ฉินจวิ้นเฟยยิ้มเย็นชา "นั้นเพราะ คนที่อยู่ตอนที่ฉู่เจียอี๋รถชนนั้น ก็คือฉัน"

เสียง"ฮึม"ในหัวฉัน ได้เหลือบมองตาโตแบบไม่น่าเชื่อ "จะเป็นไปไม่ได้?！"

"ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้"ฉินจวิ้นเฟยดูฉันคร่าวๆ หน้ายิ้มอย่างพอใจ"เธอน่าจะรู้ ก่อนหน้าเฉิงอี้เฉินจะจับฉันไปที่สถานีตำรวจ สุดท้ายก็ได้ปล่อยฉันออกมา ก็เป็นเพราะครอบครัวของฉันเอาออกที่เขาจะปฏิเสธไม่ได้ออกมาก"

"ส่วนของนั้นมาจากไหนล่ะ?"

ฉินจวิ้นเฟยยักคิ้ว "บังเอิญจริงๆ ก็เก็บได้ตรงที่รถชนนั้น"

ฉันมองเขารู้สึดช็อค เลือดในร่างกายกำลังหมุนติ้วๆ

ตอนนั้นเฉิงอี้เฉินบอกตระกูลฉินได้เอาของของพ่อเขาออกมา เขาถึงปฏิเสธไม่ได้

ก่อนหน้าที่จิ้นเหวินเชี่ยนบอกฉันฉู่เจียอี๋เพื่อช่วยเฉิงอี้เฉินไปหาของ ถึงได้เกิดอุบัติเหตุ

ดังนั้น ฉู่เจียอี๋ช่วยเฉิงอี่เฉินหาของสิ่งนั้นก็คือของที่ระลึกของพ่อเขาหรอ?！

ฉันมองฉินจวิ้นเฟยอย่างซึมๆ ไม่รู้จะตอบโต้ยังไง

ฉินจวิ้นเฟยก้าวเข้ามาอีก "ลั่วอีอี รู้สึกเจ็บปวดใช่ไหม?เฉิงอี้เฉินดีกับเธอ แต่เป็นเพียงใบหน้าของเธอก็เท่านั้น เฉิงอี้เฉินช่วยเธอแก้แค้นตระกูลฉิน แต่ก็เป็นเพียงอยากช่วยระบายความแค้นให้ฉู่เจียอี๋เท่านั้นเอง"

ฉันถอยออกโดยไม่รู้ตัว อีกนิดเดียวก็จะตกลงจากเก้าอี้ ยังดีที่หลินปิงชิงจับฉันไว้

ใจฉันวุ่นวาย เรื่องที่ฉินจวิ้นเฟนได้พูดทำให้ใจฉันสับสน ถ้าตอนนี้ถูกเขาพูดออกมา ก็เหมือนเอามีดมาปักที่ใจฉัน

หลินปิงชิงกอดฉัน มองฉินจวิ้นเฟยอย่างโกรธ

"ฉอนจวิ้นเฟย พอได้แล้ว อย่าทำตัวน่ารังเกียจอยู่นี้ ถ้ามีเวลาว่างนักก็ไปดูลูกใท้องจิ้นเหวินเชี่ยนว่าเป็นลูกของใครกันแน่ นายก็หลงรักม้าป่าตัวนึง บนหัวมีแต่ทุ่งหญ้าแล้ว ตอนนี้อยากจะเป็นพ่อมาก ยังอยากจะเลี่ยงลูกให้คนอื่นไปชั่วชีวิตหรือ?

จิ้นเหวินเชี่ยนได้ยินคำนี้ก็โกรธทันที ได้ตรงเข้ามาด้านหน้าหลินปิงชิง "เธอพูดมั่วอะไร?"

