ซ่งเสวี่ยเหมยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ในเมื่อมันเป็นแบบนี้แล้ว ฉันก็จะไม่อ้อมค้อมกับเธอแล้วนะ เธอไม่รู้จักอายแต่พวกฉันอาย เธอไม่ต้องมาเรียกฉันแม่ ฉันกับเธอไม่ใช่คนบ้านเดียวกัน ก่อนหน้านี้เราคุยกันดีดีแล้วนิ ฉันจ่ายค่ารักษาให้แม่เธอ เธอหย่ากับอี้เฉิน และห้ามปรากฏตัวให้อี้เฉินเห็นอีก ตอนนี้เธอกำลังกลับคำหรอ?”

“ขอโทษ….”ฉันยอมรับผิด ซ่งเสวี่ยเหมยตำหนิเรื่องนี้มันเป็นความจริง “ใช่คะ ฉันทำไม่ได้ ฉันกลับคำพูด แต่ฉันกับอี้เฉินเราต่างก็รักกัน ฉัน…..”

“พอเหอะ”ซ่งเสวี่ยเหมยแทรกคำพูดฉันด้วยสีหน้าที่ประชด

“ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ ผู้หญิงอย่างเธอฉันเจอมาเยอะแล้ว พอมีโอกาสเมื่อไหร่เธอก็จะกำไว้แน่นๆไม่ยอมปล่อยให้เสียโอกาสแน่นอน เงินที่ฉันให้เธอ เธอมัดได้แค่อี้เฉินไว้เท่านั้น ผลตอบแทนมันก็ดีเป็นเรื่องธรรมดา”

ฉันกัดฟันไว้แน่ๆ คิดจะโต้เขาคืน แต่ซ่งเสวี่ยเหมยไม่ให้โอกาสฉันตอบโต้เลย

“แต่ว่า เธอต้องทำความเข้าใจให้ดีดีนะ คนมีเงินก็ใช่ว่าจะโง่ เธอไม่ต้องเอาไอพวกรักเดียว จริงใจ มาหลอกฉัน”

“เธอก็เห็นแล้ว เธอกับอี้เฉินมันคือคนละโลกกัน ของที่เธอรู้สึกแพงสุดๆ คือสิ่งที่ตั้งแต่อี้เฉินเกิดมาก็ชินกับมันแล้ว อี้เฉินอยู่กับเธอก็เพราะเห็นของใหม่ๆเท่านั้น รอเขาเบื่อเธอ เธอยังจะมีอะไรอีกละ เธอเคยเห็นคนที่ชิดกับอาหารอันโอชะยอมไปนั่งกินผักดองละ?”

ซ่งเสวี่ยเหมยเสียงยิ่งเย็นชาขึ้นมาอีก “ถ้าเธอยังฉลาดหน่อย ก็รีบออกไปจากชีวิตอี้เฉินสะ ฉันจะชดใช้เธอ หรือว่าเธอคิดจะยุ่งกับอี้เฉินต่อละก็ ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจเธอละ”

ฉันกำเสื้อไว้แน่นๆ ทุกคำของซ่งเสวี่ยเหมยมันทำฉันเจ็บจี๊ดไปถึงอก

เรื่องที่เขาพูดมาฉันก็เคยคิดทบทวน แต่เมื่อวานเฉิงอี้เฉินขอฉันแต่งงาน ฉันก็เลือกที่จะเชื่อใจเขา อี้เฉินอาจเบื่อฉันในสักวัน แต่ฉันจะไม่เป็นเพราะเรื่องแค่นี้ก็พลาดโอกาสที่จะตามหาความสุขของฉัน

ฉันสูดลมหายใจเข้าแล้วมองไปที่ซ่งเสวี่ยเหมยด้วยสายตาที่จริงจัง “ไม่ว่าแม่จะยอมรับหรือไม่ยอมรับ แต่ฉันก็คือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของอี้เฉิน ”

ซ่งเสวี่ยเหมยมองด้วยสายตาดุร้าย “เธอจะไม่เลิกยุ่งกับอี้เฉินว่างั้น?”

