ฉินจวิ้นเฟยมองมาที่ฉันและฉันก็มองไปที่เขาเช่นกัน ฉันไม่หลบสายแต่เลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกถากถางก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

ดูเหมือนว่าถูกฉันมองจนรู้สึกอึดอัด ใบหน้าของฉินจวิ้นเฟยเปลี่ยนไปดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย เขาขยับตัวแล้ววางมีดและส้อมในมือลง แล้วพูดว่า: "คุณเป็นภรรยาของผม ของของผมก็เป็นของคุณเช่นกัน … "

"ฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ ภรรยาคุณคือจิ้นเหวินเชี่ยน" ฉันขัดจังหวะเขาโดยตรง และยังคงจ้องมองเขาไม่กระพริบตา

สีหน้าของฉินจวิ้นเฟยตกตะลึงไปชั่วขณะ "ฉันจะหย่ากับจิ้นเหวินเชี่ยน"

"นั่น … " ฉันเลียริมฝีปาก จากนั้นก็ยิ้มให้เขาทันใด: "ถ้าอย่างนั้นคุณหย่ากับเขาแล้วมาหาฉัน"

ฉันยิ้มอย่างสดใส ในใจรู้สึกถึงความตื่นเต้นเล็กน้อย ไม่คาดคิดว่าฉินจวิ้นเฟยจะหย่ากับจิ้นเหวินเชี่ยนอย่างง่ายดาย

แต่ฉันก็ไม่ได้หลงตัวเอง แน่นอนว่าฉันไม่คิดว่าฉินจวิ้นเฟยยอมปล่อยจิ้นเหวินเชี่ยนเพราะฉัน พูดตรงไปตรงมาฉินจวิ้นเฟยเองก็ไม่ชอบจิ้นเหวินเชี่ยนมานานแล้ว ฉันรังเกียจเขา ทั้งๆที่ยังไม่ได้หย่ากับจิ้นเหวินเชี่ยน แต่ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้กับฉัน

"คุณตกลงที่จะเริ่มต้นใหม่กับผมแล้วใช่ไหม?" ฉินจวิ้นเฟยมองฉันด้วยสีหน้าไม่คาดคิด ราวกับไม่คิดว่าฉันจะตกลงกับเขาอย่างมีความสุขขนาดนี้

ฉันไม่ได้ตอบเขาตรงๆ เพียงแค่ยิ้มแล้วพูดว่า“ ตอนนี้ฉันยังโสด ถ้าคุณเองก็โสด ทุกอย่างก็ลงตัวพอดี”

ดวงตาของฉินจวิ้นเฟยหรี่ลงอย่างอันตราย เขามองมาที่ฉันแล้วก็ยิ้ม

ในใจฉันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกขนลุกเล็กน้อย และแอบถามฉินจวิ้นเฟยว่าเขาสามารถเข้าใจความคิดของฉันได้ไหม แต่เขาแสร้งทำเป็นนิ่งจากนั้นฉันก็มองเขาและพูดว่า "ใช่สิ ฉันยังมีลูกสองคนคุณถือสาไหม? ถ้าคุณอยากเริ่มต้นใหม่กับฉันจริง คุณไม่เพียงแต่ต้องดูแลฉันและแม่ของฉัน คุณต้องดูแลลูกทั้งสองของฉันด้วย”

ฉันมองไปที่ฉินจวิ้นเฟยด้วยความไม่มั่นใจ ทันทีที่ฉันพูดประโยคนี้จบ ใบหน้าของเขาก็หม่นหมองทันทีและคิ้วของเขาก็ขมวดเป็นก้อน

ฉันกลั้นขำอยู่ในใจ เมื่อกี้เขาแค่แสร้งทำเป็นแสดงความรักกับฉัน ฉันจึงแสดงออกไปว่าเชื่อเขาเป็นเรื่องเป็นราวสักหน่อย

“อ้อใช่ ลูกของคุณกับจิ้นเหวินเชี่ยน … ถ้าพวกคุณหย่ากัน คุณต้องการสิทธิ์ในการเลี้ยงดูเด็กไหม?” ฉันยังคงมองไปที่ฉินจวิ้นเฟยด้วยสีหน้ากังวลและจงใจพูดเรื่องนี้ขึ้นเพื่อสร้างความรังเกียจให้เขา

เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของฉินจวิ้นเฟย มันต้องเป็นหนามในใจของเขา การมีเด็กคนนี้ทำเขานึกถึงสิ่งหนึ่งทุกวัน นั่นก็คือจิ้นเหวินเชี่ยนสวมเขาขนาดใหญ่ให้เขา

