ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม - ตอนที่ 421 หงส์ดำที่จองหองอวดดี
เมื่ออันหลินได้ยินคำพูดของหงส์ดำก็ไม่โมโห แต่ย้อนถามว่า “ถ้าเจ้าทำให้พวกข้าตายในนิ้วเดียวไม่ได้ล่ะ เก๊กไม่สำเร็จย่อมต้องชดใช้ถูกไหม”
ใบหน้าของหงส์ดำชะงัก ในใจเกิดความรู้สึกเหมือนถูกลบหลู่
มือของมันไพล่หลัง แหงนหน้ามองฟ้าแล้วแสยะยิ้ม “คิดจะล่อลวงข้าให้ตกหลุมพรางหรือ มดไม่คู่ควรจะพูดเรื่องชดใช้กับข้า”
อันหลินส่ายหน้าถอนหายใจ “ถ้าไม่มีปัญญาจะเก๊ก ก็อย่าพูดว่าข้าใครได้ภายในนิ้วเดียว การเก๊กที่ทำไม่ได้จริง จะเป็นได้แค่คนโง่เท่านั้น”
สายตาของหงส์ดำจับจ้องไปที่อันหลินโดยพลัน แววตามีภาพของฟ้าดินถล่มทลาย กลิ่นอายน่ากลัวของอสูรบรรพกาลถาโถมใส่อันหลินราวกับคลื่นยักษ์
อันหลินมองหงส์ดำพร้อมกับปล่อยพลังอานุภาพออกมาทั้งหมด นัยน์ตาทรงพลังดุจราชันผู้อยู่ยงคงกระพันกำลังทอดมองสิ่งมีชีวิตกระจอกงอกง่อยทั้งหลายจากสวรรค์เก้าชั้นฟ้า
สายตาของทั้งสองประสานกัน ทำให้ฟ้าดินเปลี่ยนสี ลมกระโชกฟ้าคำราม
หงส์ดำยิ้ม แววตาเย้ยหยันจองหอง เอ่ยว่า “ได้! เจ้าเป็นคนกระจอกที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง ขุนพลสวรรค์หงส์ดำคนนี้ชอบจัดการคนกระจอกที่ไม่เจียมตัวอย่างพวกเจ้านี่แหละ ยังคงพูดคำเดิม ข้าฆ่าพวกเจ้าได้ด้วยนิ้วเดียว หากว่าไม่ตาย ข้าจะปล่อยมนุษย์ที่ถูกเถาวัลย์ผนึกมารมัดคนนั้น!”
อันหลินก็ยิ้มเช่นกัน “หวังว่าเจ้าจะไม่คืนคำ”
จากนั้นอันหลินก็ส่งกระแสจิตถ่ายทอดคำพูดของหงส์ดำให้กับม่อไห่และซ่างกวนอี้
ม่อไห่กับซ่างกวนอี้ต่างก็มองหงส์ดำแปลกๆ ในใจตะลึงยิ่งนัก
ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในใจพวกเขา ไม่ลบเลือน หงส์ดำตัวนี้โง่หรือ
แต่พวกเขาก็ไม่กล้าเลินเล่อ ไม่ต้องพูดถึงว่าจะเอาชนะหงส์ดำที่ใช้แค่นิ้วเดียวได้หรือไม่ ต่อให้สู้ได้ ก็ไม่แน่ว่าหงส์ดำจะทำตามสัญญา ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็มีเพียงต้องเดินหนทางที่สู้สุดชีวิต
หงส์ดำกางปีก เปลวไฟสีดำห่อหุ้มทั่วร่างดุจหุบเหวที่ดูดกลืนทุกสรรพสิ่ง แม้แต่แสงสว่างก็ถูกดูดไปอย่างสิ้นเชิง
มันเชิดหน้าเล็กน้อย จ้องสามคนที่อยู่ไม่ไกลแล้วยื่นนิ้วออกไป เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “บัดนี้ ขอข้าบีบพวกเจ้าให้ตาย!”
