รักของเรา เริ่มต้นจากคืนนั้น - ตอนที่ 42 ต้องเกลียดฉันมากแน่ๆ

สายตาที่ตกใจแฝงไปด้วยความผิดหวังของเฉิงอี้เฉินวนเวียนอยู่ในหัวสมองของฉัน มันทำให้ฉันยิ่งปวดหัวเข้าไปใหญ่ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทำแบบนั้น และก็ไม่รู้จะตอบหลินปิงชิงยังไงด้งย และต่อไปนี้ไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปเจอเฉินยีเฉิน

รถปอร์เช่ของเฉิงอี้เฉินขับผ่านฉันไปอย่างรวดเร็ว ฉันเห็นชัดเจนว่าคนในรถคือเขา

หัวใจฉันแน่นราวกับถูกแทง ฉันวิ่งตามรถไปไม่กี่ก้าว แต่รถทิ้งไว้เพียงแค่ฝุ่น ฉันพูดอะไรไม่ออกสักคำได้แต่ยืนมองรถที่จากไป

”หาที่นั่งพักก่อนเถอะ“ หลินปิงชิง จูงมือฉันไปข้างหน้า แล้วโบกเรียกแท็กซี่ ระหว่างทางเธอโทรหาเฉิงอี้เฉินหลายสาย เขาไม่รับสักสายเลย

ระหว่างทางฉันเอาแต่กุมหน้าร้องไห้. เขาต้องเกลียดฉันแล้วแน่ๆ

เขาขอฉันแต่งงาน แต่ฉันกลับหันหน้าหนีเขา เขาต้องรู้สึกอายมากแน่ๆ

ยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นคนที่มีคนค่อยจับตามองเขาอยู่ตลอด. คนส่วนใหญ่ให้ความสนใจกับเรื่องของเขามาก เรื่องในวันนี้จะถูกแพร่ออกไปไหมเนี่ย

ใจฉันสับสนไปหมด หลินปิงชิงลากฉันไปหาร้านกาแฟเพื่อนั่งลง เธอถามด้วยสีหน้าซีเรียสว่า ”แกบอกฉันหน่อยได้ไหม ว่าแกกำลังคิดอะไรอยู่ อีอี “

”ฉะฉะ…..ฉันไม่รู้ "

เมื่อฉันเห็นเฉิงอี้เฉินขอฉันแต่งงาน ความจริงแล้วฉันควรดีใจจนร้องไห้ต่างหาก แต่กลับรู้สึกกระสับกระส่ายและตื่นตระหนกก็เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และแล้วฉันก็หนีออกมา

”พูดจริงจริงนะ พี่อี้เฉินเขาดีกับเธอมากนะ และก็ดูจริงใจกับเธอด้วย เธอคงไม่รู้หรอกว่า เขาวางแผนจะขอเธอแต่งงานมานานมากแล้ว และในที่สุดก็ตัดสินใจเป็นวันนี้ เขาบอกว่า ถ้าหากเธอชนะโปรเจกต์กวงหมิงติ้ง มันก็จะกลายเป็นเรื่องดีสองเรื่อง แต่ถ้าเธอไม่ชนะ การขอเธอแต่งงานในวันนี้ก็อาจให้เธอมีความสุขไม่มากก็น้อย เธอจะได้ไม่ต้องมักมุ่งกับงาน เครียดกับงานตลอด “

"ฟังเขาพูดแบบนี้แล้วฉันดีใจแทนแกมากนะ ฉันอดไม่ได้ที่จะบอกเรื่องนี้กับแก แต่พี่เขาขอไว้ว่าให้เก็บเป็นความลับ เขาอยากจะเซอร์ไพรส์เธอ "

ใจของฉันตอนนี้มันเจ็บจนชาไปหมด ฉันกัดฟันบอกเธอว่า”ฉันรู้ว่าเขาดีกับฉันมาก……“

"แล้วแกทำไม….."

"ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง"ฉันเงยหน้ามองเธอ”ฉะ ฉันก็แค่กลัว….“

"กลัว ？กลัวอะไรของแก"

ฉันดูดเนื้อข้างแก้มของฉันโดยไม่รู้ตัวและกัดฟันไปด้วย

ฉันกลัวอะไรงั้นหรอ กลัวทุกสิ่งทุกอย่างจนไม่รู้จะเริ่มพูดตั้งแต่ตรงไหน

”ฉันกับเฉิงอี้เฉินเราต่างกันมาก “ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย น้ำเสียงแสดงให้รู้ว่าฉันทำอะไรไม่ถูก

ความแตกต่างของฉันและเขา ฉันไม่สามารถเพิกเฉยได้ ซ่งเสวี่ยเหมยไม่ชอบฉันมาโดยตลอด เขาไม่เห็นด้วยกับเรื่องที่ฉันคบกับเฉิงอี้เฉิน เรื่องนี้ฉันก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้

แม้ว่าบางคนจะเรียกฉันว่า "ผู้บริหารลั่ว"แต่ฉันก็รู้ดีว่า ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเฉิงอี้เฉิน ฉันไม่มีหน้าจะไปเจอเขาอีกแล้ว

และสิ่งที่สำคัญ ฉันกับเขา เราคบกันเพราะ ”ร่วมงาน“ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลยทั้งนั้น ฉันไม่รู้ว่าเขาชอบฉันตรงไหน

ฉันหยิบกาแฟขึ้นมาดื่มเข้าไปทั้งแก้ว รสชาติความขมของกาแฟกระจายอยู่ในปากของฉัน แต่สุดท้ายความขมในใจของฉันมันขมยิ่งกว่ากาแฟแก้วนั้น

ผู้หญิงบ้านๆอย่างฉัน มีทั่วถนน และอีกอย่างฉันก็เคยแต่งงานมาก่อนหน้านี้แล้วด้วย ซ่งเสวี่ยเหมยพูดถูก คนอย่างเฉิงอี้เฉินอยากได้ผู้หญิงแบบไหนกัน?ทำไมต้องมาคบกับฉัน.

