"ก็ถูก ตอนนี้คุณยังอยู่ในช่วงให้นมลูก" เขายิ้มเเละดูมีความอ่อนโยนอยู่ในดวงตาลึกๆของเขา

ฉันรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีมองเขาด้วยความหวาดกลัวเเละในใจเต้นสั่นรัวๆ

เขารู้ว่าฉันคลอดลูกออกมาเเล้ว! ใจฉันเต้นรัวๆเหมือนกับเสียงกลอง มองไปที่เฉิงอี้เฉินเเล้วพูดไม่ออกสักคำ

เเต่เฉิงอี้เฉินมองมาที่ฉันเเล้วพูดว่า "นั่งพักเถอะ ร่างกายของคุณคงยังอ่อนเเรงอยู่"

ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะบ้าตาย เขารู้ว่าฉันคลอดลูกออกมาเเล้ว เเละรู้อย่างเเน่นอนว่าเด็กที่ฉันคลอดออกมานั้นไม่ใช่ลูกของคนอื่น จากที่พูดมาอย่างนั้นเฉิงอี้เฉินน่าจะเดาได้ว่าฉันนั้นไม่ได้เอาเด็กคนนี้ออก

ตอนนี้เขาก็รู้ทุกอย่างแล้ว เเต่เมื่อกี้ที่เขาพูดถึงสัญญาเเล้วยังบอกให้ฉันรับผิดชอบ นี่เขากำลังเล่นเกมเเมวจับหนูกับฉันอยู่หรอ!

ความโกรธของฉันก็ยิ่งเพิ่มขึ้น เเต่ก็มีรู้สึกที่ไร้เรี่ยวเเรง

ไม่ว่าจะเป็นไม่กี่เดือนก่อนหรือว่าตอนนี้เมื่อฉันเผชิญหน้ากับเฉิงอี้เฉินฉันก็มักจะเสียเปรียบตลออด ฉันนั้นโง่มากที่คิดว่าเเค่ทำงานหนักก็จะสามารถทำให้เข้งเเข็งได้ ฉันพยายามอย่างมากเพื่อปกปิดว่าฉันคลอดลูกไปเเล้วสองคน เเต่ไม่รู้เลยว่าทั้งหมดนี้มันอยู่ในสายตาของเฉิงอี้เฉินหมดเเล้ว

ในสายตาเขามันคงน่าขันมากที่เห็นฉันพยายามดิ้นรนขนาดนี้

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองเเละกำหมัดอย่างเเน่นพร้อมกับมองที่เขา

เขายิ้มมาให้ฉันเเล้วสายตาก็อ่อนโยนมากยิ่งขึ้นเเละก็ลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างๆฉัน

"อีอี เธอเยี่ยมมาก" ขับจับที่ไหล่ของฉันเเละพูดเสียงเบาๆออกมาว่า "ในช่วงไม่กี่ดือนที่ผ่านมานี้คุณนั้นต้องทนทุกข์ลำบาก"

ทนทุกข์ลำบาก?

ฉันสบัดมือของเฉิงอี้เฉินออกเเละก้าวถอยหลังไปสองสามก้าวเพื่อออกห่างจากเขา "ท่านประธานเฉิง คุณทำไมถึงพูดคำพูดเช่นนี้ออกมา?"

เขาทำไมถึงมาบอกว่าฉันเยี่ยมมา? ทำไมถึงมาบอกว่าฉันนั้นทนทุกข์ลำบาก?

ฉันเต็มใจยินยอมที่จะทำเอง ฉันไม่รู้สึกว่ามันลำบาก ทำไมเขาต้องมาตัดสินเอง! เขาคิดว่าเขาเป็นใคร! เขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร!

หัวใจของฉันเต้นเเรงอีกครั้ง ความรู้สึกที่ไม่เท่าเทียมนี้ทำให้ฉันเเทบคลั่ง ฉันพยายามให้ตัวเองดีขึ้นก็เพื่อหาโอกาสให้ตัวเองได้พูดคุยกับเฉิงอี้เฉินในสถานะที่เท่าเทียมกันเพื่อให้คนที่เคยดูถูกฉันไม่ต้องมาดูถูกฉันอีก

เเต่ว่าคำพูดไม่กี่คำที่เฉิงอี้เฉินพูดออกมามันได้ไปสัมผัสถึงปมด้อยที่ละเอียดอ่อนที่สุดในใจของฉัน ทำให้ฉันที่กำลังหลอกว่าเป็นคนเเข็งเเกร่งดูกลายเป็นคนพ่ายเเพ้เเทน

