ระบบแหวนสุดโกงสร้างตำนานในสองโลก - บทที่ 595 ตกน้ำ

บทที่ 595 ตกน้ำ

……….

บทที่ 595 ตกน้ำ

“ตึง!”

เรือร่วงหล่นปะทะเข้ากับแม่น้ำที่อยู่ด้านล่างอย่างรุนแรง เพราะการปะทะครั้งใหญ่ทำให้เรือแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแทบจะในทันที มันเสียหายขนาดไม่อาจลอยอยู่ต่อ ก่อนจะเริ่มจมลงสู่ใต้ผืนน้ำ

จากสภาพตอนนี้ ต่อให้ไม่มีสัตว์ร้ายขวางทาง อู๋ฝานก็คงไม่อาจข้ามแม่น้ำโดยใช้เรือได้อีก

ชายหนุ่มที่อยู่บนเรือมาก่อนตกลงสู่ผืนน้ำ ในช่วงที่อยู่ห่างจากผืนน้ำราวสองจั้ง เขาตัดสินใจกระโดดลงจากเรือลงน้ำ

“อู๋ฝาน!”

“นายท่าน!”

“นายท่าน!”

ทั้งอูหย่า ลั่วเยวี่ย และลั่วหยางอยู่ค่อนข้างไกลจากแม่น้ำจึงไม่อาจได้เห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้อย่างชัดเจน แต่สิ่งหนึ่งที่มั่นใจ คือการที่อู๋ฝานหล่นลงน้ำพร้อมกับเรือ เมื่อคิดถึงความรุนแรงที่อีกฝ่ายเผชิญ คนทั้งสามจึงอดไม่ได้ที่จะกังวลขึ้นมา ยิ่งไปกว่านั้นหากเป็นพวกเขาที่โดนเหวี่ยงลงน้ำจากความสูงดังกล่าว ลำพังแค่แรงปะทะคงทำให้หมดสติ

ทั้งลั่วเยวี่ยและลั่วหยางต่างไม่อาจอดกลั้นและคิดลงน้ำไปช่วยเหลือ

“พวกเจ้าลงน้ำไปก็มีแต่จะตาย เปล่าประโยชน์ เปล่าประโยชน์” ชายชราเอ่ยคำพูดทวนซ้ำขณะมองการกระทำของสองพี่น้อง

“ลั่วเยวี่ย ลั่วหยาง อย่าขาดสติ” อูหย่าเอ่ยเรียกสติ

“นายท่านยังอยู่ในน้ำนะ เขาตกอยู่ในอันตราย พวกเราต้องไปช่วย!” ลั่วเยวี่ยตอบกลับมา

“ต่อให้พวกเจ้าสองคนลงน้ำไปก็ไม่อาจช่วยอะไร” อูหย่าตอบกลับ แม้นางเองก็ร้อนใจ แต่สามารถประคองสติได้ดีกว่าคนทั้งสอง

“แล้วพวกเราจะยืนเฉย ๆ โดยไม่อาจทำอะไรได้เลยงั้นหรือเจ้าคะ? หากมีโอกาสช่วยนายท่านได้ ข้าก็ไม่เสียดายชีวิต!” ลั่วเยวี่ยเอ่ย

“ข้าก็ด้วย!” ลั่วหยางร่วมเอ่ยด้วยเช่นกัน

“ข้าทราบความรู้สึกและความภักดีที่พวกเจ้ามีให้กับเขานะ แต่หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปจะไม่เพียงตายโดยสูญเปล่า และหากอู๋ฝานอยู่ตรงนี้ข้าก็ไม่คิดว่าเขาจะเห็นด้วยกับการกระทำของพวกเจ้า” อูหย่าตอบกลับ

“แต่ว่า…” ลั่วเยวี่ยมองผืนน้ำที่อู๋ฝานจมลงไปด้วยความกังวลและอับจนหนทาง

ลั่วเยวี่ยทราบว่าต่อให้ลงไปก็คงไม่อาจทำอะไรได้มาก แต่หากนางไม่ทำอะไรสักอย่าง จิตใจของตนก็คงไม่อาจยอมรับการตัดสินใจนี้ได้

“ท่านกำลังจะบอกว่านายท่านไม่เป็นไรงั้นหรือ?” ลั่วเยวี่ยมองอูหย่าด้วยความคาดหวัง

“ใช่!” อูหย่าพยักหน้าตอบรับ “เขาจะไม่เป็นไร พวกเจ้าเองก็ทราบว่าเขาไม่ใช่คนบุ่มบ่าม ก่อนหน้านี้เขายืนกรานจะไป มันก็หมายความว่ามีการเตรียมตัวเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว บางทีสภาพที่เห็นตรงหน้าอาจเป็นเขาคาดเดาเอาไว้แต่แรกแล้วก็เป็นไปได้ เพราะแบบนั้นพวกเจ้าสองคนควรเชื่อฟังคำสั่งของเขาโดยการอยู่เฉย ๆ อย่าได้ผลีผลามบุ่มบ่ามลงไปสร้างปัญหาให้เขา”

