ระบบวงแหวนครอบจักรวาล - บทที่ 52 ซูเปอร์แมนเวอร์ชันจีน

บทที่ 52 ซูเปอร์แมนเวอร์ชันจีน

บทที่ 52 ซูเปอร์แมนเวอร์ชันจีน

“ไปเลย! คนจีนบินได้! หนิวลี่!”

หนิวลี่พูดพึมพำด้วยความมั่นใจ ขาทั้งสองข้างก้าวไปในอากาศสามก้าวติดต่อกัน ท่าทางของวิชาเหินเวหาชัดเจนเกินไป หนิวลี่พยายามทำท่าทางเหมือนใช้กำลังทั้งหมดที่มี จากนั้นก็ก้าวเท้าที่สี่อย่างเด็ดเดี่ยว!

ในขณะเดียวกัน หนิวลี่ก็ยื่นมือข้างหนึ่งส่งลูกบาสเกตบอลออกไป แล้วก็ดังค์ลงไป!

“สวบ!”

ดังค์กลางอากาศนอกเส้นสามคะแนน! สำเร็จอย่างงดงาม

หนิวลี่แกล้งทำเป็นใช้แป้นบาส ฯ พยุงร่างกายไว้ครู่หนึ่ง ไม่ได้ทำท่าเท่เหมือนกับเป้าสยง แต่ค่อย ๆ ลงมาอย่างแผ่วเบา

ทั้งสนามเงียบกริบ!

น่าตกตะลึงเกินไป เหลือเชื่อเกินไป

ทักษะการดังค์กลางอากาศในตำนาน กลับถูกทำสำเร็จโดยชาวจีนร่างเล็กคนหนึ่ง

แต่นั่น จอร์แดนแค่ก้าวสามก้าวในอากาศ แล้วยังไม่ได้บินขึ้นจากเส้นสามคะแนน หมอนี่มันกังฟูจีนชัด ๆ !

ทุกคนตกตะลึงอยู่กับการดังค์กลางอากาศอันดุเดือดของหนิวลี่อย่างถอนตัวไม่ขึ้น

“นี่… เขา…” หลี่เหมิงเหมิง อ้าปากค้าง หาเหตุผลมาโต้แย้งไม่ได้

เยี่ยหลิงหลงกอดอกยิ้มจาง ๆ “ฉันเคยบอกแล้วไงว่ามีเขาคนนี้ ผลลัพธ์ก็จะเป็นอีกแบบ”

“น่ารังเกียจ เขาทำผิดกติกา” หลี่เหมิงเหมิงได้แต่ขบกรามพูดพึมพำ แต่สายตาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่หนิวลี่ มีดาวดวงเล็ก ๆ ที่เธอไม่ทันสังเกตเห็นกำลังเปล่งประกายอยู่ในแววตาเธอ

อีกด้านหนึ่ง เหมียวเถียนเถียนตื่นเต้นจนลุกขึ้นยืน กรีดร้องออกมาว่า “หนิวลี่ ฉันรักนาย! อ๊าาาาาา”

“ยายเหมียวเถียนเถียนนี่มันน่ารังเกียจชะมัด” หลี่เหมิงเหมิงรู้สึกขยะแขยงอย่างมาก

อย่างไรก็ตาม เสียงกรีดร้องของเหมียวเถียนเถียนก็ทำลายความเงียบสงบของสนาม ผู้ชมที่ตื่นเต้นต่างพากันลุกขึ้นยืน เสียงปรบมือดังกึกก้อง

“หนิวลี่! หนิวลี่! ฉันรักนาย!!!”

