“！”

สายตาของเขาอ่อนโยนมาก!

เสียง "หืม" สุดท้ายของเขาเอ่ยขึ้นเล็กน้อย มุมปากค่อยๆโค้งขึ้น เสียงช่างไพเราะเกินไปแล้ว!

เยี่ยหลานซานอยากจะอธิบายต่อไปว่าเธอไม่ได้อยากจะฆ่าตัวตาย

เธอยอมรับเลยว่าเธอไม่ได้ควบคุมสีหน้าและน้ำเสียงของเธอ

เหมือนหัวใจเธอถูกแทงซ้ำๆอีกครั้ง

เธอจ้องมองเขาอยู่สองสามนาทีแล้วพยักหน้า: "โอเค ขอบคุณค่ะ"

ไม่กล้ามองจริงๆ ไม่กล้ามองอีกแล้ว

หากมองต่อไป เธอกลัวว่าเธอจะอดใจไม่ได้ กลัวว่าเธอจะลืมผู้มีพระคุณที่เคยช่วยชีวิตเธออย่างเฉียวเฟยฝาน

สองปีที่ผ่านมาตอนที่เขาช่วยเธอจากอุบัติเหตุ รอยยิ้มของเขาช่างอ่อนโยนและเขาได้พูดกับเธอไว้ว่า: "ถ้าอยากตอบแทนน้ำใจทำไมเธอไม่ทำตามสัญญาล่ะ"

ตอนนั้นเขาหัวเราะน่ารักจริงๆ

การช่วยชีวิตนั้นยิ่งใหญ่กว่าท้องฟ้า เธอพยักหน้าและเห็นด้วยกับเขา

จากนั้นเธอก็กลายมาเป็นแฟนของเฉียวเฟยฝาน

เขาจับมือของเธอและเดินไปหาเยี่ยอีเหริน ถึงแม้ว่าในตระกูลเกาเธอนั้นจะได้ชื่อว่าเป็นเพียงแค่ "ลูกสาวบุญธรรม" ก็ตาม

เพื่อที่จะคอยอยู่เคียงข้างเขา เธอไม่สนใจการคัดค้านของแม่ เธอตัดสินใจเข้าวงการบันเทิงอย่างเด็ดเดี่ยว ในขณะเดียวกันก็ทำหน้าที่เป็นแสตนด์อินเล็ก ๆ ของเสี่ยวหลง และคอยเฝ้าดูเขาไต่เต้าขึ้นเป็นนักแสดงแถวหน้าอย่างเงียบ ๆ

อย่างไรก็ตามสุดท้ายเขาก็ผิดสัญญา และทั้งหมดมันก็เป็นเพียงเรื่องไร้สาระ

ดวงตาของเธอมืดสลัว

เหตุการณ์ที่ผ่านมาที่ไม่สวยงามนัก ยิ่งนึกยิ่งทำให้อารมณ์ของเธอแย่ลง ทำให้เธอกินข้าวเพียงแค่คำสองคําแล้วก็หยุดกิน

“ไม่ต้องคิดมาก พักผ่อนเยอะๆ”

“อื้ม”

การอยากที่จะฆ่าตัวตายของเธอก่อนหน้านี้เป็นหนามที่ฝังอยู่ในใจของกงเส่าถิง มันทําให้เขาไม่วางใจ

: "ฉันอยู่ห้องถัดไปถ้ามีอะไรให้กดกริ่งพยาบาล หรือถ้านอนไม่หลับหรืออยากหาคนอยู่เป็นเพื่อนก็เรียกฉัน"

“ค่ะ”

“ฝันดี”

กงเส่าถิงมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะเดินออกไป

นาทีที่ประตูปิดลง เขาก็จ้องเขม็งไปที่ประตูที่กั้นระหว่างตัวเขาและเธอ บรรยากาศอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ซ่านไปรอบๆ ใบหน้านิ่งที่เหมือนจะระเบิดความโกรธออกมา

“ เฉียวเฟยฝาน!”

คนๆนี้ ชื่อสามคำนี้ได้ถูกผนึกลงห้องดำของเขาแล้ว

ในใจของเขานึกถึงแต่ความปลอดภัยของเยี่ยหลานซาน เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา: "โจวไท่ เชื่อมต่อกล้องวงจรปิดในห้องของเธอกับมือถือฉัน"

“ครับ”

เมื่อมาถึงจุดนี้ยิ่งทำให้โจวไท่ได้รับรู้สิ่งๆหนึ่ง: บอสตกหลุมรักคุณเยี่ยเข้าแล้ว!

สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือ …ตลอดทั้งคืนบอสไม่ได้นอนทั้งคืนและคอยเฝ้าสังเกตการบริเวณห้องของคุณเยี่ยตลอดเป็นการส่วนตัวเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้น

วันถัดมา

หลังจากที่นอนตลอดทั้งคืนจิตใจของเยี่ยหลานซานก็ค่อยดีขึ้น

อาการบาดเจ็บที่เท้าไม่ได้เจ็บปวดเหมือนตอนแรก ถ้าพยายามเดินช้าๆก็แทบจะไม่เห็นเลยว่าเท้าของเธอนั้นได้รับบาดเจ็บ

อย่างไรก็ตามบาดแผลตามร่างกายของเธอยังคงแอบน่ากลัวเล็กน้อย

ตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าจะเห็นรอยแผลเป็นสีแดงเต็มตัวไปหมด

เยี่ยหลานซานเปลี่ยนเป็นกางเกงขายาวหลวม ๆ ที่กงเส่าถิงจัดเตรียมไว้ให้ ซึ่งสามารถปกปิดบาดแผลทั้งหมดได้พอดี

"ขอบคุณนะคะ"เธอเอ่ย

ใบหน้ารูปไข่เงยหน้ารับแสงแดดยามเช้า ดวงตากลมโตใสคู่นั้นกําลังมองเขาโดยไม่กระพริบตาด้วยแววตาจริงใจ

กงเส่าถิงรู้สึกเหมือนกับโดนไฟฟ้าช็อตจากดวงตากลมคู่นั้น ความง่วงที่มีอยู่ก็พลันหายไปในพริบตา

น้ำเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยเสน่ห์อันเหลือล้นเอ่ยขึ้น: "กงเส่าถิง"

“หืม？”

“ ฉันชื่อกงเส่าถิง”เขาพูดซ้ำอีกครั้ง

เยี่ยหลานซานรู้สึกอับอายเล็กน้อย

เมื่อวานเธออารมณ์ไม่ค่อยดีเลยลืมถามชื่อผู้มีพระคุณ แล้วดูสิกลับเป็นเขาที่ต้องมาบอกชื่อกับเธอเอง!

น่าอายเสียจริง

แก้มของเธอขึ้นสีแดงระเรื่องด้วยความอาย ตัดสินใจบอกชื่อของเธอกลับไป : "คุณกง ฉันชื่อ เยี่ยหลานซาน เยี่ยที่แปลว่าใบไม้ หลานซานที่หมายถึงแสงไฟ "

“ หลานซาน เพราะจัง”

เขาเรียกชื่อเธอเบา ๆ ในใจ: เยี่ยหลานซาน

เมื่อตระหนักว่าใบหน้าอันบอบบางของเขาดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า: "คุณกง เมื่อคืนนี้คุณได้พักผ่อนไหม"

“ นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ”เขายื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอและอธิบายกับเธอว่า: "เมื่อวานตอนที่ฉันช่วยเธอ ฉันเห็นเลยเก็บมา แต่เห็นว่าแบตมันหมดเลยเอาไปชาร์ตแบตให้"

"ขอบคุณค่ะ!"

เยี่ยหลานซานยื่นมือออกไปรับ: "ขอบคุณสำหรับการดูแลของคุณ คุณกง ฉันรู้สึกขอบคุณมากที่คุณช่วยฉันเมื่อวานนี้ คุณเป็นคนดีมากจริงๆ” ฉันยังมีบางอย่างที่ต้องไปทำ งั้นฉันไม่รบกวนเธอแล้ว" "ถ้างั้นคุณช่วยบอกค่าใช้จ่ายในการรักษาได้ไหม？ ฉันจะจ่ายคืนให้คุณ "

กงเส่าถิงไม่ได้สนใจเรื่องคืนเงิน

เขาสนใจแค่สองเรื่อง

อย่างแรกคือเธอปลอดภัยและหายดี

อย่างที่สองคือห้าปีผ่านมาแล้วและเขากลับมาเจอเธออีกครั้ง ไม่รู้ว่าเธอจะจำเขาได้ไหม: "ฉันมีเรื่องที่ต้องไปจัดการอีกสักพักใหญ่ ยังไม่มีเวลามาคำนวณค่าใช่จ่ายอะไรหรอก” "งั้นมาแอดวีแชทกันก่อน ฉันจะได้ติดต่อคุณไปทีหลัง"

"โอเคๆ"

เยี่ยหลานซานคิดว่าวิธีนี้เป็นวิธีที่เวิร์คที่สุดแล้ว เธอจึงรีบเปิดโทรศัพท์ทันที

ทันทีที่เปิดโทรศัพท์มือถือก็สั่นทันที เสียงเตือนข้อความเข้าดังไม่หยุด นั่นทำให้มือของเธอแทบชา

