ระบบแหวนสุดโกงสร้างตำนานในสองโลก - บทที่ 591 ข้ามแม่น้ำ

บทที่ 591 ข้ามแม่น้ำ

……….

บทที่ 591 ข้ามแม่น้ำ

“ยังจะบอกว่าไม่ง่วง?” อู๋ฝานตอบกลับ “ไม่ต้องฝืน ตอนนี้ไปพักในรถลาก ไม่ว่าเจ้าจะนอนหรือไม่ ตอนนี้ยกที่นั่งคุมบังเหียนมาให้ข้าเสีย”

“นายท่าน ข้า…” ลั่วหยางยังคงดื้อดึง

“หยุดได้แล้ว ข้าสั่ง เจ้าก็ต้องทำตาม” อู๋ฝานตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง

“ขอรับนายท่าน” เมื่อเห็นอู๋ฝานจริงจัง ลั่วหยางจึงต้องรีบตอบรับ

ด้วยเหตุนี้ชายหนุ่มจึงไปนั่งควบคุมม้าแทน ขณะลั่วหยางกลับเข้ารถลากไปพักผ่อน แน่นอนว่าเขาขับรถลากเป็น เนื่องจากเคยเรียนการขี่ม้าจนได้วิชาขับขี่มาจากโจวซานมาก่อน มันทำให้สามารถควบคุมม้าที่ใช้เดินทางได้เช่นกัน อีกทั้งยังมั่นคง ดังนั้นช่วงที่เขาควบคุมรถจึงนิ่งยิ่งกว่าลั่วหยาง

‘ได้ฝึกวิชาขี่ม้าไปด้วยก็ไม่เลว’ อู๋ฝานนึกคิดอยู่ในใจ

“เจ้าไม่ง่วงหรือ?” หลังอู๋ฝานมาคุมบังเหียนได้ราวหนึ่งถ้วยชา อูหย่าก็ออกมาจากรถลากที่อยู่ด้านหลังพร้อมกับนั่งที่นั่งข้างคนขับ

“กล้าถามดีนี่” อู๋ฝานตอบกลับ

ด้านในรถลากที่อยู่ด้านหลัง ลั่วเยวี่ยกับลั่วหยางเอนหลังพิงกับผนังรถลากหลับไปเรียบร้อยแล้ว อูหย่าทราบดีว่าเพราะตัวเองปลุกพวกเขาก่อนเวลาอันควร

“ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจความร้อนใจของเจ้า” อู๋ฝานถอนหายใจก่อนจะตอบรับ “ส่วนข้าไม่เป็นไร ไม่ได้ง่วง แต่สำหรับสองคนนั้นออกจะเป็นเรื่องยากเกินไปบ้าง”

เมื่อมองผ่านม่านกั้นด้านหลัง อู๋ฝานได้เห็นภายในรถลาก ดังนั้นจึงทราบว่าสองพี่น้องกำลังหลับอย่างไม่อาจทานทน

“เจ้าเป็นคนดีนะ” อูหย่ามองอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

“พูดอะไรกะทันหันแบบนี้กัน?” อู๋ฝานประหลาดใจ

“ก่อนหน้านี้เจ้าบอกว่าจะช่วยข้าออกมาจากเมือง บอกตามตรงว่าตอนแรกข้าไม่เชื่อ พวกเราเคยสู้กันโดยเจ้าเอาตัวปกป้องชีวิตจักรพรรดิแห่งเหยียนเฟิงเอาไว้ด้วยซ้ำ แต่เวลานั้นข้าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเชื่อ ตอนนี้ก็ได้พิสูจน์แล้วว่าเจ้าไม่ได้โกหกข้า” อูหย่าตอบกลับ

“แต่ก็ยังไม่เชื่อข้างั้นสิ?” อู๋ฝานเอ่ยถาม

“ข้าโดดเดี่ยวอยู่ในประเทศศัตรู ดังนั้นจึงต้องระมัดระวังเอาไว้เสมอ” อูหย่าตอบกลับ “แต่นับจากนี้ไม่ว่าเจ้าจะมองว่าก่อนหน้านี้เป็นยังไง ข้าจะทำกับเจ้าเหมือนอย่างที่มิตรสหายที่เชื่อใจกันควรทำ”

“ฟังดูดีหนิ” อู๋ฝานยิ้มตอบ

อูหย่าพลันเผยท่าทีที่ไม่เคยแสดงออกมาให้เห็น “อันที่จริง… จากท่าทีที่เจ้ามีกับสองพี่น้อง มันก็มากพอที่จะบอกได้แล้วว่าเจ้าเป็นคนดี ไม่แปลกใจที่ลั่วเยวี่ยจะติดเจ้าจนไม่ยอมจากไปไหน”

