โจวไท่เองก็ไม่แน่ใจ “เห็นท่าทางของBossแล้ว อาจจะเป็นคุณเยี่ยที่อาการไม่โอเค ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจสถานการณ์เท่าไหร่นัก แต่ผมมั่นใจว่าทั้งสองนั้นไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรรุนแรง”

“งั้นก็ดี”

เมื่อกล่าวถึงเช่นนี้ ฉืออวี้เฟิงก็มองไปยังทิศทางที่เยี่ยอีเหรินกับเกาซินซินจากไปด้วยสายตาเกลียดชังพร้อมก่นด่าสาปแช่ง “ถ้าไม่ใช่เพราะหลานซานเห็นแก่ความชอบธรรมที่มีต่อแม่ที่ต่ำตมของเธอ พวกเราก็ไม่ต้องมาเจอกับความลำบากแบบนี้! นังผู้หญิงตัวดี ฉันล่ะอยากเตะส่งเธอลงไปในทะเลให้ฉลามกินเสียจริง!”

โจวไท่ขมวดคิ้ว นึกถึงความเยือกเย็นของเป่าจิงเหรินเมื่อครู่ เขาก็พอจะคาดเดาอะไรบางอย่างได้ “พวกเธอทำเรื่องอะไรที่ไม่ดีกับคุณเยี่ยหรือ?”

หลังจากที่เป่าจิงเหรินได้เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กับเขาฟังแล้วก็ยังเพิ่มเติมความคิดเห็นของตัวเองเข้าไปว่า “คุณไปเล่าทุกอย่างตามความเป็นจริงให้กับกงเส่าถิงฟัง สถานการณ์จะต้องทำอย่างไรต่อก็ให้เขาคิดหาวิธีเอา”

“รับทราบ!”

ยิ่งโจวไท่ได้ฟังเขาก็ยิ่งรู้สึกขุ่นเคืองมากยิ่งขึ้น สีหน้าของเขาอึมครึม

แต่ท้ายที่สุดแล้วอีกฝ่ายก็เกี่ยวข้องกับคุณเยี่ย เขาเองก็ไม่สามารถที่จะลงมือตามใจตนเองได้

เขาเพียงได้แค่ระงับเปลวไฟภายในใจและจัดการธุระเรื่องราวก่อน “รองประธานกงยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ ผมจะให้ลูกน้องพาคุณทั้งสองออกไปก่อน”

“ฉีหลินมาแล้วเหรอ?!!”

สายตาของเป่าจิงเหรินส่องประกายเจิดจ้า

สายตาของเธอจ้องมองไปยังประตูทางเข้าอย่างรวดเร็ว

ท่าทางนั้น….

ฉืออวี้เฟิงกุมขมับและบ่นพึมพำเบาๆ “พี่เป่า เมื่อกี้ยังบอกว่าเป็นเทพธิดาแห่งความเย็นชาที่สูงส่ง? แต่ทำไมพอเห็นเจ้าสิงโตน้อยถึงได้กลายเป็นหญิงสาวที่หมกหมุ่นเช่นนี้? รักนวลสงวนตัวนิดนึง!”

“………”

ตั้งแต่แรกเป่าจิงเหรินก็ไม่ได้ยินเสียงที่บ่นพึมพำของเขา สายตาของเธอยังคงเพ่งเล็งไปที่กงฉีหลิน บนใบหน้าของเธอแสดงถึงรอยยิ้มที่บานสะพรั่ง

ท้องฟ้าในเวลานี้นั้นมืดมิด มีเพียงไฟในห้องโดยสารเท่านั้นที่ส่องสว่าง กงฉีหลินยืนอยู่ตรงทางเข้านั้นและแสงบริเวณนั้นก็ช่งสลัว เขากำลังอดทนฟังการรายงานจากลูกน้อง

“คุณชายรอง อุปกรณ์ป้องกันของที่นี่ถูกถอดออกหมดและได้ติดต่อสถานีตำรวจในพื้นที่เพื่อทำการสอบสวนแล้ว

คนของตระกูลกงมันคุ้นชินในการเรียกกงเส่าถิงว่าคุณชายกงและเรียกกงฉีหลินว่าคุณชายรอง

ที่บ้านตระกูลกง ชื่อนี้แสดงถึงสัญลักษณ์ของอำนาจและสถานะ

“อืม”

กงฉีหลิน “…..”

