ระบบวงแหวนครอบจักรวาล - บทที่ 90 มิยาโมโตะตัวปลอม
บทที่ 90 มิยาโมโตะตัวปลอม
“อะไรนะ!”
มือของหนิวลี่หยุดลง ใบมีดลมบนฝ่ามืออยู่ห่างจากมิยาโมโตะเพียงครึ่งนิ้ว
“แกหมายความว่ายังไง?” สีหน้าของหนิวลี่เคร่งขรึม ดวงตาคมกริบ
“ฉัน… ฉันเป็นตัวปลอม โอ้… ฉันเป็นตัวแทน ฉันเป็นตัวแทนจริง ๆ!”
มิยาโมโตะตัวปลอมพูดออกมาอย่างกับเป็นความลับสุดยอด ใบหน้าซีดเผือดทรุดลงไปนั่งกับพื้น ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
“ตัวปลอม… เป็นตัวปลอมได้ยังไง!!” หนิวลี่ถึงกับอึ้ง เรื่องบ้าบอแบบนี้เกิดขึ้นกับเขาได้ยังไง ต่อสู้กันแทบตาย สุดท้ายคนที่จับได้กลับเป็นตัวปลอม นี่มันกะมาตบหน้ากันชัด ๆ!
“ผมไม่ใช่มิยาโมโตะตัวปลอม ผมชื่อมุรามาสะ คาซึโอะ ผมเป็นแค่ตัวแทนของมิยาโมโตะ คุณต้องเชื่อผมนะ” มิยาโมโตะตัวปลอม เอ่อ… ตอนนี้ควรเรียกว่ามุรามาสะรีบอธิบาย
“อธิบายมาให้ชัดเจน” หนิวลี่ตวาดด้วยความโมโห
ร่างของมุรามาสะสะดุ้ง รีบบอกเล่าความจริงทั้งหมดออกมา
ที่แท้… มิยาโมโตะตัวปลอมที่พวกเขารู้จัก ก็คือตัวปลอมจริง ๆ ไอ้หมอนี่ที่ชื่อมุรามาสะ คาซึโอะถูกมิยาโมโตะตัวจริงเจอเข้าเมื่อเจ็ดปีก่อน เดิมทีมุรามาสะเป็นแค่ชาวประมงธรรมดา ๆ ในญี่ปุ่น แต่หน้าตาของเขาดันไปเหมือนกับมิยาโมโตะอย่างกับแกะ พอถูกมิยาโมโตะเจอเข้าก็ถูกลักพาตัวไปให้หมอศัลยกรรมตกแต่งหน้าตาให้เล็กน้อย กลายเป็นเหมือนมิยาโมโตะตัวจริงราวกับฝาแฝด แม้แต่ลูกน้องที่เห็นหน้ากันเป็นประจำยังแยกไม่ออก!
นับแต่นั้น มุรามาสะ คาซึโอะก็ตกอยู่ภายใต้อำนาจของมิยาโมโตะ กลายเป็นตัวแทนของมัน หลังจากคุ้นเคยกันอยู่หลายปี มิยาโมโตะก็พาเขามาที่ประเทศจีน เปลี่ยนเขาเป็นเครื่องมือชั้นยอดในการซ่อนตัว!
เมื่อได้ฟังดังนั้น ความคับแค้นใจในหัวใจของหนิวลี่ปะทุขึ้นมา
เขาลุยเดี่ยวเข้าไปในถ้ำเสือแท้ ๆ สุดท้ายกลับได้ตัวปลอมกลับมา แบบนี้จะให้เขายังมีหน้าไปพบใครได้อีก!
“บอกมาว่า… มิยาโมโตะตัวจริงอยู่ที่ไหน?” หนิวลี่เอื้อมมือไปคว้าปกเสื้อของมุรามาสะแล้วตวาด
“อยู่ที่บริษัท” มุรามาสะตอบอย่างหวาดกลัว
“บริษัท?”
