ระบบวงแหวนครอบจักรวาล - บทที่ 57 วางแผนถล่มแก๊งยากูซ่า

บทที่ 57 วางแผนถล่มแก๊งยากูซ่า

บทที่ 57 วางแผนถล่มแก๊งยากูซ่า

ซันจิกับคนอีกห้าหกคนเดินเข้าไปในบ้านพักตากอากาศ

ภายในบ้านไม่มีคนมากนัก พลังจิตของหนิวลี่ตรวจพบว่านอกจากคนรับใช้สองสามคนที่กำลังยุ่งอยู่กับงานแล้ว มีเพียงห้อง ๆ หนึ่งบนชั้นสองที่เห็นได้ชัดว่าเป็นสไตล์การตกแต่งแบบญี่ปุ่น ภายในห้องมีชายวัยกลางคนรูปร่างผอมบางคุกเข่าอยู่บนพื้น หายใจอย่างช้า ๆ ครั้งละเกือบนาที! แสดงให้เห็นถึงพลังยุทธ์ภายในที่น่ากลัว

ตรงข้ามกับชายคนดังกล่าวเป็นชั้นวางของซึ่งบนนั้นมีดาบซามูไรวางอยู่

ทั้งห้องมีบรรยากาศที่แปลกประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

‘นี่มันยอดฝีมือ!’ หนิวลี่อดไม่ได้ที่จะลดขอบเขตของจิตสัมผัสลง เพื่อความปลอดภัยจึงไม่สามารถรบกวนคนผู้นี้ได้

ซันจิที่เดินเข้าไปในบ้านพักตากอากาศมุ่งหน้าไปยังชั้นสองทันที จากนั้นก็เปิดประตูห้องของชายผอมบาง

ซันจิและคนอื่น ๆ มองดูชายผอมบางที่คุกเข่าหลับตาอยู่ ต่างก็แสดงสีหน้าเคารพ

“มาแล้ว” ชายคนนั้นลืมตาขึ้น พูดอย่างไม่แสดงอารมณ์

“ท่านปรมาจารย์มัตสึชิตะ” ซันจิเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว ค้อมศีรษะทักทาย

ท่านปรมาจารย์มัตสึชิตะจึงหันกลับมามองซันจิและคนอื่น ๆ ทันใดนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา “ภารกิจล้มเหลว?”

“ขอรับ!” ซันจิค้อมศีรษะอีกครั้ง

“มันก็สมควรล้มเหลว ยี่สิบปีมานี้ฉันพัฒนาขึ้น พวกนั้นเองก็คงพัฒนาขึ้นเช่นกัน พวกเธอคิดจะขัดขวางพวกเขา มันไม่เกินจริงไปหน่อยหรือ” ท่านปรมาจารย์มัตสึชิตะดูเหมือนจะพูดกับตัวเอง และดูเหมือนจะพูดกับซันจิ

“ท่านปรมาจารย์ หากท่านลงมือ พวกเขาหนีไปไม่รอดแน่” แววตาของซันจิเผยให้เห็นความบ้าคลั่งออกมา

ท่านปรมาจารย์มัตสึชิตะโบกมือปฏิเสธ “ซันจิ ฉันเข้าใจความรู้สึกของพวกเธอนะ ความแค้นที่เธอได้รับเมื่อยี่สิบปีก่อน พวกเราจะต้องทวงคืนให้อย่างแน่นอน แต่เรื่องใหญ่ต้องมาก่อน ฉันมาที่นี่อย่างลับ ๆ ไม่อาจเปิดเผยตัวได้ง่าย ๆ มิฉะนั้นจะทำให้ตระกูลถังรู้ตัว ถึงตอนนั้นแผนการของพวกเราก็จะถูกทำลายอย่างสิ้นเชิง”

“ขอรับ ซันจิเข้าใจแล้ว” เมื่อซันจิได้ยินดังนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป พยักหน้ารับอย่างหนักแน่น

“นินจาเงาที่ติดตามฉันมาด้วยล้วนไม่ใช่ตัวกระจอก ฉันเชื่อว่าต่อให้ไม่สามารถจับคนทั้งสามคนนั้นได้ พวกเขาก็ไม่มีโอกาสกลับมาขัดขวางแผนการของพวกเราอีกแล้ว” ท่านปรมาจารย์มัตสึชิตะพูดอย่างมั่นใจ

ซันจิก็ยิ้มออกมาเช่นกัน “นินจาเงาที่ฝึกฝนโดยท่านปรมาจารย์มัตสึชิตะ แม้แต่ในประเทศก็ถือเป็นนักสู้ระดับแนวหน้า เรื่องนี้เป็นที่รู้กันดีในวงการศิลปะการต่อสู้ของญี่ปุ่น”

