เธอยังไม่ทันได้สติดี แต่ร่างกายก็ขยับหลบไปอยู่ด้านข้างตามสัญชาตญาณก่อนทันที

ข้อเท้าที่ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้วกลับมาเจ็บอีกครั้ง เหงื่อเริ่มผุดออกมาตามใบหน้า

ในเวลาเดียวกันก็มีเสียง "ปัง" ที่ด้านข้างของเธอ แก้วน้ำกระทบกับผนังแตกเป็นเสี่ยง ๆ ที่เท้ามีเศษแก้วกระจายเต็มไปหมด

"เยี่ยหลานซาน ดูสิ่งที่เธอทำสิ!"

ความโกรธของเยี่ยอีเหรินไม่ได้ลดลงเลยเมื่อเทียบกับตอนที่เรียกเธอมา

เยี่ยหลานซานอดทนต่อความเจ็บปวดที่เท้าเงยหน้าขึ้นมองผู้หญิงที่กำลังโกรธอยู่ไม่ไกล พยายามข่มอารมณ์ของเธอและลูบคิ้วหนาๆของเธอ นั่นพอจะทำให้อารมณ์ของเธอสงบลงได้บ้าง: "แม่ หนูเจ็บ"

“เธอยังรู้จักความเจ็บปวดอยู่หรอ？”เยี่ยอีเหรินโกรธจนแทบระเบิด "ดูหน้าเธอสิ โกรธฉันจะตายแล้วหรือยังไง！"

เยี่ยหลานซานตอบอย่างไร้เดียงสา: "หนูไม่ได้คิดอย่างนั้น"

“ยังจะมาเล่นลิ้นอยู่อีกเหรอ!”

เยี่ยอีเหรินรีบวิ่งเข้ามาดึงเสื้อผ้าหลวมๆของเธอแล้วถามอย่างโกรธเกรี้ยวว่า "ปกติเธอไม่ใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ทําไมถึงเหมือนเสื้อผู้ชายแบบนี้” บอกมานะว่าเมื่อวานหนีไปนอนกับผู้ชายคนไหน？ ยังเด็กยังเล็กทำตัวแบบนี้ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเฉียวเฟยฝานถึงทิ้งเธอ！”

“ แม่ หนูไม่ได้เป็นอย่างที่แม่คิดนะ”

เยี่ยหลานซานเหนื่อยที่จะเถียงต่อ

ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ความผิดของเธอที่เฉียวเฟยฟานนอกใจเธอ

เธอพยายามเถียงด้วยเหตุผล: "เป็นเพราะเฉียวเฟยฝานต่างห่างที่เป็นคนนอกใจและหนูก็ไม่ได้ทำอะไรผิด"

เยี่ยอีเหรินไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะกล้าพูดกลับแบบนี้ นั่นยิ่งทำให้เยี่ยอีเหรินยิ่งโกรธเข้าไปอีก: "เธอหมายถึงเธอไม่มีส่วนผิดกับเรื่องนี้เลยหรือไง?"

“แม่ อย่าโกรธเลย”

เสียงที่อ่อนดังขึ้นจากทางด้านบนของบันได

เกาซินซินเดินมาพร้อมกับแก้มที่แดงและบวม

เธอช่วยพูดกับเยี่ยอีเหรินอย่างใจเย็น พลางเหลือบมองเยี่ยหลานซานอย่างเย็นชาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง: "ฉันไม่เคยคิดที่จะแทงข้างหลังพี่กับพี่เฉียวเลย ฉันมองพี่เฉียวเป็นรุ่นพี่ในวงการบันเทิงมาตลอด ตอนที่ฉันได้มีโอกาสถ่ายละครกับเขา ฉันมีความสุขมาก ไม่คิดเลยว่าพี่เขาจะมาชอบฉัน…"

"หึ ยังไงก็ขอโทษพี่แล้วกัน พี่ตบฉันมันก็สมควรแล้ว"

ขณะที่เธอพูดน้ำตาก็ค่อยๆร่วงลงเรื่อย ๆ

เหมือนกับดอกไม้บอบบางที่ร่วงหล่นยามฝนตก

เยี่ยหลานซานหัวเราะอย่างเย็นชา: "เกาซินซิน เมื่อวานเธอไม่ได้พูดแบบนี้สักหน่อย เธอไม่ได้พูดว่าจะแย่งทุกๆอย่างของฉันไปหรือยังไง" ยิ่งผู้ชายของฉัน เธอบอกว่ายิ่งสนใจไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงเปลี่ยนคำพูดล่ะ?"

