รักของเรา เริ่มต้นจากคืนนั้น - ตอนที่ 86 บีบบีงคับไปทีละก้าว

เขาพูดอย่างไม่ยอมใคร จับฉันอย่างแรง อีกด้านสีหน้าเฉินตงหลีก็ได้ดำกล่ำเหมือนก้นหม้อแล้ว เขาก็ได้เม้มปากแน่นหน้าอกกระเพื่อมอย่างแรง ดูเหมือนกำลังพยายามอดกลั่น

ใจฉันรู้สึกเป็นห่วง ไม่อยากถ่ายรูปกับเฉิงอี้เฉิน ได้ดิ้นออกอย่างแรง “ปล่อยฉัน”

“อีอี ผมกลับก่อนนะ”เฉินตงหลีพูดขรึมๆ ในใจจองมองเขา เขาออกไปแบบไม่หันกลับมา

เสียงปิดประตูก็ดังขึ้น ใจฉันก็เหมือนเขาอัดมาใส่หนึ่งหมัด เกือบจะเวลาเดียวกัน เฉิงอี้เฉินก็ได้ปล่อยแขนฉัน บนหน้าก็ไม่ได้ยิ้มเหมือนก่อนหน้านี้

เขาทิ้งโทรศัพท์ของฉันอย่างแรง เสียงโทรศัพท์ดัง”เปิ้ง”เหมือนเสียงลูกกระสุนยิงใส่บนโซฟา

ฉันได้เงยหน้ามองเฉิงอี้เฉินช้าๆ ใบหน้าเขาคล้ำได้หยิบกล่องบุหรีเอาออกมาหนึ่งมวลแล้วจุดไฟ

“คุณแคร์เขามาก”เขาพูดเสียงขรึม

ฉันเม้มปาก สูดหายใจลึกเงยหน้ามองเขาพูดตรงไปตรงมา “ใช่！”

ลูกตาเฉิงอี้เฉินก็ได้หดลง บุหรีที่อยู่ในมือถูกเขาบีบจนงอ เขาได้กัดฟันมองมาที่ฉัน ได้ดูดบุหรี่เข้าแรงๆ “ลั่วอีอี เธอตั้งใจทำฉันโกรธ” เขามองออกจริงๆ

ก็ถูก เฉิงอี้เฉินฉลากอย่างนี้ ทำไมเขาจะดูเกมส์เล็กของฉันไม่ออก

“อย่าคิดว่าเกมส์ของคุณจะทำให้ผมปล่อยวางไป แม่ให้เรากลับไป คุณเตรียมตัวจะกลับตอนไหน?”

ฉันขมวดคิ้ว ในใจได้ถูดคลื่นพายุพัดเข้าใส่ ตอนนี้สีหน้าเฉิงอี้เฉินได้มืดลง คำที่พูดออกมาก็ได้กัดฟันพูด เยือกเย็นทำให้ฉันสั่นไปทั้งตัว

ได้พบเจอกับเฉิงอี้เฉินเป็นความโชคดีของชีวิต หรือไม่ก็อาจจะเป็นหายนะของชีวิตนี้

ฉันไม่สามารถที่จะต่อต้านเขาได้ ก่อนหน้าเป็นจินตนาการหวังว่าจะสามารถพูดคุยกับเฉิงอี้เฉินในฐานะนักธุรกิจได้ ในความจริงได้เห็นเฉิงอี้เฉินฉันก็รนราน ทั้งตัวก็ได้พ่ายแพ้อย่างยับเยิน

เขาก็เหมือนกับดวงอาทิตย์ เดินไปที่ไหนก็เต็มไปด้วยแสงสว่าง ยังทำให้คนรอบข้างถูกบดบังไป

ฉันไม่มีวิธีตามติดเฉิงอี้เฉิน ยิ่งกว่านั้นไม่มีวิธีที่จะยับยั้งอารมณ์ตัวเองได้ ฉันคิดว่าฉันคงป่วยแล้วจริงๆ ความน้อยเนื้อต่ำใจก็ลึงไปในกระดูกแล้ว ไม่ใช้พูดแค่สองประโยคก็จะแก้ปัญหาได้

เฉิงอี้เฉินถูกฉันตะโกนใสก็สงบนิ่งไป อึ้งไปสักพักก็ได้เดินเข้ามากอดฉันไว้ในอ้อมกอดแน่น

ฉันร้องไห้หนัก ดิ้นแรงเพื่อจะให้ออกจากอ้อมกอดของเฉิงอี้เฉิน แต่ก็อาลัยอาวรณ์ไม่อยากออกจากความอบอุ่นของเฉิงอี้เฉิน เขาได้กอดฉันแน่นๆไม่ปล่อย อารมณ์ทุกอย่างที่อยู่ในใจทำให้ฉันรื้อฟื้นความเจ็บปวด ปากก็ได้กัดไปที่แขนของเฉิงอี้เฉิน

“ซี….”เฉิงอี้เฉินเจ็บจนลมหายใจเย็นยะเยือก คิ้วขมวดแน่น แต่ก็ไม่ได้ขืน

นานไปก็ปวดเมื่่อยขึ้น ใจฉันก็ทดไม่ได้ ก็ได้ปล่อยออก

“ปล่อยฉัน ฮือๆๆๆ….”ฉันได้ดิ้นอีกที ในอ้อมแขนเขาก็ได้ทั้งตีทั้งเตะ

“พูดง่ายๆหน่อย”เฉิงอี้เฉินขมวดคิ้ว เสียงขรึมพูด “ถ้ายังดิ้นอยู่ผมก็จะขื่นใจคุณ”

ฉันสะดุ้งไปทั้งตั้ว ทั้งยังได้ดินขึ้นอีกทีอย่างแรง “ปล่อยฉัน！นายออกไป ออกไปสิ…”

“แม่งเอ๊ย！”เสียงต่ำได้ดังขึ้นข้างหูฉัน

หรือว่านี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเฉิงอี้เฉินพูดคำหยาบ?สติฉันยังไม่กลับมาแต่ทันใดก็ได้ถูกเฉิงอี้เฉินอุ้มขึ้น