"ฉันพูดอะไรเธอรู้อยู่แก่ใจ หรือว่าตอนนี้เธอจะไปตรวจน้ำคล่ำกับฉัน "หลินปิงชิงเย้ยจวิ้นเหวินเชี่ยนได้ฮึออกมา แล้วได้หลบการโจมตีของเธอ

หลินปิงชิงมองเธออย่างเย็นชา "เธออย่าคิดวางกับดักฉัน ที่จะยืมโอกาสนี้ไปทำแท้งล่ะ เธอยังดีเป็นพยาบาลมีทีมีความรู้พื้นฐานทางแพทย์อย่างดี ทำแท้งแล้วการตรวจก็ง่ายมาก"

จิ้นเหวินเชี่ยนโมโห"แก！"

"อีอี เราไปกัน"หลินปิงชิงมองตาขวางใส่พวกเขา พยุงตัวฉันขึ้น

ฉันจับแขนหลินปิงชิงอย่างแน่น เหมือนจับฟางข้าวหนึ่งท่อน หายใจลึกๆแล้วเดินออกมากับเธอ

ใจฉันได้แตกสลายไปแล้ว แต่ฉันก็ไม่ยอมให้จิ้นเหวินเชี่ยนกับฉินจวิ้นเฟยได้พูดเยอะเย้อฉัน

แต่ฉันเดินยังไม่ถึงประตู ฉินจวิ้นเฟยได้รีบขวางหน้าฉันไว้ "ลั่วอีอี"

เขาจ้องมองฉัน สีหน้าจริงจัง "ตอนนี้เธอก็ได้อย่ากับเฉิงอี้เฉินแล้ว กลับมาเถอะ"

กลับมา?

ฉันตะลึง จิ้นเหวินเชี่ยนยิ่งอึ้งกว่า

"ที่รัก คุณพูดอะไร?" เธอได้จับแขนของฉินจวิ้นเฟย สีหน้าอยางไม่พอใจ มีแต่ตรึงเครียดกับกังวลใจ

ฉินจวิ้นเฟยเหลือบมองเธอสักพัก ตวัดแขนเธออย่างไม่เกรงใจ "คุณเป็นคนยังไงผมรู้ดี คุณเลิกเสแสร้งใส่ผมได้แล้ว"

"อีอี ผมไปมีใหม่ คุณก็ได้แต่งงานกับเฉิงอี้เฉิน เราเสมอกันแล้ว ดังนั้น เธอกลับมาเถอะ เราเริ่มต้นกันใหม่ "ฉินจวิ้นเฟยมองฉัน ก็ได้มาดึงมือฉัน

ฉันสลัดออกไม่ทันเขาก็มาจับที่ตัวฉัน ได้สยองทันทีเหมือนถูกปลิงมาเกาะบนตัว

ฉันคิดว่าโลกใบนี้เป็นเรื่องเพ้อฝัน ฉินจวิ้นเฟยนี้คือกำลังสาธิตให้ฉันดูหรอ?เขาหมายถึงอะไร?อยากให้ฉันกับเขาแต่งงานกันใหม่?

"คุณต้องการให้ฉันกลับมาแต่งงานใหม่?"

"แน่นอนอยู่แล้ว"ฉินจวิ้นเฟยรีบตอบ จิ้นเหวินเชี่ยนอยู่ข้างๆสีหน้าได้เปลี่ยนสีตับหมู

เสียง"พ่า"ฉันงงกับได้ยื่นมือออกไปตบที่หน้าของเขา

"เดนมนุษย์！"ฉันกัดพูดซัดใส่เขา "คุณคิดว่าคุณเป็นสิ่งของอะไร?เสมอกัน?ฉินจวิ้นเฟย เราไม่เสมอกัน ในชีวิตนี้คือคุณทำผิดกับฉัน"

"คุณคอยดู ฉันจะให้คุณ ทำให้คนที่เคยรังแกฉันได้รับโทษกันหมด"ฉันพูดด้วยความโกรธแค้น ดึงแขนหลินปิงชิงแล้วเดินออกไป

ฉันอารมณ์ไม่ดี กลัวแม่จะเป็นห่วง ดังนั้นฉันไม่ได้กลับอำเภอเล่อ และยังได้อาศัยที่บ้านของหลินปิงชิง

ในหัวฉันวุ่นวายมาก มีเรื่องมากมายที่ต้องไปจัดการให้ชัดเจน คำพูดของฉินจวิ้นเฟยวันนี้ทำให้ฉันขยะแขยงมาก ยิ่งทำให้ฉันได้รับรู้ถึงความอ่อนแอของตัวเอง ฉันอยากเปลี่ยนให้แข็งแกรงขึ้น แต่ว่าตอนนี้ฉันได้แยกกับเฉิงอี้เฉินแล้ว ทั้งยังอาชีพจะหาเลี้ยงตัวเองยังไม่มี

