ระบบล็อกอินสู่สวรรค์ [苟在女帝宫我举世无敌] - ตอนที่ 41 ทุบตีหลินชิงอวี่อย่างเกรี้ยวกราด ตัวตนที่แท้จริงของหลัวชิงเซียน

ตอนที่ 41 ทุบตีหลินชิงอวี่อย่างเกรี้ยวกราด ตัวตนที่แท้จริงของหลัวชิงเซียน

ขอบเขตแห่งปราชญ์ยุทธ์มิใช่ผักกาดขาวตามท้องถนน ไม่ต้องกล่าวถึงในดินแดนรกร้างทางเหนือ แม้ว่าจะมองหาภายในราชวงศ์เทพทั้งหมด ปราชญ์ยุทธ์ยังนับว่าหาพบเจอได้ยาก และแต่ละคนย่อมเป็นบุคคลทรงพลังอย่างถึงที่สุด

ทว่าเวลานี้ ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าซึ่งมีอายุราวสามสิบปีเท่านั้น กลับเผยพลังแห่งปราชญ์ยุทธ์อย่างชัดเจน นี่ทำให้องครักษ์ติดตามหลินชิงอวี่ถึงกับตกตะลึง!

“บ้าไปแล้ว!”

“เป็นไปไม่ได้!”

“อายุไม่เกินสามสิบปี ไม่มากไปกว่าข้า เจ้าจะเป็นปราชญ์ยุทธ์ได้อย่างไร!”

ในเวลานี้หลินชิงอวี่กรีดร้อง เขาไม่อาจยอมรับสิ่งนี้ได้

เขาอายุเพียงสามสิบและยังมีสองอำนาจปราญช์ไว้ในมือ ด้วยความแข็งแกร่งนี้แม้แต่ภายในราชวงศ์เทพยังไม่มีผู้ใดต่อกรกับเขาได้

นี่เป็นที่มาของความเย่อหยิ่งและอวดดีของเขาเสมอมา

ทว่าในเวลานี้ สิ่งที่เขาภาคภูมิใจกลับถูกหนิงฝานบดขยี้จนจมดิน

ชายหนุ่มอายุสามสิบปีกลับเข้าสู่ขอบเขตแห่งปราชญ์ยุทธ์ได้…เรื่องเช่นนี้ยังไม่เคยปรากฏในราชวงศ์​เทพมาก่อน

“ฮ่าฮ่า เป็นไปไม่ได้งั้นหรือ? เป็นเพราะเจ้ามันไร้ความสามารถอย่างไรเล่า!”

หนิงฝานเผยรอยยิ้มเย้ยหยัน

“กล้าดีอย่างไรจึงดุด่าข้า!”

หลินชิงอวี่คำรามลั่น แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

“ข้าจะทำให้เจ้าอับอายเสียบ้าง มาให้ข้าตีก้นเสีย!”

หนิงฝานตะคอกเย็นชาก่อนจะเหวี่ยงฝ่ามือ หลินชิงอวี่กระเด็นออกไปอย่างไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน

ปัง!

หนิงฝานตบซ้ายขวาอย่างต่อเนื่อง ร่างของหลินชิงอวี่ลอยไปมาในอากาศไม่ต่างจากกระสอบทรายมนุษย์ ไม่ว่าเขาจะคำรามหรือพยายามรีดเค้นพลังอย่างไร ก็ไม่อาจต่อต้านฝ่ามือสังหารของหนิงฝานได้

“ท่านแม่ทัพ!”

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า องครักษ์ติดตามทำได้เพียงกัดฟันแน่นและพยายามจะเข้าช่วยเหลือ

ขณะที่พวกเขากำลังกรีดร้อง แรงกดดันมากมายพลันถาโถมลงมาจากฟากฟ้า องครักษ์ของแม่ทัพใหญ่ทั้งหมดถูกกดข่มให้นอนลงบนพื้น ไม่อาจขยับร่างกาย ทุกคนถูกบดขยี้ให้นอนกองอยู่บนพื้นอย่างน่าเวทนา

พลังของปราชญ์ยุทธ์นั้นน่าเกรงขามยิ่งนัก!

เพียงแค่จิตสังหารเล็กน้อย พวกเขายังมิอาจต้านทานได้

หลัวชิงเซียนที่อยู่ด้านหลังก็ไม่ได้หยุดยั้งเขาไว้

นางทราบดีว่าหนิงฝานแสดงความเมตตาแล้ว มิฉะนั้น หลินชิงอวี่กับพรรคพวกของเขาคงจะไม่มีผู้ใดรอดชีวิตกลับไปได้แม้แต่ผู้เดียว

ตู้ม!

