เยี่ยหลานซานที่เมาหลับไม่ได้สติ ไร้เสียงโหวกเหวกโวยวาย แต่เธอก็ยังไม่ปล่อยมือจากกงเส่าถิง เธอกอดเขาแน่นและนอนหลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมอกของเขา

กงเส่าถิงขยับตัวเมื่อไหร่ เธอเป็นต้องรัดเขาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ท่าทางเหมือนกับกระต่ายน้อยที่กลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง ท่าทางแบบนั้นของเธอมันทำให้ใจของกงเส่าถิงอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเลยทีเดียว

เพราะฉะนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะทำให้ไฟในตัวของเขาลุกโชนซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขาก็ยังไม่อยากแยกตัวไปจากเธออยู่ดี

คืนนี้เธอละเมอเรียกคำว่าพ่อออกมาถึง 3 ครั้ง เรียกหาคุณลุง(กงเส่าถิง) 1 ครั้ง แล้วยังละเมอออกมาว่า คนเพี้ยนด้วย 1 ครั้ง

คนเพี้ยนเหรอ?

เธอจะบอกว่าใครเพี้ยนหนะ?

ดวงตาของกงเส่าถิงทำอะไรไม่ถูก เขาจุมพิตลงบนคิ้วที่กำลังขมวดอยู่นั้น ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “ใครที่กล้ามารังแกเธอ ฉันจะจัดการทั้งโครตเง่าของมันเลย”

เธอยิ้มออกมาจาง ๆ ก่อนจะตอบกลับว่า “ค่ะ”

กงเส่าถิงได้ยินดังนั้น ก็ยิ้มออกมา “เธอได้ยินที่ฉันพูดด้วยเหรอ?”

เยี่ยหลานซานที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาตอบกลับมาอีกว่า “ค่ะ”

กงเส่าถิงคิ้วตกและเผยสายตาที่อบอุ่นออกมา

วินาทีต่อมา…

กงเส่าถิงที่กำลังยิ้มอ่อนอยู่นั้น จู่ ๆ สายตาของเขาก็เปลี่ยนไป

เพราะหลังจากนั้นเขาก็ได้ยินเยี่ยหลานซานละเมอออกมาต่อว่า “คุณลุง… เจ็บนะคะ…ช้าลงหน่อย…”

ร่างกายของเขาสั่นเทาจนพูดไม่ออก

เจ็บเหรอ?

ช้าลงหน่อย?

นี่เธอ…กำลังฝันถึงเรื่องอะไรอยู่กันแน่?

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชาของเขา ตอนนี้มันกลับดูมืดครึ้มไม่มีความชัดเจนว่ากำลังคิดถึงสิ่งใดอยู่ เขาจ้องมองไปที่เธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน!

ร่างเรียวยาวของเขาห่อหุ้มร่างกายของเธอไว้แน่น และความร้อนระอุในตัวของเขาตอนนี้ก็ทำให้เขารู้สึกคอแห้งขึ้นมา “หลานซาน เธอฝันว่ากำลัง…ทำเรื่องอย่างว่ากับฉันงั้นเหรอ?”

เยี่ยหลานซานเงียบสงบลงจากอาการละเมอของเธอเมื่อสักครู่ เหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจที่แผ่วเบาตอบกลับมา

ความง่วงงุ่นของกงเส่าถิงกระเจิดกระเจิงเหมือนนกแตกฝูง แล้วดวงตาที่ร้อนผ่าวของเขาก็จ้องมองไปที่เยี่ยหลานซาน…

ชุดที่เธอสวมอยู่เป็นเดรสยาวสีนู้ด และด้วยขากระโปรงแหวกข้างนั้น มันทำให้เธองอขานอนคุ้ดคู้อยู่ในอ้อมกอดของกงเส่าถิงได้พอดิบพอดี รอยแยกด้านข้างกระโปรงที่ถูกกางออกจนกระโปรงเลิกขึ้นสูง เผยให้เห็นขาอ่อนอันขาวเนียนของเยี่ยหลานซาน

และบวกกับระยะสายตาของกงเส่าถิงด้วยแล้วนั้น มันทำให้เขามองเห็นกางเกงชั้นในสีเบจของเธออีกด้วย…

ภาพนั้นทำให้สายตาของเขายิ่งร้อนผ่าวเข้าไปอีก

เช่นเดียวกับร่างกายที่แผ่ความร้อนออกมาเหมือนเตาไฟแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

อวัยวะบางส่วนของร่างกาย ถูกปลุกขึ้นมาจนรู้สึกเจ็บแปล๊บ ๆ…

เขาขมวดคิ้วและกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมเพื่อสะกดอารมณ์นั้นไว้ ก่อนจะถามออกมาเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงกระเส่า “หลานซาน จริง ๆ แล้ว เธอก็ชอบฉันเหมือนกันใช่มั้ย?”

