ใบหน้าของเธอแลดูจริงจัง และในหัวของเธอก็กำลังคิดประเด็นนี้อยู่จริง ๆ

แววตาที่จริงใจของกงเส่าถิงถูกสะกดจนถึงขีดสุดด้วยคำพูดนั้นของเธอ “เธอแคร์ขนาดนี้เลยเหรอ ว่าฉันจะโดนรังแก?”

เขาเริ่มต้นคำถามด้วยน้ำเสียงต่ำ และตบท้ายด้วยหางเสียงที่ดังขึ้นเล็กน้อยด้วยความอัศจรรย์ใจแต่ก็มีความ งง ๆ อยู่

เยี่ยหลานซานพยักหน้าอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ “ใช่ค่ะ”

“เพราะอะไร”

เขาก้มหน้าถามต่อ

ตอนที่เขาพูดอยู่นั้น ก็มีความค่อย ๆ ขยับเข้าไปใกล้ ๆ เยี่ยหลานซานอีกด้วย ร่างสูงใหญ่ของเขาถูกปกคลุมไปด้วยแสงอาทิตย์อ่อน ๆ ที่ส่องเข้ามาจากนอกห้อง ทำให้ทั้งตัวของเขามีรัศมีสีแดงส้มอ่อน ๆ สะท้อนออกมาเล็กน้อย

ว่ากันว่า ชายหนุ่มรูปงามถือว่าเป็นยาชูกำลังเคลื่อนที่เลยทีเดียวเชียว บวกกับนิสัยเฉพาะตัวที่อ่อนโยนและหาได้ยากของเขา อีกทั้งความเซ็กซี่ที่พรั่งพรูออกมาอย่างเห็นได้ชัด เหมือนเพชฌฆาตที่เกิดมาเพื่อทำลายหัวใจของสาว ๆ จริง ๆ เลย

เยี่ยหลานซานมิอาจต้านทานความอ่อนโยนนี้ได้ เธอไอออกมาเล็กน้อยเพื่อขัดจังหวะ และพยายามเบี่ยงสายตาหลบไปทางอื่นแทน “เพราะคุณลุงเป็นคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ไงล่ะคะ”

“แค่เหตุผลเดียวเองเหรอ?”

“ใช่ค่ะ”

ทำเอากงเส่าถิงเงียบไปพักนึง

กงเส่าถิงตาตกลงเล็กน้อย ผมหน้าม้าที่ถูกซอยจนปิดหน้าผากและลามมาถึงดวงตาที่เรียวยาวของเขา บวกกับนัยน์ตาสีดำคู่เดิมที่คุ้นเคย “อันที่จริง อายุไม่ใช่ปัญหาหรอก”

“หา?”

เยี่ยหลานซานไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงพูดประโยคแบบนี้ออกมา

เขาไม่ได้พูดเหตุผลออกมาให้เธอได้ยิน แต่เขาดันพูดอยู่ในใจแทน “เพราะว่าเมื่อ 5 ปีก่อน เธอเคยพูดกับฉันไว้ว่า ถ้าฉันเด็กกว่านี้อีกซักนิดนึง เธอก็จะให้ฉันเป็นแฟนของเธอ”

กงเส่าถิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย กลั้นใจพูดทุกสิ่งที่อยู่ในความคิดของเขาออกมาเป็นเสียงต่ำ ๆ ปนเสียงแหบ ตั้งใจให้เธอฟังไม่ชัด “ถ้าเธอกังวล เรามาลองเป็นกันมั้ย?”

เยี่ยหลานซานถามด้วยความสงสัย “ลองอะไรคะ?”

“ลองเป็นเพื่อนต่างเพศที่ดีต่อกัน”

“เพื่อนต่างเพศเหรอคะ?” เยี่ยหลานซานลองขยายความให้ชัดเจนขึ้นเล็กน้อย “คุณหมายถึง จะให้ฉันเป็นเพื่อนผู้หญิงของคุณ แล้วคุณก็เป็นเพื่อนผู้ชายของฉันใช่มั้ยคะ?”

