รักของเรา เริ่มต้นจากคืนนั้น - ตอนที่ 16 จงใจให้อับอาย

"ปล่อยฉัน คุณปล่อย……." ฉันดิ้นอย่างบ้าคลั่งบิดตัวไปมาอย่างแรง

ฉินจวิ้นเฟยก็ขึ้นทับอยู่บนตัวฉันและใช้มือลูบไปหน้าท้องของฉัน ฉันรู้สึกขนลุกและขยะเเขยงมาก

"เสื้อตัวนี้คงเป็นเฉิงอี้เฉินซื้อให้ซินะ? เขานี่ก็ดูเต็มใจที่จะเสียเงินให้คุณดีนะ" ฉินจวิ้นเฟยพูดประชดประชันเเละใช้เเรงลงที่มือมากยิ่งขึ้น

"ปล่อยฉัน…."ฉันกรีดร้องเสียงดัง เเต่ก็ไม่สามารถหยุดฉินจวิ้นเฟยได้

"ช่วยด้วย….ช่วยด้วย….อ๊ะ…."

ฉันตะโกนออกมาด้วยความตื่นตระหนก เหลือบไปเห็นในกระจกว่าเสื้อผ้าของฉันนั้นถูกฉินจวิ้นเฟยดึงขาด เเล้วโยนมันทิ้งไป

และมือของฉินจวิ้นเฟยก็โน้มไปแตะตรงที่ชุดชั้นในของฉัน

ทำยังไงดี!

ร่างกายของฉันสั่นกลัว ตอนนี้ฉันไม่ต่างกับก้อนเนื้อที่อยู่บนเขียงที่กำลังจะถูกฉินจวิ้นเฟยเชือด

มือหยาบๆลูบมาที่ท้องน้อยของฉันเเละมาคว้ากางเกงในใของฉัน ฉันหวาดกลัวมากพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

"อย่านะ….."เสียงของฉันสั่นกลัว เเละมันทำให้ฉินจวิ้นเฟยยิ้มเมื่อเห็นฉัน

"ลั่วอีอี สภาพเธอที่กำลังร้องไห้ มันทำให้คนปวดใจจริงๆ เเต่ถ้าเกิดว่าเฉิงอี้เฉินได้เห็นคลิปนี้เเล้วจะทุกข์หรือโกรธเธอกันเเน่นะ"

ฉันฟังฉินจวิ้นเฟยอย่างหมดหวังเเละเขาหัวเราะอย่างดุร้าย เหมือนเขาตั้งใจจะทรมานฉันเพราะอยู่ดีๆเขาก็ปล่อยมืออกไป

เเต่ยังไม่ทันได้หายใจ เขาก็เอื้อมไปหยิบกรรไกรมาจากหัวเตียง

เเสงกรรไกรที่วิบวับ เลื่อนมาที่ท้องน้อยของฉัน ทำให้สัมผัสได้ถึงความเย็นจากกรรไกรมันทำให้ร่างกายฉันสั่นไม่หยุด

"จะตัดละนะ" ฉินจวิ้นเฟยยิ้มพร้อมกับใช้กรรไกรเกี่ยวที่กางเกงในของฉัน

ความอับอายกับความกลัวยังคงเเพร่กระจาย ถ้าเขายังใช้เเรงอีกฉันคงจะหมดกำลังที่ยั้งเขาไว้เเล้ว

ทำยังไงดี? ฉันควรจะทำยังไดี?

ฉินจวิ้นเฟยมองที่อย่างเย็นชา เขายิ้มพร้อมกับเริ่มออกเสียงนับ "1…..2…..3…."

"ปั้ง! "

ในขณะที่ฉินจวิ้นเฟยกำลังนับเลขอยู่ จู่ๆก็มีเสียงอื่นดังขึ้นมากระทันหัน ฉันตะโกนออกไปเสียงดังพร้อมกับตัวสั่นเเละสีหน้าของฉินจวิ้นเฟยก็เริ่มเปลี่ยนไป

"ไอ่เฮงซวย " เสียงที่สัมผัสได้ถึงความเย็นมันผ่านเข้ามา ทำให้ฉันแปลกใจอย่างมาก

เฉิงอี้เฉินเดินก้าวมาข้างหน้า เพียงได้ยินเสียงพรึมๆพรำๆไปไม่กี่ครั้ง ฉินจวิ้นก็ถูกเขาฟาดลงไปกับพื้น

