ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) - ตอนที่ 694 : วานเซ่โดนจับตัว

ตอนที่ 694 : วานเซ่โดนจับตัว

ก่อนที่หวังเย่าจะออกจากร้านมา เขาก็พบว่าแมวกำลังมุ่งหน้ามาที่นั่นพร้อมกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เธอคือวานซิดคนที่แมวช่วยเอาไว้

“ผู้อาวุโส ! ช่วยพี่ฉันด้วย ! ” หลังจากที่เห็นหวังเย่า วานซิดก็พุ่งเข้ามาหาและจับแขนของเขาเอาไว้พร้อมกับขอร้องออกมา “พี่ฉันโดนพวกคนชั่วจับตัวไป ช่วยเขาด้วย”

หวังเย่ามองไปที่แมวแต่แมวก็ส่ายหน้า “ อย่าถามข้า ข้าไม่รู้ ทันทีที่นางมาถึงโรงแรม นางก็เรียกหาแต่เจ้า ข้าถามอะไรก็ไม่บอก ข้าเลยต้องพานางมาหาเจ้าที่นี่”

“ไม่ต้องกังวล ค่อย ๆ บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น” หวังเย่ามองไปที่วานซิดแล้วถามขึ้นมา

“พี่ฉันโดนพวกคนชุดดำจับตัวไป..” วานซิดพูดขึ้นมา

ครั้งที่แล้วที่เธอโดนพวกคนชุดดำจับตัวไป เธอได้ทิ้งเครื่องหมายไว้บนตัวอสูรน้ำเพื่อที่จะตามรอยมัน ไม่นานมานี้ วานซิดรับรู้ได้ถึงที่อยู่ของอสูรน้ำและได้ไล่ตามมันไป

วานเซ่ไม่สบายใจกับการที่น้องไปคนเดียวจึงได้แอบตามไปด้วย แต่ทั้งสองคนกลับโดนอีกฝ่ายพบตัว เพื่อที่จะปกป้องน้องเอาไว้ เขาจึงโดนอีกฝ่ายจับไปเพื่อซื้อโอกาสให้น้องได้หนี

“มันเป็นความผิดของฉันเอง ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน พี่คงไม่โดนพวกนั้นจับตัวไป” วานซิดพูดขึ้นมาด้วยท่าทีรู้สึกผิด

หวังเย่าได้ยินแบบนั้นก็พูดไม่ออก สองพี่น้องนี่ใจกล้าจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่โดนจับไปครั้งหนึ่งแล้วแต่ก็ยังไม่หลาบจำ เธอยังกล้าไล่ตามอีกฝ่ายไปอีก แต่เมื่อเห็นสภาพของวานซิด เขาก็พูดอะไรไม่ออก

“เธอหาตำแหน่งรังของพวกมันได้รึเปล่า ? ” หวังเย่าถามขึ้นมา

วานซิดพยักหน้าและพูดขึ้น “แน่นอน คุณจะไปช่วยพี่ของฉันหรือ ? ”

“ฉันสงสัยอยู่ว่าใครที่อยู่เบื้องหลังพวกนี้ พวกนั้นลักพาตัวผู้หญิงที่เป็นครึ่งมนุษย์ไป พวกนั้นเคยจับตัวเสี่ยวหยิงไป ฉันไม่ปล่อยพวกนั้นไปแน่” หวังเย่าพูดขึ้น

“เราควรจะกำจัดพวกนี้โดยเร็วที่สุด” แมวได้ยินแบบนั้นก็ฮึดฮัดออกมา

พวกคนชุดดำเหล่านี้ที่ลงมือมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว แม้ว่าแต่ละครั้งแผนของพวกมันจะโดนทำลาย แต่พวกมันก็ยังไม่คิดที่จะปล่อยมือ ทั้งที่สูญเสียคนไปจำนวนมาก หวังเย่าเกลียดคนแบบนี้จริง ๆ

หวังเย่าได้พาทุกคนกลับไปที่โรงแรมและให้เอไนน์รักษาอาการบาดเจ็บของวานซิดก่อน

“ครั้งนี้หลินฉีเธอไม่ต้องไป คนชุดดำพวกนี้อันตรายกับเธอเกินไป” หวังเย่าพูดขึ้น

“ดูถูกฉันเกินไปแล้ว ! ” หลินฉีได้ยินแบบนั้นถึงจะไม่เต็มใจแต่ก็ยังทำตามคำพูดของหวังเย่าอยู่ดี

ความแข็งแกร่งของพวกชุดดำนี้มากกว่าเลเวล 100 แม้ว่าหลินฉีจะไปสู้กับคนชุดดำที่อยู่เลเวลต่ำเช่นกัน แต่เธอก็อาจจะพลาดท่าและถูกจับไปได้ หากมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ มันคงทำให้หวังเย่ารู้สึกผิดและเป็นภาระไปอีก

“ผู้อาวุโส รบกวนดูแลเธอด้วย ฉันจะรีบกลับมา” หวังเย่าบอกกับกิเลน โม่ยู่หลิน

“เจ้าสบายใจได้ ข้าจะอยู่ดูแลให้เอง ตราบใดที่ไม่ใช่คนทั้งดินแดนนรกเข้าโจมตีข้า ข้าก็รับรองได้ว่าเธอจะต้องไม่เป็นอะไร ! ” โม่ยู่หลินกอดอกและพูดขึ้นมา

