ฉันสงสัยว่าสรุปเฉิงอี้เฉินเชื่อฉันหรือไม่เชื่อกันแน่ แต่เฉิงอี้เฉินก็ยื่นตะเกียบมาให้ฉันแล้วพูดว่า "ได้สิ กินบะหมี่กันเถอะ"

ฉันดีใจมากรีบพยักหน้าแล้วรับตะเกียบมา "งั้นเดี๋ยวคุณเขียนเลขบัญชีของคุณไว้ให้ฉันด้วย"

เมื่อเห็นเฉิงอี้เฉินยิ้มพร้อมกับพยักหน้าก็ทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจสุดๆ

ฉันจัดการปัญหาในใจไปได้แล้วสองเรื่อง ทำให้เกิดความอยากอาหารมากขึ้นจนกินบะหมี่หมดชาม เเต่มองไปที่ถ้วยของเฉินอี้เฉินกลับพบว่าบะหมี่ไม่ลดลงเลย

ฉันรู้สึกอายขึ้นมาทันทีแล้วพูดว่า "ขอโทษนะ คุณคงไม่ชินกับการทานอาหารพวกนี้ใช่ไหม?ตอนนี้ฉันยังไม่มีเงิน รอฉันเงินเดือนออกแล้วฉันจะเลี้ยงข้าวคุณเอง"

ตอนนี้ฉันสิ้นเนื้อประดาตัวจริงๆ แม้กระทั่งเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ก็เป็นเฉิงอี้เฉินที่ซื้อให้ อยากเลี้ยงข้าวเขาแต่ก็ทำไม่ได้

"ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชินกับอาหารพวกนี้ แต่ฉันทานข้าวเช้ามาแล้วและฉันก็ไม่หิว" เฉิงอี้เฉินพูดมาอย่างเรียบๆ

ฉันงงไปสักพักว่าเขากินข้าวเช้าไปแล้วหรอ?

ฉันจ้องมองเขาด้วยความงุนงงบวกกับความตื่นเต้นเล็กน้อย เขามาที่นี่เพื่อกับทานข้าวกับฉันเป็นพิเศษใช่ไหม?

"คือว่าฉันก็ออกมาข้างนอกนานแล้ว คงต้องกลับแล้ว" ฉันกลัวว่าจะควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้ จึงรีบพูดเปลี่ยนเรื่อง

ฉันรู้สึกตื่นตระหนก แต่อย่างไรก็ตามฉันกระแทกโดนกับเก้าอี้และล้มลงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

มันจบแล้ว……..

ฉันคร่ำครวญอยู่ในใจ ไหล่ของฉันที่ถูกเฉิงอี้เฉินคว้าเอาไว้ ด้วยความแข็งแรงของเขาทำให้ฉันกลับมายืนทรงตัวได้

"ขอบคุณค่ะ" ฉันยิ้มแล้วพยักหน้าขอบคุณ โดยที่ไม่กล้ามองหน้าเขา

"คุณกลับไปเถอะ" เฉิงอี้เฉินปล่อยมือฉันแล้วเดินออกมาจากร้านอาหาร

ฉันจับมือแต่เองเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว ถึงแม้ว่าเฉิงอี้เฉินจะปล่อยมือฉันไปแล้ว แต่ตรงที่เขาเคยจับมันกลับรู้สึกร้อนเหมือนมีไฟลุกขึ้นไหม้

เฉิงอี้เฉินบอกว่าเขาจะไปส่งหลินปิงชิงกลับบ้าน เลยจะกลับไปโรงพยาบาลพร้อมฉัน ฉันเดินอยู่ข้างๆเขาและเรื่องที่เกิดเมื่อกี้ยังวงเวียนอยู่ในหัวของฉันและแก้มของฉันก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

ไม่ได้ เราจะคิดไปมากกว่านี้ไม่ได้

ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆแต่ร่างกายของฉันก็แข็งทื่อขึ้นทันทีเมื่อฉันเงยหน้าขึ้น

ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ฉินจวิ้นเฟยและจิ้นเหวินเซี่ยนยืนอยู่ตรงนั้น สายตาที่มองมาของฉินจวิ้นเฟย ก็เกิดความกระวนกระวาย

"โอ้นั่นไม่ใช่อีอีหรอ?" จิ้นเหวินเซี่ยนก็มองเห็นฉัน และหันไปพูดกับฉินจวิ้นเฟย

สีหน้าของฉินจวิ้นเฟยกลับสดใสด้วยความโกรธ จ้องมองมาที่หน้าของฉันอย่างไม่หยุด พร้อมกับกวาดสายตามองมาที่รอบๆฉันกับเฉิงอี้เฉิน

"มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด……" ฉันพูดอธิบายออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่ก็หยุดพูดทันทีที่เริ่มพูด

ฉันตัดสินใจที่จะหย่ากับฉินจวิ้นเฟยแล้วฉันต้องอธิบายอะไรอีก?

