เขามองมาที่ฉันเเล้วไปพูดอะไร ดวงตาของเขาที่ดูลึกเหมือนบ่อน้ำลึก ที่สามารถทำให้ฉันจมลงไปได้อย่างไม่รู้ตัว

ฉันหลบสายตาของเขา "ทานข้าวที่นี่หรอ? เข้าไปกัน"

ใจของของฉันเต้นรัวเหมือนกับตีกลอง ฉันเดินตามเฉิงอี้เฉินเข้าไปในร้านอาหาร ฉันไม่รู้ว่าเฉิงอี้เฉินตั้งใจหรือว่าไม่ตั้งใจ เพราะว่าร้านอาหารที่เขาพาฉันมานั้นเป็นร้านเดียวกันกับที่เราเจอกันในวันนั้น

เฉิงอี้เฉินจองห้องส่วนตัวเอาไว้ล่วงหน้าเเละเมื่อฉันเดินามเขาเข้าไป ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเฉิงอี้เฉินนั้นเอาเรื่องที่บอกว่าจะมีคนมาพบฉันมาเป็นข้ออ้างเพื่อบังคับให้ฉันมาเจอเขาเเทน

เพียงเเค่ประตูห้องเปิดออกภายใต้เเสงไฟสีเหลืองที่ดูอบอุ่น ฉันเห็นร่างที่คุ้นเคยเเละดวงตาของฉันก็มัว

"ไอ่คนเลว! บอกว่าจะไปเเล้วก็ไปเลยหรอ! "

เสียงด่าที่ลอยมา ฉันถูกชกไปที่หน้าอก เเต่มันไม่เจ็บเลยกลับรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มาจากเธอ

ฉันอดไม่ได้ที่จะกอดเธอ ยังไม่ทันได้พูดอะไรอยู่ๆน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาไม่ขาดสาย

"ฉันขอโทษ……" ฉันพูดออกมาอย่างสะอึกสะอื้น กอดหลินปิงชิงเอาไว้เเน่นๆ หัวใจดิ่งลงกับพื้น มันทั้งมีความสุขเเละเสียใจในเวลาเดียวกัน

"ไอ่คนเลว! ฉันจะตีเธอให้ตาย! อยากตีเธอให้ตายจริงๆ! ฉัน….ฮือๆๆๆๆๆ….." หลินปิงชิงกอดฉันเอาไว้เเน่นๆ เเละตีฉันไม่หยุด จนเธอร้องไม่ออกเสียง

หัวใจของฉันเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกเเละกอดเธอเอาไว้เเน่นๆ ครึ่งปีก่อนตอนที่ฉันทำการหย่ากับเฉิงอี้เฉินฉันยังได้เจอหลินปิงชิงอยู่ เเต่ตอนหลังฉันก็มาโดยที่ไม่ได้บอกลาเธอ ฉันรู้ว่าหลินปิงชิงนั้นเป็นห่วงฉันมาตลอดเเละฉันก็รู้ว่าฉันติดค้างคำอำลากับคำอธิบายหลินปิงชิงเอาไว้

เเม้ว่าเธอจะโกรธที่ฉันไปโดยไม่บอกลา เเต่ว่าฉันหนีมาต่างประเทศนานขนาดนี้คนที่ดูเเลเเม่ฉันมาตอลดก็คือหลินปิงชิง มีเพื่อนที่ดีขนาดนี้ ถือว่าเป็นโชคดีที่สุดในชีวิตของฉันเเล้ว หนี้บุญคุณที่ฉันติดเธอเอาไว้ชาตินี้ก็คงจะชดใช้ไม่หมด

ฉันกับหลินปิงชิงกอดกันเเล้วร้องไห้ไปนาน เเล้วค่อยๆสงบลงเเล้วนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามในใจก็มีคำพูดที่อยากจะพูดจนนับไม่ถ้วน เเต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไรดี

เฉิงนี้เฉินนั่งอยู่เงียบๆ ถือกาน้ำชาเเละรินน้ำชาให้เรา เขาเองก็หยิบน้ำชาของตัวเองขึ้นมาดื่ม เเต่ว่าฉันรู้สึกได้ว่าสายตาของเขานั้นจ้องมองมาที่ฉันตลอด

"ขอบคุณ " ฉันพูดขอบคุณให้หลินปิงชิง

ตาของหลินปิงชิงเป็นสีเเดงเหมือนกับกระต่ายน้อย เธอมองมาที่ฉันด้วยหน้าที่ไม่เต็มใจ "ฉันไม่อยากได้ยินคำขอบคุณ…."

