มีคนจำนวนมากที่ไม่มีเงิน แล้วทำไมฉันถึงถูกรังแกเพียงคนเดียว?

จิ้นเหวินเชี่ยนจับใบหน้าของเธอและมองมาที่ฉันอย่างไม่เชื่อในสายตาตัวเอง ฉันยังมองเธอด้วยความเย็นชาและเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำผลไม้บนมือของฉัน

“จิ้นเหวินเชี่ยนระวังปากของเธอหน่อย เธอมีความสุขในการเป็นเมียน้อยแล้วด่าคนอื่นไปทั้ว แต่กับฉันเธอเข้าใจผิดแล้วแหละ พอดีว่าฉันไม่ชอบหันกลับไปกินหญ้าเก่า”

ฉันขยำทิชชู่ในมือจนกลายเป็นลูกบอล แล้วโยนมันลงบนใบหน้าของจิ้นเหวินเชี่ยนอย่างรุนแรง ทิชชู่กระแทกโดนใบหน้าของเธอที่ไม่มีอะไรปิดอยู่

“ลั่วอีอี! แม่งไม่ไหวแล้วโว้ย!” เธอดิ้นและพุ่งมาข้างหน้าเพื่อคว้าตัวฉันไว้ ฉันรีบถอยกลับพร้อมกับยื่นมือออกไปเพื่อต่อต้านเธอไว้

แม้ในตอนนี้จิ้นเหวินเชี่ยนจะผอม แต่แรงของเธอกลับมีเยอะมาก จู่ๆฉันก็รู้สึกแทบจะทนไม่ได้

“ฉินจวิ้นเฟย คุณตายแล้วหรือไง ช่วยดูภรรยาของคุณด้วย!” ฉันตะโกนไปที่ฉินจวิ้นเฟยที่อยู่ด้านข้าง ดูเหมือนเขาจะได้สติขึ้นมา เขาก็รีบไปอุ้มจิ้นเหวินเชี่ยนไว้

“คุณทำบ้าอะไร ไม่อายเหรอ?” ฉินจวิ้นเฟยบิดแขนของจิ้นเหวินเชี่ยนอย่างรุนแรงและดึงเธอออกไปจากฉัน

ฉันหอบหนัก แขนของฉันรู้สึกร้อนและแสบไปหมด เมื่อมองไปที่คราบเลือดฉันก็ขมวดคิ้วแน่น

ถึงแม้ว่าตอนนี้ในร้านกาแฟจะมีคนน้อยมาก แต่พวกเราเสียงดังมากเกินไปจึงทำให้สายตาของทุกคนจับจ้องมาที่พวกเราในชั่วขณะ  ท้ายที่สุดการปรากฏตัวของจิ้นเหวินเชี่ยนก็ทำให้แผนของฉันหยุดชะงักลง ฉันไม่สามารถทำทุกอย่างทีละขั้นตอนตามที่ฉันวางไว้ เลยไม่สามารถทำให้เขาติดกับดักฉันได้

“ฉินจวิ้นเฟย สิ่งที่ฉันพูดกับคุณก็จำไว้ดีๆ จิ้นเหวินเชี่ยนเป็นภรรยาของคุณ ฉันหวังว่าคุณจะดูแลเธอให้ดี” ฉันมองฉินจวิ้นเฟยแล้วพูดอย่างเย็นชา จากนั้นก็หยิบกระเป๋าของฉันแล้วเดินออกไป

จิ้นเหวินเชี่ยนยังคงดิ้นรน “เธอหยุดเดียวนี้… เธอพูดอะไร เธอพูดอะไรกับฉินจวิ้นเฟย”

ใบหน้าของจิ้นเหวินเชี่ยนบิดเบี้ยวด้วยความตื่นเต้น “ไม่รู้ว่าเธอไปทำเรื่องผิดศีลธรรมที่ไหนมาในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา เธอไปอ้าขาหลอกล่อผู้ชายคนอื่นอีกหรือเปล่า?ถุ้ย!”

“เพียะ!” เสียงที่คมชัดดังขึ้นอย่างกะทันหัน ครั้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกตะลึง

“พอแล้ว!” ฉินจวิ้นเฟยจ้องไปที่จิ้นเหวินเชี่ยน มีเส้นเอ็นขึ้นที่หน้าผากของเขาอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายของเขาก็สั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

จิ้นเหวินเชี่ยนตะลึงอย่างสิ้นเชิง แต่เมื่อมองไปที่ท่าทางของฉินจวิ้นเฟยที่เต็มไปด้วยความโกรธทำให้ความเกลียดชังและความโกรธในร่างกายของเธอหายไปทันที จากนั้นท่าทางเธอก็นิ่งลง

เธอมองไปที่ฉินจวิ้นเฟยด้วยความอายและน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาราวกับน้ำที่ไหลออกมาจากก๊อก

“จวิ้นเฟย อย่าหลงกลลั่วอีอีผู้ไร้ยางอาย คุณอย่าทำเหมือนไม่ต้องการฉัน … ต้องการฉัน … ” เธอจับแขนของฉินจวิ้นเฟยไว้แน่นด้วยใบหน้าน่าสงสาร และทำหน้าแบบนั้นไม่หยุด

ฉินจวิ้นเฟยกัดฟันและมองไปที่เธอ “คุณบอกว่าเธอไร้ยางอาย? ผมว่าไม่มีใครไร้ยางอายไปกว่าคุณ!”

ฉินจวิ้นเฟยด่าจิ้นเหวินเชี่ยนอย่างไม่เกรงใจ เสียงของเขาดังมากจนทุกคนที่อยู่ในร้านได้ยินเขาพูดอย่างชัดเจน

เมื่อได้ยินเช่นนี้จิ้นเหวินเชี่ยนเหมือนโดนตบเข้าที่หน้าอีกครั้ง ทันใดนั้นเสียงร้องไห้ก็ดังขึ้นและเจ็บใจมากขึ้นไปอีก ฉินจวิ้นเฟยเหวี่ยงแขนของจิ้นเหวินเชี่ยนออกไปด้วยท่าทางรังเกียจและคว้ามือฉันไว้แน่น

“อีอี ผมขอโทษ ก่อนหน้านี้ผมผิดไปแล้ว เป็นเพราะผมทำไม่ดีกับคุณ เพราะผมนอกใจคุณ แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมผิด คุณยกโทษให้ผมได้ไหม เรามาเริ่มต้นใหม่อีกครั้งได้ไหม?” ฉินจวิ้นเฟยมองมาที่ฉันด้วยความคาดหวัง ฉันรู้สึกมึนงงไปหมด

ฉินจวิ้นเฟยกำลังทำอะไร? จู่ๆก็สารภาพรักกับฉัน? ให้ฉันเริ่มต้นใหม่กับเขา?

และสิ่งที่เขาทำทั้งหมดนี้ยังทำต่อหน้าจิ้นเหวินเชี่ยน

เป็นสามีภรรยากันแต่ทำถึงขนาดนี้ช่างเป็นเรื่องที่น่าเศร้าจริงๆ เพียงแค่ในหัวฉันก็ปรากฏถึงเหตุการณ์คืนนั้นเมื่อปีก่อนขึ้นมา