ทันใดจิ้นเหวินเชี่ยนก็หงอย จองฉันอยากโกรธเกลียด

ฉันรู้อยู่แก่ใจ ตอนนี้จิ้นเหวินเชี่ยนยังคงใช้ชื่อคุณนายฉินได้ ครั้งก่อนเสียงอัดชัดเจนมากแต่ไม่มีผลกระทบต่อเธอกับฉินจิ้นเฟยมากเท่าไหร่ จิ้นเหวินเชี่ยนเธอรู้จักพูด เธอถึงได้เข้ามาอยู่ร่วมกันกับครอบครัวของฉินจวิ้นเฟย

เธอก็มีทักษะในตัวเธอเอง

แต่ว่า ถ้ามีหลักฐานอื่นอีก จิ้นเหวินเชี่ยนจะสามารถปลอบขวัญฉินจวิ้นเฟยได้สำเร็จไหม?

ที่เห็นได้ชัดคือไม่ได้

ดังนั้นฉันแน่ใจว่าเธอจะคุยถึงการร่วมมือกับฉัน นี้ก็เป็นเหตุผลที่ฉันมาหาเธอ

"เธอต้องการอะไรกันแน่" จิ้นเหวินเชี่ยนตาแดงๆมองฉัน

"เล่าเรื่องทั้งหมดที่เธอรู้ให้ฉันฟัง"

จิ้นเหวินเชี่ยนมองฉันอย่างลึกลึก แล้วได้ได้ถอนหายใจ"ก็ได้"

"ฉันกับเฉิงอี้เฉินเคยเจอก่อนหน้านี้ แต่เขาอาจจำฉันไม่ได้

"เพราะอะไรล่ะ?"น้ำเสียงฉันนิ่งมาก แต่ใจเต้นรัว

"เพราะว่า…"จิ้นเหวินเชี่ยนเม้มปากดูฉัน ค่อนข้างภูมิใจ"เพราะเฉิงอี้เฉินรักผู้หญิงคนนั้นมาก ก็คือพี่สาวคนหนึ่งของฉัน หลายปีก่อนฉันเคยเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน"

ในหัวของฉันดึงกระหึ่ม ตกใจมองหน้าจิ้นเหวินเชี่ยนไม่กล้าเชื่อหูตัวเองแต่น้อย

เมื่อกี้เธอพูดอะไร?ผู้หญิงที่เฉิงอี้เฉินรักมากที่สุดคือพี่สาวของเธอ?ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?ใช่ผู้หญิงที่วันนี้ฉันเห็นในรูปคนนั้นไหม?

ฉันกำหมัดแน่น เล็บที่ตัดเรียบร้อยได้ปักเข้าไปกลางฝ่ามือ เริ่มเจ็บขึ้นมา ก็ทำให้หัวฉันได้ตื่นขึ้นมามาก

"พี่สาวคนนั้นของเธอ หน้าคล้ายๆฉันใช่ไหม?"ฉันพยายามเม้มปาก ได้มองจิ้นเหวินเชี่ยนสักครู่ ไม่อยากให้จิ้นเหวินเชี่ยนได้รับรู้ความวุ่นวายในใจฉัน

จิ้นเหวินเชี่ยนตกใจ ถามกลับ "เธอรู้ได้ยังไง?"

นั่งไง…..

ใจฉันรู้สึกมึนงง เหมือนได้เอาลูกซานจาแช่น้ำเกลือเอามายัดใส่หัวใจฉัน รู้สึกทั้งเจ็บทั้งแสบ ใจฉันทนไม่ได้ที่จะสั่น

นี้เป็นเหตุผลที่เฉิงอี้เฉินยอมที่จะอยู่กับฉันหรอ?เพราะว่าฉันหน้าคล้ายผู้หญิงคนนั้นหรอ เขาถึงดีกับฉันขนาดนี้?

"พี่สาวเธอ..เขาอยู่ไหนล่ะ?"เสียงฉันลอย เหมือนจะทำให้นิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้แล้ว

จิ้นเหวินเชี่ยนชำเลืองมองฉันแล้วตอบเบาๆ "เสียแล้ว"

"เสียแล้ว?"ฉันตกใจ

"ใช่ เกิดอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นเหมือนจะไปหาของอะไรให้เฉิงอี้เฉินมั้ง เลยเกิดเหตุรถชนกัน

จิ้นเหวินเชี่ยนมองฉัน"หลัวอีอี เขาตายก็เพราะเฉิงอี้เฉิน เธอคิดว่าชีวิตนี้เฉิงอี้เฉินจะปล่อยว่างเขาได้หรอ?

