเล็กน้อย เกือบจะปิดประตูใส่

ฉินซูผลักประตูเข้าไป

เธอกวาดตามองห้องรับแขก เห็นไม่มีคน จึงเอ่ยปากถามจงหยู่อ๋าง “พ่อแม่ล่ะ”

จงหยู่อ๋างขมวดคิ้ว ตอบอย่างขอไปที“จะไปรู้ไงวะ ไม่ได้กลับมาตั้งเป็นวันเป็นคืน จะไปรู้ได้ไงว่าไปไหน”

ฉินซูหรี่ตา“เป็นไปไม่ได้ ถ้านายไม่รู้ เห็นฉันแล้วทำไมต้องรีบปิดประตู นายกลัวอะไร”

“คือ……”จงหยู่อ๋างอ้ำอึ้ง“พ่อแม่พาเธอไปส่งที่บ้านตระกูลฉู่ ฉันกลัวเธอจะกลับมาแก้แค้น พวกเขาเองก็อาจจะอยากหลบเธอ เลยไม่กลับบ้าน”

ดูท่าทีเขาไม่เหมือนคนโกหก ฉินซูจึงนิ่งงัน

เพียงชั่วคู่ เธอเอ่ยขึ้น“นายลองโทร ดูว่าพวกเขาอยู่ไหน”

จงหยู่อ๋างมองเธออย่างระแวดระวัง“เธอจะทำไม”

แม้ว่าเขาจะหมกมุ่นแต่กับเกม แต่ก็ยังยืนข้างพ่อแม่

“ฉันแค่อยากรู้ว่าพวกเขาเอาคุณย่าไปไว้ที่โรงพยาบาลไหน”ฉินซูพูด

จงหยู่อ๋างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

เธอทอดตามองไปยังเกมในมือของเขา กลอกตา พูดขึ้น“เอาอย่างนี้ นายช่วยฉันโทรถามพวกเขาหน่อยว่าอยู่ที่ไหน ฉันซื้อปลอกเกมให้นาย นายอยากได้ปลอกเกมรุ่นลิมิเต็ดไม่ใช่เหรอ”

“จริงเหรอ”จงหยู่อ๋างตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ถามขึ้นอย่างสงสัย“ไม่ได้หลอกกันใช่ไหม เธอจะซื้อปลอกเกมให้จริงๆเหรอ”

ฉินซูยืนยันแน่วแน่“แน่นอนสิ ตอนนี้ฉันแต่งเข้าบ้านเศรษฐี เงินแค่นี้นับประสาอะไร！”

จงหยู่อ๋างครุ่นคิด ก็เป็นแบบนี้แหละนะ

“ก็ได้ งั้นฉันเอาปลอกเกมทั้งหมด！”

ไอ้เด็กบ้า โลภมากซะด้วย！

ฉินซูรับปาก“ได้ นายรีบโทรก่อน อย่าบอกว่าฉันให้โทร ถามให้ชัดเจนว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน”

จงหยู่อ๋างออกจากเกม โทรหาโจวซือฉินต่อหน้า

เขากระแอมเสียง“แม่ แม่กับพ่ออยู่ไหน จะกลับมาเมื่อไหร่……ผมอยู่บ้านคนเดียวเบื่อจะตาย ผมมาหาพ่อแม่ได้ไหม ที่โรงแรมซื่อฟาง บ้านเลขที่ 645 ถนนปินเจียงเหรอ……”

พอวางสาย เขารีบหันไปหาฉินซู “นี่ เธอ……หยุดอยู่กับที่！ฉินซู เธอมันนักต้มตุ๋น！”

เมื่อเห็นฉินซูหายว๊าบไปจากประตู จงหยู่อ๋างจึงรู้ตัว โกรธจนตัวสั่น

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เขาคงจะวิ่งตามไปคว้าเธอไว้แล้ว！

“โรงแรมซื่อฟาง”ฉินซูพึมพำที่อยู่

เธอใช้ชีวิตอยู่เมืองไห่เฉิงมาห้าปี รู้จักโรงแรมนี้ และก็รู้ด้วยว่าแถวๆโรงแรมมีโรงพยาบาลเอกชนชื่อโรงพยาบาลฟู่คาง

คุณย่าจะต้องอยู่ในนั้นแน่！

โจวซือฉินไม่มีความจำเป็นต้องหลบซ่อนเธอ ดังนั้นจึงพักอยู่ที่โรงแรมแถวๆโรงพยาบาล เพราะต้องดูคุณย่า

พอขึ้นรถ ฉินซูจึงรีบพูดขึ้น“คุณเว่ย รบกวนไปที่โรงพยาบาลฟู่คาง”

เว่ยเหอสีหน้าลังเล ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา“คุณนายหญิงครับ คุณชายฉู่ให้เวลาแค่ครึ่งวัน เกรงว่าเวลาจะไม่พอ”

ฉินซูมองเขาอย่างวิงวอน“ขอร้องล่ะ กลับไปแล้วฉันจะเป็นคนอธิบายเอง”

เมื่อเห็นแววตาที่จริงใจของเจ้าหล่อน เว่ยเหอไม่พูดพร่ำทำเพลง เหยียบคันเร่ง รถพุ่งทะยานออก