“กรี๊ด-”

ผู้คนที่ตกอยู่ในความมืดตอนแรก็สติแตกกระเจิงอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งมีเสียงปืนที่น่ากลัวดังขึ้นมาอีก ทันใดนั้น คนจำนวนมากก็กรีดร้องออกมาเสียงแหลมราวกับฟ้าลั่น ดังอึกทึก แถมยังมีคนกลัวจนร้องไห้ออกมาจ้าละหวั่น

เสียงร้องงเพราะความหวาดกลัวยังคงดังไม่หยุด ทำให้ห้องโถงที่ตอนแรกก็มืดสนิทอยู่แล้วยิ่งดูโศกเศร้าและน่ากลัวขึ้นไปอีก

นรกที่มีอยู่จริงๆ

นัยน์ตาของเยี่ยหลานซานเบิกกว้างในทันที

พวกเขามีปืน!

แต่คุณลุงกลับมีแค่หัวเดียวกระเทียมลีบ……

เธอไม่กล้าจะคิดต่อไปแล้ว

หัวใจราวกับถูกคนบีบเขาไว้ แม้แต่ลมหายใจก็กลายเป็นวิตกกังวล

เป๋าจิงเหรินจำได้อย่างแม่นยำถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จะต้องพาเยี่ยหลานซานหนีไป เธอดึงเยี่ยหลานซานไปทันที แล้วก็เร่งให้ฉืออวี้เฟิงไปที่ดาดฟ้าเรือด้วยกัน

เพียงแค่ พวกแค่ขยับไปด้านหลังไม่กี่ก้าว อย่าทำร้ายพวกเราเลย พวกแกอยากได้เงินเท่าไหร่พวกเราให้หมดเลย ให้หมดเลย……ขอร้องพวกแกปล่อยเราไปเถอะ……”

ใช้แสงจากดวงจันทร์มองไป ในความมืดนั้น อยู่ๆบนดาดฟ้าเรือก็ปรากฏชายร่างใหญ่ยักษ์ประมาณสิบกว่าคน

ในมือของพวกเขาทุกคนถือปืนเอาไว้คนละกระบอก หันปลายกระบอกปืนไปยังเยี่ยอีเหรินกับเกาซินซิน

โดนปลายกระบอกปืนสีดำจำนวนมากหันเข้าใส่แบบนี้ คนที่โตในครอบครัวชั้นสูงอย่างเยี่ยอีเหรินไหนเลยจะเคยเจอเหตุการณ์แบนนี้ จะเป็นจะตายก็ขึ้นอยู่กับยมบาล เพียงในชั่วขณะหนึ่ง  เกาซินซินที่อยู่ข้างๆยิ่งไม่ต้องพูดถึง หดตัวอยู่ด้านหลังของเยี่ยอีเหริน ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า

ฉืออวี้เฟิงกัดฟันด่า: “แม่ง! ตอนนี้ดาดาฟ้าก็ไปไม่ได้แล้ว!” ไม่ต้องพูดถึงเรื่องหนีไปเลย!

เยี่ยหลานซานพิจารณาอย่างจริงจัง: “คนพวกนี้เตรียมการไว้อย่างรอบครอบ มีการเตรียมการก่อนมา น่าจะรู้ทุกอย่างบนเรือไข่มุกลำนี้แล้ว แต่ว่าพวกเขาไม่ได้ถือโอกาสฆาตกรรมหมู่ในความมืด น่าจะมีจุดประสงค์อื่น”

“รอดูสถานการณ์เงียบๆไปก่อน”

สถานการณ์ในตอนนี้คือศัตรูมีจำนวนมากกว่าเรา ความแข็งแกร่งของศัตรูไม่ได้อยู่ในความสามารถที่พวกเขาจะต่อกรได้

มือของเยี่ยหลานซานกับเป๋าจิงเหรินกำเข้าหากันแน่น ส่วนฉืออวี้เฟิง ก็ยืดตัวขึ้นเหมือนคนมีหน้าที่ เอาตัวบังพวกเธอไว้

อืม ดูมีการศึกษา ดูสูงส่ง ดูพิถีพิถัน

คนแบบนี้……น่ารัก?

แต่ว่า ที่ทำให้เธอนั้นวางใจได้จริงๆเลยก็คือ: เรื่องที่เป๋าจิงเหรินรักใครอีกคน ช่วยรักษาหัวใจน้อยๆของเธอได้มากจริงๆ!!!