“เหตุใดวันนี้เจ้าถึงดูเจ้าอารมณ์ขึ้นมาเล่า?” อู๋ฝานเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ข้าก็แค่รู้สึกแบบนั้น หายากที่จะมีคนอื่นนอกจากตัวข้าเองที่จะไว้ใจได้และยินดีเสี่ยงเพื่อช่วยเหลือ ข้าช่างโชคดีเสียจริง” อูหย่าตอบกลับ

นับตั้งแต่ครอบครัวถูกจับกุมและถูกบีบบังคับให้รับภารกิจลอบสังหารจักรพรรดิแห่งอาณาจักรเหยียนเฟิง อูหย่าก็ไม่เคยได้ผ่อนคลาย โดยเฉพาะหลังเหตุการณ์ลอบสังหารล้มเหลว ครอบครัวของหญิงสาวถูกสังหารจนเกือบหมดสิ้น ไม่แปลกหากจะยิ่งรู้สึกทั้งโศกเศร้าและสิ้นหวัง

อู๋ฝานที่ปรากฏตัวจึงเปรียบเสมือนแสงสว่างท่ามกลางความมืด มันเป็นการมอบแสงสว่างและความหวังให้นางจนต้องรู้สึกตื้นตันใจ

“อย่าคิดมาก ทุกอย่างจะเรียบร้อย” ชายหนุ่มเอ่ยปลอบ

“ใช่ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย!” อูหย่าพยักหน้าตอบรับ

เพราอู๋ฝานเป็นคนควบคุมบังเหียนรถลาก การเดินทางจึงทั้งรวดเร็วและมั่นคง มันรวดเร็วยิ่งกว่าตอนที่ลั่วหยางขับก่อนหน้านี้เสียด้วยซ้ำ

จนกระทั่งช่วงกลางวัน รถลากจึงหยุดลงบริเวณท่าเรือแห่งหนึ่ง

หากไม่ข้ามแม่น้ำก็ทำได้ แต่ต้องใช้เส้นทางเบี่ยง ทว่าสภาพถนนไม่ค่อยดี ความเร็วจะลดน้อยลงจนส่งผลกระทบกับการเดินทาง อย่างน้อยก็น่าจะล่าช้าไปอีกหนึ่งหรือว่าสองวัน

ขณะนี้เองที่ลั่วเยวี่ยและลั่วหยางตื่นขึ้น ตอนแรกที่คิดว่าจะงีบสักพัก แต่เพราะง่วงงุนประกอบกับอู๋ฝานควบคุมรถม้านิ่งจนเกินไป ทำให้เขาหลับลึกไปนาน เมื่อตื่นขึ้นจึงรู้สึกเขินอายขึ้นมา

“ลั่วหยาง ไปทางริมน้ำแล้วดูว่ามีเรือข้ามฟากหรือไม่” อู๋ฝานบอกกับลั่วหยาง

“ขอรับนายท่าน” ลั่วหยางรีบตอบรับพลางลงจากรถเพื่อไปตรวจสอบแถวริมแม่น้ำ

“ลงจากรถลากกันก่อน จะได้พักกับหาอะไรกินด้วยเลย” อู๋ฝานกล่าวบอก

อูหย่าและลั่วเยวี่ยพยักหน้ารับ คนทั้งสามไปนั่งกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ลั่วเยวี่ยนำของว่างออกมาจากสัมภาระ เนื่องจากอู๋ฝานเป็นเชฟระดับมาสเตอร์จึงสามารถทำขนมหรืออาหารแห้งได้อย่างง่ายดาย ก่อนออกเดินทางจากนครเหยียนหยาง เขาได้เตรียมของว่างระหว่างทางเอาไว้พอสมควร เพื่อที่จะได้ช่วยประหยัดเวลาการพักระหว่างทาง

“อู๋ฝาน ไม่นึกเลยนะว่าเจ้าจะมีฝีมือด้านนี้ กระทั่งว่าดียิ่งกว่าพ่อครัวหลวงของข้าเสียด้วยซ้ำ ไม่สนใจมาอยู่อาณาจักรหนานปิงเป็นพ่อครัววังหลวงบ้างหรือ?” อูหย่าพูดกับอู๋ฝานพลางกินเข้าไป

