“ กล้าฆ่าคนกลางวันแสกๆเนี่ยนะ! บัดซบจริงๆเลย! "

ฉืออวี้เฟิงด่าสาปแช่ง ดวงตาที่เป็นกังวลของเขากวาดไปที่เยี่ยหลานซานและกงเส่าถิง: "เป็นยังไงกันบ้าง?"

"ไม่เป็นอะไร"

สายตาของกงเส่าถิงจ้องมองไปที่รถควันขโมงที่พลิกคว่ำ

เมื่อเห็นคนขับรถที่ยังคงดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดแล้ว ดวงตาของเขาก็ถูกปกคลุมไปด้วยความมืดดำในทันที: "พวกนายจัดการที่นี่ซะ ฉันอยากรู้ว่าใครคือคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ !”

"ไม่ว่ายังไงก็ตาม!"

เขาเน้นเสียง

โจวไท่พยักหน้า: "ครับ!"

กงเส่าถิงหยิบกุญแจรถจากมือเขาและเข้าไปในรถของโจวไท่โดยมีเยี่ยหลานซานตามไปด้วย

เมื่อรถสตาร์ท เยี่ยหลานซานก็มองไปที่จุดเกิดเหตุซึ่งอยู่ไม่ไกล

เนื่องจากอุบัติเหตุการที่น่ากลัวและทำให้การจราจรบนถนนถูกปิด คนจำนวนมากมองยืนดูจากระยะไกลและไม่มีใครกล้าที่จะก้าวเข้าไป โจวไท่เดินไปหาคนขับรถที่พยายามจะฆ่าเธอ ก้มลงถามแต่ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร โจวไท่รู้สึกโกรธมากจึงเตะเข้าไปที่เขาอย่างโหดเหี้ยม …

เมื่อนึกถึงฉากที่น่ากลัวในตอนนั้น เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะกำหมัดแน่น

ใครอยากจะมาฆ่าเธอ?

……

กงเส่าถิงขับรถและตรงกลับไปที่โกลเด้นพาเลซ

เขาไม่ได้พูดเลยตั้งแต่ขึ้นรถมา สีหน้าของเขาเคร่งขรึมตลอดทางจนกระทั่งเขาลงจากรถ

ถ้าเขาช้าไปหนึ่งวินาทีเธอคงจะ …

ทั้งสองเงียบและเดินเข้าไปในประตู

เยี่ยหลานซานเดินตามหลังกงเส่าถิง ประตูปิดลงและเธอกำลังจะเปลี่ยนรองเท้า แต่จู่ๆก็ถูกเขาดึงเข้าไปในอ้อมแขน แขนทั้งสองข้างของเขาโอบเธอแน่นและดวงตาจับจ้องมาที่เธอ ลมหายใจของเขาค่อยๆเย็นลง

ทันใดนั้นเยี่ยหลานซานก็กอดเขากลับโดยสัญชาตญาณ

"อย่าขยับ"

น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มกดต่ำอยู่ข้างๆหู เขาเพิ่มแรงกอดเธอแน่นขึ้น

เยี่ยหลานซานไม่ได้ขยับและปล่อยให้เขากอดต่อไป

ใช้เวลาประมาณหนึ่งนาทีก่อนที่เธอจะกัดริมฝีปากล่างเบา ๆ แล้วค่อยพูดว่า "ลุง"

“เกือบแล้ว …เธอเกือบจะ … "

เสียงของเขาสั่นเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวลและโทษตัวเอง นั่นทำให้หัวใจที่เงียบสงัดของเยี่ยหลันซานพลันเกิดระลอกคลื่นขึ้น

เธอตบหลังเขาเบา ๆ : "ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร"

เธอได้กลิ่นเลือดผ่านเสื้อยืดตัวบางเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างชัดเจน

เมื่อนึกถึงบาดแผลของเขาเธอก็รีบผลักออกจากอ้อมแขนใหญ่และเปิดเสื้อของเขาขึ้นทันที

เป็นอย่างที่คิด!

แผลตรงท้องเปิดอีกแล้ว!

ผ้าก๊อซสีขาวที่เธอเปลี่ยนให้เขาเมื่อเช้านี้กลายเป็นสีแดงหมดแล้ว

เยี่ยหลานนซานรู้สึกปวดใจ เขาช่วยเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก แถมยังบาดเจ็บเพราะเธอ เธอจะตอบแทนความเมตตาที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร?