“ไม่ต้องมาประจบประแจง รีบไปแจ้งเรื่องนี้ให้มิยาโมโตะคุงทราบ แม้ว่าพวกเราจะแบ่งงานกันทำ แต่ก็อยู่ในองค์กรเดียวกัน ห้ามประมาท” ท่านปรมาจารย์มัตสึชิตะกล่าวอีกครั้ง

“ขอรับ!” ซันจิพยักหน้ารับทราบ จากนั้นก็พูดอย่างโหดเหี้ยม “ยี่สิบปีก่อน พวกมังกรดำพ่ายแพ้ไปอย่างน่าอนาถ ยี่สิบปีต่อมา พวกเรากลับมาอีกครั้ง เชื่อว่าครั้งนี้จะต้องยึดครองโลกใต้ดินของเมืองเอชได้อย่างแน่นอน และของสิ่งนั้นก็ไม่มีหลุดมือไปได้”

“อืม! ของสิ่งนั้น บอสก็รอคอยมานานกว่ายี่สิบปีแล้ว” ท่านปรมาจารย์มัตสึชิตะดูเหมือนจะรู้สึกเช่นกัน มองออกนอกหน้าต่างไปยังทะเลสาบหลิงกวง แววตาเต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า

‘ของอะไรกัน! สำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ?’ หนิวลี่ที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืด ขยับตัวเล็กน้อย

“ท่านปรมาจารย์ พวกเราไม่รบกวนท่านพักผ่อนแล้ว” ดูเหมือนจะคุยกันเสร็จแล้ว ซันจิโค้งคำนับแล้วหันหลังพาลูกน้องจากไป

หลังจากที่ซันจิจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของท่านปรมาจารย์มัตสึชิตะก็หายไป กลายเป็นความมืดมน!

“บ้าเอ้ย! พวกไร้ประโยชน์!”

‘เหอะ ๆ คิดว่าเป็นปรมาจารย์ที่ฝึกฝนวิทยายุทธ์ขั้นสูง ที่แท้ก็แค่เสแสร้ง’ หนิวลี่ ที่อยู่ในความมืดเยาะเย้ย จากนั้นก็ขยับตัวเล็กน้อย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา

หนิวลี่ใช้เวทเหินเวหา ออกจากบ้านพักตากอากาศหมายเลขสิบแปดอย่างเงียบ ๆ

หนิวลี่เดินออกมาจากความมืดข้างตู้โทรศัพท์สาธารณะ หลังจากตรวจสอบแล้วว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น จึงเดินเข้าไปกดหมายเลข

นี่คือหมายเลขที่หนิวลี่ แอบจดจำมาจากการโทรของพี่หลงที่โทรหาหลี่เตาปา โดยใช้พลังจิตบันทึกไว้ในความทรงจำ ทุกวันนี้ยังจำได้แม่นยำ นับเป็นทักษะที่จำเป็นอย่างยิ่งในการเรียนรู้

หลังจากกดหมายเลขโทรออกแล้ว เสียงรอสายดังขึ้นสามครั้งอีกฝ่ายจึงรับสาย

[สวัสดี หลี่ผิงซีพูดครับ]

“หลี่ผิงซี?”

หนิวลี่ชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าหลี่เตาปาเป็นเพียงชื่อเล่น หลี่ผิงซีน่าจะเป็นชื่อจริงของเขา

“พี่เตาปาไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ” หนิวลี่ทักทายด้วยรอยยิ้ม

อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่งจึงพูดว่า [น้องหนิวถ้าไม่มีธุระกงการอะไรคงไม่โทรมาหาพี่หรอกนะ]

‘สมกับเป็นขาใหญ่ในวงการ นี่มันฉลาดปราดเปรื่องจริง ๆ แถมยังตัดสินใจเด็ดขาด! ตรงประเด็น! ยอดเยี่ยม! สุดยอด!’

หนิวลี่ก็ขี้เกียจอ้อมค้อม จึงพูดตรง ๆ เลยว่า “ครับ พี่เตาปาพูดตรงประเด็นเลยดีกว่า ตอนนี้ผมเจอรังของแก๊งยากูซ่าญี่ปุ่น คาดว่าน่าจะมีปลาใหญ่หลายตัว ผมว่าจะไปถล่มมัน อยากได้ส่วนแบ่งไหมครับ?”

