“สวัสดีค่ะ นี้คือ….”

“คุณใช่ลั่วอีอีไหม?”

เป็นเสียงผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันอึ้งไปสักพัก เธอรู้ว่าฉันเป็นใคร ทั้งยังพูดภาษาจีน ไม่ใช่ลูกของค้าฉัน?

ฉันพูดพื้นฐาน แต่ก็รู้สึกคลุมเครือเหมือนคุ้นเสียงนี้ “ใช่ฉัน ขอถามคุณคือ?”

“ลั่วอีอี เธอนังสารเลว！”

เสียงด่าดังขึ้น ฉันขมวดคิ้วพักนึง ก็คิดได้แล้วว่าคนนี้คือใครกันแน่

ก็ว่าทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆ ชัดเจนแล้วว่านี้คือเสียงจิ้วเหวินเชี่ยน เพียงแต่ว่าเสียงที่ผ่านสายทำให้ฉันรู้สึกว่าเพี้ยนไป

“ลั่วอีอี เธอกลับมาแล้วใช่ไหม?เธอกลับมาปุ๊บก็ได้อ่อยสามีฉันเลยนะ หน้าไร้ยังอาย！”

จิ้นเหวินเชียนด่ฉันมาชุดใหญ่ ถึงไม่ได้เจอหน้าเธอ แต่ฉันก็เดาเป็นลางๆได้ว่าตอนนี้ท่าทางที่อารมณ์หวั่นไหว

ถ้าหากฉันอยู่ต่อหน้าเธอ กลัวว่าเธอจะเดินเข้ามาตบฉันสักสองที

ฉันก็ไม่ลังเลวางสาย สีหน้าก็คล้ำขึ้น ฉันอยากจะด่ากลับ ด่าว่าเป็นเธอที่อ่อยฉินจวิ้นเฟยก่อน ทั้งที่รู้ว่าฉันกับฉินจวิ้นเฟยแต่งงานกันแล้วยังยอมที่จะมาเป็นเมียน้อยของฉินจวิ้นเฟย ฉันก็ดาจิ้นเหวินเชียนไร้ยางอาย ทั้งๆท้องลูกคนอื่นยังกล้ามาแต่งงานกับฉินจวิ้นเฟย สมน้ำหน้าที่ถูกฉินจวิ้นเฟยเอาคืน

แต่ว่า ที่สุดฉันก็ทนไว้ได้

ฉันปลอบตัวเองไม่หยุด บอกตัวเองว่าเวลามีค่า ไม่ใช่จะมาเสียเวลากับคนอย่างจิ้นเหวินเชียน

ฉันอยากจจะถามจิ้นเหวิรนเชียนจริงๆว่ามียางอายไหม?แท้จริงแล้วมีจิตใจที่รู้สึกบาปบุญคุณโทษไหม?

เขารู้ว่าแม่ฉันสุขภาพไม่ดี ทั้งยังไปทำร้ายแล้วทำร้ายอีก ยิ่งใช้แม่ฉันมาคุกคามฉัน ในสายตาเธอชีวิตแม่ฉันอยู่ถึงจุดสุดท้ายจะนับประสาอะไร?

ฉันเคยถูกจิ้นเหวินเชียนกับฉินจวิ้นเฟยทำให้เสียเกียรติ แต่ฉันตอนนี้ เป็นไปไม่ได้ที่จะให้โอกาสพวกเขาอีกครั้ง

“ลั่วอีอี เธอคุกคามฉัน?”จิ้นเหวินเชียนอึ้งไปสักพัก เสียงบ่งบอกถึงความแปลกใจกับโกรธแค้น

“ใช่ ฉันกำลังข่มขู่เธอ！”ฉันพูดอย่างเด็ดขาด น้ำเสียงที่เย็นชาอย่างไม่สะดุ้ง

“ทั้งยัง ฉันตอนนี้ไม่แค่จะข่มขู่เธอ ฉันจะพูดให้เธอเข้าใจ เธอเพียงรอให้ฉินจวิ้นเฟยอย่ากับเธอ รอออกมาตัวเปล่าเถอะ！”ฉันพูดด้วยอารมณ์โกรธ ก็ได้วางสายทันที

แต่เดิมฉันไม่อยากมีความเกี่ยวข้องกับฉินจวิ้นเฟยอีก แต่จิ้นเหวินเชียนที่ทำทุกอย่างมาโดนกับเส้นสุดท้ายท้ายของฉันโดยสิ้นเชิง

เสือไม่แยกเคี้ยวเธออย่าคิดว่าเป็นแมวบ้า แต่อยู่ในสายตาของจิ้นเหวินเชียนกับฉินจวิ้นเฟยฉันก็คือคนที่รังแกได้ง่าย ฉันจำเป็นต้องให้เขาได้ลองรับความเจ็บปวดดูบ้าง！

ฉันก็ได้บล็อกจิ้นเหวินเชียน ก็ได้ถือโทรศัพท์ก็เดินออกไป

“อีอี จะไปไหน?”พี่จางเสียงเร่งรีบดังมาจากข้างหลังฉัน ฉันไม่มีโอ้เอ้แม้แต่น้อย ก็ไม่ได้หันกลับก็ออกไป

ฉันออกไปจากอพาร์ทเม้นขึ้นรถไป ได้รีบไปโรงพยาบาลทันที

คำพูดของจิ้นเหวินเชียนทำให้ฉันตื่นตกใจ ฉันก็ใช้การข่มขู่เธอทำให้เธอได้รู้ แต่ว่าฉันไม่สามารถปล่อยให้เธอมีโอกาสมาทำร้ายแม่ฉันแน่นอน

แต่เดิมฉันฉันอยากรอให้บ้านเรียบร้อยก่อนค่อยจะไปรับแม่มาอยู่ด้วย แต่ตอนนี้จิ้นเหวินเชียนทำให้ฉันคิดว่าเหมือนคนบ้า ฉันไม่รู้หลังจากฉินจวิ้นเฟยกลับบ้านได้พูดอะไรกับจิ้นเหวินเชียน แต่จิ้นเหวินเชียนทำไมถึงทำให้เธอวิตกกังวลกลายเป็นหมาจนตรอก จนถึงได้ไปหาแม่ฉันจริงๆ

ฉันไม่อาจให้จิ้นเหวินเชียนตามหาแม่ฉันเจอ ยิ่งไม่อาจจะให้แม่ฉันได้รับความตื่นเต้น

ก่อนหน้านั้นคิดว่าให้แม่ฉันได้คุ้นชินกับโรงพยาบาลนี้เป็นเรื่อ่งที่ดีเรื่องหนึ่ง อย่างนี้แม่ฉันพักแล้วสบาย ก็ได้มีเพื่อนไม่ต้องเหงามาก ดังนั้นถึงไม่เคยคิดจะเปลี่ยนโรงพยาบาลให้แม่

แต่ว่าตอนนี้ฉันพึ่งรู้ว่าทำผิดไปมาก！ที่ฉันได้เปิดเผยสถานที่ของแม่ฉันให้ฉินจวิ้นเฟย ทั้งยังเปิดเผยให้คนที่มีเจตนาจะทำร้ายเธอ！