“ ฉันจะพาลุงไปทำแผล”

ไม่ทันที่จะได้ถอดรองเท้าด้วยซ้ำ เธอรีบดึงตัวเขาขึ้นไปชั้นบนทันที

กงเส่าถิงตามหลังเธอไปและปล่อยให้เธอดึงเขาอยู่อย่างนั้น เขาจ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอ

ความอ่อนโยนในฝ่ามือทำให้เขารู้สึกโลภ เขาแอบจับมือเธอแน่นขึ้น

เขาควรจะเห็นแก่ตัว บังคับกักขังเธอให้อยู่เคียงข้างเขาและเขาจะได้คอยปกป้องเธอตลอดเวลาเพื่อไม่ให้คนเลวเหล่านั้นมีโอกาสทำร้ายเธอและเป็นอันตรายต่อเธออีก?

ความคิดนี้เหมือนกับหญ้าใต้น้ำที่เติบโตอย่างต่อเนื่อง

เยี่ยหลานซานเข้ามาในห้องและเมื่อเธอหันหน้ากลับมาเพื่อบอกให้เขานั่งลงและรอเธอสักครู่ สายตาของเธอก็ดันสบเข้ากับดวงตาที่เหมือนน้ำทะเลลึกของเขาซึ่งถูกแผดเผาด้วยความเสน่หาและร้อนแรง

ในชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกว่าสติของเธอสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

เขาปล่อยมือ

สายตาส่ายไปมาอย่างเคอะเขิน เธอกระแอ่มไอเบา ๆ : "งั้น รอแปปนึงนะ ฉันไปเอายาก่อน"

ขณะที่เธอพูดเขาก็รีบวิ่งออกจากห้องนอนไป

หัวใจเต้นแรงยุ่งเหยิงไปหมด

สายตาเมื่อครู่ของเขาช่าง…กลัวใจเหลือเกิน…หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความคิดหลงตัวเอง

เขาชอบเธอ?

ยังคิดจะขังเธออยู่อีกไหม?

"ยัยหลานซาน เธอคิดอะไรของเธอเนี่ย?”

เธอส่ายหัวและต่อว่าตัวเอง: "เขาเป็นคนอ่อนโยนขนาดนี้ เขาไม่มีทางที่จะคิดจะทำอะไรแบบนั้นแน่ๆ! ยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นคนดีมาก เขาจะคิดแบบนั้นกับคนที่เพิ่งถูกทิ้งได้ยังไง! ”

เธอเม้มริมฝีปากของ คงเป็นเพราะว่าเธอเพิ่งเจอเรื่องน่ากลัวมาเลยทำให้เธอมีความคิดmujฟุ้งซ่านแบบนี้

เธอถอนหายใจหนึ่งครั้งและรีบลงไปชั้นล่างเพื่อหยิบยา

ความรู้สึกและความบ้าคลั่งในดวงตาของกงเส่าถิงยังคงบ้าคลั่งอยู่นานตั้งแต่เธอเดินออกไป และความคิดบ้าๆนี้ก็ยังคงเต้นรัวอยู่ในใจของเขา

ปฏิกิริยาแรกของเธอเมื่อเธอเห็นดวงตาของเขาคือการหลบสายตา ถ้าหากเขายังเข้าใกล้เธออย่างรุนแรงเขาคงจะทำให้เธอตกใจไปหมดใช่ไหม?

เขามีวันนี้ได้เพราะเธอยังต้องพึ่งพาเขา และเพราะเขาเป็นกงเส่าถิงที่อ่อนโยนและสง่างามไม่ใช่ด้านมืดที่บ้าคลั่งและเอาแต่ใจที่แอบซ่อนอยู่

ฮึ

ท้ายที่สุดเขาก็ระงับความบ้าคลั่งในใจของเขาลงได้

แม้ว่าเยี่ยหลานซานจะยังคงมั่นใจว่าตัวเองนั้นคิดผิด แต่เธอก็อดไม่ได้ที่คิดไปเองเออเอง เธอกลับเข้าไปในห้องนอนของกงเส่าถิงอีกครั้งพร้อมกับกล่องยา เธอเองก็ต้องระวังหัวใจของเธอ