เกาซินซินฟังยิ่งบีบน้ำตา:" นี่พี่… ทำไมพี่เป็นคนกลับกลอกแบบนี้…โอ้ๆ ฉันรู้ว่าพี่เกลียดฉัน แต่เข้าใจฉันผิดไปหรือเปล่า พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ"

"เข้าใจผิดงั้นหรอ?"

เยี่ยหลานซานว่าเรื่องนี้มันตลกสิ้นดี: "เกาซินซิน เธอมันคือดอกบัวขาวที่ ขาวที่สุดที่ฉันเคยพบ ไม่มีดอกบัวไหนขาวไปกว่าเธออีกแล้ว…"

"เพี๊ยะ"

ก่อนที่เธอจะพูดจบเยี่ยอีเหรินก็ตบเธอเข้าที่หน้าอย่างรุนแรง

พร้อมกับตะโกนใส่เธอด้วยความเกลียดชัง: "หุบปากของเธอเดี๋ยวนี้นะ เยี่ยหลานซาน!"

เยี่ยหลานซานเงียบ

เธอกุมใบหน้าซ้ายที่ถูกตีของเธอ ดวงตาของเธอเปลี่ยนไป

ในใจก็ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น

สุดท้ายก็ได้แต่มองไปที่แม่อย่างเงียบๆไม่กระพริบตา

เธอรู้สึกเหมือนเธอกำลังจมน้ำ ร่างกายของเธอเย็นวาบไปทั้งตัว

เธอรู้ตัวดีว่าตั้งแต่สองปีที่แล้วที่เธอกลับมาหาแม่ แม่ก็ไม่ชอบเธอมาโดยตลอด ทุกครั้งที่เธอมีปัญหากับเกาซินซินไม่ว่าเธอจะถูกหรือผิดสุดท้ายก็เป็นเธอที่เป็นคนที่ผิดอยู่ดี แค่เธอจริงๆ

เธอหลอกตัวเองมาตลอดว่าแม่ของเธอก็ปฏิบัติกับเธอเหมือนกับเกาซินซิน แต่ตอนนี้ …

เหอะ

เกาซินซินยิ้มและมองดูเยี่ยหลานซานถูกตบด้วยดวงตาที่ชั่วร้าย

เธอจับมือของเยี่ยอีเหริน ปรับสีหน้าให้เศร้าลงและร้องไห้อย่างหนัก : "แม่มันเป็นความผิดของฉันเอง มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด อย่าโกรธพี่เลยนะ อย่าไปโทษพี่เลยโทษฉันเอถะ”

จากนั้นเธอก็มองไปที่เยี่ยหลานซานด้วยน้ำตา: "พี่ อย่าถือโทษโกรธแม่เลยนะ เมื่อวานที่พี่หายไปไม่ได้กลับบ้าน แม่เขาเป็นห่วงพี่มากนะ"

เมื่อเยี่ยอีเหรินเห็นลูกสาวคนเล็กอ้อนวอนร้องขอเธอ แต่กลับกันเยี่ยหลานซานกลับมองด้วยสายตาแค้นเคืองโกรธ

เธอปลอบใจเกาซินซิน:“ ลูกไม่ผิด! แต่ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเธอ! ฉันไม่น่าปล่อยให้เธออยู่เลย"

ทันใดนั้นเธอจ้องมองไปที่เย่หลานซานอีกครั้ง: " เยี่ยหลานซาน ถ้าไม่ใช่เพราะเฉียวเฟยฝานเมื่อสองปีที่แล้ว ฉันคงลืมๆเธอไปแล้วว่าเธอเป็นลูกสาว และเธอก็จะไม่ได้มีโอกาสเสนอหน้ามาทำให้ฉันอับอายแบบนี้หรอก!"

