เย่หลานซานถามขึ้นโดยสัญชาตญาณ “ใคร?”

“แน่นอนว่าต้องเป็นกงเส่าถิง”

“……”

กึ่งหนึ่งเย่หลานซานรู้สึกไม่ชอบใจที่จะให้ศัตรูหัวใจนั้นเข้าใกล้แฟนหนุ่มของตัวเอง ส่วนอีกกึ่งหนึ่ง ก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เพราะฉะนั้น คุณนั้นเชื่อในสิ่งที่ฉันพูด?”

เป๋าจิงเหรินเลิกหางคิ้ว แล้วมองประเมินอีกฝ่ายขึ้นๆลงๆ มุมปากก็ยกยิ้มในองศาที่สวยงาม “ไม่เชื่อ แต่ว่าฉันยังไม่ได้ผู้ชายที่ฉันต้องการ ไม่ต้องการตายอยู่ที่นี่”

“……”

ถึงแม้ว่าคำพูดนี้ไม่ค่อยน่าฟัง แต่ยังดีที่ ในตอนสุดท้ายคือสิ่งที่ตัวเองต้องการ

เย่หลานซานเห็นเธอเดินไปทิศทางที่มีคนอยู่รวมกันหนาแน่น

ช่างน่าตกใจ ที่ตรงกลางวงเป็นแฟนที่เพิ่งจะคบกันหมาดๆของเธอ เส่ากงถิง!

……จะต้องอยู่นานแน่ๆ ดังนั้นเขาก็เลยไม่ได้ปฏิเสธคำเชิญของผู้ร่วมหุ้น แล้วก็เริ่มคุยกันเรื่องธุรกิจ

ไม่นานนัก คนจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆก็มารวมตัวกัน คิดอยากจะหาผลประโยชน์เล็กน้อยๆระหว่างทาง

“คุณชายกง ได้ยินมาว่าเร็วๆคุณกำลังเตรียมโปรเจกต์ใหญ่มูลค่ามากกว่าหนึ่งล้านหยวน บริษัทของพวกเรามีแผนกออกแบบที่เก่งด้านนี้ที่สุดอยู่……”

“คุณชายกง ลูกชายของผมเป็นนักออกแบบบริษัทแบบครบวงจร ถึงจะดีที่สุด”

“……”  หนึ่งในนั้นมีส่วนผสมดิบอยู่หนึ่งกลิ่นคือกลิ่นดอกกุหลาบ ผมมีแปลงดอกกุหลาบอยู่แห่งหนึ่ง ทุกๆดอกล้วนแต่เป็นดอกที่ดีมาก เป็นสวนกุหลาบที่ดีที่สุดในประเทศ……”

“คุณชายกง……”

“……”

คนเป็นโขยงกำลังล้อมรอบเขาไว้ มองแล้วเหมือนกับงานนิทรรศการ

ทั้งการสนทนากงเส่าถิงตอบกลับอย่ามีมารยาท แล้วก็ไม่ได้ตอบตกลงใครอย่างง่ายดาย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธใครเช่นกัน ปล่อยให้เป็นการแข่งขันกันเองระหว่างพวกเขา ให้พวกเขาเสนอราคาที่ดีที่สุดมาให้เขา

“เส่าถิง”

ดูเวลา กงเส่าถิงก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำกับเธอต่อ “เรื่องๆนี้ผมจะไปตรวจสอบด้วยตัวเอง คุณพาหลานซานไปหาชื่อจึ ช่วยดูแลเธอให้ผมด้วย”

ในตอนสุดท้าย ก็สั่งออกมาด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ต้องใส่ใจอะไรทั้งนั้น ให้หนีไปเลย”

“รับทราบ!”

เป๋าจิงเหรินหยุดท่าทางอ้อนแอ้นยั่วยวนเมื่อกี้ แล้วอยู่ๆก็เปลี่ยนเป็นทหารในศึกสงครามทันที

หลังจากที่สั่งการเรียบร้อย กงเส่าถิงก็ตรงไปยังชั้นใต้ท้องเรือ

ในตอนที่เดินไปถึงทางลงบันได ก็สวนกับบริกรคนหนึ่งพอดี กลิ่นที่ลอยอยู่ในอากาศไม่ค่อยชัดเจนมากนัก ทำให้เขานั้นเลิกคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

เขาหยุดเดิน “รอเดี๋ยว”

“……”

ในตอนที่บริกรหันมามองนั้น กงเส่าถิงก็ก้าวไปด้านหน้า หยิบไวน์ออกมาแก้วหนึ่งจากถาดที่เขากำลังถืออยู่

เขาวนแก้วไวน์ในมือไปพลาง แล้วก็รีบกวาดสายตามองมือของบริกรไปพลาง

คนๆนี้ที่ตำแหน่งตรงระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ของเขามีผิวหนังที่ด้านหนามากๆ สามารถรู้ได้ว่าจะต้องจับปืนมาเป็นเวลานาน

ในขณะเดียวกัน เขานั้นก็ได้กลิ่นจางๆที่แทบจะไม่ได้กลิ่นแล้วจากตัวเขาชัดเจนขึ้น

เป็นกลิ่นดินปืน!

สิ่งที่หลานซานคาดเดาไม่ได้ผิดคาดเลยสักนิด

นัยน์ตาของเขา มีแววตาเศร้าที่แทบจะอ่านไม่ออก

ดมกลิ่นไวน์แดงจากแก้วในมือเล็กน้อย หางตาที่เหลือก็จับจ้องไปที่บริกร “นี่คือไวน์อะไร?”

บริกรลังเล จากนั้นถึงได้หาเสียงตัวเงอเจอ “ไวน์ปี98จากเมืองบอร์โดครับ”

“ไวน์องุ่นจากบอร์โดมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก คุณรู้ไหมว่าทำไม?”

“……กรุณาช่วยบอกผมด้วยครับ”

“เพราะว่ากลิ่นของมันแรงที่สุดในไวน์แดงทั้งหมด” สีหน้าของกงเส่าถิงนิ่งเรียบ มุมปากยกยิ้มในองศาที่ดูจริจัง “แต่ว่าไวน์แก้วนี้ กลับเป็นกลิ่นเข้มข้น แถมยังมีกลิ่นแบล็กเบอร์รี่อยู่ด้วยอีก น่าจะผลิตโดยชาโต้มาร์โกซ์”

บริกรที่ถือไวน์นั้นนิ่งอยู่กับที่ อธิบายออกมาอย่างตะกุกตะกัก “ในตอนที่ผมเทไวน์สงสัยว่าผมคงจะดูผิดไปครับ”

“ก็ไม่แน่ ช่วยเทไวน์บอร์โดให้ฉันสักแก้วสิ”

“…..ครับ”

บริกรลังเล แต่ก็หมุนตัวกลับไปที่บันได

ดูเหมือนว่าพอมาอยู่ในบริเวณบันไดก็เหมือนกับได้แยกตัวออกมาจากกลุ่มคนที่อยู่ด้านหลัง กงเส่าถิงก็รีบลงมือ-