พลังปราณในรัศมีหลายลี้เริ่มกระเพื่อม พลังงานมวลมหาศาลประหนึ่งกระแสวนพุ่งไปรวมตัวกันที่ปลายนิ้วของหงส์ดำ
ปลายนิ้วมีพลังงานดำทะมึนกำลังก่อตัว มิติเริ่มสั่นไหวบิดเบี้ยว ลำพังแค่คลื่นพลังงานที่แผ่ออกมา ก็ทำให้พื้นในรัศมีร้อยเมตรต้านทานไม่ไหวแหลกเป็นผุยผง
หงส์ดำพอใจกับปฏิกิริยาที่ตึงเครียดของสามคนตรงหน้าอย่างมาก อ้าปากอธิบายว่า “ท่านี้ชื่อว่าดรรชนีดิ่งเหว เมื่อครั้งที่ข้าอยู่ในสภาวะที่สมบูรณ์พร้อม เคยทำให้ราชันตนหนึ่งของเผ่าปีกทมิฬบาดเจ็บสาหัสด้วยนิ้วนี้”
อันหลินกะพริบตาปริบๆ พูดอย่างงุนงงว่า “ตอนสมบูรณ์พร้อมทำให้ราชันบาดเจ็บงั้นหรือ เก่งกาจปานนี้เลยหรือ ข้าสังหารราชันตั้งแต่กายแห่งมรรคแล้ว”
หงส์ดำเพ่งสายตา พลังงานตรงปลายนิ้วปะทุทันใด กลายเป็นลำแสงสีดำที่ลึกล้ำ ทะลวงมิติด้วยพลังที่น่ากลัวยิ่ง ทำให้ฟ้าดินหม่นแสงปานหุบเหวมาเยือน
ก้อนอิฐของอันหลินขยายใหญ่เป็นสามจั้ง คอยกำบังม่อไห่กับซ่างกวนอี้
ครืน
ลำแสงชนกับอิฐดำทำให้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
ในตอนนี้เอง แผ่นดินก็แตกทลาย หุบเหวขนาดใหญ่ปรากฏเหนือช่องทางของลำแสง
พลังงานสีดำม้วนตัวเขมือบแปดทิศปานอสูรคำราม
“สิ้นสุดแล้ว” หงส์ดำมือไพล่หลัง ใบหน้าไร้อารมณ์
แต่จู่ๆ โลกของมันก็ตกอยู่ในความมืดมน
“น่าสนใจ” มันหันหลัง นิ้วชี้ชี้ไปยังบริเวณหนึ่งของความมืด
โครม การประสานงาอย่างรุนแรงเคล้าด้วยเสียงแผดร้องแหลมสูงของอาวุธ
ฟ้าดินกลับมาสว่างโร่ กระบี่พิชิตมารของอันหลินฟันนิ้วชี้ของหงส์ดำ แต่เฉือนต่อไปไม่ได้
ขณะที่ทั้งคู่ต่างก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้แก่กัน มีลำแสงสีดำสว่างโชติช่วงพลันปรากฏขึ้นด้านหลังหงส์ดำ
ม่อไห่ถือดาบสีแดง พุ่งไปฟันมันจากด้านหลังอย่างสุดแรงเกิดด้วยความเร็วปานสายฟ้าฟาด!
เหนือนภา แสงกระบี่ของซ่างกวนอี้ดุจลำแสง กลายเป็นดาวตกสีน้ำเงินตรงดิ่งไปที่ศีรษะของหงส์ดำ
“เป็นแค่แสงหิ่งห้อย จะมาเทียบรัศมีจันทราอย่างข้าได้อย่างไร!” หงส์ดำตวาดลั่น เปลวไฟดำทะมึนทั่วกายเพิ่มพูน กลายเป็นพายุหมุนเขมือบฟ้าดิน พวยพุ่งขึ้นชั้นเมฆ!
ดาบสีแดงของม่อไห่ฟันลงไปที่พายุหนุมเปลวไฟสีดำ กลับถูกพลังที่น่ากลัวดูดกลืนกำลัง
ซ่างกวนอี้ที่อยู่เหนือเวหาถูกพายุหมุนที่พุ่งขึ้นฟ้ากระแทกกระเด็นพร้อมกับกระอักเลือด
อันหลินก็ถูกพายุหมุนเปลวไฟบีบคั้นให้ถอย เพียงแต่ระหว่างที่ถอย จู่ๆ ขนนกสีแดงฉานก็ปรากฏรอบกาย ทำให้มิติรอบๆ บิดเบี้ยว
ขนนกก่อตัวเป็นเกาทัณฑ์ เพลิงมารดาราเป็นปลายศร เพลิงสุริยะเป็นด้ามศร เพลิงจันทร์ภฤษฏ์เป็นหางศร เพลิงอนัตตาเป็นเกราะของศร ศรสีชาดประสานกับเพลิงเทวะทั้งสี่ครั้งแรก!
