"อีอีอย่าร้องนะ" คือฉันก็พึ่งรู้เรื่องของฉู่เจียอี๋หน้าตาเหมือนเธอ หลังจากที่เธอกับพี่อี้เฉิงอยู่ด้วยกัน ฉันก็ได้ไปถามเรื่องของพี่อี้เฉิง อยากรู้ว่าเขาจะมีผู้หญิงอื่นอยู่ไหม พูดคุยกันอยู่นั้นก็ได้ถามเกี่ยวกับเรื่องของฉู่เจียอี๋ ตอนนั้นถึงได้เห็นรูปของฉู่เจียอี๋"

"ที่ฉันไม่บอกเธอก็กลัวเธอจะคิดมาก เธอคิดดูสิ พี่อี้เฉิงโตกว่าฉันตั้งหลายปี ฉู่เจียอี๋อายุเท่ากันกับพี่อี้เฉิง ฉันกับเขาก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรเลย…."

หลินปิงชิงรีบอธิบาย หยิบเอาทิชชู่มาเช็ดน้ำตาให้ฉัน

ใจฉันเจ็บปวดมาก เพราะคำพูดเธอทำให้รู้สึกมีความหวัง ก่อนหน้านั้นหลินปิงชิงไม่รู้จักฉู่เจียอี๋หน้าตาเป็นอย่างไร ดังนั้นไม่ใช่เพราะหน้าฉันเหมือนฉู่เจียอี๋แล้วมาคบกับฉันใช่ไหม?

"อีอี ฉันผิดเองที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอ แต่ฉู่เจียอี๋ได้จากไปหลายปีแล้ว พี่อี้เฉิงได้สังเกตเห็นเธออาจจะเพราะเธอหน้าเหมือนเขา แต่ที่เขาตัดสินใจแต่งกับเธอ ยังตั้งใจจัดทำเซอร์ไพรส์ให้เธอ ไม่ใช่เธอหน้าเหมือนฉู่เจียอี๋แน่นอน"

หลินปิงชิงจับมือฉันด้วยความหนักแน่น

ฉันอึ้งไปสักพัก ในปากเริ่มขม "เป็นไปไม่ได้….."

ถ้าเขาชอบฉันจริง ทำไมไม่มีการอธิบายล่ะ ประโยคที่ยับยั้งก็ไม่มี?

ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้ ยังสงสัยว่าฉู่เจียอี๋เป็นคนยังไงกันแน่ ก็หลายปีแล้วทำไมยังทำให้เฉิงอี้เฉินคิดถึงเธอได้อย่างไม่มีวันลืม

"พูดเรื่องฉู่เจียอี๋กับฉันได้ไหม?"ฉันพูดสืบจมูกอย่างสะอึกสะอื้น

เมื่อวานเจอกับจิ้นเหวินเชี่ยนฉันตื่นเต้นมากเกิน ทำให้ไม่ได้ถามข้อมูลอะไรของฉู่เจียอี๋เลย

หลินปิงชิงจ้องฉันแล้วพยักหน้า คิ้วค่อยๆขมวดขึ้น "ฉันไม่ได้รู้อะไรมาก จริงแล้วก็รู้ก่อนหน้านี้ไม่นาน"

"เพราะเธอจะแต่งงานกับพี่อี้เฉิง ฉันถึงได้อยากจะรู้เรื่องของเขาสักหน่อย หลักจากที่รู้แล้วหลายปีมานี้เขายอมรับเคยมีแฟนเพียงคนเดียวคือฉู่เจียอี๋ เขาเสียไปแล้วข้างกายพี่อี้เฉินก็ไม่มีใครเลย จนถึงเธอได้ปรากฏตัว…."