“ไม่ใช่ฉันยุ่งเกี่ยวกับเขา แต่เราสองคนแต่งงานกันแล้วต่างหาก”ฉันยกมือขึ้นเพื่อให้เขาสองคนดูเม็ดเพชรตัวโตๆบนมือฉัน

คิดถึงคำสั่งที่อี้เฉินไม่ให้ถอดแหวนนี้ออกมา ใจฉันอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย และเชื่อมั่นยิ่งขึ้น

“เมื่อวานที่อี้เฉินของฉันแต่งงาน ก็เพราะฉันคิดถึงความแตกต่างของเราสองคน ฉันเลยปฏิเสธเขาแล้ววิ่งหนีออกมา ฉันยอมรับว่าระหว่างฉันกับเฉิงอี้เฉินเรามีปัญหาเยอะแยะมากมาย เขาเกิดมาก็ชินกับของที่ฉันไม่สามารถเอื้อมถึงได้ แต่เรื่องพวกนี้ฉันเคยคุยกับอี้เฉินแล้ว เราคิดว่าเราสามารถทำให้มันดีขึ้น”

“บางครั้งก็อาจเหมือนอย่างที่คุณพูด สักวันหนึ่งอี้เฉินก็ต้องเบื่อฉัน แต่ฉันจะไม่ย่อถอย ก็เหมือนคนเราเกิดมาก็ต้องตายไป หรือจะให้ฉันแล้วหยุดที่จะใช้ชีวิตต่อไป. เป็นเพราะตัวเองยังไงก็ต้องตายในวันหนึ่งหรอ ”

มองสีหน้าที่ตกใจของซ่งเสวี่ยเหมยแล้ว ฉันถอนหายใจไปเงือกใหญ่ ฉันยืนขึ้นโค้งตัวลง

”เรื่องเมื่อวานเป็นเพราะความผิดพลาดของฉันเลยทำให้มีปัญหานิดหน่อย ขออภัยด้วยคะ ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ ฉันคิดว่าที่นี่ก็ไม่ต้อนรับฉันเหมือนกัน”

ซงเสวี่ยเหมยอึ่งไปสองวิ ฉันพยักหัวใส่เขาแล้วหมุนตัวเตรียมตัวจะกลับ สวีเฟยเฟยวิ่งมาจับแขนฉันไว้

“เธอคิดว่าพี่อี้เฉินทำไมต้องอยู่กับเธอ? ฉันบอกกับเธอนะ พี่อี้เฉินอยู่กับเธอก็เพราะ……”

สวีเฟยเฟยพูดยังไม่จบก็ถูกซ่งเสวี่ยเหมยบังคับให้เงียบลง เขาโกรธมาก มองมาทางฉันด้วยสายตาดุดัน

“ลั่วอีอี สักวันหนึ่งเธอจะต้องเสียใจที่หลังแน่!”

“อืม ฉันรอวันนั้น ถึงแม้จะเสียใจ แต่นี้ก็ฉันเป็นเลือก ”

พอเดินออกมาจากบ้านเก่าเฉิงฉันก็สูดหายใจเข้าเต็มๆปอด ถึงแม้ว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้ทำท่าทางหวัดกลัวอะไรเลย แต่คำพูดของซ่งเสวี่ยเหมยทำฉันหดหู่ และคำพูดของสวีเฟยเฟยที่ยังพูดไม่จบมันยิ่งทำให้ฉันไม่สบายใจ

สวีเฟยเฟย เธอจะพูดอะไรกันแน่ ทำไมซ่งเสวี่ยเหมยถึงไม่ให้เธอพูดให้จบ

และอีกอย่าง

เฮิงอี้เฉินชอบอะไรในตัวฉัน?