เฉิงอี้เฉินขมวดคิ้ว เเต่น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายลงเล็กน้อย "อีอี ฉันรู้ว่าฉันเองเป็นที่ไม่ถูก มันก็สมควรที่เธอจะโกรธ"

เขาใช้เเรงจับไหล่ของของฉันเเละบังคับให้ฉันมองตรงไปที่เขา ดวงตาของเขาจริงจังมาก "ฉันเคยบอกเธอเเล้วว่าฉันชอบเธอเพราะว่าเธอเป็นเธอ เธอไม่ใช่สวีเฟยเฟยเเละไม่ใช่….ฉู่เจียอี๋"

เมื่อได้ยินชื่อพวกนั้นฉันก็ตัวสั่นเเละมองไปที่เฉิงอี้เฉินอย่างไม่น่าเชื่อ

ที่เขาพูดหมายความว่าอย่างไร? เขากำลังอธิบายให้ฉันฟัง? เขากำลังบอกฉันว่าคนที่เขาชอบนั้นคือฉันไม่ใช่เพราะฉันดูเหมือนฉู่เจียอี๋ใช่ไหม?

เฉิงอี้เฉินพูดต่อว่า "ผมยอมรับว่าครั้งเเรกที่เห็นคุณผมก็ตกใจนั่นเป็นเพราะผมเจอคุณที่โรงเเรม วันนั้นผมถูกวางแผนหลอกให้เข้าไปในห้องคุณ เมื่อผมฟื้นก็เห็นว่าเป็นฉินจวิ้นเฟยที่จะเข้ามาจับชู้ เห็นลักษณะของคุณเเล้วสิ่งเเรกที่ผมคิดได้เลยคือมีคนเจตนาตั้งใจที่จะทำแบบนี้เเน่นอน ดังนั้นวันนั้นผมจึงออกไปทันที"

"เเต่หลังจากนั้นผมก็ตรวจสอบข้อมูลของคุณทั้งหมด ถึงได้เเน่ใจว่ามันเป็นเพราะผมคุณถึงได้รับบาดเจ็บโดยไม่ตั้งใจ ผมเป็นห่วงถึงเเละกังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับคุณ ดังนั้นผมจึงไปหาคุณที่โรงพยาบาล เเต่ไม่ได้รู้ว่าบ้านสกุลฉินกำลังขอเงินหมั้นคืนจากคุณอยู่"

"ในตอนนั้นผมไม่ได้คิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นกับผมเเล้วก็คุณ เเค่คิดว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะฉัน ผมจำป็นต้องให้เงินชดเชยเเก่คุณ คุณดูเหมือนฉู่เจียอี๋ไม่มีผิดเเต่ว่าผมนั้นโตเป็นผู้ใหญ่เเล้ว คงไม่มีทางที่จะไปชอบคุณเพราะคุณเหมือนอีกคนเเละยิ่งไม่มีทางไปเอาใครสักคนมาเเทนที่ใครอีกคน "

ฉันมองไปที่เฉิงอี้เฉินอย่างมึนงงไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ตอนนี้เขากำลังบอกฉันว่าความจริงที่เขาอยู่กับฉันนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับที่ฉันเหมือนฉู่เจียอี๋เเล้วใช่ไหม? ดังนั้นเขาเลือกฉันเพราะว่าชอบฉันจริงๆใช่ไหม?

ดวงตาของฉันพร่ามัวไปชั่วขณะเเละน้ำตาก็ไหลพรากออกมาไม่หยุด หัวใจเหมือนถูกจับเเน่นเอาไว้เเต่มันก็กลับมาร้อนอีกครั้ง

"เรื่องพวกนี้ผมไม่เคยบอกกับคุณ ไม่ใช่เพราะต้องการเก็บซ่อนมันไว้ เเต่เเค่รู้สึกว่ามันไม่จำเป็นอีกอย่าง….."เฉิงอี้เฉินถอนหายใจ "ก่อนที่ฉู่เจียอี๋จะเกิดอุบัติเหุตทางรถยนต์ ผมกับเธอก็ได้เลิกกันไปแล้ว"

"อะไรนะ! " ฉันมองไปที่เฉิงอี้เฉินด้วยความตกใจ ครั้งนี้มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ

ทุกคนบอกกับฉันว่าเฉิงอี้เฉินมีเคยมีฉู่เจียอี๋เป็นเเฟนเเค่คนเดียว อีกอย่างหลังจากที่่ฉู่เจียอี๋เสียชีวิตไปเฉินอี้เฉินก็ไม้ได้สนใจผู้หญิงรอบตัวเขาอีกเลย จนกระทั่งมาเจอกับฉันที่หน้าตาเหมือนฉู่เจียอี๋

เเต่อยู่ดีๆวันนี้เฉิงอี้เฉินก็มาบอกว่าก่อนที่จะเกิดอุบัติเหตุกับฉู่เจียอี๋เขากับเธอนั้นได้เลิกกันไปเเล้ว

ฉันรู้สึกว่าโลกนี้มันอาจจะเป็นแฟนตาซีจริงๆเเละฉันก็รู้สึกมึนหัว

"ไม่ใช่ว่าคุณ…ชอบเธอมากหรือ….." ฉันกลืนน้ำลายไม่หยุดพูดออกไปก็ยังไม่ครบประโยคเเต่กลับรู้สึกคอเเห้ง

เฉิงอี้เฉินยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาของฉันเเละมองมาที่ฉันอย่างช่วยไม่ได้ "พูดตามตรงผมกับฉู่เจียอี๋เป็นคู่รักมาตั้งเเต่ในวัยเด็กทุกคนคิดว่าเราอยู่ด้วยกันเเละเข้ากันได้ดีเเละก็ถูกเข้าใจว่าเป็นเเฟนกัน เเต่เมื่อจบมหาลัยเราสองคนก็เริ่มมีความเเตกต่างกันมากขึ้น เราทั้งสองชัดเจนกันดีว่าไม่เหมาะสมกัน เป็นเพื่อนกันดีกว่า เเต่ถ้าให้เป็นเเฟนกันมันไม่เหมาะสม"

"เเต่เพียงเเค่ว่าเรื่องนี้ยังไม่ทันได้เปิดเผยออกไปต่อสาธารณะ เธอก็เกิดอุบัติเหตุเสียก่อน" เฉิงอี้เฉินก็ถอนหายใจเล็กน้อยตอนที่กำลังพูด ถึงเเม้ว่าเขากับฉู่เจียอี๋จะเลิกรากันไปแล้ว เเต่เขาก็ไม่ได้ไร้ความรู้สึกกับฉู่เจียอี๋

ฉันเงยหน้ามองเฉิงอี้เฉินพร้อมกับอ้าปากเเต่พูดไม่ออกสักคำ พยายามคิดทบทวนเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้

ช่วงเวลาครึ่งปีมานี้ฉู่เจียอี๋ก็เหมือนเป็นหนามในใจของฉัน ฉันว่าเฉิงอี้เฉินชอบฉู่เจียอี๋ไปนับครั้งไม่ถ้วนเเละยังฝันอีกหลายครั้งว่าเขาทั้งสองอยู่โรงเรียนด้วยกันจะมีพฤติกรรมต่อกันยังไง

ฉันพยายามจนทำให้ตัวเองเก่งขึ้น เพราะว่าหลินปิงชิงบอกฉันว่าฉู่เจียอี๋เป็นผู้หญิงที่เก่งมากเเละเมื่อยืนอยู่ข้างๆเฉิงอี้เฉินก็ไม่ได้ดูด้อยไปกว่าเลย

ฉู่เจียอี๋ทำให้ฉันอดที่จะ "อิจฉา" ไม่ได้เเต่มันก็กลายเป็นเป้าหมายในใจฉัน ฉันบอกตัวเองมาตลอดว่าไม่อยากเป็นที่สองรองจากฉู่เจียอี๋เเต่ฉันอยากจะเก่งกว่าฉู่เจียอี๋เเละเพื่อไม่ให้คนอื่นดูถูกฉัน

เเต่ว่าตอนนี้เฉิงอี้เฉินมาบอกฉันว่าเขากับฉู่เจียอี๋เป็นเเค่เพื่อนกัน…….

ฉันมีความรู้สึกหลากหลายในใจเเละมีความสุขเล็กน้อย เเต่ก็มีความสุขไม่ออก

เฉิงอี้เฉินกอดฉันเเล้วพูดว่า "อีอี หยุดโกรธผมได้ไหม? ในตอนเเรกผมเป็นคนผิด เเต่เมื่อคุณเห็นภาพนั้นคุณก็มาสงสัยผม มันทำให้ผมโกรธไม่น้อยผมจึงไม่ได้อธิบายให้คุณ คุณยังมาโกหกผมอีกว่าคุณเอาเด็กออกเเล้วในตอนนั้นผมเกือบเชื่อคุณไปเเล้ว"