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉันชื่นชมความกล้าหาญของฉินจวิ้นเฟยและจังเหม่ยเอ๋อจริงๆ

เพื่อที่จะมีเหตุผลที่จะปล่อยให้จิ้นเหวินเชี่ยนออกไปจากชีวิต พวกเขาสามารถทำได้ทุกอย่าง หากในอนาคตต้องการหย่ากันจริงๆแล้วเกิดทะเลาะกันขึ้นมา ถ้าต้องการระบุว่าใครเป็นพ่อเด็กก็ต้องพิสูจน์เรื่องนี้ เมื่อถึงเวลาจิ้นเหวินเชี่ยนขายหน้าเขาก็แค่อับอาย แต่ฉินจวิ้นเฟยจะยิ่งขายหน้ามากกว่าไม่ใช่หรอ?

ถึงตอนนั้นทุกคนก็จะรู้ว่าฉินจวิ้นเฟยแต่งงานแล้ว ปรากฏว่าภรรยาตัวเองกลับคลอดลูกของคนอื่น แม้ว่าเหตุการณ์นี้จะเป็นความผิดของจิ้นเหวินเชี่ยน แต่ฉินจวิ้นเฟยก็ไม่เสียชื่อสักหน่อย

ยังคำนวณเงินสำหรับส่วนแบ่งนี้ขึ้นมา ก็มีแต่คนในบ้านสกุลฉินนี้แหละถึงจะทำเรื่องพวกนี้ได้

ฉันมองไปที่ฉินจวิ้นเฟย ใบหน้าของเขาหม่นหมองราวกับก้นหม้อ เขากดริมฝีปากแน่น บนหน้าผากของเขาเห็นเส้นเลือดอย่างชัดเจน เขากำมีดและส้อมในมือแน่น ฉันเกิดความรู้สึกกลัวเล็กน้อยขึ้นมาจริงๆ กลัวว่าฉินจวิ้นเฟยจะโกรธมากจนเอามีดและส้อมแทงฉันจนตาย

"จวิ้นเฟย … " ฉันเรียกชื่อเขาด้วยเสียงเบา จากนั้นก็ก้มหน้าลง มือของฉันบิดเข้าหากันภายใต้สายตาของฉินจวิ้นเฟยและผมของฉันก็หล่นลงมาปิดใบหน้าของฉันเบา ๆ

"ฉันมีลูกสองคน อีกอย่างฉันเลี้ยงพวกเขาคนเดียวมาได้สักพัก พูดตามตรงว่ามันไม่ง่ายเลยจริงๆ … "

ฉันเลียริมฝีปากเงยหน้าขึ้นมองเขาและในดวงตามีประกายของน้ำตาเล็กน้อย “ ถ้าคุณไม่ถือสาลูกทั้งสองของฉัน เต็มใจที่จะเริ่มต้นใหม่กับฉันอีกครั้ง ถ้างั้น….ฉันก็หวังว่าคุณจะเก็บลูกของคุณกับจิ้นเหวินเชี่ยนไว้”

ฉันหายใจเข้าลึก ๆ "ฉันสัญญาว่าถ้าเราอยู่ด้วยกัน ฉันจะปฏิบัติกับเด็กคนนั้นเหมือนเป็นลูกของฉันเอง"

“ ฉันเกลียดจิ้นเหวินเชี่ยนก็จริง แต่เด็กนั้นไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องด้วย อีกอย่างการที่ผู้หญิงจะเลี้ยงลูกคนเดียวนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฉันมีประสบการณ์มาก่อนดังนั้นฉันจึงรู้ ถ้าเด็กอยู่กับคุณอย่างน้อยเราก็ยังสามารถให้เขามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบได้ ถึงตอนนั้นเราไม่พูดออกมาเขาก็ไม่รู้ว่าเขาไม่ใช่ลูกแท้ๆของเรา”

"อา ไม่ถูกสิ … เขาจะไม่รู้ว่าฉันไม่ใช่แม่แท้ๆของเขา" ฉันเปลี่ยนคำพูดทันที จงใจแกล้งทำเป็นว่าฉันเผลอพูดอะไรผิดไป

ฉินจวิ้นเฟยกัดฟันแน่น ฉันเห็นถึงกล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขากำลังสั่น ทันใดนั้นเขาก็วางมีดและส้อมในมือกระแทกกับโต๊ะ ฉันตกใจมากและหันศีรษะไปโดยเอามือปิดหน้าไว้ ทันใดนั้นหัวใจฉันก็เต้นเร็ว