หลินปิงชิงออกมาจากห้องครัว ในมือก็ได้ถือเอาบะหมี่ร้อนๆมาวางที่ตรงหน้าฉัน "อีอี กินอะไรก่อนนะ"

ฉันกินอะไรไม่ลง แต่ว่าเห็นท่าทางของหลินปิงชิงที่เป็นห่วงก็ได้แต่พยักหน้าเล็กน้อย

"เธอกับพี่อี้เฉิง…"

"ปิงชิง ไม่ต้องพูดเรื่องนี้แล้ว"ฉันเม้มปาก พูดขัดคำพูดเธอ

เธออึงไป "ก็ได้…..แต่ต้องต้องผ่านไปให้ได้ กินก่อนเถอะ"

พูดอยู่เธอก็ได้เอาตะเกียบมาใส่มือให้ฉัน ฉันพยักหน้า ได้คีบบะหมี่เข้าไปในปาก

ฉันคงไม่ยอมให้ตัวเองผ่านไปไม่ได้หรอก ฉันต้องแข็งแกร่งให้ได้ ต้องแข็งแกร่งให้ได้

ฉันได้กินบะหมี่คำใหญ่ๆ ไม่รู้เพราะบะหมี่ร้องไหม น้ำตาฉันถึงได้ไหลออกมา

หลินปิงชิงขมวดคิ้วมองฉันด้วยความเป็นห่วง แล้วยังหยิบทิชชู่มาเช็ดให้ฉัน ฉันพยายามยิ้มออกมา "ฉันไม่เป็นไร….แค่บะหมี่ร้อนไป…."

"อีอี เธอไม่ต้องรีบพูดแล้ว…..เธอเป็นแบบนี้ฉันเป็นห่วง"เธอได้กอดฉันไว้ในอ้อมกอดตีเบาๆ ฎเธออยากจะร้องก็ร้องออกมา ร้องออกมาแล้วใจจะได้สบายแล้ว"

ฉันพยายามเม้มริมฝีปาก "ฉันไม่ร้อง เป็นฉันเองที่โง่ ปิงชิง ตอนนี้ฉันคิดว่า มีของบางอย่างที่หมายไว้แต่ก็ไม่ใช่ของเธอ เธอจะเอาก็เอาไม่ได้"

"ทุกคนพูดว่าฉันไม่เหมาะสมกับเฉิงอี้เฉิน แม้แต่ตัวฉันยังคิดว่า เธอว่า ถ้าฉันเปลี่ยนให้เป็นคนที่เฟอร์เฟค เฉิงอี้เฉินจะยังมองที่ใบหน้าของฉันอยู่ไหม?"

ใจฉันเหมือนมีดกรีด ท้ายที่สุดก็ยังไม่มีวิธีปล่อยวาง ตอนที่ฉันรู้ว่าฉันกับฉู่เจียอี๋หน้าคล้ายกัน ฉันเคยคิดอยากจะทำลายใบหน้าฉัน ดูว่าเฉิงอี้เฉิงจะทำยังไง

ยังดีที่ฉันไม่ได้ทำอะไรโดยไร้เหตุผล ยังไม่ได้ทำเรื่องที่จะทำร้ายตัวเอง ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องเสียใจมาก

เพียงแต่ ฉันคิดไม่ถึงว่าเวลาสั้นขนาดนี้ฉันได้รักเฉิงอี้เฉินมากขนาดนั้น ตอนนี้ในหัวฉันก็ได้มีแต่เฉิงอี้เฉิน ฉันรอไม่ไหวที่อยากจะกลับไปข้างกายเขาขอร้องให้เขายกโทษให้ฉัน ได้ให้อยู่กับฉันต่อไป

"เป็นไปไม่ได้ เธอเหมาะสม เธอเหมาะสมกับเขา…."

เสียงปลอบของหลินปิงชิงได้พูดขึ้นข้างหูของฉัน แต่ฉันรู้ชัดระหว่างตัวเองกับเขา ก็คิดไม่ถึงว่าจะได้เป็นตัวแทนของใครเมื่ออยู่ข้างกายเขา

ฉันกอดหลินปิงชิง ตัวก็สั่นไม่หยุด ฉันสาบานกับคำพูดตัวเอง "ปิงชิง ฉันต้องแข็งแกรงให้ได้ ต้องได้แน่….."