ฉันยอมรับว่าฉันตกหลุมความรักที่ดั่งฝันของเขาแล้ว แต่ความฝันที่สวยงามนี้ทำให้ฉันกระวนกระวายแปลกๆ

ช่วงนี้ฉันฝันถึงเฉิงอี้เฉินไล่ฉันไปอย่างเย็นชา แล้วบอกกับฉันว่าให้เลิกยุ่งกับเขา นับครั้งไม่ถ้วน ฉันกลัวว่าวันหนึ่งสิ่งที่ฉันฝันมันจะกลายเป็นจริง ยิ่งฉันรักเขามากเท่าไหร่ สุดท้ายฉันก็จะยิ่งเจ็บปวดมาเท่านั้น

หลินปิงชิงถอนหายใจอย่าเหนื่อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรกับฉันมาก เธอนั่งกับฉันในร้านกาแฟเป็นเวลานานพอสมควร เขาลุกจากไปเพราะสายจากโรงพยาบาล ก่อนเธอจะไป เธอย้ำกับฉันว่า ก่อนจะทำอะไรให้ฉันพิจารณาดีดี คิดให้รอบคอบ เมื่อถึงเวลาแล้ว ก็ควรคุยกับเฉินยีเฉินอย่างตรงไปตรงมา และอย่าไปกลัวจนทำให้ต้องเสียเขาไป

ฉันนั่งคนเดียวในร้านกาแฟเป็นเวลานาน ใบหน้าของเขาปรากฏในหัวสมองฉัน ทำให้ฉันยิ่งสับสน ฉันอยู่จนกว่าฟ้ามืดแล้วค่อยโบกรถกลับบ้าน

ฉันยื่นอยู่หน้าคฤหาสน์ของเฉิงอี้เฉิน ขาของฉันขยับไม่ได้เลยและมือที่ยกขึ้นมา ก็ไม่ได้กดรหัสเข้าบ้าน

รถเปอร์เช่ของเขาจอดที่ลานจอดรถแปลว่าตอนนี้เขาต้องอยู่ที่บ้าน

ก่อนหน้านี้เขาจากไปด้วยความโกรธ ตอนนี้ต้องมาเจอหน้าฉันอีก เขาจะไล่ฉันออกจากบ้านไหมเนี่ย

ใจฉันยิ่งกังวลขึ้น ถ้าหากไม่ใช่เขาที่ทำให้ฉันอยู่บ้านตอนเข้าตัวเมืองใหม่ๆ ฉันคงจะไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ ทุกสิ่งทุกอย่างของฉันในที่นี่ เป็นเพราะเขาฉันเลยมี ทุกอย่างในขณะที่ฉันรับมานี้ ฉันก็เจียมตัวในความแตกต่างของเราสองคน

ฉันลังเลจะเข้าไปในบ้านดีไหม แต่จู่ๆประตูก็เปิดออก มือใหญ่คว้าร่างฉันแล้วพาฉันเข้าบ้านไป

“อ๊ะ….”ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจ ชนเข้ากับอกใครบางคน ใจยิ่งเต้นเร็วเหมือนจะหลุดออกมา

กลิ่นควันบุหรี่พุงเข้าเต็มๆ แอลกอฮอล์ก็ไม่แพ้กัน พอพยายามลืมตา พึ่งรู้ว่าห้องนี้เต็มไปด้วยควัน

เขาสูบไปเท่าไหร่ของเขาเนี่ย

ใจของฉันเต้นแรงแม้ไม่ได้เงยหน้ามองเขา และฉันก็จิตนาการใบหน้าเค้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าออก

ป้าหวังที่อยู่ข้างท่าทางเป็นห่วงเป็นใย มองฉันอย่างกังวล “ กลับมาแล้วเหรอ อีอี นายน้อยรออยู่ข้างในตั้งนานแล้วค่ะ ”

ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ พยายามพยักหน้าให้ป้าหวังอย่าสุดแรง

“อี้เฉิน ระ….เรามาคุยกันหน่อยไหม”

“โอเค. คุยสิ”

ฉันยังไม่ทันพูดอะไร อี้เฉินก็ยกฉันขึ้นบ่าเขาแล้วพาฉันขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว

“พึบ!”ประตูห้องถูกเขาล็อกอย่าแน่น และฉันก็ถูกเขาโยนลงเตียงอย่างแรง

ถึงแม้ว่าเตียงจะนุ่ม แต่ทำให้ฉันตามั่วไปแวบหนึ่ง ฉันพยายามลุกขึ้นมามองสีหน้าของเขา มันทำให้ฉันกลัวจนรีบละสายตาจากเขาทันที

“พูดมาสิ เธอจะคุยอะไรกับฉัน ”เขาเอาบุหรี่ออกมาจุดแล้วสูบ พ่นควันขาวหนาออกมา สายตาเขาเต็มไปด้วยความมืดมัวที่ลบออกไม่ได้

ฉันพูดอย่างระแวงว่า “ฉันขอโทษ”

“ปัง! ”เขาต่อยไปที่กำแพงอย่าเต็มแรง “ลั่วอีอี นี้เหรอสิ่งที่เธออยากคุยกับฉัน! ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธสุดๆฉันอึงกับเขามาก เพราะฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อน

“เพราะอะไร”เขาหันไปเขี่ยบุหรี่ทิ้ง “ทำไมเธอต้องหนี”