ฉันจ้องมองพวกเขาอย่างดุเดือด คำพูดที่พูดออกไปมันทำให้ฉันมีความสุขมาก

"เธอไม่สามารถทำได้……" จังเหม่ยเอ๋อดูตกใจ

"ทำไมฉันถึงจะทำไม่ได้?" ฉันพูดตัดหน้าเขาไปอย่างไม่เกรงใจเเล้วหัวเราะ "ถ้าฉันจะขายเธอเเล้วจะทำไม? ถ้าเธออยากจะขายเเล้วจะมีใครมาซื้อ?"

จังเหม่ยเอ๋อหยุดชะงักไปด้วยคำพูดของฉัน เเล้วสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างกับสีของตับหมู

ฉันยิ่งสู้เท่าไหร่ก็ยิ่งมีความกล้ามากยิ่งขึ้นเเละฉันก็ไปสบตากับจิ้นเหวินเซี่ยนอีกครั้ง

มองดูดีท่าทีของเธอที่กำลังโมโหดุร้ายมันไม่ทำให้ฉันกลัวเลยสักนิด ฉันก้าวไปข้างหน้าสักสองสามก้าวด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง เห็นได้ชัดว่าเธอถอยหลังด้วยความขี้ขลาดอย่างไม่รู้ตัว

เเค่นี้ก็กลัวเเล้วหรือ?

ฉันยิ้มหัวเราะ "ไม่ใช่ว่าเธอนั้นชอบฉินจวิ้นเฟยหรอ? ตอนนี้ฉันก็เขาก็หย่ากันเเล้ว เเต่งงานกับเขาให้สำเร็จซิ ไม่อย่างนั้นเธอยังเทียบกับผู้หญิงที่เอาตัวเข้าเเลกเพื่อผลประโยชน์อย่างฉันไม่ติดเลย"

แลกก็แลกซิ! ถ้ามันทำให้ฉันได้สู้กลับได้ขนาดนี้ ฉันว่ามันก็คุ้ม

อย่างน้อยฉันก็เข้าเเลกให้กับเฉิงอี้เฉิน ก็ยังดีกว่าต้องไปเเต่งงานกับฉินจวิ้นเฟย

"เธอ…..ไอ่คนไร้ยางอาย!" จิ้นเหวินเซี่ยนพูดออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้

ฉันหัวเราเยาะ "เทียบกับความไร้ยางอายของเธอได้หรือ?"

"คนรักของฉินจวิ้นเฟยไม่ได้มีเเค่เธอคนเดียว อยากเเต่งงานกับเขาเธอก็ต้องทำงานให้หนักมากขึ้นกว่านี้" ฉันมองไปที่จิ้นเหวินเซี่ยนด้วยสายตาที่ดูถูก ยังคิดถึงตอนที่จิ้นเหวินเซี่ยนเดินเข้ามาในห้องเเสร้งทำเป็นรักใคร่จังเหม่ยเอ๋อเเล้วทำเป็นเดินจับเเขน ทันใดนั้นฉันก็อยากจะเติมไฟใส่

"ใช่เเล้ว อดีตเเม่สามีของฉันนั้นให้ความสำคัญกับภูมิหลังครอบครัวเเละความสามารถส่วนตัวของเเต่ละคน เเต่ไม่รู้ว่าสภาพอย่างเธอนั้นจะเข้าตาเขาไหม?"

ในตอนที่ฉันกำลังจะเเต่งงานกับฉินจวิ้นเฟยจังเหม่ยเอ๋อชักสีหน้าหลายครั้ง ใช้วิธีเล่นสกปรกกับฉันบ่อยครั้ง เเต่สุดท้ายก็ต่อต้านฉินจวิ้นเฟยไม่ได้เลยต้องยอม

จิ้นเหวินเซี่ยนคนนี้ฐานะครอบครัวถือว่าดี เเต่ก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้น

ตอนนี้เธอกำลังเป็นชู้ เเต่ว่าจะเป็นไปได้ไงที่จังเหม่ยเอ๋อจะให้ฉินจวิ้นเฟยเเต่งกับผู้หญิงที่เป็นเมียน้อยเเถมฐานะครอบครัวที่ปานกลางมาเป็นภรรยาหรือ?