ความเงียบของเขาเป็นการปฏิเสธ สิ่งที่ทำให้เป่าจิงเหรินปวดใจมากยิ่งขึ้นก็คือ ผู้ชายคนนี้แสดงเจตจำนงที่มั่นคงของเขาด้วยความเฉยเมยที่มีต่อเธอ

เป่าจิงเหรินตื่นตระหนก

เธอกัดริมฝีปากล่างเบาๆ “เฮ้ คุณช่วยทำตัวแบบคนที่มีความรู้สึกกับฉันบ้างจะได้ไหม?”

“ผมยังมีธุระ”

กงฉีหลินหมุนตัวและคิดจะจากไป

เป่าจิงเหรินรีบคว้ามือเขาไว้และดึงมือเขา “ฉีหลิน!”

กงฉีหลินหันศีรษะกลับมาอย่างเฉยเมย เขามองไปที่เธออย่างไม่แยแส ไม่มีความรู้สึกใดๆบนใบหน้าที่งดงามนั้น “ปล่อย”

“…”

ในตอนนี้เป่าจิงเหรินไม่เพียงแต่ตื่นตระหนก หัวใจของเธอยังเจ็บปวดมากอีกด้วย

แม่***

ไอฉีหลินบ้า เขามักจะชอบพูดแบบนี้เพื่อกระตุ้นจิตใจของเธออยู่เสมอ?!

ในขณะที่เขาไร้ซึ่งความรู้สึกแต่กลับมีสายตาที่สามารถบังคับผู้อื่นได้ เป่าจิงเหรินก็ค่อยๆเบาแรงลงและปล่อยมือเขาในที่สุด แต่เธอก็กลับไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขาและกล่าวอย่างอุกอาจว่า “กงฉีหลิน เราต่างก็หลับนอนด้วยกันแล้วแล้วก็พูดกันว่าจะคอยอยู่ด้วยกันเสมอ แต่ทำไมคุณถึงปฏิบัติกับฉันอย่างเย็นชาแบบนี้……?”

กงเส่าถิงขัดบทสนทนาของเธอ “ถ้าคุณจะมาพูดเรื่องนี้ ผมคิดว่าผมไม่มีเวลามาคุยกับคุณ”

หลังจากพูดเสร็จเขาก็อ้อมเธอไป

เป่าจิงเหรินคว้ามือเขาไว้อีกครั้ง สายตาของเธอนั้นมุ่งมั่น “ฉันจะบอกคุณ ถ้าวันนี้คุณกล้าที่จะเดินจากไป ฉันจะเข้าหาคุณในที่สาธารณะนี่แหละ!!”

กงฉีหลิน “…..”

เขาควบคุมอารมณ์ของเขาให้คงที่และไม่กระทำการที่ไม่เหมาะสม คิ้วของเขาค่อยๆเลิกขึ้นอย่างห้ามไม่ได้และน้ำเสียงของเขาก็เย็นชา “หากว่าคุณต้องการทำแบบนั้นจริงๆผมเองก็ไม่มีอะไรจะพูด”

“คุณ———”

เป่าจิงเหรินแทบอยากจะฆ่าเขา!

หึ!

คิดเหรอว่าเธอไม่กล้า!???

เธอจงใจเอนกายแนบชิดกับร่างกายของเขา เธอค่อยๆสะกิดบริเวณจุดอ่อนของเขาอย่างไม่อาย

รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ของชายคนหนึ่งที่ค่อยๆฟื้นตัว เธอหัวเราะเบาๆอย่างจงใจ ลมหายใจที่แผดเผาอยู่บริเวณจมูกของเขา “พี่รอง จริงๆแล้วพี่ก็ต้องการฉัน ใช่ไหมล่ะ?”