ฉันได้ยินคำตอบนี้ก็ไล่งใจไปมาก ลงเตียงจะไปห้องน้ำอาบน้ำ แต่เห็นว่าขาตัวเองทั้งสองข้างไม่มีแรง

ฉันถูกเฉิงอี้เฉินทำให้เสียขวัญแล้วจริงๆ แต่ตอนนี้ในหัวฉันได้แต่คิดถึงแผ่นหลังที่ดูหงอยเหงาของเฉิงอี้เฉินทิ้งไว้ก่อนไป ยังมีคำที่เขาพูดกับฉัน”ขอโทษ”

สองวันมานี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมายใจฉันวุ่นวายไปหมด คืนนี้เฉินตงหลีกลับไปแบบไม่มีความสุข เฉิงอี้เฉินออกไปก็ไม่มีความสุข แต่ฉันคิดว่าใจวุ่นวายจนนอนไม่หลับ หรือไม่เป็นเพราะเหนื่อยเกินไป ฉันนอนที่เตียงผ่านไปไม่นานก็หลับไป

หลังจากวันนั้นก็ไม่ได้เจอหน้าเฉิงอี้เฉินอีกเลย ฉันได้ไปทำงานเลิกงานตรงเวลา ก็ก่อนหน้านี้ได้เซ็นสัญญาร่วมมือกับกลุ่มบริษัทสกุลเฉิงเป็นพนักงานของบริษัทสกุลเฉิงมาทำต่อ

เฉิงอี้เฉินได้มาทันที ก็เหมือนกับทันทีที่ได้สูญหายไปจากชีวิตฉัน และเฉินตงหลี วันที่สองตอนที่เขาเห็นฉันฉลาดมากที่ไม่ได้ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในบ้านฉัน อีกทั้งฉันกับเฉิงอี้เฉินเกิดเรื่องอะไรขึ้นหลังจากนั้นก็ไม่ได้ถาม ยังคงดูแลฉันอ่อนโยนมากเหมือนเดิม

ใจฉันสับสนวุ่นวายมาก สายตาที่เห็นเฉิงอี้เฉินบาดเจ็บยังวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน

เลิกงานวันนี้ฉันได้ขับรถกลับบ้าน ยังไม่ถึงบ้านฉันได้เห็นรถสีดำSUVคันนั้นมาจอดให้บ้านฉันอีก

ตัวฉันเพิ่มแรงเครียดขึ้นอีก ใจเงียบมาตั้งหลายวันต้องเริ่มกลับมาเต้นเป็นบ้าอีกครั้ง

เฉิงอี้เฉินบอกฉันว่าเป็เพื่อนบ้าน แต่ฉันไม่ได้รู้รายระเอียดว่าเขาพักที่ตึกไหน ตอนนี้รถของเฉิงอี้เฉินได้จอดที่นี้ หรือจะที่นี้เป็นบ้านของเฉิงอี้เฉิน?

ความคิดนึงได้ออกมาจากใจ อีกทั้งยิ่งแข็งแกร่ง  ให้พวกเขากินนมแม่ ยุ่งพวกนี้เสร็จก็อดไม่ได้ที่จะมองออกไปนอกหน้าต่า่ง ในใจก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

จากหน้าต่างบ้านฉันมองออกไปข้างนอก ข้างหน้าพอดีกับได้มองเห็นรถของเฉิงอี้เฉิน เวลานี้ก็ได้ดูอีกรอบ SUVสีดำคันนั้นก็ไม่เห็นร่องรอยแล้ว

เฉิงอี้เฉินออกไปข้างนอกแล้วหรอ?