ฉันรู้สึกว่าฟ้าดินกำลังหมุน จับผ่ามือตัวเองไว้แน่น

ผู้หญิงคนนั้นตายก็เพราะเฉิงอี้เฉิน

ใช่ เฉิงอี้เฉินทำไม่ได้ที่จะปล่อยวางเธอ ถ้าปล่อยวางได้แล้ว เขาทำไมถึงได้เอารูปที่ถ่ายด้วยกันว่างไว้ที่ลิ้นชัก

ในห้องหนังสือล่ะ เพราะรูปนั้นทำไมถึงโกรธฉัน ทำไมไม่อธิบายให้ฉันฟัง?

เบ้าตาฉันเริ่มปวด ปวดใจจนหายใจไม่ออก จิ้นเหวินเชี่ยนได้พูดขึ้นอีก

"พูดจริงนะ ตอนที่ฉันเห็นเธอครั้งแรกก็ตกใจมาก คิดไม่ถึงจะมีคนหน้าคล้ายกันขนาดนี้ พูดมาแล้วก็เป็นเพราะเรื่องนี้ ฉันถึงได้ติดตามเธอ ก็เพราะเรื่องนี้ฉันถึงได้สนใจฉินจวิ้นเฟย"

จิ้นเหวินเชี่ยนพูดมีอารมณ์การเย้ย ในสายตาที่มองมีการโกรธเกลียดอยู่บ้าง

"แต่ว่า ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะได้พบกับเฉิงอี้เฉิน ยิ่งคิดไม่ถึงเธอจะได้แต่งกับเขา หลัวอีอี เธอโชคดีมาก มีหน้าคล้ายที่คล้ายคลึงกับเขา ตอนนี้เธอดีแล้วได้อย่ากับเฉิงอี้เฉิน ยังได้มาพึ่งพิงต้นไม้ใหญ่อย่างเฉิงอี้เฉิน เธอใช้ชีวิตให้สบายเถอะ อย่าใช้ชีวิตแย่ๆเหมือนฉันเถอะ?"

ฉันควรโชคดีหรอ?

ฉันกัดริมฝีปากแน่น ปวดใจจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ ในที่สุดฉันก็ได้รู้ว่าทำไมเฉิงอี้เฉินถึงได้ดีกับฉันอย่างนี้ แต่ผลลัพธ์ทำให้ฉันยากที่จะยอมรับ

ทุกอย่างนี้เป็นเพราะใบหน้าของฉัน เพราะฉันเหมือนผู้หญิงคนอื่น

ดังนั้น ทุกอย่างที่ฉันมีในตอนนี้ เป็นเพราะความรักที่เฉิงอี้เฉินมีต่อผู้หญิงคนนั้นหรอ?

ทันใด ก่อนหน้านั้นได้คิดถึงคำพูดที่พูดกับซ่งเสวี่ยเหม่ยชั่งน่าขำจริงๆ

เธอพูดก็จริง ฉันก็ได้เสียใจภายหลังจริงๆ แต่ว่าฉันก็คิดไม่ถึงว่าจะเร็วแบบนี้วันที่จะเสียใจก็มาถึงจนได้

ฉันเดินออกจากร้านกาแฟแบบไร้วิญญาณ นั่งอยู่ในรถก็ได้ร้องให้เหมือนใจจะขาด

โทรศัพท์ของฉันดังตลอด คือเฉิงอี้เฉินกับป้าหวังที่โทรมา แต่ฉันยังไม่มีกระจิตกระใจรับสายตอนนี้ปล่อยให้แบตโทรศัพท์ก้อนสุดท้ายหมดและก็ปิดเครื่องไป

ท้องฟ้ามืดก็ได้กลับถึงคฤหาสน์ของเฉิงอี้เฉิน ฉันก็ได้หยุดร้องไห้ แต่ดวงตาสองข้างบวมเหมือนกับลูกพีช

พอเปิดประตูก็ได้กลิ่นควันบุหรี่จางๆ ทั้งในห้องรับแขก เฉิงอี้เฉินได้คีบบุหรี่มวนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู ที่เขี่ยบุหรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะชาก็เต็มไปด้วยก้นบุหรี่

