ระบบเจ้าสำนัก - ตอนที่ 1600 : ช่วยโกโก้เหวย

ตอนที่ 1600 : ช่วยโกโก้เหวย

 

ทัศนคติที่ฮั่วเยี่ยนมีต่อโดอันนั้นดูซับซ้อน ในทางกลับกันแล้วความรักที่โดอันมีต่อโกโก้เหวยนั้นไม่อาจจะสงสัยได้ พ่อที่ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตลูกสาวเอาไว้ แต่ในอีกด้าน โดอันก็เคยขู่ว่าจะทําลายอารยธรรมจีนทิ้งไปเช่นกัน นี่ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือสิ่งที่ไม่อาจจะรับได้ ฮั่วเยี่ยนนั้นเคารพโดกัน แต่ก็ไม่อาจจะยกโทษให้กับโดอันที่เคยขู่จะทําลายอารยธรรมจีนได้

 

“ พ่อของโกโก้เหวยงั้นรี 2” จางหยูมองไปที่โดอันด้วยความแปลกใจ จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา “ เจ้าสั่งสอนลูกสาวได้ดีมาก ” เขาไม่รู้ว่าโดอันเคยขู่จะทําลายอารยธรรมจีนมาก่อน ไม่งั้นแล้วท่าทีของเขาคงไม่เป็นเช่นนี้

 

จางหูได้ถามต่อว่า “เจ้ารู้ไม่ว่านางอยู่ที่ไหนในตอนนี้ ?”

 

โดอันตื่นเต้นขึ้นมา เพราะเมื่อฟังจากน้ําเสียงของจางหยูแล้ว ดูเหมือนว่าจางหยุตั้งใจจะไปช่วยลูกสาวเขา

 

“ กาแล็คซี่หินฝน นางอยู่ในกาแล็คซี่หินฝน” โดอันรีบตอบกลับ

 

กาแล็คซี่หินฝนอยู่ในอาณาเขตปกครองของอารยธรรมเทลคอส มันคือกาแล็คซี่ที่ใกล้จะหมดพลังชีวิตและรายล้อมไปด้วยอุกกาบาตลึกลับ มันจึงกลายมาเป็นกาแล็คซี่ที่โดดเดี่ยว มิติในกาแล็คซี่นั้นสามารถทนรับได้แค่พลังระดับดาวเคราะห์ ถ้าหากมีพลังภายนอกเข้าไปยุ่งเกี่ยว ก็จะทําให้กาแล็คซี่หินฝนตายก่อนเวลาอันสมควร และสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนั้นก็จะทยอยตายลงไป

 

หลิงเคอรีบสร้างแผนที่ดวงดาวและพูดขึ้นมา “ นี่คือแผนที่ดวงดาวของกาแล็คซี่ฝนหิน ”

 

จากนั้นเขาก็แผ่พลังจักรวาลออกมาสร้างภาพของโกโก้เหวยขึ้น “ นี่คือโกโก้เหวย ”

 

ก่อนหน้านี้โดอันได้ขู่ทําลายอารยธรรมจีน ในไม่ช้าจางหยูก็ต้องรู้เรื่องนี้ เมื่อถึงตอนนั้นทั้งอารยธรรมเทลคอสจะต้องเจอกับความโกรธแค้นจากคนที่เหนือกว่าผู้สร้าง ซึ่งคงมีแคโกโก้เหวยที่จะช่วยพวกเขาได้

 

เขาเชื่อว่าหากโกโก้เหวยรู้เรื่องนี้ นางคงไม่อยู่เฉย

 

ยังไงซะ โดอันก็เป็นพ่อของนาง !

 

คนจีนหลายคนเห็นแบบนั้นก็อยากจะออกปากปฏิเสธแต่หลังจากที่ได้เห็นสีหน้ากังวลของฮั่วเยี่ยนแล้ว สุดท้ายพวกเขาก็เลือกที่จะเงียบ แม้ว่าพวกเขาจะแค้นเคืองโดอัน แต่ก็ไม่กล้าสร้างปัญหาขึ้นมาในตอนนี้ ความผิดของโดอันนั้น โกโก้เหวยไม่ควรจะรับผิดชอบ

 

“ เส้นทางในโลกนี้ข้าไม่คุ้นชินนัก เจ้าช่วยจัดการจะได้รีไม่ ?” จางหยูบอกกับหง

 

แม้เขามั่นใจว่าจะช่วยโกโก้เหวยได้ แต่การให้หงลงมือนั้นดูจะง่ายกว่าคนที่ไม่รู้เส้นทางอย่างเขา

