ระบบวงแหวนครอบจักรวาล - บทที่ 60 หนิวลี่ปะทะมัตสึชิตะ

บทที่ 60 หนิวลี่ปะทะมัตสึชิตะ

บทที่ 60 หนิวลี่ปะทะมัตสึชิตะ

หนิวลี่ร่ายเวทเหินเวหาเคลื่อนย้ายตัวเองไปยังหลังคาของบ้านพักหลังหนึ่ง ทันทีที่ไปถึง หนิวลี่ก็พยายามแผ่จิตสัมผัสออกไปให้ไกลสุดความสามารถ ในชั่วพริบตา พื้นที่โดยรอบ 300 เมตรในรัศมี 50 เมตรก็ปรากฏชัดเจนอยู่ในมโนจิตของหนิวลี่

ที่บ้านพักหมายเลข 18 หลี่เตาปา พี่หลง และชายหนุ่มหมวกแก๊ป กำลังยืนรอคำสั่งจากหนิวลี่อยู่หน้าประตู

ส่วนอีกฟากหนึ่งของย่านที่พักอาศัย บรรดาลูกน้องหลายร้อยคนของแก๊งมาเฟียได้ล้อมพื้นที่ไว้หมดแล้ว ยามรักษาความปลอดภัยของย่านนี้ก็ถูกควบคุมตัวไว้เรียบร้อย เหล่าหัวหน้าแก๊งหลายคนนำลูกน้องร่างกำยำบุกเข้าไปในอาคารหมายเลข 4 และกำลังมุ่งหน้าไปยังชั้นบนสุดอย่างรวดเร็ว

จิตสัมผัสของหนิวลี่ตรวจจับได้ว่า มีเงาร่างห้าร่างภายในบ้านพักหมายเลข 18 กำลังพักผ่อนอยู่ แต่ดูเหมือนว่า มัตสึชิตะ มูซาชิจะรู้สึกถึงสิ่งผิดปกติบางอย่าง เขาจึงลืมตาขึ้นจากสมาธิ และจ้องมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง

“ตาแก่นี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ” หนิวลี่แสยะยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นก็ใช้พลังจิตส่งเสียงไปยังทุกคน

“บุก!”

ทันทีที่ได้ยินเสียงของหนิวลี่ หลี่เตาปา พี่หลง ชายหนุ่มหมวกแก๊ป และเหล่าหัวหน้าแก๊งต่างก็มีสีหน้ามุ่งมั่น ก่อนจะเร่งฝีเท้าขึ้น

“ข้าศึกบุก!”

มัตสึชิตะ มูซาชิตะโกนลั่น พร้อมกับพุ่งตัวไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว มือของเขาคว้าดาบซามูไรเล่มหนึ่งจากชั้นวางมาถือไว้ในมือ

“แกหยุดอยู่แค่ตรงนั้นแหละ!” หนิวลี่ร่ายเวทรวบรวมพลังวายุอย่างรวดเร็ว ปลายนิ้วของหนิวลี่สะกิดเบา ๆ กำแพงวายุก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตู

สัมผัสอันเฉียบคมของมัตสึชิตะรับรู้ได้ถึงสิ่งกีดขวางที่จู่ ๆ ก็ปรากฏขึ้น แต่เขาก็ไม่ถอยร่น กลับเหวี่ยงหมัดเข้าใส่กำแพงวายุอย่างจัง

“เพล้ง!”

กำแพงวายุของหนิวลี่เกิดการสั่นไหวจากการโจมตีที่รุนแรง

หนิวลี่ตกใจจนตาแทบเหลือก ชายคนนี้ดูไม่แข็งแกร่ง แต่พลังของเขามันเหนือมนุษย์! แข็งแกร่งกว่าหลี่เตาปากับพี่หลงหลายเท่า!