“ไม่ดีกว่า ข้ายังไม่อยากทิ้งบรรดาศักดิ์จื่อเจวี๋ยกับขุนนางขั้นแปด ไปทำอาหารให้เจ้า ข้าคงอยู่ในวังจนเบื่อแย่” เขาตอบกลับ

“ไว้รอคอยหลังพวกเราจัดการเรื่องราวให้เรียบร้อยก่อนจะดีกว่า” อู๋ฝานตอบ

หากจะได้ตำแหน่งเพิ่ม อู๋ฝานย่อมไม่คิดปฏิเสธอยู่แล้ว เพราะถ้าเรื่องราวฝั่งอาณาจักรหนานปิงดำเนินไปได้ด้วยดี เขาก็ยินดีตอบรับการดูแลที่ดีกว่า หากจะต้องย้ายข้างก็ไม่ใส่ใจ อย่างไรแล้วตนก็ไม่ได้ผูกพันอะไรกับอาณาจักรเหยียนเฟิงอยู่แล้ว สิ่งเดียวที่ไม่อาจปล่อยไปได้คือของทั้งหลายที่อยู่หลังภูเขาของหมู่บ้านเร้นลับต่างหาก

อูหย่าพยักหน้าตอบ เพราะจนกว่าเรื่องราวจะได้รับการสะสาง พูดกล่าวไปก็เท่านั้นเอง

ไม่นานลั่วหยางก็กลับมา

“นายท่าน มีเรือรับจ้างอยู่ขอรับ แต่นายเรือปฏิเสธจะส่งพวกเราข้ามฟากแม่น้ำ เขาบอกว่าวันนี้ไม่เหมาะที่จะข้ามฝั่งขอรับ” ลั่วหยางกล่าวบอก

“ไม่เหมาะงั้นหรือ? จะข้ามแม่น้ำยังต้องดูฤกษ์ด้วยหรือ?” อู๋ฝานถึงกับพูดไม่ออก

“นายเรือว่ามาแบบนั้นขอรับ ข้าเกลี้ยกล่อมเขาอยู่นาน รับปากจะจ่ายเงินเพิ่มด้วย แต่สุดท้ายก็ยังปฏิเสธขอรับ” ลั่วหยางตอบกลับ

“แปลกคนจริง ให้เงินเพิ่มก็ไม่สนใจงั้นหรือ?” ลั่วเยวี่ยตอบรับ

อู๋ฝานลุกขึ้นยืนพร้อมปัดเศษอาหารที่ติดตามมือพลางเอ่ย “ไปกัน พวกเราไปตรวจสอบดูก่อนดีกว่า”

ลั่วเยวี่ยและอูหย่าต่างก็พร้อมใจลุกขึ้น พร้อมกับเก็บของและตามอู๋ฝานไปยังท่าเรือ

ที่บริเวณท่าเรือมีเรือจอดเทียบอยู่ ขนาดไม่ได้ใหญ่โตมากมาย แต่ก็ยังมากพอจะเป็นเรือข้ามฟากที่รองรับคนจำนวนหนึ่งพร้อมรถลากได้

ชายชราที่น่าจะเป็นนายเรือสวมใส่หมวกทรงถังอยู่บนศีรษะ ขณะนี้กำลังเก็บสิ่งของราวพร้อมจะกลับบ้าน

“ผู้อาวุโสท่านนี้ พวกเราต้องการข้ามแม่น้ำ พอจะรบกวนไปส่งได้หรือไม่ พวกเรายินดีจ่ายเท่าที่ท่านจะเรียก” อู๋ฝานเอ่ยขึ้น

“ไม่ได้ ไม่ได้” ชายชราโบกมือตอบโดยไม่หันกลับมามอง “วันนี้ไม่ข้ามแม่น้ำแล้ว หากอยากข้ามก็มาใหม่วันพรุ่งนี้”

“แต่พวกเราค่อนข้างรีบ กลัวว่าจะรอวันพรุ่งนี้ไม่ได้” อู๋หย่าเอ่ยขึ้น “เท่าที่เห็นสภาพอากาศก็ไม่ได้เลวร้าย ลมก็ค่อนข้างสงบ ไฉนหยุดการข้ามฟากเล่า?”

“ข้าบอกว่าไม่ก็คือไม่ และที่ทำเช่นนี้ก็เพื่อตัวพวกเจ้าเองด้วยซ้ำ หากยังไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ก็ค่อยกลับมาใหม่วันพรุ่งนี้” ชายชราตอบกลับ

……….