เชียร์ลีดเดอร์ที่ควรจะเป็นของทีมบาสเกตบอลมัธยมปลายปี 3 กลับเปลี่ยนข้างอย่างกะทันหัน ทรยศต่อทีมปี 3 ส่งเสียงอีกทั้งยังเต้นเชียร์หนิวลี่อย่างสุดกำลัง กางเกงชั้นในตัวจิ๋วที่โผล่มาเป็นระยะ ๆ ทำให้พวกหื่นกามรอบ ๆ น้ำลายไหล

“พี่หนิว! สุดยอด!” เหมียวต้าเหวยก็ตื่นเต้นอย่างมาก น้ำตาแห่งความตื้นตันเอ่อล้น

“เรื่องเล็กน้อย” หนิวลี่แสร้งทำเป็นผ่อนคลาย แต่ในใจกลับพึงพอใจอย่างมาก ‘ดังค์กลางอากาศ ฉันทำได้สมบูรณ์แบบจริง ๆ’

“โอ้!” พวกเด็ก ๆ ทีมปี 2 ต่างก็ตื่นเต้นจนวิ่งเข้ามาล้อมรอบหนิวลี่ ยกหนิวลี่ ขึ้นแล้วเหวี่ยงไปมา

ความแข็งแกร่งของหนิวลี่

อำนาจของหนิวลี่

การดังค์กลางอากาศของหนิวลี่

แม้จะเป็นเพียงลูกเดียว แต่กลับทำให้ทีมบาสเก็ตบอลมัธยมปลายปี 2 มีกำลังใจที่เต็มเปี่ยมมากขึ้น

“ชัยชนะต้องเป็นของพวกเรา”

การที่ทีมปี 2 มีหนิวลี่! ไม่เพียงแต่ปี 3 จะไม่สามารถทำลายความมั่นใจของทีมปี 2 ได้ กลับถูกโจมตีเสียเอง

ใบหน้าของเป้าสยงยิ่งมืดมนมากขึ้น ตะโกนด้วยความโกรธอย่างบ้าคลั่ง “บุก สั่งสอนพวกเด็กเหลือขอนี่ให้ฉัน”

“ครับ!” ทีมปี 3 กลั้นหายใจ ตะโกนด้วยตาแดงก่ำ

“ตั้งรับ” เหมียวต้าเหวย มั่นใจอย่างมาก เหลือบมองเป้าสยงอย่างดูถูก โบกมือเบา ๆ

“ฮึ่ม! จ้างมือดีมาคนเดียวนี่มันน่าทึ่งนักรึไง? สนามบาส ฯ ไม่ใช่การแสดงเดี่ยวของใครคนใดคนหนึ่ง สิ่งที่มองคือทีม!” เป้าสยงหัวเราะเยาะ พยายามอย่างหนักที่จะระงับความกลัวที่มีต่อหนิวลี่

หนิวลี่ ยังคงเดินไปมาอยู่นอกตำแหน่งป้องกัน ทำท่าปาดคอใส่ทีมบาส ฯ ปี 3 ทำให้สมาชิกทีมปี 3 ขบกรามแน่น แต่กลับทำให้สาว ๆ บนอัฒจันทร์กรี๊ดไม่หยุด

“เหอะ! อวดดี” เป้าสยงนำทีมบุกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ได้อวดดีเหมือนครั้งแรก สายตาวิเคราะห์การป้องกันและขั้นตอนการรับมือของทีมตรงข้ามอย่างใจเย็น

“จ้าวเฟิง! บุก!”

จู่ ๆ เป้าสยงก็ส่งสายตาไปยังผู้เล่นรูปหล่อที่อยู่ด้านข้าง

จ้าวเฟิงพยักหน้ารับเบา ๆ แล้วเร่งฝีเท้า แซงหน้าเป้าสยง วิ่งไปด้านข้าง

ในตอนนี้ เหมียวต้าเหวยซึ่งกำลังป้องกันเป้าสยงอยู่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

แน่นอน เป้าสยงใช้การเคลื่อนไหวหลอกเหมียวต้าเหวย บอลในมือลอยขึ้น ส่งไปที่จ้าวเฟิงที่อยู่ด้านข้าง

เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของเหมียวต้าเหวยก็เคร่งขรึมขึ้นทันที รีบสั่งให้ผู้เล่นสองคนเข้าสกัดกั้น

หัตถ์อสุนีฉายาของจ้าวเฟิงหาใช่ได้มาเพราะโชคช่วย ความเร็วในการเลี้ยงลูกบาส ฯ ในมือของเขานั้นเร็วกว่าคนทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด ทำให้คนตาลาย ผู้ที่สกัดกั้น หากละสายตาไปเพียงเสี้ยววิ ก็ไม่รู้ว่าลูกบอลได้ถูกส่งออกไปจากตำแหน่งของเขาตั้งแต่เมื่อไร หรือแม้แต่ทำคะแนนไปตอนไหนด้วยซ้ำ

ในการแข่งขันที่ผ่านมา ลูกบาส ฯ จำนวนไม่น้อยถูกจ้าวเฟิงคนนี้ชู้ตเข้าไป ทำให้ป้องกันได้ยาก

‘น่าเสียดาย ดันมาเจอกับฉัน’

หนิวลี่ก็ให้ความสนใจกับจ้าวเฟิงคนนี้เช่นกัน สามารถดึงดูดสาว ๆ มากมายให้กรี๊ดได้ คงมีทักษะที่ไม่เลวแน่

เมื่อเห็นจ้าวเฟิงรับลูกมา และมีแนวโน้มที่จะบุกทะลวงหนิวลี่ก็ยิ้ม ‘ฉันชอบเล่นงานคนอื่นที่สุด’

“นายหยุดฉันไม่ได้หรอก” จ้าวเฟิงมองคู่ต่อสู้ที่พยายามทำท่าหลอกลวงตัวเองด้วยความดูถูก จู่ ๆ ก็ยิ้ม ใช้การเคลื่อนไหวหลอกลวงที่สมจริงอย่างยิ่ง จนผู้เล่นทีมปี 2 เกิดความกังวลขึ้นทันที

จ้าวเฟิงฉวยโอกาสนี้บุกทะลวง พุ่งตรงไปที่แป้นบาส ฯ ของทีมมัธยมปลายปี 2

“ตึก! ตึก! ตึก!”

เสียงเลี้ยงลูกดังขึ้นเร็วกว่าเดิม ดึงดูดให้นักเรียนหญิงบนอัฒจันทร์กรีดร้อง และนักเรียนชายบางส่วนก็อดไม่ได้ที่จะร้องโหยหวน นั่นคือเสียงกรีดร้องแห่งความอิจฉาและริษยา

“ตึก!”

ดวงตาของจ้าวเฟิงเป็นประกายเมื่อเข้าใกล้แป้นบาส ฯ เคาะบอลครั้งสุดท้าย เตรียมดังค์

“ฟึบ!”

ลูกบอลตกลงไป แต่ไม่เด้งกลับมา

จ้าวเฟิงมองไปที่มือเปล่าของตัวเองด้วยความตะลึง จิตใจสับสนเล็กน้อย

‘ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหม?’ ความเร็วในการตบลูกของเขาคนทั่วไปมองไม่ทัน ไม่ต้องพูดถึงการถูกแย่งลูกบอลกลางคัน นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

จ้าวเฟิงไม่เห็น แต่คนอื่นเห็น

ทีมบาส ฯ ปี 3 เหมือนเห็นผี ต่างก็ยืนตะลึงจนเกือบลืมแย่งลูกบอล

เมื่อครู่นี้ สายฟ้าแลบแวบหนึ่งพุ่งผ่านร่างของจ้าวเฟิงไป จากนั้นลูกบอลของ จ้าวเฟิงก็หายไป ‘นี่มันความเร็วระดับไหนกัน!’