 

ในฐานะผู้สร้างโลกแล้วหงนั้นถึงกับเปลี่ยนแปลงกฎวิถีได้ เรื่องแบบนี้เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย มันไม่ได้ยากเย็นสําหรับเขาเลย

 

กาแล็คซี่หินฝน

 

สิ่งมีชีวิตมากมายได้บินผ่านไปมา ร่างกายของพวกมันแผ่พลังอันแข็งแกร่งออกมา แม้ว่าจะไม่มีสติปัญญาและไม่อาจจะบ่มเพาะพลังได้เหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่มีความคิด ไม่มีปราณในตัว แต่แค่ร่างกายที่แข็งแกร่งของพวกมันก็ทัดเทียมกับนักรบดาวเคราะห์ได้

 

ทั้งกาแล็คซี่แห่งนี้มีสัตว์อสูรเช่นนี้อยู่ทั่วทุกที่ พวกมันเหมือนกับปรสิตที่คอยดูดซับพลังงานของดาวเคราะห์เอาไว้และนํามาพัฒนาตัวเองเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกาย หลังจากที่ดูดซับพลังงานของดาวเคราะห์เสร็จ พวกมันก็จะมุ่งหน้าไปยังดาวเคราะห์ต่อไป เมื่อดาวเคราะห์ทั้งหมดถูกดูดซับพลังงานแล้ว พวกมันก็จะหมายตาไปที่ดวงต่อไป

 

การมีอยู่ของพวกมันมีแต่จะทําให้กาแล็คซี่นั้นพินาศลงเร็วกว่าเดิม

 

ภายในจักรวาลย่อยนั้นมีกาแล็คซี่อยู่มากมายรวมถึงสัตว์อสูรพวกนี้ด้วย กาแล็คซี่หินฝน แค่หนึ่งในนั้น !

 

ตอนนี้โกโก้เหวยยังคงเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรพวกนั้นอยู่เพียงลําพัง ร่างของเธออาบไปด้วยเลือด เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย แขนของเธอเต็มไปด้วยรอยแผล สภาพของเธอไม่สู้ดีนัก แม้ว่าจะไม่มีบาดแผลร้ายแรงแต่เลือดที่เสียไปรวมถึงพละกําลังที่หายไปนั้น ก็ทําให้คลื่นพลังของเธอผันผวนและ อ่อนแอลงอย่างมาก

 

ทันใดนั้นร่างของเธอก็ระเบิดพลังอันแข็งแกร่งออกมา คลื่นพลังที่ราวกับสายฟ้าแผ่ออกไปทั่ว

 

อ้า !

 

เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับสัตว์อสูรที่ได้ตายไป ผ่านไปไม่กี่นาทีโกโก้เหวยก็ฆ่ามันได้ ชุดของเธอเป็นอุปกรณ์ระดับสูงที่สามารถบันทึกทุกอย่างได้ นี่คือสิ่งยืนยันการทดสอบของเธอรวมไปถึงผลงานของเธอด้วย

 

โกโก้เหวยหอบหายใจ ตัวของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในสภาพงดงามดังเดิม สภาพของเธอในตอนนี้มีแต่ทําให้ผู้คนต้องปวดใจ

 

มีบาดแผลเพิ่มขึ้นมาอีกแห่ง

 

“ ตัวที่ 7600 ” แม้ว่าร่างของเธอจะเต็มไปด้วยบาดแผลแต่สายตาของเธอยังคงมุ่งมั่นราวกับไฟที่ไม่มีวันดับ ความเชื่อมั่นของเธอนั้นมั่นคงไม่มีทางสั่นไหว “ การทดสอบกําหนดไว้ที่ 100,000 ตัว ยังต้องไปต่อโกโก้เหวย เธอต้องทําได้ !” เธอบาดเจ็บขนาดนี้แต่ยังฆ่าสัตว์อสูรได้ไม่ถึง 1 ใน 10 เลย

 

“ฮั่วเยี่ยนรอฉันอยู่ ฉันไม่อาจจะยอมแพ้ได้ ” โกโก้เหวยจับดาบในมือไว้แน่นพร้อมสายตาที่มุ่งมั่นกว่าเดิม

 

เธอรีบปาดเหงื่อและมองไปรอบๆเพื่อมองหาเหยื่อรายใหม่

 

