“……”

ท้ายที่สุดแล้ว พูดไปพูดมาหลายๆคนก็มีแนวโน้มที่จะเหลือกเกาซินซิน

เฉียวหยวนฟานรู้สึกหงุดหงิด

เขาเพิ่งบังคับให้เฉียวเฟยฝานและเกาซินซินเลิกกันและตอนนี้เขากำลังสนับสนุนผู้หญิงคนนั้นอย่างเปิดเผย?

นี่เขาตบหน้าตัวเขาเองเหรอ? !

เขาขมวดคิ้ว “ จัดการให้เกาซินซินและเซี่ยหานไปออดิชั่น ใครก็ตามที่สามารถเป็นพรีเซนเตอร์ของ Queen ได้ก็จะได้ตำแหน่งพี่สาวของบริษัทซิ่งกวง!”

เกาซินซินได้รับข่าวก็เกือบตอนที่จะปิดการประชุม

พี่สาวแห่งบริษัทซิ่งกวง

มีความทะเยอทะยานบนใบหน้าของเธอ

เฉียวหยวนฟานดูถูกเธอมาตลอด ไม่ใช่เพราะภูมิหลังครอบครัวและสถานะของเธอไม่เหมาะกับเฉียวเฟยฝาน? ถ้าเธอกลายเป็นพี่สาวคนแรกของบริษัทซิ่งกวง เธอจะมีคุณสมบัติที่แน่นอนที่จะยืนอยู่ต่อหน้าเฉียวเฟยฝาน!

เมื่อถึงเวลานั้น เฉียวหยวนฟานก็จะไม่สามารถแยกพวกเขาได้ง่ายๆ!

พรีเซนเตอร์ของ Queen หรอ เธอต้องทำให้สำเร็จ!

เธอบอกหวังฉังอิงทันที: "ไปจัดการสองเรื่องนี้"

"หนึ่งทำทุกวิถีทางเพื่อติดต่อคนข้างในของQueenให้ได้ สองฉันไม่อยากเห็นเซี่ยหานปรากฏตัวในการออดิชั่น!"

………………

วงการบันเทิงทั้งหมดสั่นคลอนโดยเยี่ยหลานซาน และตัวเธอเองที่ไม่ได้รู้เรื่องข้างนอกอะไรเลยกำลังพากงเส่าถิงไปพบกับอวิ๋นซี

ความรู้สึกนั้น…

เอิ่มม เหมือนพาแฟนกลับบ้านไปพบพ่อแม่

รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย!

แม้ว่าสถานที่ที่ตกลงกันไว้ของอวิ๋นซีคือบาร์

มู่เซ่อบาร์

ภายใต้แสงไฟสลัวๆ กลิ่นบุหรี่และเครื่องดื่มอบอวลไปทั่ว

ในบางครั้งแสงที่พลิ้วไหวกวาดผ่านคู่ของชายและหญิงที่นัวเนียกันในสภาพกึ่งเมา

เพลงที่มันส์ระเบิด

แดนเซอร์เซ็กซี่

เสน่ห์ยามค่ำคืน

เยี่ยหลานซานสวมชุดจั๊มสูทสีม่วงที่เรียบง่ายและสบายๆ ผมของเธอยาวสลวยประเอวคล้ายสาหร่ายถูกมัดไว้ด้านหลังศีรษะ เธอสวมหมวกและแว่นกันแดดของเธอปิดใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเธอ ทำให้คนจำไม่ได้ว่าเธอคือคนโด่งดังไปทั่วอินเทอร์เน็ตเยี่ยหลานซาน

กงเส่าถิงถอดสิ่งอำพรางบนใบหน้าออกเผยให้เห็นสีที่แท้จริงของเขา เขาสวมแว่นกันแดดเหมือนเย่หลานซาน

ชุดสูทสีน้ำเงินเข้มทำให้ออร่าของเขาดูเยือกเย็นและเย็นชา

ในลิฟต์เยี่ยหลานซานบอกกับกงเส่าถิง: "ลุง พี่สี่ของฉันถึงจะดูเคร่งขรึม แต่ที่จริงแล้วเขาไม่ได้ร้าย แต่ปากเสียนิดหน่อย"

"อืม"

“……”

เธอยังคงกังวลเล็กน้อย!