ทันใดนั้นเธอก็ยกมือขึ้นมาเเตะเเก้มของฉัน ดวงตาที่เเดงเเละบวมของเธอที่เต็มไปด้วยความสงสาร "ทำไมเธอถึงผอมลงขนาดนี้"

เสียงของเธอเหมือนคนที่กำลังร้องไห้ ดวงตาของเธอราวกับว่าจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ฉันจึงรีบไปจับมือของเธอเเล้วยิ้มพูดออกไปว่า "ฉันลดความอ้วนไง เป็นไงเห็นผลหรือเปล่า?"

"นี่เรียกว่าลดความอ้วนหรอ….." หลินปิงชิงมองมาที่ฉันเเละน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้ง ฉันเห็นเธอที่กำลังร้องก็รู้สึกทรมานมาก รีบหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดน้ำตาให้กับเธอ

"ครึ่งปีมานี้เธอคงลำบากมากใช่ไหม"

"ก็ดีอยู่" ฉันยิ้มเเล้วตอบ เเต่ก็คิดไปอย่างไม่รู้ตัวว่าครึ่งปีที่ผ่านมานี้ฉันลำบากไหม?

ความลำบากนั้นมันเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่เเล้ว เมื่อฉันมาถึงต่างประเทศก็มีเฉินตงหลีคอยช่วยเหลือ เเต่ความรู้สึกเหงามันก็มีมากกว่า ฉันต้องไปเจรจาเรื่องสัญญากับลูกค้าในขณะที่ฉันกำลังท้องโต ต้องทำงานล่วงเวลาจนถึงดึกดื่น ความลำบากเเบบนี้เเม้เเต่ตอนที่ฉันสอบเข้ามหาลัยก็ยังไม่เคยได้เจอ

เเต่ดูผลลัพธ์ที่ฉันได้ตอนนี้ ฉันว่ามันก็คุ้มค่าเเล้วที่ฉันลำบากมา

ฉันคิดว่าฉันนั้นยังถือว่าโชคดี มีคนมากมายที่ลำบากกว่าฉัน เเต่ก็ไม่ได้รับโอกาสดีๆเเบบฉัน

"อีอี พี่เฉิงบอกว่าเธอ……" หลินปิงชิงลังเลที่จะพูด ฉันมองไปที่เฉิงอี้เฉินอย่างไม่รู้ตัว คิดในใจว่าเฉิงอี้เฉินพูดอะไรเกี่ยวกับฉัน?

เฉิงอี้เฉินรับตอบสายของฉันอย่างสงบ เเละเอาถ้วยน้ำชาออกจากปากของตัวเองเเล้วพูดว่า "ฉันบอกกับหลินปิงชิงว่าเธอคลอดลูกออกมาเเล้ว"

ทรงปากของเขาดูสวยงามมาก ยิ่งชุ่มไปด้วยน้ำชายิ่งทำให้ปากของเขาดูชุ่มชื้น เสียงที่ทุ่มต่ำเเละก้องกังวานของเขาทำให้ฉันสะดุ้ง

"มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า?" หลินปิงชิงมองมาที่ฉันเเล้วถาม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ เเต่ฉันไม่ได้สังเกตว่าจริงๆเเล้วเธอกำลังหลบหน้า

ฉันลังเลใจ เเล้วก็พยักหน้าให้เธอ

ในเมื่อเฉิงอี้เฉินพูดเรื่องกับหลินปิงชิงไปเเล้ว เเล้วเห็นได้ชัดเจนว่าเธอต้องตรวจหาความจริงมาเเล้ว ไม่สามรถหลอกได้อีก ฉันปิดบังเอาไว้ก็ไม่มีความหมายเเล้ว

หลินปิงชิงอดเอาไว้ไม่อยู่ที่จะบ่นฉัน "ลั่วอีอี ฉันนี่อยากจะตีเธอให้ตายจริงๆ เรื่องนี้เธอยังจะปิดบังฉันอีก! "

ในตอนนั้นฉันไม่ได้บอกกับหลินปิงชิงว่าฉันจะสร้างเรื่องโกหกว่าฉันจะทำเเท้ง เเต่บอกเเค่ว่าฉันเอาเด็กออกเเล้วเพื่อไม่ให้เฉิงอี้เฉินมายุ่งกับฉันอีก

ฉันเกิดความสงสัยในใจ ว่าทำไมหลินปิงชิงดูไม่แปลกใจเมื่อได้ยินว่าฉันคลอดลูกเเล้ว ใช่อยู่ว่าอาจจะเป็นเพราะเฉิงอี้เฉินได้บอกเธอไปเเล้วเเละเธอก็ไม่มีอะไรให้เเปลกใจ

"ฉันกลัวว่าเธอจะหักหลังฉันอีก" ฉันเหยียดมองเธอไปทีนึง

หลินปิงชิงเงียบไปสักพัก เเก้มของเธอเเดงเเละมองมาที่ฉันเเล้วพูดพึมพำว่า "มันก็เพราะว่าฉันหวังดีกับเธอไง….."

