รักของเรา เริ่มต้นจากคืนนั้น - ตอนที่ 15 ถูกลักพาตัวโดยบังเอิญ

ในใจของฉันสับสนวุ่นวายมากยิ่งขึ้น หลินปิงชิงมองที่ฉันอย่างใจจดใจจ่อเเล้วพูดว่า "เรื่องนั้นให้ฉันถามเขาให้ไหม ว่าที่เขาพูดมันหมายความว่าไง?"

"ถึงเเม้ว่าตอนนี้ฉันกับพี่ใหญ่เฉิงจะไม่ค่อยได้ติดต่อกัน แต่พี่ใหญ่เฉิงเขาเป็นคนดี ถึงเเม้จะดูเหมือนว่าเขาเป็นคนเย็นชา เเต่ว่า….."

ประโยคท้ายๆที่หลินปิงชิงพูดไปฉันฟังไม่ค่อยชัดเจน ในหัวกลับคิดถึงสิ่งที่เฉิงอี้เฉินพูดว่าเขาจะรับผิดค่าใช้จ่ายทั้งหมดเเละจะให้เงินชดเชยเเก่ฉัน

มือทั้งสองของฉันก็มาลูบอยู่ตรงที่หน้าท้องของตัวเอง หัวใจก็บีบเเน่น

ใช่เเล้ว ฉันต้องการเงินเเละต้องการมากๆ

หลินปิงชิงส่งฉันกลับมาที่โรงพยาบาล เเพทย์หลี่บอกว่าอาการของเเม่เริ่มคงที่เเล้ว พรุ่งนี้ลองตรวจดูอีกทีถ้าไม่มีอะไรผิดปกติก็สามารถย้ายไปห้องผู้ป่วยปกติได้เเล้ว

การได้ย้ายจากห้องผู้ป่วยไอซียูไปยังห้องผู้ป่วยธรรมดาถือว่าเร็วมากสำหรับสถานการณ์ในตอนนี้ แต่เพื่อความปลอดภัยควรจะนอนโรงพยาบาลต่ออีกสักสองสามวัน

อย่างไรก็ตามฉันเป็นห่วงเรื่องสุขภาพของเเม่มาก แต่ราคาของห้องผู้ป่วยไอซียูนั้นสูงเกินที่ฉันจะรับได้

ฉันให้หลินปิงชิงกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อน ในขณะที่ฉันเฝ้าดูเเม่อยู่หน้าห้องผู้ป่วยเเม่ฉัน

เห็นเเม่ที่กำลังนอนอยู่ยังไม่ได้สติทำให้ใจของฉันรู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีมีดเเทงอยู่

ทำอย่างไรดี? ฉันควรจะตอบรับความช่วยเหลือของเฉิงอี้เฉินดีไหม?

ประกันการรักษามีจำกัด ถึงเเม้เมื่อคืนเฉิงอี้เฉินจะช่วยออกล่วงหน้าไว้หนึ่งเเสนหยวน เเต่ถ้าหักค่ารักษาไปแล้ว เงินก็เหลือไม่เพียงพอสำหรับค่าห้องไอซียูที่เเม่ฉันนอนรักษาไปหนึ่งอาทิตย์

ฉันต้องการเงิน ฉันต้องการเงินจริงๆ

ฉันยืนพิงกับกำเเพงที่เย็นเฉียบอยู่ด้านนอกห้องผู้ป่วย ฉันนั่งทรุดลงอย่างไม่มีเเรง ในใจสับสนวุ่นวายไปหมด

"อีอี ทำให้เธอถึงมานั่งอยู่ที่นี่่?"

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นเเละฉันอึ้งไปสักพัก พร้อมกับเงยหน้ามาเห็นพ่อเลี้ยงเเละหวังต้าจ้วงยืนอยู่ตรงหน้าฉัน

หลังจากที่แม่ของฉันเข้าโรงพยาบาล หวังต้าจ้วงก็ไม่เคยปรากฏตัวมาเลย รวมถึงพ่อเลี้ยงของฉันก็กลับบ้านไปตั้งเเต่ไม่กี่วันก่อน ทำไมอยู่ดีๆวันนี้พวกเขาถึงโผล่มา?

ฉันสงสัยในใจฉันก็เริ่มขึ้น เเต่เป็นเพราะว่าฉันนั่งยองๆนานเกินไปจนขารู้สึกชาไปหมด ทำให้ไม่มีแรงลุกขึ้น

"ระวังหน่อย" พ่อเลี้ยงพูดพร้อมกับมาจับฉันเอาไว้

ฉันต้องการที่จะหลบซ่อนตัวเอาไว้ เเต่จู่ๆเขาก็พุ่งมาหาฉันอย่างกับเเสงเเฟลชที่พุ่งกระเเทกเข้ามาเเรงๆ

ฉันยังไม่ทันได้ขอโทษ หวังต้าจ้วงก็เข้ามาคว้าไหล่ของฉันเอาไว้

"เธอจะทำอะ….เสียงพรึมพรำ….." ฉันมีลางสังหรณ์แปลกๆในใจ

ยังไม่ทันได้พูดจบประโยค ปากเเละจมูกของฉันก็ถูกหวังต้าจ้วงมาปิดไว้อย่างแน่น

กลิ่นฉุนทำให้รู้สึกระคายเคืองจมูก ฉันตกใจเป็นอย่างมาก ฉันกลั้นหายใจเเละยกขาขึ้นถอยหลัง

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าหวังต้าจ้วงจะคาดหวังไว้เเล้วว่าฉันต้องเป็นเเบบนี้ เขายกขาฉันขึ้นเเละปิดปากปิดจมูกฉัน ให้เเน่นมากยิ่งขึ้น

พ่อเลี้ยงของฉันที่บังอยู่ข้างหน้าฉัน ทำเป็นดิ้นรนเเล้วตะโกนว่า "อีอี? ทำไมเธอถึงเป็นลม?รีบพาเธอกลับไปพักที่บ้าน"

ฉันเบิกตาจ้องมองเขาด้วยความหวาดกลัว แต่ร่างกายของฉันกับอ่อนเเรงลงเรื่อยๆ อยู่ๆตาของฉับก็หลับลงพร้อมกับร่างกายที่ไร้เรี่ยวเเรง

ฉันตื่นขึ้นมาบนเตียงใหญ่ที่นุ่มสบาย

ที่นี่ที่ไหน?

