ในเรื่องนี้…เขายัง…ยังคงทำหน้าครุ่นคิดขนาดนี้? คุณลุงที่อยู่ตรงหน้าเธอเป็นคุณลุงที่อ่อนโยนและนุ่มนวลในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ใช่หรือเปล่า? หากว่าเธอไม่มั่นใจในกลิ่นกายและบุคลิกเขา เธอก็คงสงสัยว่าคนคนนี้กำลังสวมหน้ากากปลอมตัวมาใช่หรือไม่!

ในขณะที่เธอกำลังคิดวุ่นวาย กงเส่าถิงก็จงใจโน้มตัวเข้าหาเธอและจ้องมองไปที่เธอ “แล้วเธอคิดว่าเมื่อไหร่จะโอเคล่ะ?”

ทันทีที่คำนี้กล่าวออกมา –

ทันใดนั้นบรรยากาศระหว่างทั้งสองก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน จากที่กำลังคลุมเครือก็กลายเป็น…หื่นกาม…

เยี่ยหลานซานตัวแข็งทื่อ ความรู้สึกภายในใจแตกกระเจิง

คำถามนี้ จะให้เธอตอบอย่างไร?

เธอกระแอมเบาๆ “หนูขอคิดก่อน…”

กงเส่าถิงก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี “โอเค งั้นหนูก็คิดไป”

ขณะที่เขาพูด เขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าและจูบเธอ

คิ้วของเยี่ยหลานซานกระตุก ในขณะที่ผลักเขา เธอก็ประท้วง “ไม่ใช่ว่า..ให้หนูคิดก่อนหรือไง?” ทำไมถึงจู่โจมมาแบนี้?!

“ก็หนูคิดของหนูไปไง” เสียงที่คลุมเครือก็ดังออกมาจากปากของกงเส่าถิง ปลายลิ้นของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ “ฉันก็จะทำของฉัน”

ฉันคิดของฉัน?

เขาทำของเขา?

เขาทำเรื่องแบบนี้ ยังจะให้ฉันคิดอีกเหรอ?

กงเส่าถิงแค่อยากจะแกล้งเธอ แต่ใครจะบอกเธอได้ หากว่ามันเลยเถิดจะเกิดอะไรขึ้น?

จูบนั้นยิ่งลึกซึ้ง

ในที่สุดก็ไปตามทาง

จูบที่ริมฝีปากของเธอ จูบคอที่บอบบางของเธอ จูบไหปลาร้าที่ประณีตของเธอ … เขาหยอกเย้าอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขยับลงมา…

เมื่อริมฝีปากของเขาประกบลงบนเนินขาวนวลของเธอ…

“อย่า—-”

เยี่ยหลานซานผลักเขาในทันที

ด้วยความเขินอายและความหงุดหงิดเล็กน้อย “ไม่ ไม่เอาแล้ว…”

น้ำเสียงที่มีเสน่ห์ของเธอ แก้มที่แดงระเรื่อ ริมฝีปากบวมแดง เสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง และดวงตาที่ยังดูคลุมเครือ ราวกับเป็นการปฏิเสธที่ต้อนรับ ช่างมีเสน่ห์

สิ่งนี้สามารถกระตุ้นความอยากเป็นเจ้าของของผู้ชายได้เป็นอย่างดี

ดวงตาที่แผดเผาของเขานั้นปรวนแปร เขาแสร้งทำเป็นผ่อนคลาย แต่น้ำเสียงของเขากลับทรยศเขา “ฉันปลดกระดุม เพราะต้องการจะไปอาบน้ำ”

เยี่ยหลานซาน “….”

ทำไมถึงรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดมันดูไม่จริงใจ?

ความเขินอายเมื่อครู่นั้นไม่มีแล้ว เธอเลิกคิ้วขึ้น “จริงเหรอ?”

— เป็นไปได้ว่าพวกเขาอาจกำลังวางแผนจัดการใครสักคนบนเรือ หรือไม่ก็จัดการกับทุกคน!