มองฉันเข้ามา เขาอึ้งสักพัก เปิดปากแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ฉันไม่พูดอะไรก็ได้เดินขึ้นไปบนห้อง ตอนที่เดินผ่านเฉิงอี้เฉินก็บังคับน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาไม่ได้

ดูห้องนอนที่คุ้นเคย ฉันได้เช็ดน้ำตาแล้วก็เก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า

ก่อนหน้าที่อยู่กับเฉิงอี้เฉิงก็เพราะคิดว่าเขาได้รักฉันจริงๆ แต่ตอนนี้รู้แล้วว่าทุกอย่าเป็นเพราะผู้หญิงอีกคน ฉันเป็นแค่สินค้าทดแทน ฉันก็ไม่ความกล้าพอที่จะอยู่กับเขาอีกต่อไป

ฉันก็ไม่เหมาะกับเขาจริงๆ และแน่นอนไปชี้ในสิ่งที่ไม่ใช่ของตัวเอง

ห้องที่กว้างขวาง มีของน้อยมากที่เป็นของฉัน ในกระเป๋าของฉันก็ได้มีเสื้อผ้าเรียบๆเพียงไม่กี่ตัว นั้นคือที่เอา

ติดตัวมาด้วยก่อนหน้านั้น ที่เฉิงอี้เฉินเคยได้ซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ให้ฉันก็เอาไว้กับที่ที่เหมาะสม

ใจฉันได้ยิ้มฝืดๆยังดีที่ไม่ได้โยนทิ้ง หรือที่จริงแล้วฉันไม่มีความรู้สึกใดๆเลย

"คุณทำอะไร?"เสียงขรึมๆเฉิงอี้เฉินได้ดังมาจากข้างหลัง

ฉันหันไป เห็นเขายืนอยู่หน้าประตูห้องคิ้วก็ได้ขมวดเข้าหากัน

ฉันมองผู้ชายที่ให้ฉันมีความหวังมากมายทำให้ฉันใจเต้น มีคำถามที่นับไม่ถ้วนอยู่ในลำคอ แต่ได้พูดแค่ประโยคเดียว "เอกสารการอย่าทำเสร็จแล้ว พรุ่งนี้เราไปดำเนินการเถอะ"

เฉิงอี้เฉินขมวดคิ้วแน่น "คุณจะอย่ากับผม?"

"อึม"ฉันตอบ หัวใจฉันมันได้พรุนเป็นรูไปแล้ว

เฉิงอี้เฉินทำไมยังต้องถาม? รู้ทุกอย่างแล้ว ฉันไม่อย่าแล้วจะทำยังไง?หรือจะให้ฉันแกล้งโง่ไปตลอด อยู่กับเฉิงอี้เฉินเป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้นไปตลอดหรอ?

ก็จริงอยู่ที่เขสามารถให้ชีวิตที่ดีแก่ฉันได้ ในชั่วชีวิตนี้ฉันคงจะไม่สามารถเอื้อถึง แต่ ฉันไม่ได้

"ผมไม่ยินยอม"เฉิงอี้เฉิงตอบอย่างเย็นชา

ฉันเงยหน้ามองเขา ได้พูดอยู่ในลำคอ"ท่าประธานเฉิง ได้โปรดอย่าทำให้ฉันหนักใจเลย ฉันจะออกไปโดยจะไม่ขอเอาอะไรติดตัวไปด้วย

พวกนั้นไม่ใช่ของของฉัน ฉันไม่ควรจะได้ครอบครอง ก็เหมือนกับฉันที่ไม่ควรจะได้เฉิงอี้เฉินไว้ครอบครอง

"อีอี…."เขาขมวดคิ้วเรียกชื่อฉันเดินหน้าเพื่อจะมาจับฉัน

ฉันได้รีบถอยหลังไปเว้นระยะห่างกับเฉิงอี้เฉิน มองลงพูด"ตระกูลเฉินเป็นตระกูลใหญ่ ถ้าจะทะเราะกันมันดูไม่ดี"

"คุณคุกคามผม?"น้ำเสียงของเฉิงอี้เฉินบ่บอกอย่างไม่มีความสุข ทำให้ฉันรับรู้ถึงการกดขี่