หลังจากทุบตีกันกว่าหนึ่งชั่วโมง หลินชิงอวี่ร่วงหล่นจากอากาศ ใบหน้าไม่ต่างจากหมู มันแดงและบวมจนไร้เค้าโครงเดิม

หลังจากถูกทุบตีหนึ่งชั่วโมง หลินชิงอวี่พลันจดจำทุกสิ่งได้แม่นยำ เขาตระหนักได้ถึงความเป็นจริงแล้ว เวลานี้เขาจึงไม่คิดตะโกนคำหยาบคายและหุบปากอยู่เงียบ ๆ

แม้ว่าจะเย่อหยิ่ง แต่ก็ไม่ได้โง่เขลา

อีกทั้งยังทราบดีว่าหนิงฝานเผยความเมตตาแล้ว มิฉะนั้นหากปราชญ์ยุทธ์ต้องการสังหารเขา อีกฝ่ายคงสังหารเขาตายตกไปนับร้อยครั้ง

“หลินชิงอวี่ ยอมรับหรือยัง?” หลัวชิงเซียนกล่าวถาม

“ข้า… ยอมแล้ว!”

หลินชิงอวี่ลดศีรษะลงต่ำ

ไม่ว่าจะพรสวรรค์ หรือพละกำลัง หนิงฝานสามารถบดขยี้เขาได้เพียงปลายนิ้วสัมผัส แล้วเหตุใดเขาจึงต้องดื้อรั้น

“ข้าขอคืนคำพูดทั้งหมดก่อนหน้า บุรุษผู้นี้คู่ควรกับองค์หญิงแล้ว!”

คำพูดเหล่านี้ไม่เกินจริงเลย บุคคลที่สามารถเข้าสู่ขอบเขตปราชญ์ยุทธ์ได้ด้วยอายุเพียงสามสิบ แม้แต่ภายในราชวงศ์เทพทั้งหมดยังไม่อาจทำได้ ชายผู้นี้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง!

‘ชายผู้นี้ดูเหมือนจะคุ้นชินกับการถูกเฆี่ยนตี แล้วหลังจากถูกเฆี่ยนแล้ว เขาจึงเผยความสัตย์ซื่อออกมา!’

เมื่อเห็นท่าทีของหลินชิงอวี่ หนิงฝานรู้สึกประหลาดใจ

ตู้ม!

ทันใดนั้น ร่างของหนิงฝานพลันสั่นสะท้าน รากสีทองพุ่งทะยานออกจากร่างของเขาตรงขึ้นสู่ฟากฟ้า

คำสาปอมตะสลายแล้ว!

สำหรับเรื่องนี้ หนิงฝานไม่คิดตื่นเต้น เพราะคำสาปอมตะกลายเป็นส่วนหนึ่งในร่างกายของเขามาตั้งนานแล้ว

ทว่าหลินชิงอวี่และคนอื่น ๆ ถึงกับตกตะลึง

“นี่มัน?”

“เป็น…คำสาปอมตะ?”

“โอ้! เขามีคำสาปอมตะในกาย!”

“…”

การแสดงออกของหลินชิงอวี่ถึงกับแปรเปลี่ยน จากนั้นเขามองหลัวชิงเซียน “องค์หญิง… นั่นคือคำสาปอมตะในตำนานหรือ?”

“อืม” หลัวชิงเซียนถอนหายใจ

“เรื่องนี้…”

รูม่านตาของหลินชิงอวี่หดตัวลง ก่อนจะมองหนิงฝานด้วยความเห็นอกเห็นใจ

คำสาปอมตะ สามารถสังหารอมตะที่แท้จริงได้!

หนิงฝานเข้าสู่ขอบเขตปราชญ์ยุทธ์ได้เมื่ออายุสามสิบปี เขาคืออัจฉริยะไร้ผู้ใดเทียบในรอบหลายพันปี และความสำเร็จในอนาคตนั้นไร้ขีดจำกัด

แต่เวลานี้เขาถูกคำสาปอมตะ ทั้งหมดจึงไร้ประโยชน์อย่างสมบูรณ์

องครักษ์ทั้งหมดถึงกับส่ายศีรษะ พวกเขาเผยความเห็นใจและสมเพชในเวลาเดียวกัน

“แย่แล้ว”

“เสียใจด้วยอย่างยิ่ง!”

หนิงฝานพูดไม่ออก

บัดซบ!

ทุกคนมองเขาราวกับว่าตัวเขาคือ ผู้ป่วยระยะสุดท้ายและใกล้ตายตกเต็มที

โชคดีที่หนิงฝานไม่สนใจ สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดในเวลานี้ไม่ใช่สายตาของผู้อื่น

“ภรรยาข้า ถึงเวลาที่เจ้าต้องอธิบายให้สามีรับฟังแล้ว”

หนิงฝานจับจ้องหลัวชิงเซียน

จนถึงเวลานี้ เขายังไม่ทราบตัวตนที่แท้จริงของหลัวชิงเซียนและกลุ่มคนเหล่านี้

“ทราบแล้ว”

หลัวชิงเซียนพยักหน้า นางทราบดีว่าถึงเวลาที่ต้องกล่าว

นางครุ่นคิดอยู่สักครู่ก่อนจะกล่าวถาม “สามี ท่านทราบหรือไม่ว่าโลกใบนี้กว้างใหญ่เพียงใด?”