ฉันรู้ดีว่าสิ่งที่เขาเอามาปิดที่จมูกเเละปากของฉันนั้นเป็นยาสลบ พวกเขาลักพาตัวฉันมา เเต่พวกเขาทำอย่างนี้เพื่ออะไร?

ฉันพยายามที่จะลุกขึ้น เเต่ก็พบว่าร่างกายของฉันนั้นขยับไม่ได้เลย

"ตื่นเเล้วหรอ?" เสียงที่ดังขึ้นทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงความเย็นจนหนาวสั่น

มันก็คือเสียงของฉินจวิ้นเฟย!

เสียงแปลกๆที่เข้ามาพอดีกับเเสงไฟในห้องที่ยิ่งสว่างไสวขึ้น

ฉันหรี่ตาลงอย่างไม่รู้ตัว แต่เห็นว่าเพดานหลังคากำลังเลือนหายไปเเละอยู่ๆก็มีกระจกบานใหญ่ปรากฏขึ้นบนหลังขา

มองจากกระจกจะเห็นได้ว่าฉันกำลังถูกมัดอยู่ในสภาพที่ถูกตึงเเขนเเละตึงขาเอาไว้อยู่บนเตียง

ฉินจวิ้นเฟยมันจะทำอะไรฉัน!

ฉันรู้สึกกลัวมากยิ่งขึ้น แต่มองไปที่กระจกก็เห็นว่าฉินจวิ้นเฟยกำลังเดินเข้ามา

"ลั่วอีอี นึกไม่ถึงเลยใช่ไหม? ว่าพ่อของเธอจะร่วมมือกับฉัน" ฉินจวิ้นเฟยหยุดอยู่ข้างเตียงของฉัน เขาเอื้อมมือมาตบหน้าฉันด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง

แก้มของฉันเจ็บมาก แต่ฉันก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทั้งเเขนเเละขาของฉันเจ็บมากเพราะถูกมัดเอาไว้ด้วยเชือก

เป็นเพราะพ่อเลี้ยงของฉันเเละหวังต้าจ้วงร่วมมือกับฉินจวิ้นเฟยนี่เอง ถึงว่าทำไมวันนี้ถึงโผล่หน้าไปให้เห็น

ฉันทั้งเครียดและรู้สึกกังวล เเต่ทันใดนั้นฉินจวิ้นเฟยก็ขึ้นมานอนอยู่ข้างๆฉัน เตียงที่นุ่มๆอยู่ๆก็หยุบลงไป

ฉันกรีดร้องเเละพยายามหลีกหนี แต่เชือกที่มัดฉันเอาไว้ทำให้ฉันขยับไม่ได้

"คุณจะทำอะไร…." พูดด้วยเสียงที่สั่นอย่างรุนเเรง

"ลั่วอีอี ผมจีบคุณมาตั้งนาน เเต่งงานกับคุณไปแล้วหนึ่งเดือน แต่กลับไม่เคยได้มีอะไรกับคุณเลยสักครั้ง อย่างนี้เท่ากับว่าผมขาดทุนหรือนี่?"

ฉันตกใจมากที่รู้ว่าเขาลักพาตัวฉันมาเพื่อที่จะทำเรื่องเเบบนี้หรอ?

"คุณไม่มีสิทธิ์ทำ……"

"ทำไม่ฉันจะทำไม่ได้?" ฉินจวิ้นเฟยใช้น้ำเสียงที่เย็นชาเข้ามาตัดคำพูดของฉัน

"ลั่วอีอีฉันจะบอกเธอว่าฉันไม่เพียงเเต่จะนอนกับเธอเท่านั้นแต่ฉันจะถ่ายวิดีโอเเล้วส่งไปให้เฉิงอี้เฉินดู คราวนี้ฉันจะดูว่าเขายังอยากจะยุ่งกับผู้หญิงที่มั่วไปทั่วอย่างเธออีกไหม! "

หัวใจของฉันดิ่งเเละจมลงเเละตามที่คาดไว้ฉันเห็นว่ามีกล้องตั้งอยู่ข้างเตียง

"คุณมันบ้าไปแล้ว! ปล่อยฉัน…คุณเเอบลักพาตัวฉัน! การลักพาตัวมันผิดกฏหมาย! " ฉันดิ้นสุดกำลัง

"ผิดกฏหมาย? " ฉินจวิ้นขึ้นเสียง

เขาจ้องมองมาที่ฉันด้วยดวงตาสีแดงเเละยิ้มเยาะเย้ย "เธอคิดว่าไม่มีเฉิงอี้เฉินมาช่วยเธอ เเล้วเธอจะเอาชนะฉันได้หรอ?"

ฉันรู้สึกหนักที่ตัวเพราะฉินจวิ้นเฟยมาทับอยู่บนตัวฉัน เเละได้ยินเสียงฉีกขาด จากนั้นเสื้อผ้าของฉันก็ถูกฉิน

จวิ้นเฟยดึงจนขาด