ระบบมังกร - ตอนที่ 2 ความรักของแม่

พ่อแม่ของข้าตั้งชื่อให้ข้าว่าเรย์  พ่อของข้าบอกว่าเป็นเพราะข้าทำให้นึกถึงแสงแดด ข้าเกลียดมัน ข้าร้องไห้มาหลายสัปดาห์ ข้าไม่ได้สนใจมากนัก แต่ข้ารู้ว่าการร้องทำให้พวกเขารำคาญ ทุกครั้งที่พ่อแม่พูดว่า เรย์ ข้าเริ่มร้องไห้

ไม่กี่เดือนผ่านไปตั้งแต่ข้าเข้ามาอยู่ในร่างมนุษย์นี่ และเข้าใจเกี่ยวกับมนุษย์ของข้าเพิ่มขึ้นเล็กน้อย แม่ของข้าชื่อว่า สกาเล็ด ทาเลน  ส่วนพ่อข้าชื่อ แจ็ค ทาเลน ข้าไม่ค่อยรู้ว่างานของพวกเขาคืองานอะไร แต่ดูเหมือนผู้คนในเมืองจะให้ความเคารพพวกเขา ผู้มาเยือนมักมาและได้รับของขวัญเสมอ

ข้าได้ตระหนักว่าพ่อแม่ข้าดูดีกว่ามนุษย์ทั่วไป เมื่อเทียบกับมนุษย์คนอื่น แม่ของข้ามีใบหน้าขาว ผมยาวดำ และดูสมส่วน ในขณะที่พ่อของข้ามีร่างกายกำยำล่ำสันเมื่อเทียบกับคนอื่นๆ

ไม่กี่วันต่อมานี้หลายคนแวะเวียนมาตรวจผมเด็กแรกเกิด หลังจากนั้นไม่นานก็หยุดลงเพราะเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้น

เมื่อแรกเกิดข้ามีผมสีดำเหมือนกับแม่ของข้า แต่หลังจากนั้นไม่กี่วัน ผมของข้าก็เริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีแดงอย่างช้าๆ ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา ผมของข้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทั้งหมด สิ่งนี้ทำให้เกิดข่าวลือไปทั่วว่าตระกูลทาเลนถูกสาป ดูเหมือนว่าผมสีแดงจะเป็นสีอัปมงคลในโลกใบนี้ เหตุใดถึงเกิดขึ้น สิ่งที่ข้าเดาได้อย่างเดียวคือข้าเป็นมังกรแดง บางทีพลังมังกรบางอย่างอยู่ในตัวข้า ข้าได้จดจำสิ่งที่เกิดขึ้นไว้เพื่อในอนาคตจะได้ตรวจสอบมัน

ข้าต้องระงับแผนการล้างแค้นไว้เพราะมีศัตรูใหม่ที่ข้าต้องพิชิตให้ได้ก่อน

“เรย์พร้อมกินอาหารเย็นหรือยัง” แม่ของข้าพูดและยิ้มให้ข้า

เวลาอาหารเย็น

ข้านั่งอยู่ที่โต๊ะกับแม่และพ่อ พวกเขาจับข้าไว้ในเก้าอี้ที่หนีไปไหนไม่ได้ ข้ายังไม่ชำนาญในการยืนขึ้น และเก้าอี้รัดข้าแน่นจนถึงเอว สิ่งที่ข้าไม่เข้าใจคือทำไมพ่อและแม่ของข้าถึงวางเครื่องมือไว้ข้างหน้าข้า เครื่องมือเหล่านี้เรียกว่าช้อนและส้อม ข้าแทบไม่สามารถควบคุมมือของข้าได้เลย ข้าไม่เคยมีมือมาก่อนด้วยซ้ำ มนุษย์ควบคุมแขนขาที่มีกระดูกและข้อต่อจำนวนมากได้อย่างไร ข้ารู้ว่ามนุษย์ชั่วร้ายบังคับให้ลุกพวกเขาใช้สิ่งเหล่านี้

แทนที่จะทำตามปรารถนาของพวกเขาและพยายามใช้เครื่องมือที่พวกเขาวางไว้ข้างหน้าข้า ข้าจึงตัดสินใจว่าข้าจะทำในสิ่งที่มังกรทำ ข้ายื่นหัวเข้าไปในชามข้างหน้าข้าแล้วเริ่มกินและซดอาหารที่พวกเขาทำให้ข้า เหมือนมังกรที่แท้จริงทำ

และหลังจากข้ากินอาหารเสร็จข้าเงยหน้าขึ้นอย่างภูมิใจและยิ้มว่าข้าทำในแบบของข้า ไม่ใช่ของเขา

“เรย์ เจ้าเด็กโง่ ดูสิมันเลอะเทอะหมดแล้ว”

เธอพูดยิ้มๆ

ดูเหมือนว่าอะไรก็ตามที่ข้าพยายามทำให้แม่ไม่พอใจ มันจะไม่ได้ผล เธอจะยิ้มให้ข้าเสมอ ในท้ายที่สุด ดูเหมือนว่าข้าจะแพ้เป็นครั้งที่สองให้กับเธอ เพราะข้าต้องยอมรับว่าตอนนี้มีมนุษย์คนนึงที่ข้าไม่ยากให้หายไป