เฉียวเฟยฝานขมวดคิ้วแน่น

เธอรีบร้อนเข้ามาหาเขาเพื่อต้องการค้นหาความจริง แต่เขาจ้องมองเธออย่างตัวประหลาดและดูถูกเธอ…

เฉียวหย่วนฟานเหลือบมองท่าทีของเขา “แกรู้เรื่องอะไรหรือไม่?”

“……”

ไม่มีใครเข้าใจและรู้จักลูกชายได้ดีไปกว่าพ่อ เฉียวหย่วนฟานตะโกน “เล่าในสิ่งที่แกรู้ทั้งหมดมาให้ฉันฟัง!”

เฉียวเฟยฝานลังเล

ท้ายที่สุด เขาก็ตัดสินใจสารภาพความจริง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉียวหย่วนฟานที่มีสติสัมปชัญญะมาเสมอก็ไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้อีกต่อไป ฝ่ามือของเขาพุ่งไปยังใบหน้าของเขา “ไอ้โง่ เรื่องสำคัญแบบนี้ ทำไมแกไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้?”

“……….”

ใบหน้าของเฉียวเฟยฝานบวมปูดและเขาไม่ได้พูดหรือกล้าที่จะขยับตัว

เฉียวหย่วนฟานโกรธจนหัวใจแทบวาย เขานวดบริเวณที่เจ็บปวดและร่างกายก็อ่อนแอลง “ไสหัวออกไป!”

……….

เฉียวเฟยฝานรู้สึกหดหู่ เขาออกจากเรือไข่มุก

เขาหันศีรษะกลับไปมองเรือสำราญที่งดงามและวิจิตรบรรจง

งานเลี้ยงที่เชื่อมความสัมพันธ์กลายเป็นฟองสบู่ที่ลวงตา ในความทรงจำมีเพียงแค่การฆาตกรรมของคนร้ายและความกลัวที่เกิดขึ้นภายในใจ

ในงานเลี้ยงที่หากคุณประมาทก็อาจฆ่าคุณได้ เยี่ยหลานซานเป็นดั่งราชินีที่นำคนร้าย11คนออกมาจากห้องโถง

หัวใจของเขาเหมือนกับต้องมนต์อยู่ชั่วขณะ

หลังจากที่เกาซินซินเกลี้ยกล่อมพ่อแม่ของเธอที่กำลังวิตกกังวล เธอก็นั่งรอเฉียวเฟยฝานอยู่ในรถอย่างอดทน เมื่อเห็นร่างของเขา เธอก็รีบเข้าไปหา

เมื่อเห็นใบหน้าบวมแดงของเขา เธอก็ตกตะลึง “พี่เฉียว คุณลุงเฉียวเขา….?”

“ทำไมเธอยังไม่กลับไป?”

ในตอนนี้เฉียวเฟยฝานอารมณ์ไม่ดี เขาไม่อยากพูดคุยกับใครมากนัก

“วันนี้แม่ของหนูเพื่อที่จะช่วยพ่อ ก็เลย…” ไม่จำเป็นต้องพูดคนประโยคถัดไป เพราะว่า ในห้องโถงนั้นทุกคนต่างก็รู้ดี

“คุณสามารถช่วยเสนาธิการฉือชานโหมวและตระกูลเป่าได้หรือไม่?”

“อืม”

เขาตอบแบบขอไปที

“งั้น…”

“ซินซิน ให้ผมอยู่เงียบๆคนเดียวสักพัก”

จากนั้นเฉียวเฟยฝ่านก็ขับรถออกไปเพียงคนเดียว

ในความคิดของเขา เยี่ยหลานซานมักจะปรากฏตัวเป็นครั้งคราว

เขาผิดเอง

จะชดเชยความผิดพลาดนี้ได้อย่างไร?

เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและคิด จากนั้นก็กดโทรหาเธอ

ทันใดนั้นก็มีเสียง “ปัง” เกิดขึ้น —–