เยี่ยหลานซานเช็ดเครื่องสำอางของเธอออก หลังจากนั้นเธอก็กลับมาพร้อมกับชามซุปร้อนๆ เธอเห็นฉืออวี้เฟิงยืนพิงอยู่ข้างขอบหน้าต่างข้างกำแพงและกงเส่าถิงก็กำลังจ้องมาที่เธอและสบตาเข้ากับดวงตาของเธอ

เธอเดินผ่านและมองไปที่ฉืออวี้เฟิง เธออดไม่ได้ที่จะลดเสียงลงเพื่อถามกงเส่าถิง: "มีอะไรผิดปกติกับฉืออวี้เฟิงหรือเปล่า?"

กงเส้าถิงนิ่ง "ฉันคิดอะไรบางอย่างไม่ออก นี่มันบ้าไปแล้ว แต่อีกเดี๋ยวก็หายแหละ"

เยี่ยหลานซาน: "… "

เอาเถอะ ฉืออวี้เฟิงเขาควรจะเปลี่ยนชื่อเป็น：ตาบ้าฉือ

เธอนำซุปซี่โครงตุ๋นมาให้เขาและอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากชมคุณภาพของโรงพยาบาลนี้:

“โรงพยาบาลนี้มีคลาสมากห้องครัวเหมือนซูเปอร์มาร์เก็ตเล็ก ๆ แถมมีทุกอย่างอยู่ในนั้น จะใช้วัตถุดิบอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ รวมทั้งหม้อหรือกระทะ แถมได้ยินมาจากหัวหน้าห้องครัวว่าการเลือกซี่โครงนั้นจะได้รับการคัดสรรมาอย่างดีจากฟาร์มปศุสัตว์เพื่อเสริมสร้างร่างกายของผู้ป่วยด้วยการรับประทานอาหารที่มีประโยชน์เหล่านี้! "

จนเธอพูดจบเขาก็ยังไม่ได้ยื่นมือออกไป

เธอถือชามซุปและเขาก็มองไปที่เธอ

สิบวินาทีต่อมา เยี่ยหลานซานกระพริบตาและถามด้วยรอยยิ้มที่น่าอึดอัดใจ: "แผลที่ท้องน้อยของคุณเจ็บเลยทำให้แขนของคุณขยับไม่ได้ใช่ไหม?"

"อืม"

การแสดงออกของคำตอบเขาไม่เปลี่ยนแปลงเลย

เยี่ยหลานซานแนะนำ: "งั้นฉันเรียกตาบ้าฉือมาป้อนคุณนะ?"

ส่วนตัวคิดว่าไม่มีอะไรน่าแปลกกับข้อเสนอของเธอ เธอจึงเอ่ยปากเรียกเขา: "ตาบ้าฉือ ลุงของนายเรียกหายนายมาป้อนอาหารให้เขา"

ฉืออวี้เฟิงหันมาอย่างอ่อนแรง

ข้างหน้าเขา จากผู้หญิงที่แต่งหน้าด้วยเทรด์หลุดโลกได้เปลี่ยนเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้างดงาม ใบหน้าขนาดเล็กของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสิ่งที่น่าสนใจคือดวงตาของเธอที่มีเสน่ห์เย้ายวนใจราวกับจิ้งจอกสาว

ขนตาหนาและยาวงอน ดวงตากลมโตและใสซื่อบริสุทธิ์ ล้วนแล้วแต่มีเสน่ห์

เป็นคนทีมีเสน่ห์อย่างเหลือล้น!

ไม่น่าแปลกใจที่ลุงของเขาจะชอบเธอ!

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ชามซุปในมือของเธอ และเหลือบไปเห็นแววตาเย็นชาของกงเส่าถิงโดยไม่รู้ตัว เขาได้สติขึ้นมาแล้วรีบพูดทันทีว่า "จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ ว่าฉันยังมีเรื่องด่วนต้องไปทํา ขอตัวก่อนนะ!" ”

เขาเดินออกไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลมที่รุนแรงและหายไปอย่างไร้ร่องรอยหลังจากที่ประตูปิดลง

เยี่ยหลานซาน: "… "

มองชามซุปในมือแล้วมองไปที่กงเส่าถิง …

โอเค ยังไงเธอก็ต้องเป็นคนป้อนเขาเองแล้วล่ะ

กงเส่าถิงจ้องมองเธอและอ้าปาก

ซุปซี่โครงรสชาติดีมาก อร่อยกว่าซุปที่ปรุงโดยเชฟเจ็ดดาวที่เขาเคยกินมาก่อน

ต่อมรับรสของเขาแทบพัง อยากจะยอมแพ้ให้กับเธอ

หลายคนบอกว่า ถ้าทำให้ผู้ชายรักรสชาติอาหารได้ ก็เท่ากับสามารถคว้าใจผู้ชายได้

ดังนั้นผู้หญิงที่สามารถดูแลเรื่องปากท้องและหัวใจของผู้ชายได้ด้วยมือข้างเดียว แล้วเขาจะปล่อยเธอให้หลุดมือได้ยังไง! ?