[ส่วนแบ่ง? น้องหนิวพูดแบบนี้ไม่ค่อยแฟร์กับพี่นะ] หลี่เตาปาเยาะเย้ย

“ทำไมถึงไม่แฟร์ พวกญี่ปุ่นมันอยากจะมาจัดการพวกพี่ ผมไปจัดการมันให้ ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับพวกพี่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องจับปลาใหญ่ได้หลายตัวในครั้งนี้ อาจจะทำลายแผนการของพวกญี่ปุ่นได้โดยตรง เรื่องดี ๆ แบบนี้หาที่ไหนไม่ได้ พี่ไม่เอาจริง ๆ เหรอ” หนิวลี่พูดติดตลก

[เรื่องนี้มันก็ดี แต่เรื่องในเมืองเอชตอนนี้ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่พูดแล้วได้ผล ยังมีขาใหญ่อีกหลายคนที่ซ่อนตัวอยู่ ถ้าฉันไปสู้ ตายก็คือคนของฉัน สุดท้ายพวกญี่ปุ่นถูกกำจัด ฉันที่เสียกำลังไป ก็แทบจะจบเห่ เรื่องที่ได้ประโยชน์จากความขัดแย้งของคนอื่นแบบนี้ฉันทำไม่ได้]

หนิวลี่ถึงบางอ้อ ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง พวกขาใหญ่ที่ถือคติเอาเปรียบเป็นที่ตั้ง พวกนี้มันต้องวางแผนเผื่อไว้สามก้าว ไม่ยอมเสียเปรียบแม้แต่น้อย

“ก็ได้ เรื่องนี้พี่ลองไปปรึกษากับพี่หลงดู ผมเชื่อว่าเขาน่าจะสนใจ เอ่อ ที่รังของพวกนั้น มีปลาใหญ่ตัวนึงด้วยนะ ดูเหมือนจะชื่อว่าปรมาจารย์มัตสึชิตะ พวกพี่อยู่ในวงการเดียวกัน น่าจะรู้จักดีนะครับ” หนิวลี่นึกขึ้นมาได้ จึงรีบพูดเสริม

[อะไรนะ มัตสึชิตะ มูซาชิเหรอ] หลี่เตาปาตะโกนเสียงดัง ดูเหมือนจะตกใจมาก

“ห๊ะ! มัตสึชิตะเกย์*[1]?”

หนิวลี่แทบจะพ่นเลือดออกมา ไอ้นี่มันตั้งชื่อได้เหมาะเจาะจริง ๆ พ่อของเขาน่าชื่นชมใช่ย่อย เมื่อหลายสิบปีก่อน สามารถใช้ภาษาของคนรุ่นหลังได้ล่วงหน้า แล้วยังเอามาตั้งเป็นชื่อด้วย!

[โอเค รังของพวกมันอยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันกับพี่หลงไปหา]

‘ไม่คิดว่าแค่ชื่อมัตสึชิตะเกย์จะทำให้หลี่เตาปาให้ความสำคัญขนาดนี้ ถึงขั้นไม่ต้องโทรศัพท์ก็มั่นใจว่าพี่หลงต้องมา!’

“ที่บ้านพักตากอากาศหมายเลขสิบแปด ถนนเลียบทะเลสาบหลิงกวง กับชั้นบนสุดทั้งหมดของอาคารหมายเลขสี่ ย่านเป่ยหวน ถนนเลียบทะเลสาบหลิงกวง ส่วนเรื่องแผนการพวกพี่จัดการกันเอง ผมจะไปหนุนหลังพวกพี่ที่บ้านพักตากอากาศหมายเลขสิบแปด” หนิวลี่รีบบอกที่อยู่ที่จำได้

[อืม ฉันได้รับแล้ว เรื่องบุญคุณในครั้งนี้ ขอจดไว้ก่อน รอพวกเรารวมตัวกันค่อยคุยเรื่องอื่น] หลี่เตาปาดูเหมือนจะรีบร้อน พูดจบก็วางสายไป

หนิวลี่ได้ยินแต่เสียง ‘ตู๊ด ๆ’ ครุ่นคิดถึงสาเหตุ แต่ก็นึกไม่ออก จึงตัดสินใจปล่อยไปก่อน บางทีรอให้หลี่เตาปามาถึง ทุกอย่างก็คงกระจ่างเอง

กลับมาที่ริมทะเลสาบหลิงกวงอีกครั้ง หนิวลี่สังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติ บ้านพักตากอากาศหมายเลขสิบแปดมีออร่าเพิ่มขึ้นมาหลายจุด

ใช่แล้ว ออร่า จิตสัมผัสของหนิวลี่ครอบคลุมทั่วบ้านพักตากอากาศหมายเลขสิบแปดในห้องของมัตสึชิตะเกย์บนชั้นสอง มีคนห้าคนในชุดดำซ่อนตัวอยู่ในเงามืดของห้อง หากไม่ใช่เพราะพลังจิตของหนิวลี่มีความละเอียดอ่อนไวต่อการรับรู้ก็แทบจะไม่พบพวกเขาเลย

“พวกนี้มัน นินจา!” หนิวลี่รู้สึกสนใจ จึงสังเกตพวกนินจาชุดดำอย่างละเอียด

[1] การออกเสียงคำว่ามูซาชิในภาษาจีน พ้องเสียงกับคำว่าเกย์