เธอนั้นไม่ได้ยินดีที่จะเป็นศัตรูกับคนที่เจอกันครั้งแรกแล้วรู้สึกเหมือนเพื่อนเก่าเลยจริงๆ

บนดาดฟ้าเรือ เยี่ยอีเหรินยังคงร้องขอชีวิต คนพวกนั้นคงจะรำคาญที่เธอเสียงดัง ก็เลยถีบเธอไปเลยครั้งหนึ่ง ใช้สำเนียงที่เหมือนคนต่างชาติข่มขู่: “แม่ง! ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็กลับไปนั่งเฉยๆ!”

“ค่ะ ค่ะ ขอบคุณคุณวีรบุรุษมาก”

ต่อจากนั้น ก็มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบที่กำลังวิ่งมาทางนี้ดังขึ้นเบาๆ

ในขณะเดียวกัน ในห้องโถง ก็มีเสียงพูดภาษาจีนแปร่งๆดังขึ้น

“ท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีที่รัก เรือลำนี้ได้ถูกคนของเราควบคุมไว้ได้หมดแล้ว และได้ทำการบล็อคสัญญาณการสื่อสารของพวกคุณแล้วด้วย ขอให้ทุกๆท่านที่อยู่ที่นี่ให้ความร่วมมือด้วย ใครชื่อว่ากงเส่าถิง กรุณาลุกขึ้นมาด้วย”

“อ้อ ถ้าเกิดว่ามีใครที่ช่วยชี้ตัวให้ผมได้ พวกเรานั้นจะต้องตอบแทนผู้ที่เปิดเผยให้เป็นแขกคนสำคัญ ให้สิ่งตอบแทนที่ล้ำค่า”

หลังจากที่กล่าวสวัสดีและข่มขู่แล้ว เสียงของเขาก็เปลี่ยนเป็นเข่นฆ่า: “พวกเราไม่ได้มาฆ่าใคร แต่ถ้ามีใครกล้าที่จะไม่ฟังคำสั่ง ถือโอกาสสร้างความวุ่นวาย หึ ก็อย่าหาว่าปืนของเราลั่นก็แล้วกัน!”

พอพูดจบ

กึก

ห้องโถงที่เคยตกอยู่ในความมืดก็สว่างขึ้นมา

ในตอนที่หลอดไฟสว่างขึ้น คนที่เคยคุกเข่าอยู่บนพื้นหรือเอามือกุมหัวไว้ในตอนแรก หรือว่าคนที่ขดตัวอยู่ด้วยกัน ใบหน้าตกใจหวาดกลัวถูกเปิดเผยออกมาใต้แสงไฟทั้งหมด

บรรยากาศเงียบเชียบ เงียบจนถึงขนาดที่ว่าแม้แต่เสียงของลมทะเลที่พัดอยู่ก็ยังได้ยิน ช่างน่าประหลาดใจจริงๆ

เยี่ยหลานซาน: “……”

คนพวกนี้มาเพราะคุณลุงอย่างนั้นเหรอ!

น่าตายจริงๆ!

ตกลงแล้วเป็นใครที่คอยหาเรื่องคุณลุง?

เยี่ยหลานซานกัดฟัน สายตากวาดตามองไปยังตัวพวกคนที่ยืนถือปืนอยู่ในห้องโถง……

บนตัวของพวกเขาสวมเครื่องแบบแบบเดียวกัน สวมเสื้อกันกระสุน ยกปืนขึ้นสูง ขยับตัวอย่างมีระบบ ทางออกทุกทางบนเรือ ทางเข้า ล้วนถูกไอ้โม่งหลายคนรักษาทางเอาไว้ แต่ละคนก็ปฏิบัติหน้าที่ของตน

จากอาวุธอุปกรณ์กับการเคลื่อนไหว คงไม่น่าจะใช่พวกโจรสวมโม่งธรรมดา

ในเวลานี้ มีคนหนึ่งที่รับความกดดันไม่ไหว ร้องออกมาอย่างเกรงกลัว ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปหลบหลังโต๊ะอย่างรวดเร็ว แต่ว่าเขายังวิ่งได้ไม่ถึงสองก้าว ก็ได้ยินเสียง “ปัง” ดังขึ้นหนึ่งครั้ง-