เขามองสบตามาที่ฉัน พร้อมกับเอาผ้าห่มมาคลุมตัวฉันไว้เเล้วก็แก้มัดเชือกให้ฉัน

"ไม่มีอะไรเเล้ว ไม่ต้องกลัว" เพียงเเค่คำพูดไม่กี่คำทำให้ฉันถึงกับน้ำตาไหลออกมา

ฉันกัดริมฝีปากเอาไว้พร้อมกับตอบพยักหน้าให้เขา เเต่ร่างกายของฉันก็ยังสั่นกลัวอยู่

เเต่ทันในนั้นฉันเหลือบไปเห็นฉินจวิ้นเฟยที่ลุกขึ้นมาเเละกำลังจะพุ่งมาทางเฉิงอี้เฉิน พร้อมกับถือกรรไกรเล่มนั้นเอาไว้ ฉันเห็นอย่างนั้นเเล้วตกใจมาก

"ระวัง! " ฉันไม่รู้ว่าเเรงของฉันมาจากไหน อยู่ดีๆฉันก็ไปนอนทับอยู่บนตัวเฉิงอี้เฉิน

เขามาเพื่อช่วยฉัน ฉันจะทำให้ได้รับบาดเจ็บไม่ได้

นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันคิดอยู่ในหัว หลังจากนั้นเฉิงอี้เฉินบอกว่าเพราะตอนนั้นเเหละจึงทำให้ฉันมีความตกใจและเกิดความรู้สึกที่อธิบายไมได้

เฉิงอี้เฉินตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ทันในนั้นเขาก็หันมากอดฉัน แต่ก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ เพราะว่าฉินจวิ้นเฟยที่ห่างกับฉันไม่ถึงสิบเซ็นติเมตร กลับถูกตำรวจที่มาจากที่ไหนไม่รู้สองคน เข้ามาจับเขาเอาไว้

ฉันยังไม่เข้าใจถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ เฉิงอี้เฉินเป็นคนพาตำรวจมาหรือเปล่า?

"เฉิงอี้เฉิน เเม่เอ๊ย……" ฉินจวิ้นเฟยตะโกนด่าออกมา เเต่ยังไม่ทันได้ด่าเขาถูกปิดปากไปก่อน เหลือเพียงเเต่เสียงสะอื้นที่โกรธเเละไม่พอใจ

เฉิงอี้เฉินจ้องมองเขาอย่างเย็นชา "ทั้งลักพาตัวทั้งพยายามข่มขืน ลูกชายบ้านสกุลฉินนี่เป็นลูกชายที่ดีจริงๆ "

ฉันสั่นกลัวเเละคว้ามือไปจับเเขนของเฉิงอี้เฉินอย่างไม่รู้ตัว

"จัดการเรื่องที่นี่ให้เรียบร้อย" เฉิงอี้เฉินพูดกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆ

"ต้องติดต่อไปบ้านสกุลฉินไหมครับ?"

"ไม่ต้อง" เฉิงอี้เฉินมองไปที่ฉินจวิ้นเฟยอย่างเย็นชา "ฟ้องร้องได้เลย เเล้วส่งหมายศาลไปให้บ้านสกุลฉิน"

เฉิงอี้เฉินใช้ผ้าห่มคลุมตัวฉันไว้อย่างดีเเละอุ้มฉันออกไป มีรถหนึ่งคันที่จอดอยู่หน้าประตูโรงเเรม เฉิงอี้เฉินก็อุ้มฉันขึ้นรถคันนั้นทันที

ภายในรถกว้างมาก มันไม่เหมือนรถคันอื่นๆที่ฉันเคยนั่ง

เฉิงอี้เฉินพูดกับคนขับรถว่า "ออกรถเลย" เเละรถก็ขับเคลื่อนออกไป

ฉันตกใจมาก เเต่ก็เหนื่อยมากเช่นกัน มีคำถามในใจมากมายเเต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มถามยังไงดีเเละอยู่ๆฉันหลับคาอ้อมเเขนของเขาอย่างไม่รู้ตัว

เมื่อฉันตื่นขึ้นมาฉันก็ยังอยู่ในอ้อมแขนของเขาเเละเขากำลังจะวางฉันลงบนเตียง

นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ฉันก็ตกใจขึ้นมา "ที่นี่ที่ไหน?"

ฉันพูดไปด้วยความหวาดกลัวพร้อมกับกวาดสายตามมองไปที่สภาพเเวดล้อมที่ฉันไม่คุ้นเคย

ห้องพักมีขนาดใหญ่เเละตกเเต่งอย่างสวยงาม ถึงเเม้ว่าจะไม่โออ่าตระการตาเหมือนบ้านสกุลฉิน เเต่ก็สะดวกสบาย

อย่างไรก็ตามฉันก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าที่นี่คือที่ไหน

เฉิงอี้เฉินเหลือบมองมาที่ฉันเเล้วพูดเบาๆว่า "บ้านฉัน"

จู่ๆฉันก็รู้สึกกระวนวายขึ้นมา เฉิงอี้เฉินพาฉันมาทำอะไรที่บ้านของเขา?