ฉันยิ้มเเล้วพยักหน้า ตอนเเรกหลินปิงชิงเป็นคนบอกกับเฉิงอี้เฉินเี่วกับเรื่องที่ฉันท้อง เเละเเน่นอนว่าหลินปิงชิงนั้นหวังดีต่อฉัน ดังนั้นฉันจะไม่โทษเธอ

ครึ่งปีที่ผ่านมาฉันต้องการที่จะเดินออกไปจากเฉิงอี้เฉิน เเน่นอนว่าจะไม่ให้เฉิงอี้เฉินได้หาเหตุผลที่จะไม่ปล่อยฉัน

"เธอคลอดเด็กผู้ชายหรือว่าเด็กผู้หญิง? ฉันอยากไปเจอ! " หลินปิงชิงจัมมือของฉันเเล้วพูดอย่างตื่นเต้น "ในตอนเเรกพูดเอาไว้เเล้ว ว่าจะให้ฉันเป็นเเม่บุญธรรมของลูกเธอ"

ฉันมองไปที่เฉิงอี้เฉินโดยไม่รู้ตัว เขาก็ยังไม่พูดอะไรสักอย่าง เเต่ตอนที่หลินปิงชิงพูดว่าจะไปดูลูกของฉันดวงตาของเฉิงอี้เฉินก็ลุกวาวเเละสว่างขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน

ฉันรู้สึกไม่เข้าใจจริงๆว่าตั้งเเต่ที่ได้พบกับเฉิงอี้เฉินเขาไม่เคยพูดถึงเรื่องที่อยากจะไปเจอลูกเลย พูดขึ้นมาเเล้วในใจของฉันก็รู้สึกงงงวยเเละรู้สึกประหม่ารวมถึงไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

นั่นคือลูกของเฉิงอี้เฉิน อีกอย่างเฉิงอี้เฉินก็เชื่อว่านี่คือลูกของเขา เเต่ทำไมไม่พูดถึงเรื่องการเลี้ยงดูลูก เเม้กระทั่งพูดถึงเรื่องที่อยากเจอลูก?

ฉันรู้สึกหดหู่เเต่หลินปิงชิงก็เขย่าเเขนของฉันอยางตื่นเต้น ฉันจึงหันไปมองเธอเเล้วพูดว่า "ฉันคลอดลูกแฝด ชายหญิง"

"สุดยอด เธอนี่มันเยี่ยมจริงๆ! ครั้งเดียวได้ทั้งลูกชายเเละลูกสาว" หลินปิงชิงอุทานด้วยความตื่นเต้นราวกับว่าเธอเป็นคนได้ลูกแฝดเอง

ฉันยิ้มหัวเราะตาม ในใจก็รู้สึกมีความสุขหวานชื่น เเต่หางจาก็ไม่อาจจะละออกจากเฉิงอี้เฉินได้

หลินปิงชิงพูดอย่างตื่นเต้น : "มีรูปภาพไหม? เอาให้ฉันดูหน่อย"

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมาเเล้วเปิดคลังรูปภาพ กำลังจะเอาให้หลินปิงชิงดู เเต่อยู๋ดีๆก็มือใหญ่ๆยื่นเข้ามาหยิบโทรศัพท์ของฉันไป

"นี่คุณจะทำอะไร….."ฉันขมวดคิ้วเเละเงยหน้าขึ้นด้วยความโกรธเเละขอให้เฉิงอี้เฉินเอาโทรศัพท์คืนมา เเต่มองไปที่ดวงตาของเฉิงอี้เฉินก็เต็มไปด้วยความอบอุ่นเเละความอ่อนโยน

คำพูดทั้งหมดติดอยู่ในลำคอของฉัน ฉันจ้องมองเฉิงอี้เฉินอย่างว่างเปล่า เขาถือโทรศัพท์เเละก้มลงมองไปที่หน้าจอ

ริมฝีปากที่เซ็กซี่ของเขาก็ค่อยๆยิ้มขึ้น ดวงตาที่ราวกับน้ำเเข็งละลายในต้นฤดูใบไม้ผลิ มันได้ไหลเข้ามาในหัวใจของฉันอย่างไม่ตั้งใจ