“ก็คือซันกรุ๊ป” มุรามาสะตอบ
“ไอ้สารเลว! ที่แท้ก็ซ่อนอยู่ที่นั่น” หนิวลี่ถึงบางอ้อ
ก็แน่ล่ะ ซันกรุ๊ปเป็นเหมือนฐานทัพใหญ่ของไตรภาคีในประเทศจีนอยู่แล้ว ข้างในมีทั้งยอดฝีมือของไตรภาคีอยู่หลายร้อยคน ทั้งบอดีการ์ด ยามรักษาความปลอดภัยอีกมากมาย ยิ่งตอนนี้รัฐบาลยังส่งตำรวจมาคุ้มกันอย่างแน่นหนา กลายเป็นรังแตนดี ๆ นี่เอง ซ่อนอยู่ที่นั่นย่อมปลอดภัยที่สุด
“ให้ตายสิ เจ้าเล่ห์จริง ๆ ไอ้แก่บ้านี่เล่นสกปรกกับฉัน!” หนิวลี่มีสีหน้าแปรปรวนไปมา
“พี่คะ พวกเรากลับไปฆ่ามันกัน ฉันยังปล่อยพลังโจมตีได้อีกรอบนะ” เสียงภูติสาวน้อยดังขึ้น
หนิวลี่ทำเพียงแค่กลอกตา พลังโจมตีของเธอน่ะเหรอ จะไปทำอะไรพวกมันได้ ในเมื่อพวกมันเหล่านั้นล้อมพวกเราไว้หมดแล้ว พลังเวทย์แค่หนึ่งหรือสองครั้ง ไม่สามารถจัดการกับพวกมันได้หรอก
“ฉันพูดจบแล้ว อย่าฆ่าฉันเลยนะ” มุรามาสะพูดด้วยความหวาดกลัว
“ฮึ่ม ต้องฆ่า” ภูติสาวน้อยจ้องเขม็งด้วยความโกรธ
“อ๊าาา” สีหน้าของมุรามาสะเปลี่ยนไปอย่างมาก
“เตียวเสี้ยน ชายคนนี้มีประโยชน์กับฉัน ห้ามฆ่า” หนิวลี่ส่ายหัว
“ใช่ ๆ ผมมีประโยชน์มาก ห้ามฆ่า ๆ” มุรามาสะรีบยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไหลอาบหน้า พร้อมกับยิ้มอย่างประจบ
หนิวลี่แสยะยิ้มอย่างเย็นชา ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นหันไปมองหนิวเปียวและคนอื่น ๆ ที่มีสีหน้าลังเล
พูดตามตรง ตอนแรกที่ต้องการตามหาพ่อแม่นั้น หนิวลี่รู้สึกกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก แต่พอมาเจอจริง ๆ กลับรู้สึกว่าแยกกันอยู่สักพักน่าจะดีกว่า เพราะตอนนี้ตัวเองมีความลับมากมาย บางเรื่องถึงจะเป็นคนในครอบครัวก็ยังไม่สามารถบอกได้ในตอนนี้
ยิ่งตอนนี้เป็นช่วงเวลาสำคัญในการต่อสู้กับพวกญี่ปุ่น แล้วยังมีพันธมิตรยุทธภพจีนเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เรื่องราวต่าง ๆ จึงค่อนข้างซับซ้อน การทำให้พ่อแม่อยู่ห่างจากเรื่องนี้จึงเป็นสิ่งจำเป็น
“พวกเธอทั้งสามคน ไม่เลวเลย” หลังจากที่คิดทบทวนดีแล้ว หนิวลี่ก็พูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ในขณะเดียวกันก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ที่ต้องมาทำเป็นหยิ่งยโสต่อหน้าพ่อแม่ตัวเอง มันช่างน่าตื่นเต้นจริง ๆ!
“ผู้อาวุโส!”
ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าอายุของหนิวลี่ แต่ผู้ที่มีความสามารถย่อมต้องได้รับความเคารพ หนิวเปียวจึงเรียกหนิวลี่ตามระดับพลังยุทธ์
“อืม!” หนิวลี่ ตอบรับคำอย่างยินดี พร้อมกับทำสีหน้าเย่อหยิ่ง “เรื่องวันนี้ห้ามแพร่งพรายออกไปเด็ดขาด ส่วนเจ้าบ้านี่ ฉันจะพาตัวไปเอง”
“นั่นเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้วขอรับ” หนิวเปียวรีบพยักหน้าเห็นด้วย
“เอาละ พวกเธอรีบ ๆ ออกไปจากที่นี่กันเถอะ คาดว่าอีกไม่นานตำรวจก็คงจะมาถึงแล้ว” หนิวลี่พูดพลางสะบัดมือ ปล่อยใบมีดลมพุ่งออกไป ควบคุมมันด้วยพลังจิต ตัดเชือกไนลอนที่มัดหนิวเปียว และอีกสองคนออก
“ขอบพระคุณท่านผู้อาวุโสที่ช่วยเหลือพวกเราไว้ หากมีโอกาส พวกเราจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน!” หนิวเปียวไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น เพียงแค่กล่าวขอบคุณอย่างเป็นทางการ ก่อนจะพากู้ฮุ่ยผิง และน้องชายออกจากห้องนั่งเล่นไปอย่างรวดเร็ว หายเข้าไปในความมืดมิดภายนอกบ้าน
“ฉันต้องทำยังไง” มุรามาสะมองมาที่หนิวลี่ พร้อมกับยิ้มแห้ง ๆ
หนิวลี่แสยะยิ้มอย่างเย็นชา “พาแกไปที่ที่ดี ๆ สักที่”
พูดจบ หนิวลี่ก็ดึงตัว มุรามาสะขึ้นมา ใช้ลมพัดพาตัวเขาและมุรามาสะลอยขึ้นไปบนอากาศ ก่อนจะหายเข้าไปในความมืดอีกด้านหนึ่ง
หนิวลี่ยืนอยู่บนดาดฟ้าบนตึก กดโทรหาหลี่เตาปา
“หัวหน้า!”
หลี่เตาปาจะรับสายหนิวลี่เร็วเสมอ
หนิวลี่ยิ้มเล็กน้อย “รอฉันที่เยี่ยเยี่ยหลาย ฉันมีของดีจะให้”
“ครับ!”
“ไปกันเถอะ พวกเราจะไปที่ที่เป็นประโยชน์กับนาย” หนิวลี่หันหลังกลับมาพูด
ตอนนี้ สีหน้ามุรามาสะยังคงซีดอยู่ ตลอดทางที่ผ่านมาลมแรงตีหน้าจนเขามองไม่เห็นอะไรเลย และจู่ ๆ ก็พบว่าตัวเองอยู่บนยอดตึกสูง ทำให้เขาพูดไม่ออกด้วยความกลัว
ไม่นาน หนิวลี่ก็พามุรามาสะไปถึงชั้นแปดของร้านเยี่ยเยี่ยหลาย
ค่ำคืนนี้ ร้านเยี่ยเยี่ยหลายมีลูกค้าน้อยลง หลี่เตาปาพบกับพี่หลง ถังชิว และเหวินชิงที่ชั้นแปดของเยี่ยเยี่ยหลาย
“มิยาโมโตะ!”
ทันทีที่เจอหน้า ถังชิวก็เห็นมุรามาสะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หนิวลี่ เขาอุทานออกมาด้วยความตกใจ
อีกสามคนต่างก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เขาไม่ใช่มิยาโมโตะ” หนิวลี่ส่ายหัว พูดด้วยความเสียดาย “เขาคือมุรามาสะ คาซึโอะ ตัวปลอมของมิยาโมโตะ”
“ตัวปลอม!”
หลี่เตาปาและคนอื่น ๆ งุนงง
หนิวลี่อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
ทันใดนั้น ดวงตาของหลี่เตาปาและคนอื่น ๆ ก็เป็นประกาย พวกเขาชื่นชมหนิวลี่เป็นอย่างมาก
เขาบุกเดี่ยวเข้าไปในรังเสือ และยังกำจัดศัตรูได้แบบถอนรากถอนโคน
เป็นวีรบุรุษที่ไม่มีใครเทียบได้อย่างแท้จริง!
