ก่อนที่ฉันกับฉินจวิ้นเฟยจะแต่งงานกัน เฉิงอี้เฉินได้มาปรากฏอยู่ที่ในห้องของฉัน ชีวิตของฉันก็เปลี่ยนไปไม่ได้ถูกควบคุมอีกต่อไป

เวลาปีกว่าๆฉันได้ทำตัวเลือกอะไรมากมาย แต่ล่ะตัวเลือกเกือบจะเป็นถูกสถานการณ์บังคับ ทั้งหมดฉันได้ถูกเรื่องต่างๆบังคับให้ทำ จากนั้นต้องได้ตัดสินใจทำ

ฉันหย่ากับฉินจวิ้นเฟยคือแบบนี้ รับปากเซ็นสัญญากับเฉิงอี้เฉินก็แบบนี้ ส่วนหลังจากนั้นหย่ากับเฉิงอี้เฉิน ได้รีบเลือกที่จะไปต่างประเทศกับเฉินตงหลี ทุกอย่างของทุกอย่างพังทลายคือตัดสินใจทำลงไปด้วยอารมณ์ทั้งหมด

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะดีกว่าเมื่อปีก่อน ปีกว่านี้ฉันได้ก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว ฉันเคนคิดว่าจะเป็นหมอไปตลอดชีวิต พยายามผ่านพ้นการฝึกงาน หลังจากนั้นก็ค่อยๆประเมินไป วันเวลาอาจเลี้ยงตัวเองได้ แต่ไม่อาจจะเปลี่ยนสถานการณ์ชีวิตของครอบครัวได้

แต่วันนี้ฉันได้กลายเป็นนักธุรกิจ ส่วนคนที่อยู่ข้างกายดูเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ

ฉันไม่สามารถตัดสินชีวิตแบบนี้ว่าจะดีหรือไม่ดีกันแน่ ฉันมีเงินมีทองใช้อย่างสุขสบาย แต่ในใจฉันกลับกลายเป็นความว่างเปล่า

เฉินตงหลีก็ได้เงียบลง ทันทีก็หัวเราะขึ้นเบาๆ “ได้ ผมรู้แล้ว”

“อีอี คุณรู้ไหม?ถ้าคุณไม่ได้โทรมาหาผม พรุ่งนี้ผมอาจจะไปอยู่ตรงหน้าคน”

ฉันอึ้งไปสักพัก ก็ได้คิดทันทีที่เฉินตงหลีมีความอึกทึกครึกโครมทั้งเสียงที่หอบตอนนั้น “คุณอยู่ที่สนามบิน?” เครื่องไม่ถึงอีกหนึ่งชั่วโมงก็จะออก แต่….”

เขาหยุดไป “ตอนนี้ผมเคารพกราตัดสินใจของคุณ ผมไม่ไปหาคุณ ให้คุณได้ใช้เวลาอยู่เงียบๆ แต่ ช่วงนี้ไม่นับอยู่ในสามเดือนนะ”

เฉินตงหลีก็ได้พูดล้อเล่น แต่ฉันฟังคำพวกนี้เวลานี้จะร้องหัวเราะก็ไม่ออก ความซาบซึ้งก็กระจายในหัวใจ ฉันพูดด้วยความจริงใจ “ขอบคุณนะ”

ก็ได้หายใจลึกๆค่อยๆปล่อยออกมา บังคับให้ตัวเองใจเย็นๆ

ฉันต้องไม่โทรไปหาเฉิงอี้เฉิน โทรหาเขาจะพูดอะไร?ถามเขาได้กลับประเทศไหม?หรือว่าบอกเขาไม่ให้กลับมา?

ฉันว่าเขาไม่เคารพฉันตลอด แต่ถ้าหากฉันตั้งใจโทรไปบอกเขาไม่ให้กลับมา งั้นฉันเคารพเขาตรงไหน?

เฉิงอี้เฉินกับเฉินตงหลีนั้งไม่เหมือนกัน เสียงของเฉินตงหลีทั้งหมดอยู่ที่ต่างประเทศ เขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลับประเทศ แต่ไม่เหมือนเฉิงอี้เฉิน กลุ่มบริษัทสกุลเฉิงก็อยู่ที่เมืองไห่ เขาอยากจะกลับมาก็มีเหตุผลพอที่จะมาปิดปากฉัน

ถึงยังไงเขากลับมาแล้วฉันก็แค่ไม่พบเขาแค่นั้น

ฉันได้ถอนหายใจได้กำโทรศัพท์แน่นๆแล้วบอกกับตัวเอง ก็ได้หายใจเข้าลึกจัดการกับอารมณ์ตัวเอง หันหน้าไปทางออกแล้วเดินไป

ฉันพูดแล้วว่าออกมาซื้อแพมเพิส จะกลับไปมือเปล่าไม่ได้

อำเภอเล่อก็ยังคงเหมือนฤดูใบไม้ผลิ ครึ่งปีกว่าที่จากไป ทิวทัศน์ที่นี้เกือบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ฉันไม่อยากให้แม่ฉันรอนาน ได้รีบเดิน แต่พึ่งเดินมาถึงประตูโรงพยาบาลก็ได้ยินเสียงแปลกๆที่คุณเคย

“ลั่วอีอี?”น้ำเสียงที่บ่งบอกความไม่แน่ใจ ทั้งยังออกมาด้วนความตกใจ

เท้าฉันก็ได้หยุดมองไปทางเสียงที่มา เมื่อฉันได้มองเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย เลือดในตัวฉันก็เริ่มที่จะเดือด

ตรงหน้าฉันไม่ใช่ใคร แต่เป็นฉินจวิ้นเฟยคนที่ฉันเกลียดเข้าในกระดูก！

ตัวเขาก็ยังสูงใหญ่ ผมก็ได้จัดเป็นระเบียบ หนวดโกนอย่างสะอาดสะอ้าน แต่ยังมองเห็นเป็นรูปเคราเข้ม ได้สวมใส่สูทยังมีนาฬิกาทองที่แสดงให้เห็นถึงฐานะของเขา

เพียงแต่ หน้าท้องที่นูนน้อยๆออกมากับใบหน้าที่อวบเล็กน้อยทำให้เขาค่อยๆห่างไกลกับคำว่าหล่อเหล่า ทั้งยัง ฉันก็ได้เห็นเขาท่าทีเหมือนได้รวยขึ้นมาทันที

ครึ่งกว่าปีไม่ได้เจอ ฉินจวิ้นเฟยทำไมอ้วนขึ้นอย่างนี้?ฉันอยากจะหัวเราะขึ้นมา ไม่รู้หัวเราะฉินจวิ้นเฟย หรือจะหัวเราะฉันในปีนั้นฉันตาบอด หรือบางทีฉันอาจโชคดีที่ฉินจวิ้นเฟยไม่ลังเลที่ทิ้งฉัน?