“อื้ม ใช่”

เยี่ยหลานซานพูดพลางหัวเราะ “คุณลุงคะ ตอนนี้พวกเราก็เป็นเพื่อนกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”

กงเส่าถิงเม้มปากเบา ๆ เพื่อเก็บอาการไว้ แต่ก็ยังคงแอบมองเยี่ยหลานซานต่อไปอย่างเงียบ ๆ

แต่จู่ ๆ เยี่ยหลานซานก็เริ่มรู้สึกถึงความหมายแฝงของประโยคนั้นของเขา

สิ่งที่เขาต้องการอยากจะสื่อ อาจจะเป็น…แฟน?

แบบนี้รึเปล่า?

เธอตกใจกับการรับรู้ถึงความหมายที่แท้จริงนี้ แววตาของจิ้งจอกน้อยมองไปที่เขาด้วยความประหลาดใจ

แต่อย่างไรก็ตาม เขายังไม่ได้ตอบออกมาเลย ว่าใช่ และเขาก็ไม่ตอบว่า ไม่ ด้วย ใบหน้าของเขาเงียบขรึมแล้วก็ดูไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไร

เธออายที่จะถามอีกครั้ง เพราะกลัวว่าตัวเธอจะถูกมองว่าเป็นคนหลงตัวเอง เธอจึงยิ้มแห้ง ๆ และเปลี่ยนเรื่อง “คุณลุงคะ ขอทางหน่อยค่ะ ฉันต้องใช้พื้นที่นี้หั่นแครอทน่ะค่ะ”

กงเส่าถิงเงียบและไม่ได้พูดอะไรต่อ

เขาหันข้างเล็กน้อยยืนดูเธอที่หั่นแครอทด้วยท่าทางเรียบร้อยขณะยืนอยู่หน้าเขียง

ในขณะที่แสงอาทิตย์ส่องเข้ามาในห้อง ซุปในหม้อที่กำลังเดือดก็แผ่ไอร้อนออกมาทั่วห้องครัว ทำให้บรรยากาศในห้องครัวนั้นร้อนขึ้นมาเล็กน้อย หลังจากหั่นแครอทเสร็จ เยี่ยหลานซานก็ดึงคอเสื้อเล็กน้อยเพื่อระบายอากาศ

ทำให้กงเส่าถิงเห็นเนินอกขาวเนียนของเธออยู่แวบนึง…

ดวงตาของเขาเริ่มร้อนเหมือนถูกไฟเผา

เขาถามเธอด้วยสายตาเลิ่กลั่กเล็กน้อย “ยังมีอะไรให้ช่วยอีกรึเปล่า?”

“ไม่มีแล้วค่ะ ในนี้อากาศร้อนมาก แล้วแผลของคุณก็ยังไม่หายดี ไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะ”

……

มื้อค่ำสำหรับพวกเขาสี่คนในวันนี้คึกคักมาก เมื่อเทียบกับความเงียบของกงเส่าถิง และความสงบนิ่งของกงฉีหลินด้วยอีกคน เหลือเพียงปีศาจร้ายอย่างฉืออวี้เฟิง “แม่เจ้า! หลานซาน อาหารที่น้าทำอร่อยมากจริง ๆ !”

เมื่อเห็นใบหน้าที่บอบบางของเธอ เขาก็พูดเยินยอต่ออีกว่า “ทำเป็นหมดทุกอย่างจริง ๆ เลย”

พอได้กินของอร่อยที่เธอทำ ก็พูดจาดีเชียว ฉืออวี้เฟิงนี่ช่างเป็นตัวอย่างของคนที่อยู่เป็นจริง ๆ

เขายิ้มจนแก้มปริและพูดออกมาเสียงดังว่า “ถ้าหากว่าน้าทำอาหารอร่อย ๆ อย่างนี้ให้ผมกินอีกซักมื้อสองมื้อ ถ้าให้ผมสละกิจการ ยกหวงเจวี๋ยกรุ๊ปให้น้าไปดูแลต่อจากผม ผมว่าก็คุ้มแล้วครับ”

เยี่ยหลานซานกระตุกยิ้มก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันได้ยินมาว่า ดื่มเหล้าจะทำให้เมาได้ แต่ไม่คิดเลยว่าแค่ทานซุปก็เมาได้เหมือนกัน”

เด็กคนนี้ พูดเหมือนคนเมาชัด ๆ !