เมื่อศรสีชาดถือกำเนิดก็สะเทือนฟ้าดิน ปลายศรสีม่วงดุจแสงดาวทะลวงอากาศ พลังงานที่ร้อนระอุแผดเผาสรรพสิ่ง ทิ้งวงโคจรสีเย็นเฉียบดุจทะเลคราม
หงส์ดำมองศรสีชาดที่พุ่งมาอย่างดูแคลน “วิชาเพลิงชั้นต่ำของเจ้าคิดจะทลายพายุหมุนอนธการของข้างั้นหรือ เจ้าจะไม่มีวันเข้าใจว่าความแตกต่างของระดับเปลวไฟหมายถึงอะไร! หมื่นเพลิงไม่อาจทลาย หมื่นเพลิงยอมศิโรราบ มัน…”
มันยังพูดไม่ทันจบ พายุหมุนสีดำก็แหวกออกเป็นรูทันใด แสงดาวสีม่วงทะลุปักทะลุหน้าอกของหงส์ดำด้วยอานุภาพของดารา ทิ้งวงโคจรที่ร้อนรึงแต่ก็หนาวเหน็บ…
ครืน
พสุธาด้านหลังหงส์ดำก็ถูกศรปักให้แตกระแหง ลึกไม่รู้ตั้งเท่าใด
เลือดสีดำสาดกระจาย หงส์ดำงุนงงไปเสี้ยววินาที ไม่เชื่อความจริงที่ตนบาดเจ็บ
เมื่อเลือดไหลหลั่ง ใบหน้าของหงส์ดำก็กลายเป็นดุร้ายขึ้นมาเป็นหนแรก
“เจ้ากล้าทำร้ายข้าหรือ มนุษย์ที่ต่ำต้อยดุจมดตุ่น…อาจหาญทำร้ายข้า…”
“ข้าจะฆ่าเจ้า!” หงส์ดำกางปีกสีดำขลับ อากาศระเบิดเป็นคลื่นที่น่ากลัว
ร่างของมันกลายเป็นลำแสงสีดำพุ่งใส่อันหลิน มาประชิดอันหลินในชั่วอึดใจแล้วยื่นนิ้วออกไป!
นิ้วชี้ทิ่มแทงศีรษะของอันหลิน ทำให้ภูเขาสูงที่อยู่ไกลออกไปหลายร้อยเมตรก็ถูกทะลวงจนเป็นโพรง
อันหลินกลายเป็นหมอกสลายหายไปจากที่เดิม
“เจ้าหนีไม่พ้นหรอก”
หงส์ดำเบนสายตามองตำแหน่งหนึ่ง จู่ๆ ปลายนิ้วก็พ่นเพลิงสีดำจำนวนมากออกไปแผ่คลุมทันที
ทว่าในตอนนี้เอง ภาพมายาพญาหงส์สีแดงก็ปรากฏขึ้นด้านหลังเขา แล้วพุ่งชนอย่างแรง
โครม
การโจมตีครั้งนี้แฝงด้วยพลังเจตจำนงบรรพกาลที่น่ากลัวอย่างมหันต์ กระแทกหงส์ดำจนกระเด็น!