อีกอย่างฉินจวิ้นเฟยยังพาผู้หญิงแปลกหน้าเข้าบ้านครั้งแล้วครั้งเล่า ทำกันเกินไปอย่างนี้ ฉันยังจะต้องอธิบายอะไรอีก?

ฉันกำหมัดแน่นและบังคับตัวเองให้มองตรงไปที่ฉินจวิ้นเฟย ทำให้เขาตกใจและตะลึง ฉันมองเข้าไปในดวงตาของเขาและเห็นได้อย่างชัดเจนว่าจะต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับเขา

"อีอีหนุ่มหล่อคนนี้คือใครหรอ? เมื่อคืนคุณไปหาเขาใช่ไหม? คุณลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าคุณแต่งงานแล้วนะ" จิ้นเหวินเซี่ยนบิดเอวก้าวไปข้างหน้าและพูดออกมาอย่างใจเย็น

แม้ว่าเธอกำลังจะพูดกับฉัน แต่สายตาของเธอนั้นจ้องมองไปที่เฉิงอี้เฉิน

"ทำไมเธอถึงมาอยู่กับเขาได้"ฉินจวิ้นเฟยขมวดคิ้ว

ฉันหัวเราะเยาะความโกรธที่แผดเผาอยู่ในใจ

ฉินจวิ้นเฟยเอาหน้าที่ไหนมาถามว่าทำไมฉันถึงอยู่กับเฉิงอี้เฉิน? ทำไมเขาถึงไม่อธิบายว่าทำไมเขาถึงอยู่กับจิ้นเหวินเซี่ยน?

"ฉินจวิ้นเฟย เราอย่าหย่ากันเถอะ" ฉันพูดออกไปเบาๆและก็สงบลง

ประโยคนี้มันอยู่ในใจฉันมานานและตอนนี้ฉันก็ได้รับความช่วยเหลือจากเฉิงอี้เฉินเเล้ว ตอนนี้ฉันจึงกล้าพูดออกไปด้วยความมั่นใจ

"คุณกำลังพูดอะไรของคุณ?" ฉินจวิ้นเฟยพูดด้วยความโกรธ

คอของฉับเจ็บเพราะฉินจวิ้นเฟยเข้ามาบีบคอฉัน ฉันหายใจไม่ออกและจะเอามือไปดันมือของฉินจวิ้นเฟย

ออก แต่ยังไม่ทันได้แตะมือของเขา จู่ๆก็มีเสียง "ปัง" ดังขึ้น

ทันใดนั้นมือที่บีบคอฉันอยู่ก็คลายออกแล้วฉันก็รีบหายใจเข้าออกและเห็นว่าฉินจวิ้นเฟยนอนล้มลงกับพื้น

เฉิงอี้เฉินก้าวมาข้างหน้ามาปกป้องฉัน กลิ่นยาสูบจางๆที่ลอยมาจากตัวเขา ทำให้หัวใจของฉันรู้สึกอบอุ่นและโล่งใจ

"หย่ากับอีอี" เฉิงอี้เฉินพูดออกมาอย่างเย็นชา

ฉันเฝ้าดูปฏิกิริยาของฉินจวิ้นเฟยอย่างประหม่า ใบหน้าของเขาน่าเกลียดมากและความเศร้าหมองที่เกือบจะไหลหยดออกมา

"อย่าแม้แต่จะคิด"เขากัดฟันและจ้องมาที่ฉัน "ลั่วอีอี คุณกำลังทำในสิ่งที่ไม่เหมาะสม อย่าลืมว่าคุณเป็นภรรยาของผม"

"คุณมีดีอะไรถึงมาพูดกับฉันแบบนี้? ในหนึ่งเดือนคุณพาผู้หญิงกลับมากี่คน? ไหนละที่ทำเหมือนฉันเป็นภรรยาคุณ…"

ถึงแม้ว่าจะตัดสินใจที่จะหย่าแล้ว แต่ฉันก็ยังเสียใจที่ต้องเจอกับเรื่องพวกนี้

หัวใจของฉันเจ็บปวดมาก ฉันกัดฟันตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองร้อง ฉันสาบานกับตัวเองไว้เเล้วว่าจะไม่มีทางร้องไห้เพราะฉินจวิ้นเฟยอีกต่อไป

"หึ แล้วทำไมคุณถึงไม่พูดว่าก่อนที่คุณจะแต่งงานกับผมคุณทำอะไรมาบ้าง " ใบหน้าของฉินจวิ้นเฟยบิดเบี้ยว พยายามลุกขึ้นแล้วทันใดนั้นก็ตะโกนออกมาอย่างเสียงดังว่า "ลั่วอีอีที่เป็นภรรยาฉันคนนี้ ก่อนที่เธอจะแต่งงานกับฉันเธอไปนอนกับผู้ชายคนอื่นมา!"

"ตอนนี้เธอต้องการจะหย่ากับฉันก็เพราะผู้ชายคนนี้ที่เธอเคยนอนด้วย"

"คุณบ้าไปแล้วหรอ!" ฉันมองไปที่ฉินจวิ้นเฟยด้วยความหวาดกลัวและจะเดินไปหยุดเขา