รักของเรา เริ่มต้นจากคืนนั้น - ตอนที่ 84 ตระกูลฉินหาเรื่อง
ฉันไม่มีคำที่จะพูด เฉินตงหลีก็ไม่มีวิธีตอบโต้ สุดท้ายฉันกับเฉิงอี้เฉินยังมีเฉินตงหลีได้นั่งกินข้าวด้วยกัน
บนโต๊ะมีกับข้าสี่อย่างน้ำซุปหนึ่งถ้วย เฉินอี้เฉินเอากล่องข้าวมาวางไว้ข้างๆ ฉันได้เปิดกล่องข้าวจะเอาของออกไปกินด้วยกัน พอจับจานแล้วฉันก็อึ้งสักพัก
อาหารยังร้อนอยู่！
เฉิงอี้เฉินไม่ใช่ว่าป้าหวังฝากมาให้ฉันหรอ?หรือว่าป้าหวังก็มา?
นาทีนั้นฉันได้มองไปที่เฉิงอี้เฉินอย่างตื่นเต้น เขาก็กำลังมองมาที่ฉัน พูดเบาๆ “ป้าหวังพึ่งทำเสร็จเลยให้ผมมาส่ง”
“ป้าหวังล่ะ?เธอทำไมไม่มาด้วย?”ฉันพูดอย่างตื่นเต้น คาดไม่ถึงเลยว่าป้าหวังก็มากับเฉิงอี้เฉิน รู้ว่าเธออยู่ที่นี้ ฉันก็อยากจะเจอเธอ
เฉิงอี้เฉินมองมาที่แันอย่างเบาๆ “คุณสนิทกับป้าหวังมากกว่าผม”
ฉันอึ้ง ก็ได้มองไปเขา “ฉันกับป้าหวังก็สนิทกันมาก ทำไมคุณมีปัญหา?”
“ไม่มี” เฉิงอี้เฉินมองฉันแล้วหัวเราะ “คิดถึงป้าหวังขนาดนี้ก็ไปหาเธอ เธอก็คิดถึงคุณ”
ฉันเม้มปากก็ไม่พูดต่อ ได้แต่คิดว่าเฉิงอี้เฉินกำลังเล่นไพ่รักกับฉันหรอ?ในได้แต่เริ่มกินข้าวเงียบๆ ความเคยชินได้มองไปที่เฉินตงหลี”หมูเส้นผัดกระเทียมกับไก่หั่นลูกเต๋าผัดซอสฉันทำเอง คุณทานเยอะๆนะ”
คำที่ฉันพูออกมา สีหน้าของเฉิงอี้เฉินก็ดำกล่ำขึ้นทันที ฉันเย็นชาไม่อยากสนใจเฉิงอี้เฉิน
เฉินตงหลีก็ได้หัวเราะรับจานไป，หัวเราะเหมือนแมวหัวขโมยได้ของ สีหน้าเฉิงอี้เฉินยิ่งดำกล่ำเข้าไป ทั้งยังได้ดึงเอาไก่หั่นลูกเต๋าผัดซอสกับหมูเส้นผัดกระเทียมมาไว้ข้างหน้าตัวเอง
“คุณทำอะไร?”
“อร่อย ผมต้องกินเยอะๆ”เขาพูดด้วยสีหน้าเย็นชา แม้แต่ตะเกียบก็ยังไม่ใช้ ใช้ช้อนตักไก่หั่นลูกเต๋าผัดซอสคำใหญ่ๆเข้าในปาก
ดูนิสัยแบบเด็กๆของเขาทำให้ฉันหมดคำจะพูด อยากบ่นเขาคิดว่าอร่อยคนอื่นเขายังไม่ได้กินเลย！เพียงแค่คำนี้ไม่ได้พูดออกไป โทรศัพท์ของฉันก็ได้ดังขึ้น
นี้เป็นเสียงลิงค์โทนที่ตั้งไว้สำหรับแม่ฉัน ได้ยินปุ๊บก็ฟังออก ฉันได้ลุกไปรับสาย ก็ไม่ลืมที่จะไปที่ระเบียง
เฉิงอี้เฉินอยู่นี้ ฉันไม่อยากจะให้เขาได้ยิน
“แม่…”
“อีอี ลูกบอกแม่มาตามจริง ลูกไปต่างประเทศมันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”ฉันพึ่งจะพูดไปแค่ทำเดียว เสียงเร่งรีบแม่ฉันสะอื่นไห้ได้ผ่านออกมา ใจฉันได้เต้นกูตุง เหมือนได้เห็นใบหน้าแม่ที่เต็มไปด้วยความใจร้อนกับกังวล
ทำไมแม่ฉันถึงได้ถามคำนี้?แม่ได้รู้เรื่องอะไรไปแล้ว?
ใจในก็รู้สึกยู่ยี่ไปทันที รีบหันไปทางเฉิงอี้เฉิน แต่เฉิงอี้เฉินกับเฉินตงหลีก็ได้มองมาที่ฉัน
แม่ฉันได้ถามต่อ “ลูกกับเฉิงอี้เฉินนั้นแยกกันแล้วหรอ?บอกแม่มา หรือว่าเขาไม่เอาลูกแล้ว?”
เสียงของเขาก็ยังรีบร้อน แต่ยังมีน้ำเสียงที่ถามอย่างระมัดระวัง
ฉันได้ขมวดคิ้วแน่น รู้สึกแปลกใจ เขาต้องมีปฏิกิริยาตอบสนองถึงจะถูก
ฉันได้ถาม “แม่ ใครไปหาแม่?แม่ฟังคนื่นพูดอะไร?”
