“แม่ ไม่เป็นไร ห้องที่ฉันจองกว้างมาก ถึงตอนนั้นเราพักด้วยกัน แม่ก็ได้เจอหน้าซีหย่ากับฮั่นอี้ทุกวัน”ฉันได้ยิ้มปลอบใจแม่ฉัน

ฉันเห็นแม่ฉันพยักหน้า ก็ได้ค่อยๆยิ้มขึ้นมาแต่ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมา ฉันมองแม่ฉันออกจะพูแต่ไม่พูด รู้ว่าเธอต้องเป็นหัวเรื่องฉินจวิ้นเฟยกับจิ้นเหวินเชียนแน่ แต่ตอนนี้ยังอยู่บรถแท็กซี่ พวกเราไม่อยากจะพูดมาก

พี่จางกับพี่หลิวมองเห็นหันไปรับกลับมา เมื่อกี่ที่ฉันได้รีบออกไปพวกเธอเป็นห่วงมาก เห็นฉันกลับมาถึงได้วางใจ

“คุณป้าพักอยู่ห้องข้างบนนั้นใช่ไหม?ตรงนั้นรับแสงดี พักก็สบาย ฉันไปช่วยปูที่นอนนะ”พี่จางมองฉันแล้วพูด ฉันได้พูดขอบคุณเธอไป ทั้งได้ดื่มน้ำหนึ่งแก้วถึงใจเย็นลง

ฉันพาแม่เดินชมห้องนี้รอบๆ หลังจากนั้นก็ให้ไปอาบน้ำล้างหน้าพักผ่อน ในใจยังคงวุ่นวายเล็กน้อย สุดท้ายก็ได้ถือเอาไวน์ขวดหนึ่งมาเปิด

ฉันยืนที่ระเบียงตากลม ในมือก็ถือโทรศัพท์ ระดับการดื่มเหล้าก็ไม่ดี ทั้งยังไม่ได้ดื่มเหล้านานทำให้ระดับเหล้าแย่ขึ้น เพียงได้ชิมไปแค่ไม่กี่คำก็เริ่มเวียนหัวขึ้นเรื่อยๆ

มองออกไปนอกหน้าต่างดูเมืองนีออน ในหัวของฉันมีภาพแสงกะพริบนับไม่ถ้วน ในที่สุดฉันก็ได้โทรไปที่เบอร์หนึ่ง

ความจะของคนบางครั้งมันชั้งยิ่งใหญ่จริงๆ หลังจากออกจากฉินจวิ้นเฟยก็ได้ลบการติดต่อทั้งหมดของฉินจวิ้นเฟย แต่ว่าฉันตอนนี้ยังคงจำเบอร์มือถือของเขาได้แม่น

เพียงแต่

ไม่นานก็มีเสียงดังขึ้น มือถือได้โทรออก

“ฮัลโล นี้ใคร?”

ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ฉันก็ได้กลั่นหายใจไม่ให้ออกมา

เขาโทรมาคืออะไร?ฉันจะต้องรับสายไหม?

ฉันก็อยากจะชักนำฉินจวิ้นเฟยจริงๆทำให้ฉินจวิ้นเฟนหย่ากับจิ้นเหวินเชียน แต่ฉันไม่อยากพูดคุยกับฉินจวิ้นเฟยมาก ฉันยุ่งมาทั้งวันแล้ว ฉันเหนื่อยมากจริงๆ

ฉันก็ได้กดวางสาย แต่ผ่านไม่กี่วินาที โทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้นอีก ฉันก็ได้วางสาย ฉินจวิ้นเฟยยังโทรมาอีก ในเวลานี้เหมทชือนเป็นภาพที่ฉันกับจิ้นเหวินเชียนก่อนหน้านนี้

จากนั้นวางสายฉินจวิ้นเฟยติดต่อกันไปสี่ครั้งโทรศัพท์ก็ไม่ได้ดังขึ้นอีก ฉันก็ได้ถอนหายใจ นึกว่าฉินจวิ้นเฟยจะยอมแพ้แล้ว ก็ได้ดื่มเหล้าอีกคำก็ได้เอาโทรศัพท์ไปชาร์ตแบ็ตเตอร์รี่ ก็ได้ไปล้างหน้าล้างตาที่ห้องน้ำ

เพียงแค่อาบน้ำเสร็จออกจากห้องน้ำออกมาก็ได้เห็นวีแชทฉันก็มีการขอเพิ่มเป็นเพื่อนขึ้นมาอีกครั้ง

รูปโปร์ไฟร์เป็นรูปฉินจวิ้นเฟย หมายเหตุก็ได้เขียนประโคยหนึ่งว่า”อีอี เพิ่มผมหน่อย ผมคือจวิ้นเฟย”

ฉันลังเลสักพัก แล้วก็ได้ปิดเครื่องโทรศัพท์ ก็ได้เอาตัวเองไปล้มนอนบนเตียง

ฉันเหนื่อยจะบ้าแล้ว ได้ทำการเดินทางระหว่างต่างประเทศ จากนั้นไปหาแม่ฉันที่โรงพยาบาลทั้งยังยุ่งเรื่องงาน ตอนเย็นยังถูกจิ้นเหวินเชียนทรมาน ตอนนี้ในหัวฉันมันยุ่งมาก แต่ฉันพึงได้นอนลงบนเตียงไม่นาน ฉันก็หลับไป

เช้าขึ้นฉันก็ได้ตื่นขึ้น ในห้องเงียบก็เงียบสนิทไร้เสียงใดๆ ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ก็พบว่าเก้าโมงกว่าแล้ว

พูดขึ้นคือว่า เมื่อคืนเวลาที่ฉันนอนก็จะเช้าแล้ว นอนถึงตอนนี้ก็ไม่แปลกอะไร แต่ว่าฉันต้องรีบเร่งกับเวลาที่คลาดเคลื่อนให้กลับมาเหมือนเดิม

ฉันกดเปิดวีแชท ข้างในมีการเพิ่มเพื่อนเยอะมาก นอกจากฉินจวิ้นเฟยกับจิ้นเหวินเชียนแล้ว แต่ว่าครั้งนี้เธอได้เปลี่ยนวีแชท ถ้าไม่ใช่ที่เธอเขียนข้อความด่าฉันทิ้งไว้ ฉันคงเดาไม่ถูกว่าเป็นเธอ

ฉันยิ้มขึ้นที่มุมปาก ได้กดยินยอมรับฉินจวิ้นเฟยกลับมาเป็นเพื่อน หลังจากนั้นก็ปฏิเสธการเป็นเพื่อน ทั้งยังไปกดราบงานเธอ

หลังจากตื่นนอนจิตใจของฉันปลอดโปร่งมากขึ้น ร่างกายผ่อนคลายลงมาก ฉันได้คิดดีแล้ว ไม่อยากติดต่ออะไรกับจิ้นเหวินเชียนอีก เพราะฉันเข้าใจแล้ว สำหรับจิ้นเหวินเชียนคือความผิดพลาดที่ใหญ่มากก็คือให้ฉินจวิ้นเฟยหย่ากับเธอ ทั้งยังทำให้เธอไม่มีอะไรติดออกมาด้วย

นี้คือสสิ่งที่จิ้นเหวินเชียนกลัวที่สุด พอดีเป็นเรื่องที่ฉันจำเป็นต้องทำ