ฉันกลับไปคฤหาสน์ด้วยความในใจมากมาย ป้าหวังเตรียมอาหารเสร็จแล้วฉันกลับไม่มีใจที่อยากกิน ตรงขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าพอลงมาก็เห็นอี้เฉินอยู่ห้องโถงใหญ่แล้ว

“เธอไปบ้านเก่ามาหรอ”อี้เฉินโพล่เข้ามากอดฉันสายตาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ฉันไม่อยากปิดบังเขาเลยพยักหน้าตอบไป “แม่เธอกับสวีเฟยเฟยบอก ให้ฉันออกจากชีวิตนาย แต่ฉันปฏิเสธไปแล้ว”

เขาใช้แรงกอดฉันมากขึ้น หน้าของฉันซบไว้ตรงแผงอกของเขา น้ำหอมกับกลิ่นบุหรี่ที่ปนกันทำให้ฉันต้องขยับตัวไปกอดเอวเขา

“อี้เฉิน…… “เสียงของฉันฟังดูเบื่อหน่ายนิดๆ

“อืม”

“นายชอบอะไรในตัวฉัน ?”ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา

สวีเฟยเฟยกับซ่งเสวี่ยเหมยพูดถูก คนอย่างเขาไม่มีทางชอบฉันหรอก ฉันถามตัวเองหลายครั้ง อะไรกันที่จะให้อี้เฉินมาชอบฉันได้ แต่กลับหาคำตอบไม่ได้

แต่ว่าฉันกับอี้เฉินกลับอยู่ด้วยกันและไม่ได้เป็นเพราะร่วมงาน กันแล้ว แต่เป็นเพราะเขาขอฉันแต่งาน

เขาเอามือมาจับท้ายทอยให้ฉันซบไปที่อกเขา

ฉันรู้สึกกังวลในใจ และยังคงมองเขาเหมือนเดิม ฉันอยากเห็นสีหน้าตอนที่เขาพูด

นานมากที่เขาไม่ตอบ ในใจฉันแอบคิดว่าเขาจะไม่ตอบแล้วแต่เขากลับพูดข้างหูฉันกะทันหัน “การที่จะชอบใครคนหนึ่งต้องมีเหตุผลหรอ?”

ฉันตอบกับทันที “ต้องมีสิ”

“แล้วเธอละชอบอะไรในตัวฉัน ”ของมองฉันแล้วเลียปากแบบเซ็กซี่สุดๆ สายตาที่ลึกลับกลับวิบวับ

ฉันหยุดไปชั่วคราว ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะถูกถามกลับ

ฉันรู้สึกอายเล็กน้อย และคิดได้ว่า “นายทั้งหล่อทั้งรวยและยังมีเงินทองมากมาย เป็นผู้หญิงใครใครก็ชอบกันทั้งนั้นแหละ”

“งั้น ถ้าเป็นคนอื่นละที่ทั้งหล่อทั้งรวย เธอก็จะชอบมันเหรอ”

คำพูดฉันตันทันที หน้าแดงไปหมด เขาเปลี่ยนเรื่องคุยแต่ตามหลักแล้วมันก็ถูกของเขา

“ฉันชอบเธอเพราะเธอคือเธอ ไม่ใช่สวีเฟยเฟย และก็ไม่ใช่คนอื่น “ เขาเห็นฉันเหม่อลอยเลยตบที่หน้าผากฉันเบาเบา

ฉันผงะเลยทีเดียว คำพูดเขาเหมือนเป็นลมที่พัดเมฆที่บังใจฉันออก ความหวานในใจฉันมันเริ่มขึ้นมา ฉันกอดเขาแน่นๆ พอได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขา ความกังวลทั้งคืนกลับหายไปเลย

“หยุดคิดบ้าๆบอๆได้แล้ว ฉันมีของจะให้เธอดู”

“ขออะไร?”

เขาทำตัวลึกลับ ดึงมือฉันไปจนถึงข้างเตียง