หลังจากลิฟต์พุ่งไปยังชั้นปลายทางทีละชั้น เยี่ยหลานซานอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: "นั่น …หากเขาถามคำถามที่มันมากเกินไปและเป็นเรื่องส่วนตัวของลุง ให้ลุงเมินเขาไปเลยนะและคิดว่าเขาเป็นเหมือนธาตุอากาศไปเลยก็ได้ "

"โอเค"

กงเส่าถิงหยุดลง

เมื่อเห็นว่าเธอมีอาการตึงเครียดอยู่ตลอดเวลา เขาปัดผมที่ติดอยู่ที่แก้มของเธอออกแล้วยิ้ม: "ฉันไปหาพี่สี่ของเธอ ไม่ได้ไปเจอพ่อแม่เธอสักหน่อย ทำไมเธอดูตื่นเต้นอย่างนี้?"

เยี่ยหลานซานถอนหายใจเบาๆ: "มันร้ายแรงมาก จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไงเล่า?"

"หืม?"

“ไม่มีอะไร อย่างไรก็ตามเดี๋ยวก็เห็นเอง!”

ระหว่างที่พูด ทั้งสองก็เดินไปที่ประตูห้องส่วนตัว

เธอถอนหายใจยาวเพื่อบรรเทาอาการตื่นเต้น และกำลังจะผลักประตูซึ่งถูกเปิดออกก่อน

อวิ๋นซีซีผมสีเงินที่ชั่วร้ายและสวมเสื้อคอวีหลวมๆที่เซ็กซี่ ขวางอยู่หน้าประตูปิดกั้นและจ้องมองของกงเส้าถิงอย่างไม่สะทกสะท้าน

ดวงตาของเขาเหมือนเครื่องสแกนมองขึ้นลงและในที่สุดก็จับจ้องที่ใบหน้าของกงเส่าถิง: "ประธานของตี้จี๋กรุ้ปได้ถูกเชิญให้มาที่สถานที่เช่นนี้ ผมทนไม่ได้จริงๆที่จะมาเปิดประตูให้คุณเข้ามา"

“แล้วนัดบ้าอะไรที่นี่?”

ทันทีที่พวกเขาพบกันพวกเขาก็เหมือนกับเริ่มปลดอาวุธและเยี่ยหลานซานทำท่าทีเหมือนอย่ากจะสู้กับอวิ๋นซีมากๆ

ในมุมมองของฝูงชนในบาร์เธอเพียงแค่เหลือบมองเขาและผลักเขา: "ออกไปให้พ้น"

อวิ๋นซีจับมือเธอแล้วพูดว่า "สาวน้อย อย่าลืมว่าเธอยังมีเรื่องอะไรจะขอฉัน!"

เยี่ยหลานซาน: "… "

ความรู้สึกที่อดกลั้นที่อยากเกินจะควบคุม!

ตอนที่มือของเขาสัมผัสมือของเยี่ยหลานซาน แววตาของกงเส่าถิงมืดครึ้ม เขาคว้ามือเล็กๆ ของเยี่ยหลานซานออกจากฝ่ามือของอวิ๋นซี และจับมันไว้ในฝ่ามือของเขาโอบเธอและเดินเข้าไปด้วยท่าทางที่ทรงพลังอย่างแท้จริง

อวิ๋นซี: "… "

เชี่ย!

มันดูแพรวพราวอย่างบอกไม่ถูก!

เขาถูกยั่วยุ ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความโกรธที่กำลังจะระเบิด

เตะประตูด้านหลังเขาเสียงดังโครม

การเก็บเสียงของห้องส่วนตัวเป็นสิ่งที่ดีมากเมื่อปิดประตูมันจะปิดกั้นเสียงเพลงดีเจที่ดังก้องและเสียงความตื่นเต้นของผู้คน

เยี่ยหลานซานถอดแว่นกันแดดและหมวกทรงแหลมออก ดวงตาของเธอกวาดวิสกี้สิบขวดบนโต๊ะ …

ไม่มีน้ำผลไม้สักแก้วเลยหรอ?

เธอต้องการประท้วง: "อวิ๋นเยาเนี่ย สั่งเหล้าเยอะๆมาทำอะไร ?"

“ มาที่บาร์ไม่กินเหล้า แล้วมากินน้ำหรือไง?”