กาแล็คซี่หินฝนนี้มีสัตว์กินดาวอยู่นับไม่ถ้วน สัตว์กินดาวเหล่านั้นเดินทางกันเป็นกลุ่ม แม้ว่าโกโก้เหวยจะมีความแข็งแกร่งแค่นักรบดาวเคราะห์ แต่ก็นับได้ว่าเป็นยอดฝีมือในหมู่นักรบดาวเคราะห์ แต่สัตว์กินดาวพวกนี้ก็ไม่ได้อ่อนแอ แม้ว่าพวกมันไม่อาจจะบ่มเพาะได้แต่ก็มีร่างกายที่แข็งแกร่งทัดเทียมกับนักรบดาวเคราะห์ได้

 

หากฆ่ามันทีละตัวโกโก้เหวยก็สามารถทําได้อย่างง่ายดาย

 

จะหลักร้อยหรือหลักพันก็ไม่ใช่เรื่องยากสําหรับโกโก้เหวยแม้แต่น้อย

 

แต่หากจํานวนเพิ่มเป็นหลักหมื่น งั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย นี่ไม่ต้องนับหลักแสนเลย !

 

หากสัตว์กินดาวหลายพันตัวร่วมมือกัน สิ่งเดียวที่โกโก้เหวยทําได้ก็คือหนี แค่กลุ่มสัตว์กินดาวเล็กๆก็เป็นภัยต่อเธอได้แล้ว

 

ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าเข้าใกล้พวกมันมากเกินไป เธอได้แต่พยายามต่อสัตว์กินดาวออกมาทีละตัวรึไม่ก็กลุ่มเล็กๆ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเธอก็ยังบาดเจ็บกลับมาจนมีสภาพเช่นนี้

 

ที่สําคัญที่สุดคือยิ่งเธอล่าพวกมันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งยากที่จะพบสัตว์กินดาวที่อยู่เพียงลําพังมากเท่านั้น แม้แต่สัตว์กินดาวกลุ่มเล็กๆก็ยังมีน้อยลงเรื่อยๆราวกับว่าพวกมันรับรู้ได้ถึงอันตรายแล้ว พวกมันอาศัยสัญชาตญาณและเริ่มจับกลุ่มรวมกันเพื่อป้องกันภัย

 

หลังจากตามหาสัตว์กินดาวที่อยู่เพียงลําพังไม่เจออยู่นาน โกโก้เหวยก็ต้องหดหู “ หากยังเสียเวลาแบบนี้ต่อไป ตัวกินดาวเหล่านี้คงดูดซับพลังชีวิตในดาวเคราะห์จนหมด ถึงตอนนั้นฉันคงไม่มีโอกาส เมื่อมันดูดซับพลังชีวิตได้มากพอ มันก็จะพัฒนา ร่างกายของมันก็จะแข็งแกร่งขึ้นและ ก้าวเข้าสู่ระดับดาวเคราะห์อย่างสมบูรณ์”

 

แม้ว่าโกโก้เหวยจะแกร่งกว่านักรบดาวเคราะห์ทั่วไป แต่การล่าสัตว์กินดาวระดับนักรบดาวเคราะห์แสนตัวนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปได้เลย

 

ยิ่งเสียเวลาเท่าไหร่เธอก็ยิ่งกังวลมากเท่านั้น เธอกัดฟันแน่นและบินไปหาสัตว์กินดาวกลุ่มใหญ่ ไม่ว่ามันจะอันตรายแค่ไหนแต่เธอก็ต้องเสี่ยง หากเธอฆ่าสัตว์กินดาวกลุ่มนี้ได้ งั้นความก้าวหน้าของการทดสอบก็จะเพิ่มขึ้นมาอย่างมาก

 

โชคร้ายที่โกโก้เหวยประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป ต่อหน้าสัตว์กินดาวมากกว่าหมื่นตัว ด้วยสภาพของเธอในตอนนี้แล้วก็ทําให้เธอตกที่นั่งลําบากและเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ แม้ว่าจะมีสัตว์กินดาวตายด้วยฝีมือของเธอมากขึ้นเรื่อยๆ แต่บาดแผลของเธอก็เพิ่มมากขึ้นไปตามเช่นกัน มันทําให้เธออ่อนแอลง

 

สัตว์กินดาวพวกนี้ราวกับคลื่นทะเลที่ถาโถมเข้าใส่โกโก้เหวย

 