หลินปิงชิงพูดต่อ"ฉู่เจียอี๋เป็นเพื่อนร่วมชั้นกับพี่อี้เฉิงตอนอยู่ม.ปลาย นับได้ว่าพวกเขาเป็นความรักในวัยเด็กมั้ง ฉู่เจียชิงฐานะไม่เลว การเรียนก็ดี เป็นคน…..ที่เพอร์เฟค เขากับพี่อี้เฉิงคือ….คู่รักในโรงเรียน"

ใจฉันก็ปวดขึ้นมา จับแก้วกาแฟไว้แน่นแล้วพยักหน้า

หลินปิงชิงไม่สบายใจเหลือบมองฉันสักพัก"หลังจากนั้นพวกเขาก็ได้สอบเข้ามหาลัยเดียวกัน หลังจากเรียบจบพวกเขาตกลงกันจะไปเรียนต่างประเทศ จากนั้นก็คือพวกเขาเรียนจบได้ไม่นานฉู่เจียอี๋ก็เกิดเหตุรถชน"

"หลังจากนั้นครอบครัวฉู่เจียอี๋ก็ได้โย้กย้ายที่อยู่ ต่อไปที่เหลือฉันก็ไม่รู้เรื่องแล้ว"

ใจฉันเหมือนโดนก้อนหินก้อนใหญ่ทบลงไป ทำให้ฉันอึดอัดหายใจไม่ออก ได้หยิบกาแฟแล้วดื่มให้หมดรสขำก็ได้กระจายอยู่ในปาก เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในใจ

คู่รักในโรงเรียน ก็คงเป็นรักแรกมั้ง

ฉันได้เม้มริมฝีปาก ทั้งหมดที่พูดผู้ชายไม่ว่าจะรักผู้หญิงแบบไหน ก็ไม่สามารถที่จะลืมรักแรกได้

ดังนั้น เฉิงอี้เฉินถึงตอนนี้ก็ยังไม่ลืมฉู่เจียอี๋ใช่ไหม?อีกอย่าง ฉู่เจียอี๋ก็เพอร์เฟคด้วย อีกทั้งเพราะช่วยเฉิงอี้เฉินหาของถึงได้รถชนเสียชีวิต เฉิงอี้เฉินคงไม่มีทางที่จะลืมเธอแน่

น่าขำฉันอ่อนแอให้กับความอบอุ่นของเฉิงอี้เฉินมาตลอด แต่ไม่รู้เลยว่าเฉิงอี้เฉินมองฉันให้เป็นผู้หญิงอีกคน

"อีอี เพราะฉู่เจียอี๋ใช่ไหมที่เธอถึงได้อย่ากับพี่อี้เฉิง?"หลินปิงชิงมองฉันพูดอย่างระวัง

ฉันกัดปากแล้วพยักหน้า หลินปิงชิงขมวดคิ่วแบบไม่รู้ตัว

"ทำไม?เขาเสียไปตังหลายนานแล้ว"

"คนที่เขาชอบคือฉู่เจียอี๋…."ฉันสะอีกสะอื้นพูด ฉันคิดว่าคำถามนี้หลินปิงชิงไม่น่าถาม

เธอขมวดคิ้วแน่น "เป็นไปไม่ได้ เขาไม่ใช่คนแบบนั้น"

"ฉันคิดว่าที่เขามองเธอแต่แรก อยากเซ็นสัญญานั้นกับเธอ อาจจะเพราะหน้าคล้าย แต่ฉันไม่เชื่ออยู่กับเธอตั้งนานเขาจะไม่ชอบเธอ จากนั้นทำไมเขายังอยากจะแต่งกับเธอ?"

ฉันยิ้มแบบขมขื่น "อาจจะคุ้นเคยที่มีคนหน้าเหมือนฉู่เจียอี๋อยู่ข้างเขาล่ะมั้ง"

คุ้นกับการยกแก้วกาแฟ แต่ไม่รู้ว่าในแก้วหมดแล้ว เพียงแค่ได้แต่วางแก้วกาแฟลง แต่ไม่รู้จะหาอะไรมาช่วยเวลาที่อึดอัด

"อีอี เธอ……"

"ปิงชิง ไม่ต้องพูดแล้ว……"น้ำเสียงที่บ่งบอกว่าขอร้อง "วันนี้อย่ากัน แม้แต่มองฉันเขายังไม่มองเลย ถ้าเขาชอบฉันจริงๆ จะเป็นไปได้ยังไง……"