แถมยังบอกว่าจะยกหวงเจวี๋ยกรุ๊ปให้กับเธออีก? องค์กรใหญ่ขนาดนั้น ลงทุนไปตั้งเท่าไหร่ ตลกเกินไปแล้ว!

เจ้าเด็กฟุ่มเฟือยคนนี้นี่!

เยี่ยหลานซานรู้สึกเศร้าใจแทนพ่อและแม่ของฉืออวี้เฟิง

ฉืออวี้เฟิงอยากจะพูดออกมามากว่า ในอดีต ตนนั้นโดนบีบบังคับให้ทำในสิ่งที่ตนไม่มีความสามารถที่จะทำได้ และจุดประสงค์ของการก่อตั้งหวงเจี๋ยกรุ๊ปก็เป็นการส่งเสริมเธอเท่านั้น อย่างไรก็ตามถ้าในอนาคตเธอได้แต่งงานกับน้าเล็กจริง ๆ ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะเป็นของเธอ ช้าหรือเร็วมันก็เป็นของเธออยู่ดี แบบนี้มันต่างกันตรงไหนล่ะ

กงฉีหลินตักกระดูกหมูเพิ่มให้ฉืออวี้เฟิงแล้วพูดว่า “ขนาดได้กินข้าวแล้ว ก็ยังไม่หยุดพูดอีก”

เซ่อจริง ๆ เลย

เยี่ยหลานซานไม่ได้สงสัยในท่าทีของกงฉีหลินกับฉืออวี้เฟิงที่ดูใกล้ชิดกัน เนื่องจากพวกเขาก็เป็นเหมือนลูกพี่ลูกน้องกันอยู่แล้ว เธอมองไปที่กงเส่าถิงแล้วพูดขึ้น “คุณลุงคะ ทานซุปเยอะ ๆ สิคะ ซุปเนี่ยบำรุงร่างกายได้ดีนะคะ”

ในขณะที่เธอกำลังพูดกับกงเส่าถิง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ตื้ด ๆ ๆ

เธอวางตะเกียบกับถ้วยลง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความ

เป็นอวิ๋นซีที่ส่งข้อความมา [เที่ยงคืนนี้! ที่ซ่องโจรของแก๊งชิงไห่ ถนนฮุ่ยทง โกดังหมายเลข 111]

[แล้วเจอกัน]

หลังส่งข้อความตอบกลับเรียบร้อย เยี่ยหลานซานก็เก็บโทรศัพท์มือถือทันที และหันมาเห็นกงเส่าถิงกำลังมองเธออยู่ เธออธิบายออกมาโดยไม่ได้คิดอะไร “เพื่อนคนนึงน่ะค่ะ นัดกันว่าถ้ามีเวลาว่างจะไปทานข้าวกัน”

“อื้ม”

แล้วกงเส่าถิงก็ไม่ได้สนใจอะไร

……

ขณะนี้เป็นเวลา 5 ทุ่มครึ่ง

หลังจากที่เยี่ยหลานซานมั่นใจว่ากงเส่าถิงหลับไปแล้ว เธอก็กระโดดออกทางหน้าต่างด้านข้างอย่างเงียบ ๆ เพราะเธอจะเกรงว่าบอดี้การ์ดของกงเส่าถิงจะตามเธอไป