อย่างไรก็ตามการจ้องมองของเขาภายใต้แสงไฟมันช่างนุ่มนวลอละอ่อนโยน เขาเอนกายพิงเตียงอย่างเงียบสงบและสง่างาม

เมื่อเขาเห็นเธอเขาก็ยิ่งดูอ่อนโยนลง

เขายังคงเป็นลุงที่อ่อนโยนและขี้เกรงใจคนนั้น

ความสงสัยในใจของเยี่ยหลานซานหายไป เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วนั่งลงข้างๆเขา ค่อยๆเอาผ้าก๊อซพันรอบบาดแผลที่หน้าท้องของเขา

สีเลือดที่น่าตกใจถูกฉายผ่านบนดวงตา

เธอรู้สึกแสบจมูกในขณะที่กำลังทายาให้เขา เธอเอ่ยถามเขาว่า "วันนี้คุณมาช่วยฉันได้อย่างไร" ”

"ตอนนั้นที่เธอออกไป สีหน้าของเธอดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ฉันเลยไม่ค่อยวางใจ”กงเส่าถิงอธิบายด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย "ตอนที่ฉันไปหาเธอ การจราจรบนถนนมันติดขัดและก็เห็นอุบัติเหตุเกิดขึ้นพอดี มันอดไม่ได้ที่จะหันไปมองอีกครั้งให้แน่ใจแล้วฉันก็เห็นเป็นเธอที่กำลังขับรถอยู่ "

"……"

มือของเยี่ยหลานซานที่กำลังช่วยทายาให้เขาอยู่ก็หยุดชะงัก เธอเงยหน้าขึ้นและถามด้วยเสียงงัวเงีย: "งั้น คุณไม่คิดเลยหรอว่ามันเสี่ยง?"

เบื้องหน้าของเธอฉายภาพทั้งหมดของเขาที่ขับรถพุ่งชนรถบรรทุกโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเอง

มันเป็นความโชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บในครั้งแรก แล้วถ้ามีครั้งที่สองล่ะ?

เขาแทบไม่ลังเลที่จะขับรถชนรถบรรทุกแล้วขับชนรถที่ไล่เธอออกไป

การชนกันสองครั้งติดต่อกันในช่วงเวลาสั้น ๆ เกิดขึ้นในเวลาเพียงห้าวินาทีเท่านั้น มันจึงน่ากลัวมากจนแม้แต่นักแข่งรถชั้นนําก็ไม่มีความกล้าหาญขนาดนี้!

กงเส่าถิงปลอบใจเธอ: "รถของฉันได้รับการดัดแปลงมาและมั่นใจได้ถึง 70% ดังนั้นฉันไม่คิดว่ามันเสี่ยง"

"ลุง……"

เขาพูดถึงเหตุการณ์ชีวิตและความตายอย่างง่ายดายอย่างนั้นได้อย่างไร?

เยี่ยหลานซานไม่รู้ว่าจะพูดอะไรและหัวใจของเธอเต็มไปด้วยความขมขื่น

เธอพยายามทายาให้เขาและพันแผลให้ใหม่ เธอพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าว่า "ครั้งที่แล้วฉันยังใช้หนี้ที่คุณช่วยฉันไว้ไม่หมดเลย วันนี้ฉันก็ติดหนี้คุณอีกครั้งหนึ่ง ฉันว่าไม่รู้จะใช้คืนคุณยังไงให้หมดดี"

เรื่องนี้ติดอยู่ในใจไม่สามารถปล่อยไปได้

เธอจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่า: "ลุงมีอะไรที่ต้องการอีกหรือเปล่า? หมายถึงแบบ ความปรารถนาคืออะไร? ตราบเท่าที่ฉันสามารถช่วยคุณได้ ฉันจะทำมันให้ดีที่สุด! "

"ต้องการอะไรงั้นหรอ? ความปราถนางั้นหรอ?"

กงเส่าถิงคิดอย่างเงียบ ๆเป็นเวลานาน หลังจากที่เยี่ยหลานซานรอเขาอยู่นั้น เขามองเธออย่างนิ่งเงียบ: "ฉันต้องการภรรยา"