ท่ามกลางคลื่นสัตว์กินดาวพวกนี้ จะมีประกายดาบสว่างวูบวาบขึ้นมาเป็นบางครั้ง ทุกครั้งที่ประกายดาบสว่างขึ้น จะมีหัวของสัตว์กินดาวหลายสิบตัวขาดสะบั้นลง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ทําให้พวกมันล่าถอย กลับกันแล้วยังกระตุ้นให้พวกมันโจมตีใส่โกโก้เหวยอย่างบ้าคลั่งอีกต่างหาก

 

ตอนนั้นเองที่ด้านนอกกาแล็คซี่หินฝน อุกกาบาตโดยรอบกลับถูกทําลายไปในพริบตา มันทําให้กาแล็คซี่หินฝนเผยตัวต่อโลกภายนอก

 

จากนั้นลําแสงหนึ่งก็พุ่งตัดผ่านทั่วกาแล็คซี่ ไม่ว่าแสงนั้นจะผ่านไปที่ไหนก็กําจัดสัตว์กินดาวอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าพวกมันระเหยหายไปในอากาศ ไม่กี่อึดใจทั้งกาแล็คซี่หินฝนก็ไม่มีสัตว์กินดาวอยู่อีก มันราวกับว่าสัตว์กินดาวทั้งหมดได้หายไปจากโลกนี้

 

ด้วยการที่สัตว์กินดาวพวกนั้นโดนฆ่าไป มันก็ทําให้โกโก้เหวยต้องชะงักและมองไปรอบๆด้วยสีหน้าสับสน

 

พวกสัตว์กินดาวไปไหนกัน ?

 

ที่เธอเห็นตอนนี้เป็นภาพลวงตางั้นเหรอ ? แต่ทําไมทุกอย่างถึงดูสมจริงแบบนี้ได้ ?

 

“ ถ้ามันเป็นภาพลวงตา แล้วบาดแผลของฉันมันคืออะไร ? ” โกโก้เหวยถามตัวเอง

 

ตอนนั้นเองก็มีแสงหนึ่งก่อตัวขึ้น มันคือร่างของมนุษย์ ภายใต้แสงนั้นเธอไม่อาจจะมองเห็นรูปลักษณ์ของร่างนั้นได้อย่างชัดเจน

 

“ สาวน้อย เป็นยังไงบ้าง ? ” หงชื่นชมโกโก้เหวยอย่างมาก เมื่อเห็นสภาพของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม

 

โกโก้เหวยมองไปที่หง ถึงไม่อาจจะเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้แต่เธอก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ

 

“ คุณเข้ามาได้ยังไง ?” โกโก้เหวยสับสน “ ไม่ใช่ว่ากาแล็คซี่หินฝนไม่อาจจะทนรับพลังที่เหนือกว่านักรบดาวเคราะห์ได้หรอกเหรอ? แล้วสัตว์กินดาวพวกนั้นหายไปไหน? แม้แต่พ่อฉัน โดอัน ก็ไม่อาจจะทําแบบนี้ได้”

 

“ กฏของจักรวาลสําหรับฉันไม่มีค่า ฉันเปลี่ยนมันตอนไหนก็ได้ตามที่ต้องการ “ หงพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “ สําหรับสัตว์กินดาวพวกนั้นแล้ว พวกมันโดนฉันฆ่าไปหมดแล้ว รึจะบอกว่าสัตว์กินดาวทั้งหมดในกาแล็คซี่นี้โดนฉันกําจัดหมดแล้ว ตอนนี้เธอปลอดภัย ไม่ต้องกังวลอะไร”

 

“ คุณฆ่าสัตว์กินดาวทั้งหมดงั้นเหรอ ?” โกโก้เหวยพลันตกตะลึงและมองไปที่หง

 

“ ไม่ต้องตกใจและไม่ต้องขอบคุณฉัน สําหรับฉันแล้วนี่เป็นเรื่องง่ายๆ ” หงยิ้มออกมา

 

แต่คําพูดของโกโก้เหวย กลับทําให้รอยยิ้มของหงแข็งที่อไป “ ใครอยากขอบคุณคุณกัน ? คุณนี่มันแย่จริงๆ ! คุณฆ่าสัตว์กินดาวพวกนั้นหมดแล้วฉันจะผ่านการทดสอบได้ยังไง ?” เธอแทบจะร้องไห้ออกมา “ คุณติดค้างสัตว์กินดาวฉันอยู่ คืนมันมาให้ฉัน !”

 

หงได้แต่ยืนอึ้ง เขาไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไงดี

 

Related