หนิวลี่รีบส่งพลังเวทเข้าไปในกำแพงวายุอีกครั้ง ความปั่นป่วนของพลังก็สงบลงในทันที และกำแพงวายุสีฟ้าอ่อนก็กลับมาแข็งแกร่งดังเดิม

มัตสึชิตะถอยหลังสองก้าว มือของเขาจับที่ด้ามดาบซามูไร ดวงตาจ้องมองกำแพงวายุที่ปรากฏขึ้นอย่างฉับพลันด้วยแววตาสับสน

“ไม่เลวเลยนะ เกือบจะทำลายกำแพงวายุของฉันได้แล้ว” หนิวลี่พูดเย้าแหย่เขา

ได้ยินแค่เสียง แต่ไม่เห็นตัวตน

มัตสึชิตะ มูซาชิตกตะลึงมากขึ้นไปอีกเมื่อเขารู้สึกไม่ได้ถึงตัวตนของหนิวลี่ เขาดึงดาบซามูไรออกมาจากฝัก เผยให้เห็นใบมีดที่ส่องประกายแวววาว

“ใคร! ออกมาอย่าหลบ ๆ ซ่อน ๆ” มัตสึชิตะตะโกนด้วยความโกรธ

“ดาบสวยดีนี่!” หนิวลี่เอ่ยชม จากนั้นร่างของเขาก็ลอยผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องอย่างแผ่วเบา

“ฮึ่ย!”

มัตสึชิตะ มูซาชิตวัดดาบเล็งมาที่หนิวลี่ ใบหน้าของเขานิ่งเฉย ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา “แกเป็นใคร!”

ด้วยเสื้อคลุมที่ปลิวไสวตามธรรมชาติ บวกกับผมยาวของบุคคลลึกลับ ทำให้ดูน่าเกรงขามมากจริง ๆ

หนิวลี่กอดอกยิ้มเยาะ “ยมทูตไง”

“บ้าไปแล้วเหรอ!” มัตสึชิตะตะโกนอย่างเดือดดาล มือที่กำดาบอยู่ส่งเสียงดังกรอบแกรบ

“ในที่สุดก็พูดภาษาบ้านเกิดตัวเองได้ซักที แปลกจริง ๆ ไอ้คนญี่ปุ่นอย่างแกดันเอาภาษาจีนมาใช้เป็นภาษาประจำวัน อยากเนรคุณแผ่นดินเกิดเข้าเป็นพลเมืองจีนรึไง?” หนิวลี่พูดจาดูถูก

“บ้าเอ๊ย! ตายซะเถอะ!” มัตสึชิตะ มูซาชิโมโหจัด เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงอีกต่อไป ร่างพุ่งขึ้นไปในอากาศ ราวกับเหยี่ยวที่กำลังโบยบินอยู่บนท้องฟ้า คมดาบของเขาฟาดฟันลงมาอย่างรวดเร็ว ปล่อยเสียงลมกรีดแหลมออกมา

“ฝีมือไม่เบาจริง ๆ”

หนิวลี่เอ่ยชม เขาไม่ได้ตั้งรับการโจมตีนั้นโดยตรง แต่ใช้เวทเหินเวหาลอยตัวหลบไปมาในห้องอย่างคล่องแคล่ว

วิชาดาบของมัตสึชิตะ มูซาชินั้นร้ายกาจจริง ๆ การโจมตีต่อเนื่องไร้ช่องโหว่ปลายดาบมีกระแสลมที่แหลมคม เสียงดาบแหวกอากาศดังก้องไปทั่ว ทำให้จิตใจของผู้คนสั่นสะท้าน

หนิวลี่เปิดใช้งานจิตสัมผัสตรวจจับการเคลื่อนไหวของเขาอย่างละเอียด พลังเวทเชื่อมโยงกับสภาพแวดล้อมภายนอก เกือบจะในทันทีที่มัตสึชิตะขยับดาบ หนิวลี่ก็รับรู้ได้ทันทีว่าการฟันครั้งต่อไปของเขาจะมาจากทิศทางใด!

ด้วยเหตุนี้เขาจึงสามารถลอยตัวหลบการโจมตีที่รุนแรงของมัตสึชิตะได้อย่างง่ายดาย วิชาดาบของเขาไม่อาจทำอะไรหนิวลี่ได้เลยแม้แต่น้อย

“น่าโมโหจริง ๆ!” มัตสึชิตะเก็บดาบ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธขณะมองมาที่หนิวลี่ แต่ก็มีความสงสัยแฝงอยู่เล็กน้อย ‘วิชาตัวเบาที่น่ากลัวขนาดนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่นักสู้ทั่วไป’

เขาใช้ท่ารุกสายฟ้าฟาดโจมตีอย่างต่อเนื่อง ถึงแม้จะไม่นานนัก แต่ก็ฟันไปแล้วกว่ายี่สิบครั้ง!