ทั้งลั่วเยวี่ยและลั่วหยางต่างมองผืนน้ำ ผ่านไปชั่วครู่จึงพยักหน้าตอบรับ “ทราบแล้ว”

หลังปลอบใจสองพี่น้อง อูหย่าจึงลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก สุดท้ายจึงหันหน้าไปมองทางแม่น้ำด้วยสายตาที่กังวล

ที่นางเอ่ยปลอบลั่วเยวี่ยและลั่วหยางเมื่อครู่นี้ แท้จริงแล้วนางเองก็ไม่ทราบว่าควรต้องทำอย่างไรเช่นกัน แม้อู๋ฝานไม่ได้อ่อนแอ แต่ตอนนี้อยู่ในน้ำ และในน้ำก็มีสัตว์ร้ายแห่งแม่น้ำอยู่ ใต้น้ำแห่งนี้จึงไม่ใช่ที่ที่เขาจะสามารถแสดงฝีมือได้ กระทั่งเคลื่อนไหวยังเป็นเรื่องยากกว่าบนบกหลายเท่า ขณะที่สัตว์ร้ายตัวนั้นสามารถเคลื่อนไหวไปมาได้อย่างอิสระ สถานการณ์นี้ไม่มีปัจจัยอะไรเอื้อประโยชน์ให้แก่ชายหนุ่มเลยแม้แต่น้อย เรียกได้ว่าอยู่ในอันตรายเสี่ยงตายก็ไม่ผิด

แต่อูหย่าไม่อาจทนเห็นลั่วเยวี่ยและลั่วหยางลงน้ำไป หากคนทั้งสองลงไปก็คงจบลงที่ความตาย ส่วนเรื่องการช่วยอู๋ฝานเกรงว่าจะเป็นแค่ความเพ้อฝัน นางที่ไม่ต้องการเห็นสถานการณ์แบบนั้น ดังนั้นจึงหาทางรั้งคนทั้งสองไม่ให้เอาชีวิตไปทิ้ง

‘อู๋ฝาน เจ้าต้องกลับมานะ ไม่เช่นนั้นข้าเกรงว่าสองคนนี้คงทำอะไรโง่เขลาอย่างการลงน้ำไปล้างแค้นให้เจ้าแน่’ อูหย่าได้แต่ครุ่นคิดอยู่ในใจ ‘เจ้ารับปากว่าจะไปส่งข้าที่อาณาจักรหนานปิงแล้วไม่ใช่หรือ? พวกเราออกเดินทางกันได้ไม่ทันถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ เจ้าคงไม่ผิดคำมั่นที่รับปากเอาไว้ใช่หรือไม่?’

ขณะคนทั้งสามกำลังกังวลเกี่ยวกับอู๋ฝาน ชายชราที่กำลังมองผืนน้ำพลันต้องส่ายหน้าเชื่องช้าพลางพึมพำกับตัวเอง “คนไม่เชื่อก็ตายไปอีกคนหนึ่งแล้ว”

ทว่าอู๋ฝานยังไม่ตาย ทั้งยังมีสภาพดีเยี่ยม แต่หลังตกลงน้ำ การเคลื่อนไหวก็ถูกจำกัด มันไม่มีอิสระเท่าตอนอยู่บนบก เมื่อมีมวลน้ำล้อมกายเอาไว้จึงทำให้มีแรงถ่วงการเคลื่อนไหว อีกทั้งละอองน้ำที่ฟุ้งกระจายยังทำให้การมองเห็นได้รับผลกระทบไปด้วย

โชคดีที่เขาสวมอุปกรณ์เต็มเซตก่อนจะลงน้ำ ด้วยความแข็งแกร่งเทียบเท่าขอบเขตมืดขั้นสูงสุด เขาจึงสามารถอยู่ใต้น้ำได้นานกว่าคนทั่วไป

แต่ไม่ว่าเขาจะทนอยู่ได้นานเพียงใดก็จำเป็นต้องได้รับอากาศหายใจ มอนสเตอร์เลเวลห้าสิบที่อยู่ใต้น้ำเช่นกัน มันคือภัยคุกคามอันยิ่งใหญ่ หากยังไม่อาจสังหารมันได้ ไม่ช้าก็เร็วตนก็คงต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่

ขณะชายหนุ่มกำลังครุ่นคิดว่าจะสังหารมันยังไงดี อสูรร้ายแห่งห้วงน้ำก็เคลื่อนร่างใหญ่ยักษ์ของมันเข้ามาหา ปากของมันอ้ากว้าง ทั้งยังคล้ายจะมีอะไรบางอย่างออกมาจากปาก มันเป็นแรงดูดอันมหาศาลที่ทำให้สิ่งมีชีวิตรอบด้านถูกดูดเข้าไปในท้องของมัน

แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ปล่อยให้มันทำสำเร็จ เมื่อสัตว์ร้ายเข้ามาใกล้ อู๋ฝานจึงสะบัดกระบี่ยาว พร้อมปลดปล่อยการโจมตีครั้งแรกใส่อสูรร้ายแห่งห้วงน้ำ

แต่การโจมตีแทบไม่ประสบผล เพราะแรงต้านจากน้ำทำให้กระบี่ที่ฟาดออกไปเป็นเสมือนภาพช้า แม้จะโจมตีโดนตัวของมัน แต่กระบี่ก็สูญเสียแรงเหวี่ยง อีกทั้งผิวสีดำสนิทของอสูรร้ายแห่งห้วงน้ำยังแข็งประหนึ่งเหล็ก จนเป็นเหตุให้กระบี่ยาวไม่อาจเฉือนสร้างรอยแผลได้

ถึงไม่อาจทำให้มันบาดเจ็บได้ แต่ในสายตาของอสูรร้ายแห่งห้วงน้ำ การกระทำของอู๋ฝานเทียบเท่าการหาเรื่อง ในเมื่อมันเป็นถึงบอสมอนสเตอร์เลเวลสูง จึงแทบไม่เคยเห็นคนที่กล้าต่อกรตอบโต้ การกระทำของชายหนุ่มทำให้มันเกิดความไม่พอใจขึ้นมา

อสูรร้ายแห่งห้วงน้ำที่โกรธจัดพุ่งตัวเข้าหาอู๋ฝานด้วยหัวอันใหญ่โต ชายหนุ่มคิดหลบเลี่ยง แต่เพราะแรงต้านของน้ำทำให้การเคลื่อนไหวไม่เป็นดังใจคิด ต่อหน้าสิ่งมีชีวิตใต้น้ำโดยกำเนิด เห็นได้ชัดว่าตัวเขาช้ายิ่งกว่าเต่าคลาน

“ตึง!”

อสูรร้ายแห่งห้วงน้ำปะทะเข้ากับอู๋ฝานอย่างรุนแรง ทำให้ร่างของชายหนุ่มโดนกระแทกปลิวออกไป แม้ยังพอต่อต้านเอาไว้ได้ แต่สุดท้ายก็ยังต้องกระเด็นออกไปไกล ในขณะเดียวกันนี้เองที่เขารู้สึกถึงลมหายใจที่เริ่มเหลือน้อยพร้อมลำคอที่แห้งผาก ศีรษะกำลังเกิดอาการวิงเวียนเพราะขาดอากาศหายใจ มันเป็นความรู้สึกราวกับโดนรถบรรทุกชนอย่างไรอย่างนั้น

อสูรร้ายแห่งห้วงน้ำที่โจมตีสำเร็จครั้งหนึ่งไม่คิดหยุดเพียงเท่านี้ มันพุ่งตัวเข้าหาอู๋ฝานอีกครั้งพร้อมเผยฟันอันแหลมคม มันคิดกัดกินชายหนุ่มให้แหลกเละเป็นชิ้นด้วยฟันเหล่านี้!

อู๋ฝานอดกลั้นความเจ็บปวดพร้อมกับเหวี่ยงกระบี่ยาวออกไปอีกครั้ง มันปะทะเข้ากับฟันของอสูรร้ายแห่งห้วงน้ำ กระบี่ยาวไม่อาจทำให้ฟันของมันหักได้ กระทั่งว่าเกิดแรงปะทะอันรุนแรงจนทำให้ทั้งแขนเป็นเหน็บชา ปากของเขาต้องอ้าออกอย่างไม่รู้ตัวพร้อมกับร่างที่กระเด็นออกไปไกลอีกครั้ง

เมื่อตระหนักว่าศัตรูตรงหน้ายังไม่ตาย อสูรร้ายแห่งห้วงน้ำจึงยิ่งโกรธเกรี้ยว หางยักษ์ของมันสั่นไหวอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะเหวี่ยงสะบัดเข้าหาอู๋ฝาน

ชายหนุ่มตื่นตระหนก แม้คาดไว้แล้วว่าการต่อสู้กับมันที่ใต้น้ำเป็นเรื่องยาก แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะไร้ผลถึงขนาดนี้ ไม่ว่าจะเป็นการโจมตีหรือป้องกันก็ไม่อาจทำได้ดังใจคาดคิด

‘ต้องหาทางแล้ว ไม่งั้นได้ตายอยู่ที่นี่จริง ๆ แน่!’ อู๋ฝานเริ่มร้อนใจ

“จริงด้วย!” ขณะนี้เองที่ดวงตาของอู๋ฝานทอประกายขึ้นมาเพราะคิดอะไรได้ “ลืมไปได้ยังไงกันนะ?!”

เพียงแค่ใจคิดสั่งการ ร่างสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ราวสองจั้งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า ก่อนที่เขาจะสั่งให้มันช่วยปกป้องตัวเอง ขณะนี้ได้ยินเสียงจักรกลอันคุ้นเคยดังขึ้นมา

[ติ๊ง! ระบบสัตว์เลี้ยงทำงาน!]

……….