“หมอนี่ชื่อมุรามาสะใช่มั้ย? นายท่านจะใช้ประโยชน์จากเขาอย่างไรงั้นเหรอ?” พี่หลงถามขึ้นด้วยดวงตาเป็นประกาย เหมือนฉุกคิดอะไรบางอย่างได้
“ฮ่า ๆ ไม่เลว!” หนิวลี่เอ่ยชมหลี่เตาปาอย่างชื่นชม “ถ้าใช้ประโยชน์จากเขาได้อย่างถูกวิธีละก็ เราจะสามารถบั่นทอนขวัญกำลังใจของไตรภาคีได้ แถมยังช่วยเสริมบารมีให้กับพวกเราชาวจีนอีกด้วย แล้วจะทำยังไงดีล่ะ คิดว่านายคงมีแผนในใจแล้วสินะ”
หลี่เตาปารีบพยักหน้ารับ “ครับ”
“ดี! งั้นฉันจะฝากมุรามาสะไว้กับพวกแก ดูแลเขาให้ดี ๆ กินอิ่ม นอนหลับ สบายใจ” หนิวลี่พูดพลางยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย
“นายท่านวางใจได้ พวกเราจะดูแลเขาเป็นอย่างดี” หลี่เตาปาพูดเสริมพลางยิ้มตามอย่างเจ้าเล่ห์
เสียงหัวเราะอย่างมีแผนร้ายของพวกเขา ทำให้มุรามาสะรู้สึกใจหาย เหมือนมีเรื่องไม่ดีกำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเอง ทั้ง ๆ ที่เขาไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย
หลังจากนั้น หนิวลี่ก็พูดคุยกับทุกคนอย่างออกรสอีกพักหนึ่ง ก่อนจะหายตัวไป ทิ้งให้มุรามาสะอยู่กับทั้งสี่คนเพื่อวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากตัวเขา
ณ ห้องใต้หลังคาอันเงียบสงบแห่งหนึ่งในเมืองเอช หนิวเปียวและสหายอีกสองคน กำลังนั่งคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ครู่หนึ่ง กู้ฮุ่ยผิงก็เป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นก่อน “ฉันรู้สึกว่าคนคนนั้นที่ใส่หน้ากาก ดูคุ้น ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ถึงจะมองไม่เห็นหน้า แต่แรกเห็นก็รู้สึกถูกชะตา เหมือนเคยมีความเกี่ยวข้องกัน”
หนิวเปียวชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ “ฉันก็นึกว่าคิดไปเองคนเดียว ที่แท้เธอก็รู้สึกเหมือนกันเหรอนี่ แปลกจริง”
ส่วนหนิวเอ๋อร์ น้องชายคนรองกลับนึกถึงแต่บุรุษในชุดคลุมคนนั้นด้วยแววตาชื่นชม นั่นแหละ! ถึงเรียกว่าผู้แข็งแกร่งตัวจริง! สะบัดมือทีเดียว พวกอนารยชนก็สลายเป็นผุยผง!
ขณะเดียวกัน บริเวณรอบนอกของเมืองเอช มีผู้คนมากมายกำลังมุ่งหน้าสู่ใจกลางเมืองด้วยพาหนะนานาชนิด บางกลุ่มมากันแค่สามสี่คน บางกลุ่มก็มามากกว่าเจ็ดแปดคน กลุ่มที่มากที่สุดมีสมาชิกหลายสิบคน!
แม้จำนวนคนในแต่ละกลุ่มจะไม่เท่ากัน แต่ทุกคนล้วนมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน เมื่อคนพวกนี้เดินทางมาถึงเมืองเอช คงต้องเจอกับเรื่องวุ่นวายอีกครั้ง ภัยร้ายกำลังคืบคลานเข้ามาแล้ว
ส่วนเมืองเอช แกะน้อยผู้อ่อนแอยังคงเล็มหญ้าอย่างสงบสุข โดยไม่รู้เลยว่าฝูงหมาป่ากำลังคืบคลานเข้ามาใกล้
YOU MAY ALSO LIKE