เยี่ยหลานซานขยับตัวยืดขาลง จนทำให้อวัยวะบางอย่างของกงเส่าถิงที่กำลังชูชันอยู่นั้น ชนเข้าที่หน้าท้องของเธออย่างจัง ด้วยความรำคาญเธอจึงพยายามผลักมันออกให้พ้นตัว พอคว้าได้เธอก็บีบมันอย่างเต็มแรง…

กงเส่าถึงแทบจะเป็นบ้ากับสถานการณ์ตรงหน้า

……

เช้าวันต่อมา

แสงสีส้มยามเช้า ทะลุผ่านม่านหน้าต่างจนเผยให้เห็นร่างของคนสองคนที่นอนกอดก่ายกันอยู่ ท่ามกลางบรรยากาศในห้องที่อบอวลไปด้วยแสงสีส้มอุ่น ๆ

ไฟสวาทในตัวของกงเส่าถิงเองก็เพิ่งจะดับลงได้เมื่อตอนตี 5

ทำให้เยี่ยหลานซานตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกของเช้าวันนี้

ขนตาหนาเริ่มขยับ แล้วตาเรียวคมของจิ้งจอกสาวก็ค่อย ๆ เปิดออก

เมื่อลืมตาขึ้นก็พบกับใบหน้างดงามที่เธอคุ้นเคย มันทำให้เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย

แต่วินาทีต่อมา!

เธอเกือบจะตะโกนลั่นออกมาด้วยความตกใจ

เธอ.. เธอตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของกงเส่าถิงจริง ๆ

และนี่มันไม่ใช่ครั้งแรก เธอจึงลดสายตาลงดูด้านล่างทันที…

ยังดีที่เสื้อผ้ายังอยู่ครบ

และตามร่างกายเธอก็ไม่มีอะไรที่ผิดปกติ

เธอแอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความโล่งอก

แต่แล้วเธอก็ต้องประหลาดใจ…

นี่…

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น…

เธอแปลกใจ ว่าทำไมมือของเธอถึงไปอยู่ตรงนั้นได้? แล้วแถมสิ่งที่อยู่ในมือของเธอก็ร้อนอีกด้วย อะไรกันเนี่ย?

ความร้อนนั้นทำให้เธอรีบดึงมือของตัวเองออกมาจากตรงนั้นทันที

แล้วกงเส่าถิงก็ตื่นขึ้น

กงเส่าถิงตื่นขึ้นด้วยความอ่อนล้า หลังจากที่เขาต้องทนทรมานมาตลอดทั้งคืน เขาคิ้วขมวดเล็กน้อย

“อื้มม”

ลูกกระเดือกกลิ้งขึ้นลง แล้วเสียงที่แหบแห้งของเขาก็เล็ดลอดออกมา

เยี่ยหลานซานกระพริบตาปริบ ๆ แล้วรีบก้มหน้าลงด้วยความเขิน ก่อนจะพูดออกมาว่า “คุณ คุณลุงปล่อยฉันได้แล้วค่ะ”

เธออยากจะลุกหนีไปซะตอนนี้! แต่ก็ทำไม่ได้เพราะเขากอดเธอไว้จนแน่นขนัด!

ใบหน้าเรียวเล็กและบอบบางของเธอกำลังแดงก่ำด้วยความขวยเขินและทำตัวไม่ถูก

ดวงตาที่อ่อนโยนของกงเส่าถิงร้อนผ่าวขึ้นทันที

เขาพยายามจะขยับแขน แต่ก็พบว่ามีเพียงนิ้วมือไม่กี่นิ้วที่ยังขยับได้เท่านั้น เนื่องจากเขากอดเธอไว้ในท่าที่เธอต้องนอนทับแขนอีกข้างของเขาตลอดทั้งคืน ส่งผลให้ตอนนี้ทั้งแขนของเขาชาไปหมด

เขาเริ่มขยับปากพูดออกมา “ขอโทษที แขนชาน่ะ ขยับไม่ได้เลย”

มันทำให้ในใจของเยี่ยหลานซานกรีดร้องไม่หยุด “โอ้ย ๆ ๆ แขนขยับไม่ได้แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย!! ฉันขอแค่ได้ลุกออกจากตัวเขา ไปหาที่หลบหน้าซักพักไม่ได้หรือยังไง!!”

แล้วนึกไม่ถึงจริง ๆ ว่าเธอจะนอนจับเจ้านั่นของเขาทั้งคืนด้วย นี่มันไม่จริงใช่มั้ย?

นึกแล้วอยากจะเป็นบ้า!

แล้วเธอก็เบี่ยงประเด็นแก้เขินด้วยการถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูกังวลใจ “ทำไมคุณถึงกอดฉันอยู่แบบนี้ทั้งคืนได้ล่ะคะ?”

ทำไม?