"พอแล้ว นั่นไม่ใช่ลูกของฉัน! ลั่วอีอีคุณแกล้งทำเป็นไม่รู้หรือคุณไม่รู้จริงๆ?" ฉินจวิ้นเฟยกัดฟันพูด

ฉันมองเขาอย่างคาดไม่ถึงและพูดอย่างเสียงดัง: "อะไรนะ?ลูกที่จิ้นเหวินเชี่ยนคลอดไม่ใช่ลูกของคุณ?"

เสียงของฉันดังมากบวกกับความตื่นเต้นก่อนหน้านี้ จึงเป็นที่ดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที

ฉันขำอยู่ในใจจนแทบเป็นบ้า แต่ใบหน้าของฉันยังคงดูตื่นตระหนกและฉันก็ปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว

ฉันขมวดคิ้วและมองไปที่ฉินจวิ้นเฟยด้วยท่าทางอึ้งและประหลาดใจ "เป็นไปได้ไง?ลูกที่จิ้นเหวินเชี่ยนคลอดออกมาไม่ใช่ลูกของคุณจริงหรอ?คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

ฉินจวิ้นเฟยมองฉันด้วยสายตาที่ลึกลงไป ทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัว ฉันกำหมัดแน่นเพื่อบังคับให้ตัวเองสงบลง

"คุณรู้มานานแล้วไม่ใช่หรอว่าลูกที่เธอท้องไม่ใช่ลูกผม?" ฉินจวิ้นเฟยมองฉันด้วยรอยยิ้ม ดูเหมือนเขาจะรู้ทันในสิ่งที่ฉันตั้งใจจะสื่อ

ฉันขมวดคิ้ว "ฉันจะรู้ได้ไง … "

"เฮ้ ลั่วอีอี เลิกแสร้งได้แล้ว ก่อนหน้านี้คุณเป็นคนเอาบันทึกเสียงมาให้ผมเองกับมือ คุณบอกว่าคุณไม่รู้?"

คิ้วฉันขมวดแน่นยิ่งกว่าเดิม“ ฉันไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่! เขาเป็นเมียน้อยและผู้ใหญ่ยังมาทำอวดอ้างกับฉัน ฉันจะปล่อยให้เขามีความสุขงั้นหรอ”

ฉินจวิ้นเฟยขมวดคิ้วแน่น ดูเหมือนจะไม่เชื่อคำพูดของฉัน แต่ฉันไม่ได้ให้เวลาเขาได้ตอบโต้ยังคงขมวดคิ้วและพูดต่อไป“ ตอนนั้นฉันเอาบันทึกที่เขาไปเปิดห้องกับผู้ชายคนอื่นกับวิดีโอแผนกต้อนรับในโรงแรมมาจากเฉิงอี้เฉิน แต่ฉันเคยบอกคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว คุณยังปล่อยให้จิ้นเหวินเชี่ยนคลอดเด็กออกมา ฉันคิดว่าคุณตัดสินใจไปนานแล้วว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของคุณ”

ทั้งๆที่รู้ว่าเด็กไม่ใช่ลูกของตัวเองก็ยังปล่อยให้จิ้นเหวินเชี่ยนคลอดเด็กออกมา สมน้ำหน้าที่ฉินจวิ้นเฟยถูกภรรยาตัวเองหลอกไปมีชู้ ในภายหลังแม้ว่าเขาจะเสียหน้า แต่ก็สมควรได้รับมันทั้งหมด

ในใจฉันรู้สึกมีความสุขมาก แสร้งทำท่าทีไม่แน่ใจและมองไปที่ฉินจวิ้นเฟย "เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของคุณจริงๆหรอ?"

"ไม่ใช่" เขาพูดอย่างหงุดหงิด น้ำเสียงของเขาเย็นชาอย่างน่ากลัว

ฉันขมวดคิ้ว "คุณรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ตอนนั้นฉันเคยบอกคุณไปแล้ว คุณไม่ได้พาจิ้นเหวินเชี่ยนไปตรวจหรอ? คุณก็เชื่อจิ้นเหวินเชี่ยนแบบนี้เลย … "

น้ำเสียงฉันมีความน้อยใจและสะอึกสะอื้นเล็กน้อย แสร้งทำท่าทีน่าสงสาร