หนิวลี่ไม่ได้โจมตีกลับ เพียงแค่หลบหลีกเท่านั้น แค่นี้ก็ทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรหนิวลี่ได้เลย

มัตสึชิตะ มูซาชิไม่ใช่คนโง่ เขารู้ว่าวิชาตัวเบาของหนิวลี่นั้นแปลกประหลาด ตัวเขาเองก็โจมตีได้ยาก ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่จะเก็บดาบรอให้หนิวลี่เป็นฝ่ายรุก เพื่อเป็นการสงวนพลังของตัวเองไว้ไม่ให้สูญเสียกำลังมากเกินไป

“ฮ่า ๆ ทำไมถึงไม่โจมตีต่อล่ะ?” หนิวลี่ลอยตัวลงมาที่พื้นแล้วพูดเย้าแหย่

“หึ! รู้จักแต่หลบหลีก คนอย่างแกไม่คู่ควรกับการเป็นนักสู้!” มัตสึชิตะเยาะเย้ยอย่างดูถูกเหยียดหยาม

หนิวลี่ชูนิ้วขึ้นแล้วส่ายไปมา “แกคิดผิดแล้ว ฉันไม่ใช่นักสู้ และฉันก็ไม่เคยบอกว่าตัวเองเป็นนักสู้”

“ไม่ใช่นักสู้! ล้อเล่นรึเปล่า ฝีมือขนาดนี้เกือบจะถึงขั้นเทพของวิชาตัวเบาแล้ว!”

มัตสึชิตะเย้ยหยันอย่างไม่พูดอะไรออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อคำพูดของหนิวลี่

“ช่างเถอะ ฉันไม่อธิบายอะไรกับคนกำลังจะตายหรอก ตอนนี้ถึงตาฉันบ้างแล้ว รับมือให้ดีล่ะ” หนิวลี่ผ่อนคลายร่างกาย พูดอย่างไม่ใส่ใจ

มัตสึชิตะ มูซาชิตึงเครียดขึ้นมาทันที เขายกดาบซามูไรขึ้น สายตาของเขามองตามใบดาบ จ้องมองมาที่หนิวลี่ คอยดูว่าบุคคลลึกลับตรงหน้าจะใช้วิชาอะไร

“หึ!” หนิวลี่แค่นหัวเราะในลำคอ ร่ายคาถาดาบวายุอยู่ในใจ พลังเวทแปลงเป็นพลังวายุอย่างรวดเร็ว

กระแสอากาศที่มองไม่เห็นหมุนวนอยู่รอบ ๆ ตัวหนิวลี่

นี่เป็นครั้งแรกที่หนิวลี่ใช้ดาบวายุอย่างเต็มกำลัง เป็นการให้เกียรติมัตสึชิตะ มูซาชิ เพราะในบรรดานักสู้ทั้งหมดที่หนิวลี่เคยเจอ เขาดูแข็งแกร่งที่สุด คู่ควรกับการที่หนิวลี่จะต้องทุ่มเทอย่างเต็มกำลัง

กระแสอากาศที่มองไม่เห็นกระตุ้นสัมผัสของมัตสึชิตะ มูซาชิ ขนทั่วร่างของเขาลุกชัน ถอยร่นไปสองสามก้าวโดยสัญชาตญาณ เพื่อระงับความตื่นตระหนกในใจของตัวเอง

คาถาเชื่อมโยงกับเวทวายุอันทรงพลังรวมตัวกันที่ฝ่ามือของหนิวลี่ เขายกยกมือขึ้น เวทวายุก่อตัวกลายเป็นดาบวายุสีเขียวอ่อนขนาด 6 นิ้ว 6 เล่ม หมุนวนอยู่บนฝ่ามือของหนิวลี่