หนิวลี่เคาะบอลเบา ๆ ด้วยความภาคภูมิใจ ไม่ได้ฉวยโอกาสบุกโจมตีอย่างรวดเร็วเพื่อทำคะแนนเพิ่ม แต่เลี้ยงลูกบอลอย่างช้า ๆ ยืนรอการป้องกันของทีมบาส ฯ ปี 3

“ตั้งรับ” เป้าสยงตกตะลึงไปโดยสิ้นเชิง แต่ความมั่นคงทางจิตใจที่สั่งสมมานานหลายปีจากการแข่งขันทัวร์นาเมนต์ต่าง ๆ ก็ทำให้เขาระงับความหวาดกลัวเอาไว้ได้ ตะโกนเสียงดัง

สมาชิกทีมปี 3 ต่างก็รีบตั้งแถว มองไปที่หนิวลี่ที่กำลังเลี้ยงบอลด้วยความกังวล

“ไม่ต้องกลัวขนาดนั้น ฉันไม่กินคน” หนิวลี่ยิ้มจาง ๆ

“หึ!” เป้าสยงหัวเราะเยาะ พร้อมกับส่งสัญญาณให้ผู้เล่นทีมมัธยมปลายปี 3 คนหนึ่งแอบเข้ามาใกล้ ทำท่าทางจะแย่งบอล

“เด็กน้อยน่าสงสาร นายยังอยากแย่งบอลจากมือฉันอีกเหรอ?” หนิวลี่มองไปที่ผู้เล่นปี 3 ที่กำลังเข้ามาใกล้ด้วยสายตาเวทนา ชายคนนั้นกลับไม่สนใจ ยังคงเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางใจเย็น

“บ้าจริง สมกับเป็นทีมบาสเกตบอลมืออาชีพของโรงเรียน จิตใจเข้มแข็งดีนี่” หนิวลี่ชื่นชม จากนั้นก็ยกบอลขึ้นอย่างกะทันหัน เล็งไปที่แป้นบาส ฯ ด้านหลังเป้าสยง ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน

“นี่?”

“นี่มัน!”

“ไม่น่าใช่!!”

การเคลื่อนไหวของหนิวลี่ ทำให้ทุกคนในสนามตื่นตระหนกอีกครั้ง

“ให้พวกนายตื่นเต้นอีกสักครั้ง ฉันคนเดียวก็จัดการพวกนายได้” หนิวลี่ หัวเราะเยาะ จากนั้นก็ขว้างลูกบอลออกไปอย่างแรง ท่ามกลางสีหน้ากังวลของทุกคน

บอกว่าขว้าง แต่น่าจะเรียกว่าโยนมากกว่า

พลังจิตของหนิวลี่ครอบคลุมทุกจุดทั่วทั้งสนาม แม้ว่าตัวเองจะยังอยู่ในเขตของทีมตัวเอง แต่ลูกบาสเกตบอลภายใต้พลังหมุนเวียนของเวทวายุถูกโยนขึ้นไปสูง ลอยไปไกล

จากนั้น ท่ามกลางสายตาที่คาดหวังของทุกคน ภายใต้สายตาตะลึงของทีมบาสเกตบอลมัธยมปลายปี 3 บอลก็ลอยเข้าไปในห่วงอย่างแม่นยำ หล่นลงมาโดยไม่สัมผัสแป้นแม้แต่น้อย

“เวรเอ๊ย!”

“สุดยอด!”

“ไม่ใช่มนุษย์!”

“ซูเปอร์แมนเวอร์ชันจีน!”

ผู้ชมต่างก็คลั่งไคล้ คำพูดมหัศจรรย์มากมายผุดขึ้นมาในหัว ทุกคนลุกขึ้นยืนตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ปรบมือราวกับไม่เสียดายมือ

แม้แต่หลี่เหมิงเหมิงและเหมียวเถียนเถียนก็พูดไม่ออก บุรุษท่านนั้นที่อยู่กลางสนามเหนือกว่าคำนิยามของมนุษย์ไปแล้ว