“เธอพูดเรื่องไร้สาระอะไร!” พ่อเลี้ยงพุ่งตรงมาข้างหน้า

เขาจ้องไปที่จังเหม่ยเอ๋อ ใบหน้าแดงก่ำ “เงินสินสอดนี้ให้มาแล้ว จะเอาคืนได้ยังไง? ลูกสาวที่แต่งออกไปก็เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกไป เงินสินสอดที่ให้มาก็เหมือนน้ำที่ถูกสาดออกไป คุณสามารถเอาน้ำกลับคืนมาอีกครั้งได้ไหม

“หึ ก็นี่คือลูกสาวคุณ บ้านไหนจะต้องการ?” จังเหม่ยเอ๋อหน้าตาดุร้าย

“ทะเบียนสมรสก็จดแล้ว แต่งงานก็แต่งแล้ว! สินสอดนี้ไม่ให้เด็ดขาด” พ่อเลี้ยงขัดคอไม่ถอยแม้แต่นิดเดียว

เรื่องเมื่อคืน พ่อเลี้ยงก็รู้เรื่องนี้ดี ตอนนี้ที่เขาไม่ยอมเพราะสินสอดที่ฉันได้รับได้ให้แม่ไปทั้งหมดแล้ว แต่พ่อเลี้ยงของฉันกลับเอาเงินนั้นไปดาวน์บ้านให้กับลูกชายของเขา

ตอนนี้ฉินจวิ้นเฟยต้องการให้คืนสินสอด นั่นคือกำลังเฉือนเนื้อของเขา เขาก็ต้องปฏิเสธโดยธรรมชาติ

แต่กลับเป็นฉันที่อายจนแทบจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีกับการทะเลาะกันของพวกเขา

“พอแล้ว!” ฉันตะโกนเสียงดังออกไป “เงินสินสอดฉันจะคืนให้พวกคุณ แม่ฉันยังป่วยอยู่ พวกคุณเงียบหน่อย”

ใจของฉันเหมือนถูกมีดกรีด แล้วมีความเกลียดชังมากมายหลั่งไหลออกมา

“เธอจะคืน? เอาอะไรมาคืน? ลั่วอีอี ฉันบอกได้แค่ว่า ฉันไม่มีเงิน” ใบหน้าของพ่อเลี้ยงน่ากลัวและหม่นหมอง

“ไม่มีเงินก็เอาบ้านไปขาย นั้นคือสินสอดที่เขาให้ฉัน”

หน้าอกของฉันกระเพื่อมอย่างรุนแรง จ้องหน้าพ่อเลี้ยงอย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันบีบฝ่ามือตัวเองแน่นจนเลือดไม่ไหลเวียน

อารมณ์ของฉันใกล้จะระเบิดแล้ว ถ้าหากเขายังตอบโต้อีกสักประโยค ฉันคงจะระเบิดอารมณ์ใส่เขาจริงๆ

“จะคืนเมื่อไหร่?” ฉินจวิ้นเฟยยิ้มอย่างเย็นชาแล้วมองที่ฉัน แล้วเดินมาในทันที

หัวใจของฉันแน่นขึ้น พลังของฉันหมดไปในฉับพลัน ก้มหัวลงไปโดนไม่รู้ตัว

“ในบัตรของฉันมีอยู่สามหมื่น ฉัน…ให้เธอก่อน……” ฉันเอ่ยปากตอบรับ

การบอกว่าขายบ้านนั้นเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ บ้านนั้นก็ไม่ใช่ชื่อของฉัน คิดอยากจะขายมันก็ไม่ง่ายขนาดนั้น อีกอย่างถึงแม้อยากจะขาย ก็ไม่ได้สามารถขายได้ในทันที

“อะไร? เธอยังมีเงินอีกเหรอ?” พ่อเลี้ยงมองฉันด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ฉันหันไปไม่มองเขา กลับรู้สึกเหมือนเกียรติของตัวเองได้ถูกโยนแตกกระจายลงบนพื้น

ฉินจวิ้นเฟยปรากฏตัวออกมาข้างหน้า พ่อเลี้ยงมีความคิดอยากจะให้ฉันแต่งงานกับลูกชายของเขามาโดยตลอด และลูกชายของพ่อเลี้ยงฉันก็คือ หวังต้าจ้วง

หวังต้าจวงเป็นคนเอ้อระเหยลอยชายไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง หน้าตาธรรมดาและไม่มีบ้านไม่มีรถ คงจะไม่มีหญิงสาวคนไหนยอมแต่งงานกับเขาอย่างแน่นอน

เงินสินสอดในตอนแรกฉันให้แม่ไปหมดแล้ว ฉันรู้ว่าเงินนี้พ่อเลี้ยงต้องเอาไปใช้อย่างแน่นอน แต่ก็ไม่ได้ห้าม พ่อเลี้ยงใช้เงินสองแสนซื้อบ้านให้ลูกชาย แลกกับชีวิตที่สงบสุขของฉัน ฉันเต็มใจที่จะแลกมัน

แต่สามหมื่นนี้คือเงินที่ปกติฉันกินอยู่อย่างอดออมเก็บสะสมมา ฉันไม่กล้าให้พ่อเลี้ยงรู้เรื่องนี้ เพราะว่าแม่ฉันสุขภาพไม่แข็งแรง ฉันต้องเตรียมเงินไว้สำหรับกรณีฉุกเฉิน

ฉันมองไปที่ฉินจวิ้นเฟยอย่างอ้อนวอน หวังว่าเขาจะรับปาก แต่ฉันก็พร้อมที่จะได้ยินคำดูถูกของเขา

ที่คาดไม่ถึงก็คือ ฉินจวิ้นเฟยกลับยิ้มอย่างเย็นชาแล้วยื่นมืออกมา

“ได้ งั้นเอามา”

ฉันไม่ตอบโต้ไปครู่หนึ่ง ฉินจวิ้นเฟยเลิกคิ้วแล้วยิ้มเย็นชา “ทำไม? คิดว่าฉันจะไม่เอา เพียงแค่พูดเล่นอย่างนั้นเหรอ?”

“ลั่วอีอี อย่าเอาวิธีเสแสร้งทำตัวน่าสงสารแบบนั้นมาใช้กับฉันอีก มันใช้ไม่ได้แล้ว”

ใจของฉันเหมือนถูกมีดฟัน หยิบบัตรเอทีเอ็มออกมาอย่างเงียบๆแล้วส่งให้เขา

ฉินจวิ้นเฟย มองฉันแวบหนึ่ง แล้วพูดอย่างเย็นๆว่า “รหัสผ่าน”

ในปากของฉันรู้สึกขมขื่น พูดตัวเลขออกไปหกตัว “151111”

วันที่ 11 เดือน 11 ปี 2015 คือวันครบรอบการคบกันของฉันกับฉินจวิ้นเฟย ตั้งแต่ฉันอยู่กับฉินจวิ้นเฟย รหัสผ่านของฉันก็เปลี่ยนเป็นอันนี้ แบบนี้จะทำให้รู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ป้อนรหัสผ่าน

ฉินจวิ้นเฟยตกใจอย่างเห็นได้ชัด ในสายตาปรากฏให้เห็นถึงความกระวนกระวายใจ “ยังขาดอีก 181,314 คิดว่าจะคืนยังไง?”