เด็กน้อยทำท่าทางจริงจัง จนกงเส่าถิงอดยิ้มไม่ได้ แต่ก็ยังแกล้งตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเย็น ๆ “เมื่อคืนเธอเมามาก และกอดฉันไว้ไม่ยอมปล่อย ฉันดิ้นยังไงก็ดิ้นไม่หลุด ก็เลยปล่อยเอาไว้แบบนี้”

“…?”

เยี่ยหลานซานพยายามเก็บความรู้สึกที่น่าอึดอัดใจนี้ไว้ก่อน และย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอย่างละเอียดทีละช็อต

เมื่อคืนเฉียวเฟยฝานจัดเลี้ยงมื้อค่ำ เธอถูกหานเวยกับนักแสดงในกองละครรวมหัวกันมอมไวน์เธอจนเมา และหลังจากนั้นเธอก็หาข้ออ้างหนีออกมาได้ ต่อจากนั้นเธอก็…เจอกับเขาพอดีรึเปล่า?

เธอกัดปาก ก่อนจะถามเขากลับ “เมื่อคืนคุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“เมื่อวานฉันนัดทานข้าวกับเพื่อนที่นี่พอดี”

“อ้อ…”

เยี่ยหลานซานพยายามทำให้ตัวเองลืมเรื่องที่น่าตกใจเมื่อตอนตื่น ด้วยการสะกดความคิดของตัวเองว่า (เยี่ยหลานซาน เธอไม่ได้จับเจ้านั่นของเขา เธอไม่ได้จับ!”

แต่ยิ่งสะกดความคิดตัวเองเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้นึกถึงภาพนั้นขึ้นมาชัดเจนกว่าเดิม

จากหน้าที่กำลังแดงระเรื่อ ก็พาลพาให้ทั้งตัวของเธอนั้นแดงไปด้วย แม้แต่แสงสลัวภายในห้องยังปกปิดเรือนร่างที่แดงก่ำนั้นของเธอไม่ได้

เยี่ยหลานซานพูดอะไรไม่ออก คิดอยู๋อย่างเดียวว่าอยากจะตายให้ได้ซะตอนนี้เลย

ส่วนกงเส่าถิงก็ยังคงยึดติดกับคำพูดที่เขาได้ยินเมื่อคืนจนนอนไม่หลับ เขาเริ่มหายใจหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนทำให้เขาพูดถึงเหตุการณ์นั้นขึ้นมา “เมื่อคืนที่ฉันคอยดูแลเธอทั้งคืน เธอละเมอออกมาด้วยนะ”

“หา?” ความคิดที่เยี่ยหลานซานกำลังพยายามสะกดอยู่ หายไปทันที “ฉันพูดอะไรออกไปบ้างคะ?”

“เธอพูดว่า…”

รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏบนหน้าของกงเส่าถิงก่อนที่เขาจะเล่าต่อ “เธอพูดว่า ให้ฉันช้าลงหน่อย เธอเจ็บ”

เยี่ยหลานซานหยุดหายใจไปชั่วขณะ และเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่ขมขื่น “ฉันฝันว่า ฉันตกบันได จนข้อเท้าของฉันมันเคล็ด แต่คุณก็ยังจะนวดให้ฉัน…ในฝันนั้นฉันเจ็บมากจริง ๆ…”

กงเส่าถิงรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าลงมา ตอนนี้เขาพูดอะไรไม่ออก

งั้นเมื่อคืนที่เขาคิดมากไปว่าเธอกำลังฝันเรื่องอย่างว่า จนมันทำให้ในหัวของเขาคิดยุ่งเหยิงไปทั้งคืนล่ะ?

นี่ก็แปลว่าเธอยังไม่ได้ชอบเขาด้วยรึเปล่า?

และไม่รู้ว่าที่เลือดสูบฉีดแรงนั้นเป็นเพราะความตื่นเต้น หรือเป็นเพราะร่างของเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเริ่มจะขยับตัว

เขาจึงปล่อยเธอทั้ง ๆ ที่แขนยังชาอยู่

เยี่ยหลานซานจับชายกระโปรงขึ้นและกระโดดลงจากเตียงไปทันทีที่เขาคลายกอดจากเธอ

เธอลงไปยืนอยู่ตรงหน้าต่างพอดี แสงแดดที่ส่องทะลุเข้ามาปะทะเข้ากับใบหน้าของเธอพอดี ทำให้ใบหน้าที่กำลังเขินอายอยู่นั้นเด่นชัดขึ้น

“ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ…”

เธอพูดออกมาเบา ๆ ก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป

ทิ้งให้กงเส่าถิงอยู่บนเตียงคนเดียวแบบนั้น ด้วยสายตาที่ยังงุนงงอยู่

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อเสียงฝักบัวในห้องน้ำเริ่มหยุดลง กงเส่าถิงก็ก้าวขาลงจากเตียง และเดินไปเปิดม่านหน้าต่างออก