ม่อไห่ถือจานหงส์ลงทัณฑ์ ใบหน้าฉายความเด็ดขาด ถ่ายเทพลังใส่จานโบราณไม่หยุดหย่อน
พลังงานของจี้รูปหยดน้ำตรงลำคอขาวราวหิมะของซ่างกวนอี้ถูกกระตุ้นอย่างบ้าคลั่ง
ลำแสงของกระบี่สีน้ำเงินลุกลามไปร่วมพันลี้ วาดวงโคจรที่น่าตะลึง ทำให้แผ่นดินในรัศมีพันเมตรแข็งตัว ตำแหน่งที่กระบี่ผ่านคือศีรษะของหงส์ดำนั่นเอง
หงส์ดำเข่นเขี้ยวใช้นิ้วขวางเหนือวงโคจรของกระบี่ โล่กลมสีดำปรากฏตรงเบื้องหน้า
ลำแสงของกระบี่เฉียบคม ตัดโล่กลมสีดำเป็นสองครึ่ง จากนั้นก็เฉือนนิ้วท่อนนั้น
หงส์ดำเห็นนิ้วมีคราบเลือด กระบี่สีน้ำเงินเล่มนั้นบาดลึกเข้าไปแล้ว
สายลมโชยมา อันหลินกระโดดออกจากเงาดำ กระบี่ห้อมล้อมด้วยกระแสลม ยื่นออกไปแทงหัวใจของหงส์ดำ!
แสงกระบี่มาเยือนในพริบตา รวดเร็วจนหงส์ดำหลบหลีกไม่ทัน!
กระบี่พิชิตมารเป็นอาวุธเซียนขั้นสุดยอด ชั่ววินาทีก่อนจะทิ่มแทง ปลายกระบี่ก็ส่องแสงสีดำประหลาด ราวกับว่าความเงียบสงัดยามเข่นฆ่าหมื่นปีศาจ เงียบเชียบไร้สุ้มเสียง
ฉัวะ
กระบี่สีดำจมหายไปในหัวใจของหงส์ดำ เลือดสาดกระเซ็นอีกครั้ง!
อันหลิน ซ่างกวนอี้กับม่อไห่ต่างก็มองศัตรูที่ยิ่งใหญ่ตนนั้นอย่างใจจดใจจ่อ
สีหน้าของหงส์ดำนิ่งค้างไปเล็กน้อย จากนั้นมองปลายกระบี่ปักทะลุหัวใจ หยุดนิ่งไปหลายอึดใจ
มันหัวเราะ “เหอะๆ…หงส์ดำอย่างข้าเป็นขุนพลสวรรค์ที่ยืนตระหง่านบนนภาลัย บัดนี้ตกยาก ถูกผู้น้อยไม่กี่คนบีบคั้นถึงขั้นนี้…”
“เจ้าคิดว่าพวกเจ้าชนะแล้วหรือ”
มือของหงส์ดำพลันกำปลายกระบี่พิชิตมารไว้แน่น ศีรษะหมุนหนึ่งร้อยแปดสิบองศามองอันหลินที่อยู่ข้างหลัง ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มอำมหิต “เจ้าคิดว่าทะลวงหัวใจข้า ข้าก็จะตายงั้นหรือ”
ใจของอันหลินกระตุกอย่างแรง จ้องหงส์ดำที่อยู่ตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายเอื๊อก
หงส์ดำยังคงยิ้มชั่วร้าย “สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอย่างพวกเจ้า ไม่มีวันเข้าใจความยิ่งใหญ่ของชีวิตระดับข้า และไม่มีวันเอาชนะข้าได้!”
อันหลินกะพริบตาปริบๆ “ข้าเข้าใจทุกหลักการ แต่ทำไมเจ้าต้องใช้มือจับกระบี่ของข้าด้วย”
“ก่อนรบตกลงกันแล้วว่าใช้แค่นิ้วเดียว เจ้าใช้มือมันผิดต่อคำสัญญาไม่ใช่หรือ ควรปล่อยตัวแล้วใช่ไหม”
คำพูดของอันหลินดังก้องสี่ทิศ ทำให้ทุกอย่างเงียบงันทันตา
หงส์ดำ “…”
มือที่จับกระบี่พิชิตมารของหงส์ดำสั่นเทา ความโกรธเกรี้ยวเหนือคำบรรยายผุดขึ้นในใจ
“ตายเสียเถอะ!”
แววตาของมันมีจิตสังหารทะลัก ตะโกนเสียงดังลั่น
เปลวไฟรอบกายหงส์ดำกระเพื่อมรุนแรง จู่ๆ ก็ระเบิด
เปลวไฟสีดำไม่มีสิ้นสุดเขมือบสรรพสิ่ง ราวกับเป็นดวงตะวันสีดำ แผ่คลุมทุกสิ่งในรัศมีร้อยจั้ง
YOU MAY ALSO LIKE