ริมฝีปากข้างหนึ่งของเขายกขึ้นเบา ๆ

เยี่ยหลานซานรู้สึกเขินเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้ …อ่า ความรู้สึกเหมือนโดนกับดัก

ทันใดนั้นเปลือกตาก็หลุบลง ขนตาที่ขดตัวหนาบดบังอารมณ์ภายในดวงตา

หลังจากนั้นไม่นานเมื่อเห็นว่าเขาไม่ขยับเลย ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไป: "มันไม่อร่อยเหรอ?"

"มันอร่อยมาก"

เสียงของเขากลมกล่อมกว่าไวน์ขาว แต่ก็ยังนุ่มนวลเหมือนน้ำเปล่าด้วย

อารมณ์แปลก ๆ ของเยี่ยหลานซานถูกทำให้เคลิบเคลิ้มด้วยเสียงอันไพเราะของเขาและเธอยังคงป้อนซุปให้เขาตามหน้าที่

เธอตัดสินใจที่จะถามเขาว่า "อีกชามไหม" แต่โทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้นก่อน

หมายเลข: 520(*ในภาษาจีน 520 แปลว่าฉันรักคุณ)

เมื่อเห็นสายเรียกเข้านี้เธอก็หลุบตาลงและนิ้วของเธอก็แทบจะถือโทรศัพท์ไม่อยู่

โอ้ยยย เขาโทรมาทำไมเนี่ย

ปฏิกิริยาของเธอแปลกไป ทำให้กงเส่าถิงมองไปที่โทรศัพท์มือถือของเธอโดยไม่รู้ตัว

เขายังไม่เห็นมันอย่างชัดเจน เยี่ยหลานซานถือโทรศัพท์มือถือและรีบออกมาจากห้องพักผู้ป่วย

เดินไปจนสุดทางเดิน เธอมองรอบๆให้แน่ใจว่าไม่มีคนอยู่ เมื่ออีกฝ่ายโทรกลับมาอีกครั้งที่สอง เยี่ยหลานซานตัดสินใจรับและเอ่ยออกไปด้วยเสียงเบา : "นี่กำลังทำอะไร … "

"ไปหาเธอ"

ช็อค！

เธออยากโขกศีรษะตัวเองจริงๆ: "อยากมาที่ประเทศจีนหรอ?"

“……”

บุคคลที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เงียบและจากนั้นก็มีเสียงหัวเราะเบา ๆ และพูดติดตลกว่า: "อยากให้ฉันไปหาไหม? แค่เธอพูดว่า "อยาก" ฉันสามารถวางทุกอย่างในมือและไปหาเธอทันที "

เยี่ยหลานซานนึกถึงฉากเมื่อครู่และรู้สึกว่ามันน่ากลัวเล็กน้อย

เธอรีบปฏิเสธข้อเสนอของเขา หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นรัว: "พี่ใหญ่ อย่าล้อเล่นได้ไหม หัวใจจะวายแล้ว!"

แต่เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนี้ เขาคงไม่ได้มาที่นี่ด้วยตัวเอง ดังนั้น…?

เธอถาม "สรุปแล้วใคร?"

"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้แล้ว เครื่องออกตอนเช้า8โมง"หลังจากพูดจบเธอก็ไม่ลืมที่จะเตือนเขา: "อย่าลืมเอาผ้าห่มหนา ๆ มาด้วย"

“จริงดิ?”

เยี่ยหลานซานมองไปยังดวงอาทิตย์ในฤดูร้อนที่สดใสนอกหน้าต่างพลางขยี้คิ้วของเธอ: "ฤดูร้อนหนอนมันใช้ผ้าห่มนอนหรือเปล่าล่ะ"

“ งั้นก็อย่าเอามา”

เขาฮัมเพลงและวางสายไป

เยี่ยหลานซานมองไปที่โทรศัพท์หน้าจอสีดำ: "… "

อยากจะเมมชื่อใหม่จาก "520" เป็น "บ้าอำนาจ" จริงๆเลย

สองวินาทีต่อมาดิเธอก็ได้รับข้อความ —-

[เมมชื่อกลับมาเหมือนเดิมด้วย (หน้ายิ้ม)]