“แม่อย่าไปฟังไอ้สารเลวนั้นพูดมั่ว！”ฉันได้ระเบิดออกมา เสียงก็ได้ดังขึ้น
ความโกรธยิ่งมาก ฉินจวิ้นเฟยมันชังสารเลวจริงๆ เขาได้ไปหาแม่ฉัน！
เรื่องของฉันกับเฉิงอี้เฉินจากเริ่มจบมีไม่กี่คนที่รู้เรื่อง เฉินตงหลีอยู่กับฉันตลอด เป็นไปไม่ได้ที่จะไปหาแม่ฉัน หลินปิงชิงยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาเรื่องหย่าของฉันกับเฉิงอี้เฉินไปบอกแม่ ตอนที่แม่ฉันถามว่าหรือว่าเฉิงอี้เฉินไม่เอาฉันแล้วฉันหลีกเลี่ยงเดาได้ว่าอาจจะเป็นฉินจวิ้นเฟยกับจิ้นเหวินเชี่ยนทำแน่
เป็นพวกเขาจริงๆ！ทำไมพวกเขายังเป็นวิญญาณตามติดไม่เลิก！ฉินจวิ้นเฟยไอ้สาระเลว เขาต้องทำร้ายฉันไปถึงขนาดไหนกันถึงจะพอใจเขา！
ฉันได้หายใจเอือกใหญ่ เฉินอี้เฉินกับเฉินตงหลีได้ยินเสียงตกใจที่ฉันพูดได้พูดขึ้น ทั้งสองก็ได้เดินมาอยู่ข้างฉัน
เฉินตงหลีสีหน้าทีกังวลมองฉัน ส่วนเฉิงอี้เฉินก็ได้ยื่นมือมาจับที่เอวฉันไว้
ฉันทื่อไปทั้งตัว เหมือนได้ตีให้ฉันตื่นตัว ต่อสู้เพื่อจะหลีกเลี่ยง
เพียงแต่เฉิงอี้เฉินแรงเยอะมาก ฉันสู้ไม่ไหว ตอนนี้ในมือก็ยังถือโทรศัพท์อยู่จะด่าก็ไม่กล้า
“อีอี ลูก….ลูกอย่าพึ่งตกใจ แม่แต่เป็นห่วง”แม่ฉันพูดกระอุกกระอัก อาจจะเป็นปฏิกิริยาฉันเมื่อกี้ทำให้แม่ตกใจ
ฉันใจหายทันที แม่ฉันเป็นโรคหัวใจรับไม่ได้กับเรื่องที่สะเทือนจิตใจ เมื่อเขาได้ยินข่าวนี้ไม่น่าถึงได้รีบร้อน ฉันยังตะคอกใส่อีก
ฉันหายใจเข้าลึกๆพร้อมจัดการกับอารมณ์ตัวเอง “แม่ แม่อย่าฟังที่ฉินจวิ้นเฟยพูดมั่วๆ ฉินจวิ้นเฟยมันเลวมาก มันยังอยากจะฆ่าฉัน”
“แม่ไม่ฟัง ไม่ฟัง….แต่ว่า…..”แม่ฉันพูดต่อ เหมือนจะพูดแต่ก็ได้หยุดพูดไป
เฉินตงหลีมองออกฉันเขม็งคิ้วยื่นมือจับไปที่แขนเฉิงอี้เฉินให้เขาปล่อยออก เฉิงอี้เฉินรับต่อต้าน ยิ่งกอดแน่นขึ้น
ในใจฉันกำลังวุ่นวายตอนนี้พวกเขายังมากวนยิ่งทำให้ฉันโกรธมากขึ้น ฉันได้กระทืบไปที่หลังเท้าเขาอย่างหนัก
เฉิงอี้เฉินได้ฮึดฮัด ขมวดคิ้งจ้องฉัน แม่ฉันได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว
“อีอี ที่นั้นเป็นอะไร?มีเรื่องอะไรหรอ?”
ไม่เป็นไรแม่ แม่….”ฉันจะพูดอธิบาย แต่ยังพูดไม่เสร็จเฉิงอี้เฉินก็ได้แย่งโทรศัพท์ฉันไป
“คุณทำอะไร！”ฉันได้พูดออกไป มองเขาอย่างโกรธเกลียด
แม่ฉันได้ยินก็ยิ่งร้อนใจ เสียงที่ตื่นตกใจได้ออกมาจากลำโพง “อีอี มีเรื่องอะไร?เป็นอะไร?หรือมีใครแกล้งลูก…”
ฉันรีบเร่งมากกว่ากังวล รู้สึกว่าน้ำตาคลอเบ้าออกมา ฉันจ้องมองเฉิงอี้เฉิน ที่จับโทรศัพท์ไว้แน่นไม่ปล่อย
ทำไม?ทำไม่ต้องบังคับฉัน?
ฉันเป็นห่วงแม่ฉันที่สุด แต่ทำไมพวกเขายังดึงแม่ฉันเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย?ทำไมต้องให้แม่ฉันต้องเป็นห่วง?
ฉินจวิ้นเฟยเป็นอย่างนี้ เฉิงอี้เฉินทำไมก็เป็นอย่างนี้！ฉันคุยโทรศัพท์กับแม่อยู่ เขามาวุ่นวายอะไร！
เฉิงอี้เฉินมองฉัน เหมือนโดนสายตาของฉันทำให้ตกใจ ในที่สุดก็ได้ปล่อยโทรศัพท์ที่อยู่ในมือฉันได้จับโทรศัพท์กลับมาถือไว้ข้างหูอยากปลอบอารมณ์ของแม่ฉันให้เย็นลง เฉิงอี้เฉินทันใดก็เข้ามา พูดใส่โทรศัพท์
YOU MAY ALSO LIKE