“นี่มัน อะไรกัน?!” สีหน้าของมัตสึชิตะเปลี่ยนไป

“ใช่ นี่แหละพลังของฉัน ต่างจากพลังของนักสู้ นี่คือพลังของเวทมนตร์ แกเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอ สมควรแล้วที่ฉันจะต้องทุ่มเทอย่างสุดกำลัง รับมือซะ!” หนิวลี่พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

มัตสึชิตะ มูซาชิไม่พูดอะไรออกมา เขายกดาบซามูไรขึ้นอย่างช้า ๆ จ้องมองมาที่หนิวลี่ กำลังภายในในร่างกายของเขาเพิ่มขึ้นถึงขีดสุดในพริบตา ใบดาบของเขาสั่นสะท้านจากพลังปราณที่ถูกปลดปล่อยออกมา

“ดาบดีจริง ๆ ฉันขอรับไว้แล้วกัน” ดวงตาของหนิวลี่เป็นประกาย สะบัดมือทีหนึ่ง ดาบวายุเล่มหนึ่งพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

มัตสึชิตะ มูซาชิถอยหลังอีกครั้งโดยสัญชาตญาณ จากนั้นใบหน้าของเขาก็มืดครึ้ม ตวัดดาบซามูไรไปข้างหน้า ปล่อยเสียงแหวกอากาศออกมาเล็กน้อย ฟันเข้าใส่ดาบวายุที่พุ่งเข้ามา

“เพล้ง!”

ดาบวายุแตกกระจาย กลายเป็นละอองสลายไปในอากาศ

แต่กระนั้น มัตสึชิตะ มูซาชิ ก็ยังถูกแรงปะทะมหาศาลผลักให้ถอยหลังไปหลายก้าว จนเกือบจะติดกำแพง เขารู้สึกชาที่ฝ่ามือ มองดาบวายุด้วยแววตาเกรงกลัว เขารู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้แล้ว

‘ถ้าสู้ไม่ได้ ก็ต้องหนี!’

มัตสึชิตะกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ห้องอย่างรวดเร็ว

จิตสัมผัสของหนิวลี่ตรวจจับความผิดปกติของชาวญี่ปุ่นตรงหน้าได้ หนิวลี่แสยะยิ้มอย่างเย็นชา ‘อยากหนีงั้นเหรอ ในเมื่อแกไม่มีสปิริตของนักสู้ งั้นก็รีบไสหัวไปตายซะ’

หนิวลี่โคจรพลังเวท ดาบวายุอีก 5 เล่มบนฝ่ามือหมุนวนอย่างรวดเร็วแล้วพุ่งออกไปพร้อม ๆ กัน

“ซี้ด!” มัตสึชิตะ มูซาชิ สูดหายใจเข้าลึก ๆ เปลือกตาของเขากระตุกอย่างควบคุมไม่ได้ จากนั้นเขาก็กลิ้งหลบดาบวายุสามเล่มแรกไปได้ด้วยท่าท่างที่น่าอับอาย ตวัดดาบซามูไรปะทะกับดาบวายุอีกสองเล่มที่พุ่งเข้ามาจากด้านล่างจนแตกกระจาย

เขารับแรงปะทะจากดาบวายุสองเล่มติดต่อกัน จนมือของเขาชา ดาบหลุดออกจากมือลอยละลิ่วไปอีกทาง

ดวงตาของหนิวลี่เป็นประกาย มองไปที่ดาบซามูไรเล่มนั้น ใบดาบไม่ได้รับความเสียหายใด ๆ จากดาบวายุ แน่นอนว่าต้องเป็นดาบญี่ปุ่นชื่อดังอย่างแน่นอน

ดวงตาของมัตสึชิตะ มูซาชิ เป็นประกายเช่นกัน เขาฉวยโอกาสนี้พุ่งเข้ามาหาหนิวลี่อย่างรวดเร็ว พอเข้ามาใกล้หนิวลี่เขาก็คว้าบางอย่างที่เอวออกมา แสงสีเงินวาววาบ มันคือดาบอ่อน!

เสียงกรอบแกรบดังขึ้น เมื่อเขาส่งพลังปราณเข้าไปในดาบอ่อน ดาบก็ตรงขึ้นมาทันที ปลายดาบพุ่งตรงไปที่หน้าอกของหนิวลี่