ฉันกัดริมฝีปากแน่นน้ำตาไหลเต็มใบหน้า พูดไม่ออกสักคำ

หลินปิงชิงก็ได้มานั่งข้างๆฉันแล้วได้กอดฉันไว้ในอ้อมกอด เธอปลอบฉันได้ตีหลังเบาๆ ฉันยิ่งควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้

"ปิงชิง….ฉันเสียใจ…จริงนะ….ฉันเสียใจจริงๆ….ตอนที่อย่ากับฉินจวิ้นเฟยฉันไม่ได้เสียใจขนาดนี้เลย….."

ฉันได้กอดแขนหลินปิงชิงไว้แน่น เกือบจะหายใจไม่ออก

"ฉันรู้…ฉันรู้แล้ว…ฉัน…ฉันจะไปถามพี่อี้เฉิงให้แน่ใจ！"หลินปิงชิงรีบปลอบใจฉัน คิ้วขมวด สีหน้าเป็นกังวล

ระหว่างเธอพูดได้หยิบโทรศัพท์ ฉันกังวลใจอยากจะไปหยุดยั้งเธอไว้ แต่ในใจยังรอคอยอย่างอธิบายไม่ได้ จริงๆก็ยังอยากจะให้หลินปิงชิงโทรไปหาเขา ถามว่าเขาคิดยังไงแน่?

แต่ว่า หลินปิงชิงยังไม่ได้โทรไป ก็ได้ยินเสียงแปลกๆผ่านมา

"โย~ ที่รักคะ นั้นไม่ใช่ลั่วอีอีหรอ?"

ฉันได้เงยหน้า ไม่ไกลได้เห็นจิ้นเหวินเชี่ยนกอดแขนฉินจวิ้นเฟย ยิ้มมองฉันแบบพอใจ

ในใจดังดึกดักๆ พวกเขามาอยู่นียังไง?

เห็นท่าทางฉันสับสน หน้าจิ้นเหวินเชี่ยนยิ้มพอใจอย่างเห็นได้ชัด พยุงท้องฬหญ่ๆของเธอเดินมาทางฉัน

"ลั่วอีอี ได้ยินว่า เธออย่าแล้วหรอ?"จิ้นเหินเชี่ยนได้ขมวดคิ้วมองฉัน ใบหน้าแสดงถึงอาการดีใจที่เห็นฉันทุกข์

ฉันเม้มปากไม่พูด ในใจคิดว่าพวกเขารู้เรื่องเร็วจริงๆ ฉันกับเฉิงอี้เฉินแต่งงานก็ไม่เคยประกาศ การอย่าเขายิ่งไม่มีทางบอกใครแน่ ฉินจวิ้นเฟยกับจิ้นเหหวินเชี่ยนรู้ได้ยังไง?

"ไม่ต้องมองฉันแปลกๆ ก็ฉันได้เจอเธอวันนั้นทำให้ฉันรู้สึกแปลก กลับบ้านก็ได้คุยกับจวิ้นเฟย เธอเดาว่าหลังจากนั้นเป็นยังไง?" จิ้นเหวินเชี่ยนตังใจแสดงสีหน้าให้เห็น "ฉันได้รู้ความลับใหญ่แล้ว！"

ฉันขมวดคิ้ว ไม่อยากสนใจจิ้นเหวินเชี่ยน ฉินจวิ้นเฟยได้ก้าวเดินมาด้านหน้าฉัน

"ลั่วอีอี เธอรู้ไหมทำไมเฉิงแต่งงานกับเธอ ยังช่วยเธอแก้แค้นตระกูลฉินไหม?" สีหน้าของเขาบึงตึง ดวงตาเขาบ่งบอกได้ถึงความเย็นชา

ฉันหันหน้าหนีไม่มองเขา แต่ฉินจวิ้นเฟยก็ได้พูดต่อทำให้ฉันหนาวสั่นไปทั้งตัว