เสียงข้อความไม่ทันที่จะหยุดเตือน เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นทันที

สายเรียกเข้า: แม่

ปกติแล้วแม่ของเธอแทบจะไม่ค่อยติดต่อโทรหาเธอสักเท่าไหร่ เมื่อเห็นดังนั้นเยี่ยหลานซานก็รีบกดรับสายทันที

“ เยี่ยหลานซาน เธอหายหัวไปไหนมา ไม่ฟังที่ฉันบอกเลยหรือไง กล้าดียังไงไปตบซินซิน！ 18 ปีที่ผ่านมาพ่อของเธอสอนมายังไง! ? ”

เสียงด่าทอของเยี่ยอีเหรินดังขึ้นเรื่อยๆ

เยี่ยหลานซานรู้สึกเหมือนหูจะระเบิด

แน่นอนว่าคนอื่น ๆ ก็ต้องได้ยินเช่นกัน

เธอเงยหน้าขึ้นมองกงเส่าถิงที่อยู่ตรงหน้าเธอ

เพื่อหลีกเลี่ยงความลำบากใจอีกต่อไป เธอรีบออกไปพร้อมกับโทรศัพท์

เยี่ยอีเหรินยังคงตำหนิเธอต่อไป ตัวเธอเองก็ไม่มีโอกาสได้พูดแก้ตัวด้วยซ้ำ

เธอรอให้แม่สงบลงอีกสักหน่อย แล้วเธอจึงรีบพูดกลับไปว่า "แม่ใจเย็น ๆก่อนนะคะ หนูสัญญาว่าจะรีบกลับ"

“……”

อีกฝ่ายยังคงด่าทอเธอต่อ

เยี่ยหลานซานเริ่มมีอาการปวดหัว

ไม่รู้เลยว่าด้านหลังของเธอมีกงเส่าถิงกำลังมองมาที่เธอ

สายตาลึกล้ําของเขามองดูสีหน้าของเธอที่ดูไม่ค่อยจะดี ซ้ํายังกุมหน้าผากอยู่หลายครั้ง เขาอยากจะเดินเข้าไปปลอบใจเธอจริงๆ

เยี่ยหลานซานวางสายเสร็จก็รีบกลับมาหากงเส่าถิง เธอเงยศีรษะเล็ก ๆ ของเธอขึ้นและพูดกับเขาอย่างอายๆ: "คุณกง ฉันขอโทษที่ทำให้คุณรอ นั่นคือไอดีวีแชทของฉันนะคะ lanshan1314 "

"อ่าห้ะ"

Lanshan1314

"ฉันขอโทษคุณจริงๆนะคะ ที่บ้านฉันมีปัญหานิดหน่อย ยังไงฉันขอตัวกลับก่อนนะคะและจะรีบติดต่อกลับไป"

“โอเค”

กงเส่าถิงบอกกับโจวไท่ “ไปส่งเธอที่บ้านอย่างปลอดภัย”

หลังจากพูดจบ สายตาเขาอย่างกับกำลังมอบภารกิจระดับ sss ให้เขายังไงอย่างงั้น

โจวไท่รับคำสั่งอย่างยิ้มแย้ม "ครับบอส ผมรับประกันว่าคุณเยี่ยจะถึงบ้านอย่างปลอดภัย!"

…………

ภายในรถ เยี่ยหลานซานเปิดดูข้อความที่ยังไม่ได้อ่านในโทรศัพท์ สีหน้าของเธอไม่ค่อยดีนัก

นอกเหนือจากสายที่ไม่ได้รับจากแม่ของเธอสิบห้าสายและข้อความตำหนิอีกสิบห้าสายแล้วยังมีอีกสองข้อความจากเฉียวเฟยฟาน

[หลานซานคุณอยู่ที่ไหน? ทำไมถึงปิดมือถือ? ]

[หลานซาน เมื่อวานนี้ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ ผมผิดเองผมขอโทษ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับซินซิน เธอเป็นคนดีและบริสุทธิ์ ผมชอบเธอ ถ้าคุณโกรธหรือแค้นให้มาลงที่ผม อย่าโกรธซินซิน ด่าหรือทำร้ายเธอเลย ]

"เธอเป็นคนดีงั้นหรอ? แล้วฉันล่ะ？ ฉันมันเป็นคนเลวหรือไงกัน? "

สายตาของเธอจ้องมองที่ทิวทัศน์นอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่า

เยี่ยหลานซานเดินทางกลับบ้านด้วยอารมณ์ที่หดหู่

ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าบ้านก็มีแก้วน้ำบินลอยมาตรงหน้าของเธอ