ในมือที่ถือแก้วน้ำก็สั่นขึ้นสักพัก พูดจริงวันนั้นเฉิงอี้เฉินที่หงอยออกไป ช่วงนี้ฉันอดไม่ได้ที่จะคิดถึงเขา ฉันอยากรู้มากว่ากี่วันนี้เฉิงอี้เฉินเป็นยังไงบ้างแต่ก็บังคับตัวเองไม่ให้โรไปหาเฉิงอี้เฉิน

เวลาผ่านไป ท้องฟ้าก็ได้เงียบลงไปหมด SUVสีดำคันนั้นก็ยังไม่ปรากฏ ฉันก็ยิ่งยับยั้งไม่อยู่แล้ว

ในห้องรับแขกมีแค่โซฟาหนึ่งชุดกับโต๊ะชาหนึ่งอัน อยู่ข้างฝามีโต๊ะโทรทัศน์กับโทรทัศน์ นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่าเหมือนไม่มีคนอยู่ยังไงยังนั้น

“นั่งป่ะ”เฉิงอี้เฉินพูด ได้เดินไปที่ครัว เขาได้เดินไปถึงครึ่งทางแล้วได้กลับมา มองฉันแล้วถามว่า “ดื่มอะไร?น้ำส้มไหม?”

ฉันอึ้งไม่ได้พูดอะไร เฉิงอี้เฉินได้พูดเพิ่ม “ผมจำได้คุณชอบดื่ม”

หัวใจเหมือนโดนอะไรมาชนเข้าจังๆ มีสั่นเล็กน้อย ได้พยักหน้ากับเฉิงอี้เฉิน มีเขินเล็กน้อยว่า “ได้ ขอบคุณ…”

เขาไม่ได้พูดอะไร ได้เดินกลับไปที่ครัวอีกครั้ง ฉันได้ยินเสียงเครื่องคั้นน้ำผลไม้ก็อดไม่ได้ที่จะอึ้งไปอีกที

เฉิงอี้เฉินนี้เป็นเสียงเครื่องคั้นน้ำผลไม้ไหม?

ฉันได้สงสัยเล็กน้อย เพราะในความประทับใจเฉิงอี้เฉินไม่มีทางที่จะทำเรื่องแบบนี้เอง

เสียงเครื่องคั้นน้ำผลไม้ได้หยุดลง ไม่นานเฉิงอี้เฉินได้หยิบเอาน้ำผลไม่เดินออกมา เขาเอาน้ำผลไม่ยื่นมาให้ฉัน ฉันได้พูดขอบคุณพร้อมรับมา ทันทีหลังจากนั้นก็ได้เงียบลง

ฉันรู้สึกไม่สบายใจ เหมือนไม่มีอะไรจะพูด “แขนของคุณหายดีหรือยัง?

เพียงแค่ได้พูดคำนี้ออกมา ภาพของวันนั้นก็ได้ออกมาในหัวฉัน แก้มของฉันแดงขึ้นช่วยไม่ได้

“ดีแล้ว”เฉิงอี้เฉินมองฉัน คำพูดมีมากแต่ก็หยุด ในที่สุดได้เลียปากเล็กน้อย “ผมคิดไม่ถึงคุณจะมานี้”

“ฉันมาหาป้าหวัง”ฉันรีบตอบ มองย้อนกลับไปรู้สึกว่าคำพูดนี้พูดออกมาเหมือนจะบัดบังแต่ผลลัพธ์ยิ่งเปิดออกมา

เพียงแต่เฉิงอี้เแินได้พยักหน้าเบาๆ “ป้าหวังออกไปซื้อของ รอสักครู่ก็จะกลับมาแล้ว”

เขาเดาออกถึงความคิดของฉัน เฉิงอี้เฉินได้พูด “วันนั้นรถที่ขับไปเจอคุณตอนนี้ เป็นรถที่ป้าหวังมักจะขับ”

เป็นไม่ตามคาด….

เวลานั้นฉันรู้สึกอึดอัดใจ แต่เขาพูดออกมายืนยันที่จะพูดให้มันชัดเจน รู้สึกว่าแก้มฉันก็เริ่มร้อนขึ้น

เฉิงอี้เฉินมองฉัน รอยยิ้มออกมาบนหน้าเขา ได้ลุกขึ้นมานั่งที่ข้างฉันทันที