"ฉันจะรอดูวันที่เธอร้องไห้!"

มองดูพวกเขาที่กำลังตื่นตระหนกกลัวมันทำให้ฉันรู้สึกดีใจจนโล่งไปหมด เเต่ว่าเสียงที่ดังมาจากห้องผู้ป่วยก็ทำให้ฉันตื่นตระหนกตกใจ

"อีอี เธอรีบเข้ามา! อาการของป้าไม่ค่อยดี!"

เสียงของหลินปิงชิงดูกระวนกระวาย ทำให้ใจของเต้นผิดจังหวะเเละหันหลังรีบเข้าไปในห้องทันที

บนเตียงผู้ป่วย เเม่ของฉันกำลังดิ้นรนที่จะลุกขึ้น หลินปิงชิงที่พยายามกดเเละดันเอาไว้ก็เอาไม่อยู่ ฉันหน้ามืดเกือบจะล้มลงไปเเต่ยังดีที่มีบอดี้การ์ดช่วยประคองเอาไว้

โอ้พระเจ้า เมื่อกี้ฉันมัวเเต่พูดอย่างเดียวจนลืมไปเลยว่าเเม่ของฉันก็อาจจะได้ยินได้

พ่อของฉันเสียไปนานเเล้ว เเม่เลี้ยงดูฉันมาคนเดียวจนโต ก่อนที่จะเเต่งงานกับพ่อเลี้ยงเเม่ของฉันต้องฟังคำซุบซิบนินทามามากมาย

เธอให้ความสำคัญกับเรื่องคำพูดนินทา เเล้วถ้าฟังที่ฉันพูดไปเมื่อกี้ เเม่ของฉันจะไปรับได้อย่างไรกัน?

เเต่ว่าสิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ เเม่ของฉันจ้องไปที่พวกจังเหม่ยเอ๋ออย่างโกรธเเค้น

"พวกเธอทั้งบ้านยังไม่หน้ามาหาเรื่องอีกหรอ? ก่อนหน้านี้ฉันยังไม่รู้ความจริง ยังคิดอยู่เลยว่าอาจจะเป็นลูกสาวเราที่มีปัญหา เเต่เล้วความจริงหล่ะ? ลูกชายของพวกเธอต่างหากที่เป็นขยะสังคม!"

เเม่ของฉันด่าออกไปอย่างโกรธเเค้น เมื่อสองวันก่อนฉันบอกเเม่เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดไปเเล้วรอบนึง

รวมถึงถึงที่ฉินจวิ้นเฟยทำในคืนนั้น เเม่ของฉันฟังเเล้วเสียใจมากเเต่ก็ไม่ดุด่าฉัน

"เธอบอกว่าใครมันเป็นขยะสังคม! "จังเหม่ยเอ๋อตะโกนอย่างโมโหใส่เเม่ของฉัน

"ลูกสาวเธอก่อนที่จะเเต่งงานกับฉินจวิ้นเฟยนั้น เธอก็สวมเขาสามีตนเองเเละยังนำความเสียหายมาให้ธุรกิจครอบครัวของเราอีก ตอนนี้ก็หย่ากันเเล้วเธอยังมาทำให้จวิ้นเฟยต้องเข้าคุกอีก อีกทั้งยื่นฟ้องร้องจวิ้นเฟยไปยังศาลกับชู้ผู้ชายคนนั้นอีก! "

"บ้านสกุลฉินของเราได้ไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ ถึงได้มาเจอเธอสองเเม่ลูก….." จังเหม่ยเอ๋อร้องไห้อย่างหนักในห้องผู้ป่วยของเเม่

เเม่ของฉันหน้าซีด เสียงของเเม่สั่นเเละเถียงเเทนฉัน "นั่นมันก็เพราะว่าฉินจวิ้นเฟยทำกับอีอีก่อน!"