และเพื่อความสะดวก ก่อนหน้านี้เธอได้ทำการซื้อจักรยานไฟฟ้าเก็บเอาไว้ที่ลานจอดรถใต้ดินที่อยู่ใกล้กับโกลเด้นแมนชั่น และในตอนนี้เธอก็ได้เอามันออกมาใช้เสียที

ลมฤดูร้อนพัดมาอย่างช้า ๆ บวกกับดวงจันทร์ที่สว่างจ้าจากบนฟ้าไกล ในขณะเดียวกันก็มีหญิงสาวร่างเล็กวิ่งหายเข้าไปในความมืด ไม่นาน เสียงมอเตอร์จักรยานก็ดังขึ้นเบา ๆ เคล้ากับเสียงลม จากนั้นก็พัดหายไปพร้อมกับสายลมนั้น…

ถนนฮุ่ยทง โกดังหมายเลข 111

เมื่อเยี่ยหลานซานมาถึงที่หมาย ก็พบกับอวิ๋นซีที่หลบอยู่ในมุมมืดทันที

เขากำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ที่มุมกำแพง ผมสีบลอนด์เงินยาวของเขาสะดุดตาด้วยแสงดาวที่ตกกระทบ แม้ว่าเขาจะอยู่ในความมืดแต่เขาก็ยังมีอะไรที่ทำให้มองหาเจอได้อยู่ดี…

เธอกระซิบเบา ๆ “พี่ชายสี่”

อวิ๋นซีเหยียบมวนบุหรี่ที่ถูกเผาไหม้ไปแล้วเกือบครึ่งมวนก่อนจะก้มดูนาฬิกา “ช้าไป 1 นาที”

“ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้มั้ยพี่!”

เยี่ยหลานซานเพิ่งจะบ่นพึมพำไป จู่ ๆ ก็มีเสียงมอเตอร์ไซค์ดังมาจากข้างหลัง และมาด้วยความเร็ว

มีคนมา!

เธอกับอวิ๋นซีมองหน้ากัน จากนั้นอวิ๋นซีก็ดึงตัวน้องสาวเข้าไปหลบในมุมกำแพง ไม่นานนัก เสียงมอเตอร์ไซค์จากระยะไกล ก็เริ่มดังเข้ามาใกล้ ๆ แล้วก็มาจอดอยู่ด้านข้างที่พวกเขากำลังซ่อนตัวอยู่ ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของใครบางคน

ดูท่าจะมากันประมาณ 10 คน

ท่ามกลางสายลม จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ลงมือได้!”

หลังจากนั้นก็ตามด้วยเสียงฝีเท้าของคนนับสิบบุกเขาไปยังโกดัง

จนกระทั่งเสียงฝีเท้าของคนสุดท้ายหายเงียบไป เยี่ยหลานซานจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าจะมีคนกลุ่มอื่นกำลังให้ความสนใจแก๊งชิงไห่เหมือนกัน?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอรออยู่ข้างนอกนี่ก่อนนะ ฉันจะเข้าไปดูสถานการณ์ข้างในหน่อย” อวิ๋นซีพูดจบ ก็ลักลอบเข้าไปด้วยสายตานิ่งสงบ

เยี่ยหลานซานยืนคอยอยู่ที่ประตู ในขณะที่อวิ๋นซีเข้าไปข้างใน เธอก็แนบหูเข้ากับกำแพง พยายามฟังเสียงข้างในโกดัง

เธอไม่สนใจว่าแก๊งชิงไห่จะเป็นอย่างไร เธอแค่อยากรู้จากปากหัวหน้าแก๊งชิงไห่ ว่าใครที่ต้องการจะฆ่าเธอ!

และเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก

จู่ ๆ ลมฤดูร้อนก็เริ่มเย็นขึ้น ดวงดาวบนท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำ แล้วแสงสว่างระหว่างท้องฟ้ากับโลกก็มาบรรจบเป็นเนื้อเดียวกันทันที ราวกับว่าฝนกำลังจะตกลงมาอย่างหนัก