อิว๋นซีหยิบขวดวิสกี้ขึ้นมาแล้วรินลงไปสองแก้ว

แก้วหนึ่งสำหรับตัวเองและอีกแก้วสำหรับกงเส่าถิง

ด้านหน้าของเยี่ยหลานซานว่างเปล่าไม่มีอะไรเลย

เธอ: "……."

อวิ๋นซีทำร้ายน้องสาว แต่กงเส่าถิงให้เกียรติภรรยาของเขา เขาสั่งน้ำผลไม้สองแก้วและส่งให้เยี่ยหลานซานจากนั้นดวงตาของเขาก็กวาดมองไปที่อิว๋นซีเบา ๆ “ มาคุยกันเถอะ”

น้ำเสียงนั้นทำให้เขาเห็นภาพลวงตาของผู้บังคับบัญชาที่พูดกับผู้ใต้บังคับบัญชา

แววตาของอวิ๋นซีหยุดไปครู่หนึ่ง เขาหรี่ตาและลูบคางจากนั้นก็แค่นหัวเราะ: "คุณกับหลานซานไม่เหมาะสมกันหรอก คุณไม่ต้องเสียเวลากับเธอหรอก ”

เยี่ยหลานซาน: "… "

เขาเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? เธอมีความสัมพันธ์แบบนั้นกับลุงตั้งแต่เมื่อไหร่?

เธอเอ่ยมาออกอย่างท้วงติง: “ พี่กำลังพูดเรื่องอะไร? เราสองคนบริสุทธิ์! "

อวิ๋นซีหัวเราะเบาๆ: “ ไม่ได้สั่งน้ำผลไม้ให้เธอหรอ? ผู้ใหญ่พูดเด็กก็ไม่ควรขัดจังหวะ เอาน้ำผลไม้ไปแล้วไปหาอะไรเล่นดีกว่าไหม? "

"ไม่ไป!"

คำตอบของเขาทำให้เยี่ยหลานซานตะคอกกลับไปอีกครั้งที่สอง: "ฉันไม่ใช่เด็ก!"

“ อีกอย่างทำไมพี่ถึงอยากพูดลับหลังฉันล่ะ? อวิ๋นซี ฉันขอพูดหน่อยเถอะ พี่ทำแบบนี้วอนมาก! "

เธอฮึดฮัดและสะบัดหมัดใส่เขา

มือของกงเส่าถิงกำกำปั้นเล็กๆของเธอไว้อย่างเป็นธรรมชาติ เขาจับมือเธอแล้วเดินไปที่มุมโซฟาเพื่อนั่งลง: "เด็กดี เธอเล่นเกมก่อนนะ เดี๋ยวพาไปกินปลาเผา”

เยี่ยหลานซานมองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก: "ต้องนั่งตรงนี้จริงๆหรอ?"

พอเห็นสีหน้าของเขานิ่ง เธอก็รู้ทันทีว่าเขาไม่เล่นแล้ว เธอถลึงตาใส่อวิ๋นซีจากที่ไกลๆ ส่งสายตาเตือนเขาว่าอย่าพูดจาพล่อยๆ จากนั้นก็ถือแก้วน้ำผลไม้มาบรรเทาความคับข้องใจ

กงเส่าถิงกล่อมอีกสองสามคำจากนั้นก็กลับมานั่งลงแสดงว่าอวิ๊นซีสามารถพูดได้แล้ว

อวิ๋นซีมองไปที่เยี่ยหลานซานของพวกเขาที่กำลังนั่งดื่มน้ำผลไม้อยู่ที่มุม หน้าของเธอมืดครื้มและเธอกัดฟันกรอด: "คนไร้ประโยชน์"

เขาบ่นและพูดด้วยคําพูดที่ขมขื่นว่า: "เธอฟังคุณจริงๆ" ”

"เธอกำลังอ้อนวอนขออะไรคุณ?" กงเส่าถิงถาม

แววตาของอวิ๋นซีฉายแววยินดีในความโชคร้าย: "เธอขอให้ผมประกาศให้ใครบางคนรู้ว่าคนที่เธอจูบคือผม คุณรู้ไหมว่าทำไม? " เขาหัวเราะแปลก ๆ

มือของกงเส้าถิงที่ถือแก้วไวน์นั้นชะงักไปเล็กน้อย