น้ำตาของฉันไหลออกมาเเละรีบเข้าไปพยุงเเม่ "เเม่ เเม่นอนลงอย่าโมโห…อย่าโมโห…"

"ถูกเลี้ยงดูมาอย่างต่ำ! พวกเธอมันชั้นต่ำ! ถ้าจวิ้นเฟยต้องติดคุก อย่าคิดว่าพวกเธอจะได้ชีวิตดีๆเลย! " จังเหม่ยเอ๋อกรี้ดร้องออกมา

เเม่ของฉันตัวเเข็งทื่อ ไม่หายใจพร้อมกับล้มตัวลงไปบนเตียงอย่างเเรง

"เเม่! " ในตอนนั้นหัวใจของฉันเกือบหยุดเต้น ร่างกายหนาวสั่นไปทั้งตัว

"รีบเรียกคุณหมอ " หลินปิงชิงพูดออกมาพร้อมกับช่วยปฐมพยาบาลเเม่ฉัน

ฉันรีบพยักหน้า อยากรีบออกไปเรียกหมอ เเต่หน้าประตูห้องถูกคนในบ้านสกุลฉินยืนขวางเอาไว้

"หลบไป! " ฉันกรีดร้อง

"ถ้าวันนี้เธอไม่ถอนฟ้อน ฉันก็จะไม่หลบ" จังเหม่ยเอ๋อไม่เเม้เเต่จะหลบ

เมื่อเห็นอย่างนี้บอดี้การ์ดคนนึงก็รีบผลักจังเหม่ยเอ๋อออกเเละวิ่งไปเรียกหมอ ในขณะที่บอดี้การ์ดอีกคนกำลังคุ้มกันฉัน

เห็นจังเหม่ยเอ๋อเเล้วมันทำให้ฉันอยากจะฆ่าคนริงๆ

"ถ้าเเม่ของเป็นอะไรไป พวกเธออย่าคิดว่าจะได้อยู่เป็นสุข! " ตัวของฉันสั่นอย่างช่วยไม่ได้เพราะโมโหเเละโกรธมาก

"หึ ถ้าเธอไม่ถอนฟ้องก็อย่าคิดเหมือนกันว่าจะได้อยู่เป็นสุข ถ้าเกิดครั้งเเม่เธอรอดปลอดภัย เเต่ใช่ว่าจะไม่มีครั้งต่อไป เอาชีวิตของเเม่เธอมาเเลกกับการเป็นอิสระของจวิ้นเฟย จะได้รู้ว่าใครกันเเน่ที่จะสูญเสีย " สีหน้าของจังเหม่ยเอ๋อเเดงเเละยกมือจะมาตบฉัน

จิ้นเหวินเซี่ยนที่ว่าเธอกำลังจะลงมือ ก็เข้ามาดึงผมของฉัน บอดี้การ์ดรีบเข้ามาดึงเเต่ฉินจงหมิงก็เข้ามากัน

ในห้องผู้ป่วยวุ่นวายไปหมด ฉันก็โมโหมาก ความเเค้นในใจกับความกังวลเรื่องเเม่มันทำให้ฉันอยากทำลายคนที่อยู่ต่อหน้าทั้งหมด

เเต่ตอนนี้มันยากที่ฉันจะเอาสองมือของฉันไปสู้ชนะสี่มือ จิ้นเหวินเซี่ยนดึงผมของฉันเเละตบของจังเหม่ยเอ๋อที่ตบลงมาบนหน้าของฉันอย่างเเรง

"ไอ่ชั่ว เเกไปตายซะ! " จังเหม่ยเอ๋อพูดออกมาอย่างโหดเหี้ยมพร้อมกับผลักฉันอย่างรุนเเรง

ฉันล้มลงกับพื้นเเละปวดท้องอย่างเเรงพร้อมกับหัวใจของฉันที่ดิ่งลงไปด้วย