“……！”

เยี่ยหลานซานเผลอโยนโทรศัพท์ทิ้งด้วยความกลัว

สิ่งแรกที่เธอทำคือการมองไปรอบ ๆอีกครั้ง

ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเธอไม่เห็นใครนอกจากบรรยากาศที่เงียบสงบ เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก จับหน้าอกของเธอแล้วพึมพำ: "ให้ตายเถอะมันน่ากลัวกว่าหนังผีซะอีก นี่มันเกือบทำให้หัวใจฉันวาย อย่างกลับจะเกิดแผ่นดินไหว! "

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือที่หล่นอีกครั้ง โดยเมินคำเตือนของข้อความนั่นและใส่มันกลับเข้าไปในกระเป๋าของเธอ

เหอะ ถ้าอยากให้เธอเปลี่ยนเธอก็ต้องเปลี่ยนงั้นหรอ! ?

เธอไม่ใช่หุ่นเชิด!

…………

ตกดึก โจวไท่ลากลับก่อน

ก่อนที่เขาจะไปเขาขอให้เยี่ยหลานซานช่วยดูแลกงเส่าถิง ดังนั้นเยี่ยหลานซานจึงกลายเป็นผู้ดูแลตัวน้อยของกงเส่าถิง

มันเป็นคืนที่ยาวนาน ยังดีที่เขาตื่นขึ้นมา สถานการณ์ไม่ได้แย่ พยาบาลตัวน้อยของเขาวางเครื่องวัดอุณหภูมิไว้ข้างๆตัวเพื่อจะเช็คให้แน่ใจว่าอุณหภูมิตัวเขาปกติดี เยี่ยหลานซานเฝ้าเขาไม่ห่าง พอเห็นยานวดข้อเท้าที่ถูกใช้แล้ววางอยู่ข้างๆก็สบายใจ เขาจึงตัดสินใจกลับไปนอนต่อ

หลังจากวันนี้ที่เกิดเรื่องวุ่นวายมากมาย นั่นยิ่งทำให้เธอนอนหลับสนิท

เที่ยงคืน

กลางคืนนั้นเย็นราวกับสายน้ำ พระจันทร์เสี้ยวส่องสว่างสูงตระหง่าน และสายลมยามเย็นพัดมาอย่างเอื้อยอิ่ง

แสงไฟส่องกระทบแก้มขาวและอ่อนนุ่มของเยี่ยหลานซาน สีหน้าบนใบหน้าฉายสะท้อนให้เห็นอารมณ์ที่สับสนวุ่นวาย

เธอนอนตะแคงเหมือนเด็กน้อย ผมยาวกระจัดกระจายปกคลุมใบหน้าไปครึ่งหน้า เธอนอนหลับลึกโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย

สายตาเย็นชาของกงเส่าถิงนั้นตรงไปตรงมา

เขาจําสายที่เธอรับเมื่อตอนเย็นได้ เขาไม่รู้ว่าเธอกำลังเจอกับปัญหาอะไรอยู่ถึงได้ดูกระวนกระวายใจนัก เขาตัดสินใจว่าหลังจากที่เธอหลับไปแล้ว จะเข้ามาหาเบาะแสเพื่อช่วยเธอ

ไม่คิดว่าจะได้เห็นใบหน้าที่หลับใหลของเธออย่างใกล้ชิด นั่นทำให้เขาสติกระเจิง

ร่างกายเดินไปมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้และอดไม่ได้ที่อยากยื่นมือไปสัมผัสผมที่อยู่ปรกอยู่บนแก้มของเธอ

บางทีอาจทำให้เธอเหมือนกับรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง เยี่ยหลานซานยกคิ้วขึ้นและค่อยๆเหยียดแขนของเธอออกจากผ้าห่มหนา

มือของกงเส่าถิงที่กำลังจะจับผมของเธอชะงักทันที

วินาทีต่อมา สายตาของเขาแข็งทื่อ

ขณะที่เธอเคลื่อนไหว ผ้าห่มที่เดิมทีปกปิดไหล่ของเธออยู่ก็ไหลตกลงมา ไหล่ขาวเนียนถูกเปิดเผยออกมา จากมุมสูงของเขาแล้วทำให้เขาเห็นถึงความโค้งเว้าเนินอกของเธอ…

ช่างยั่วยวนเหลือเกิน

ลมหายใจของกงเส่าถิงติดขัด

ตาของเขามองไปที่ส่วนโค้งเว้าของเธอและทำให้ยิ่งรู้สึกไม่อยากละสายตา

"อืม……"

จู่ๆเยี่ยหลานซานก็ละเมอออกมา