"แม่ว่าไงนะ?"

เยี่ยหลานซานเกือบจะคิดว่าตัวเองได้ยินผิด

เยี่ยอีเหรินโกรธมากและสาดคำพูดทิ่มแทง: "ไสหัวไปอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!"

ในเมื่อแม่ฉีกหน้ากันขนาดนี้แล้ว เยี่ยหลานซานก็ไม่มีเฉียวเฟยฝานคอยเคียงข้างอีก แล้วเยี่ยอีเหรินก็ไม่จําเป็นต้องสนใจเธออีก แถมยังด่าทอเธอโดยไม่สนใจใยดี "เยี่ยหลานซาน เธอรู้ไหมว่าฉันเกลียดแกมากแค่ไหน? เวลาที่ฉันมองหน้าแก มันทำให้ฉันนึกถึงหน้าพ่อของแก นึกถึงเมื่อ20ปีที่แล้วที่ฉันหลงผิดหลงไหลใบกับใบหน้านั่น และสุดท้ายก็มีแกเกิดมา"

“เธอจะกลับมาหาฉันทำไม! เข้ามาในชีวิตฉันทำไม "

“……”

ทำไม?

เยี่ยหลานซานหัวเราะออกมา แต่ในใจของเธอรู้สึกหนาวเหน็บเหลือเกิน: "ความรักหนูมีต่อแม่มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรอ? ในสายตาของแม่คงเห็นค่าของหนูแค่เพื่อได้ใกล้ชิดกับเฉียวเฟยฝานเพียงเท่านั้นใช่ไหม ส่วนตัวหนูก็เป็นสิ่งที่น่าอับอายสำหรับแม่? เมื่อ 20 ปีที่แล้วมันเป็นความผิดพลาดงั้นหรอ?"

น่าตลกจัง?

สองปีที่ผ่านมาเธอพยายามพิสูจน์การมีอยู่ของเธอและทำหลายสิ่งหลายอย่างแม้ว่าเธอจะทำผิด แต่เธอก็ไม่คาดคิดว่าในสายตาของคนอื่นมันช่างเปราะบางเหลือเกิน

ความคับข้องใจและความเศร้าในหัวใจของเธอทําให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง: "สองปีของความสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกสาวนับเป็นแค่ความรักของหนูคนเดียว!"

หลังจากพูดจบแล้วเธอก็เดินจากไป

"ปัง"

เธอปิดประตูลงและดวงตาของเธอก็พร่ามัวเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

ภายใต้แสงแดดจ้าในตอนเช้าดวงตาสีเข้มกระพริบเล็กน้อยและหยดน้ำตาก็ค่อยๆร่วงหล่นจากมุมตา

หันศีรษะมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่อีกครั้ง เธอบังคับตัวเองให้ถอยออกมาและเดินจากไป

เธอค่อยๆก้าวเดินออกไปเงียบๆ

แต่ความเจ็บปวดที่ข้อเท้าก็เจ็บแปล๊บขึ้นมา

คนรัก ครอบครัว เธอไม่เหลืออะไรแล้ว ชั่วพริบตาโลกใบนี้ก็เหลือเพียงเธอคนเดียว

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดที่เศร้าโศกของเธอ

สายเรียกเข้า: เฉินปาผี

เฉินปาผีและเฉินฉางกง เป็นผู้จัดการกองถ่ายและทีมงานของละครเรื่อง "จิ้งจอกเก้าหาง" ที่กำลังถ่ายทำอยู่

“ เฉิน … ”

ทันทีที่เธอพูดเธอก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงดุของอีกฝ่าย: "เยี่ยหลานซานนี่คุณกำลังทำอะไรอยู่? อีกห้านาทีคุณต้องรีบเข้ามาที่กองมาถ่ายละคร ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ! ! "