“ย่อมไม่ทราบ!”

หนิงฝานส่ายศีรษะ

นับตั้งแต่มาถึงโลกนี้จวบจนปัจจุบัน เขายังไม่เคยออกจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนเลย เพราะอย่างนั้นแล้ว ความเข้าใจโลกใบนี้ทั้งหมดล้วนแต่เป็นความทรงจำจากหนิงฝานคนเก่า

ในฐานะศิษย์ซ่อมบำรุง เขาก็ไม่ได้ทราบอะไรมากนัก

“โลกที่เราอาศัยอยู่ถูกเรียกว่า ดินแดนรกร้างทางเหนือ และดินแดนแห่งนี้เป็นหนึ่งในสามพันดินแดนที่ถูกปกครองโดยกองกำลังแห่งราชวงศ์เทพ ข้านั้นคือเจ้าหญิงคนเดียวของราชวงศ์เทพ แต่เดิมข้ามีนามว่า หลินชิงเซียน…”

หลังจากนั้นหลัวชิงเซียนก็ค่อย ๆ เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของนางออกมา

หนิงฝานรับฟังอย่างตั้งใจ และใบหน้าของเขาก็เผยความตื่นเต้นให้เห็น

หลัวชิงเซียนเล่าทุกสิ้นหมดสิ้นแล้ว

“เป็นเช่นนี้นี่เอง!” หนิงฝานยิ้ม

“สามี ข้าต้องขอโทษแล้ว ความจริงข้าไม่คิดซ่อนมันจากเจ้า แต่ข้าเพียงไม่ต้องการนึกถึงอดีตเท่านั้น” หลัวชิงเซียนกล่าวขอโทษหนิงฝานอย่างจริงใจ

“ข้าจะโกรธภรรยาได้อย่างไร นอกจากนี้ ก่อนหน้าข้าก็เคยปิดบังขอบเขตวิทยายุทธ์ของตนเช่นกัน!”

หนิงฝานส่ายศีรษะด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ได้สนใจสิ่งนี้เลย

จากนั้นเขาจึงกล่าวคำเคร่งขรึม “ภรรยาข้า โปรดจดจำไว้เถิด ไม่ว่าเจ้าจะเป็นจักรพรรดินีแห่งดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน หรือองค์หญิงแห่งราชวงศ์เทพ มันจะไม่มีวันกระทบต่อความสัมพันธ์ของเรา!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลัวชิงเซียนรู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมา

อย่างไรก็ตาม หลินชิงอวี่ยังอยู่และเขาก็กล่าวขัดว่า “ด้วยความเคารพ หากท่านไม่ทำลายคำสาปอมตะ ด้วยความแข็งแกร่งของท่านในเวลานี้มันย่อมไม่แสดงผลกระทบ แต่เวลานี้ร่างกายและจิตวิญญาณของท่านถูกครอบงำจากคำสาปอมตะ มันย่อมส่งผล…”

“หากไม่รู้จะกล่าวสิ่งใด ก็จงหุบปากเสีย!”

ในเวลานี้ หนิงฝานตะคอกและไม่คิดรับฟังคำพูดที่เหลือของหลินชิงอวี่

“ภรรยา แล้วคนเหล่านี้กำลังตามหาเจ้าหรือ?” หนิงฝานกล่าวถาม

“เป็นเช่นนั้น” หลัวชิงเซียนพยักหน้า

“แล้วเจ้าอยากกลับไปหรือไม่?” หนิงฝานถาม

“สามี ข้าไม่อยากกลับไปที่เมืองเทพอีกแล้ว แต่เวลานี้ข้าเปลี่ยนใจ เพราะข้าไม่อาจหาวิธีลบคำสาปอมตะภายในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ ข้าจึงต้องกลับสู่เมืองเทพเพื่อค้นหาวิธีลบคำสาปนี้ให้ได้ ข้าไม่ต้องการให้ท่านต้องทุกข์ทรมานจากคำสาปนี้ในทุกวัน!”

หลัวชิงเซียนกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

“…”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หนิงฝานถึงกับพูดไม่ออก เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจยิ่งนัก

จากนั้นเขาจึงกล่าวว่า

“ภรรยาข้า ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้วก็จงกลับไปเถิด แต่ไม่ว่าชีวิตนี้เจ้าจะไปที่ใด สามีก็จะติดตามเจ้าไปทุกที่!”