หวังเย่าและอสูรทั้งสามได้เดินทางออกไปโดยมีวานซิดนำทางไปยังรังของพวกชุดดำ

ผ่านมากว่า 1 ชั่วโมง วานซิดก็นำทางพวกเขามาถึงภูเขา ระหว่างทางหวังเย่าพบว่าเส้นทางนี้เหมือนกับเส้นทางที่เขากับฟู่หมิงไล่ตามพวกคนชุดดำมา มันเพียงแค่ว่าตอนนั้นพวกเขาไม่ได้เดินทางเข้าไปต่อ

“นายรู้ไหมว่ารังของพวกมันอยู่ที่นี่ ? ” หวังเย่าถามกับแมว

เพราะทุกครั้งหวังเย่าก็มักจะเห็นแมวไปขัดขวางคนชุดดำได้ตลอด แต่แมวกลับส่ายหน้าและพูดขึ้นมา “ ข้าแค่พอรู้พื้นที่คร่าว ๆ แต่ไม่รู้ว่ารังของพวกมันอยู่ที่ไหนกันแน่ ถ้าอยู่ในภูเขาตรงหน้าก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ”

“พวกนั้นพรางทางเข้าเอาไว้เพื่อไม่ให้เห็น” วานซิดชี้ไปที่ตีนเขาและพูดขึ้นมา

หวังเย่ามองไปที่ทางเข้า มันไม่ได้มีอะไรอื่นนอกจากหินก้อนใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ แมวมองไปที่หินนั่นและพูดขึ้นมา “มันเป็นหินบังตา ไม่แปลกเลยที่ไม่มีใครพบทางเข้าที่นี่”

แมวพูดจบก็ได้ทำลายหินนั่นทันที

“ทำแบบนี้ไม่เป็นอะไรรึไง ? ” แฟนธอมคิ้วขมวดและถามกับวานซิด

แมวโบกมือและพูดขึ้นมา “ถ้าเราไม่รีบไปจัดการ เดี๋ยวพวกนี้จะหายตัวไปอีก”

หวังเย่าและคนอื่น ๆ เห็นการกระทำของแมวก็พูดอะไรไม่ออก พวกเขาได้เดินทางเข้าไปต่อและพบว่ามันเป็นถ้ำที่มืดมิด

“พวกนายต้องระวังตัวด้วย พวกคนชุดดำน่ะแข็งแกร่ง หลายคนเลเวล 120 สัตว์อสูรของพวกนั้นก็ด้วย พวกนั้นมีสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งที่แม้แต่พี่ฉันก็ไม่อาจจะเอาชนะได้” วานซิดเตือนขึ้นมาด้วยความกังวล

แม้ว่าหวังเย่าจะสนิทกับฟู่หมิง แต่เขาก็ดูไม่เหมือนพวกสัตว์ประหลาดเฒ่าที่แข็งแกร่งเลย

เมื่อเธอมาถึงที่นี่แล้วเธอก็ไม่อาจจะหันกลับได้ เธอต้องช่วยพี่ให้ได้

ในตอนที่เดินหน้านั้น หวังเย่าก็เริ่มสงสัยในรังของอีกฝ่าย หลังจากที่ผ่านช่องทางแคบ ๆ ยาวกว่าพันเมตรมาได้ สุดท้ายด้านหน้าก็สว่างขึ้นมา

“ใคร” หวังเย่าเห็นแสงตรงหน้าและได้ยินเสียงตะโกนถามขึ้นมา

ที่นี่คือห้องโถงที่มีพวกชุดดำอยู่ 3-4 คน พวกนั้นคอยเฝ้ายามไม่ให้ใครแอบเข้ามา ตอนที่หวังเย่าและคนอื่น ๆ เข้ามาถึงที่นั่น พวกนั้นก็ได้พุ่งเข้ามาเพื่อที่จะโจมตีพวกเขา

“เป็นเธอนี่เอง ! เธอกล้ากลับมาได้ยังไง ? ” ชายชุดดำตรงหน้าจำวานซิดได้ทันที เธอคือเด็กสาวที่หนีไปได้

แต่เขายังไม่ทันได้พูดอะไรต่อก็มีกรงเล็บปรากฏขึ้นมาตรงหน้า

ฉัวะ !

แมวจัดการพวกนั้นเสร็จสิ้นภายในพริบตา พวกนั้นยังไม่ทันตั้งตัวก็ลงไปนอนกองกับพื้นเสียแล้ว พวกนี้มีคนที่แกร่งที่สุดก็เลเวลแค่ 110 เท่านั้น

แม้แต่แมวก่อนจะฟื้นฟูขึ้นมาก็สามารถฆ่าพวกนี้ได้อย่างง่ายดาย นี่ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ที่ฟื้นฟูความแข็งแกร่งกลับมาได้บ้างแล้ว

“ไปกันเถอะ ดูเหมือนว่าเส้นทางด้านหน้าจะไม่ปลอดภัยเท่าไหร่” หวังเย่าเดินข้ามศพพวกนั้นแล้วพูดขึ้น

เมื่อเข้ามาด้านใน แมวก็ได้จัดการกับพวกชุดดำ จากนั้นเงาสีเทาก็ได้พุ่งไปยังชั้นใต้ดินพร้อมกับทำลายประตูหินทิ้ง

ยามด้านนอกเห็นว่าประตูหินพังลงก็พากันชะงักก่อนจะรีบรายงานสถานการณ์นี้กับหัวหน้าของตัวเองได้รู้

“นายบอกว่าอสูรน้ำรีบหนีออกมาจากห้องโถงราวกับเสียสติงั้นหรือ ? ” ชายวัยกลางคนคิ้วขมวดเมื่อได้ยินแบบนั้น

“ครั้งที่แล้วอสูรน้ำบาดเจ็บมา มันกำลังฟื้นฟูตัวเองในห้องโถง นอกจากออกไปจับตัวศัตรูแล้ว มันก็ไม่ได้ออกจากห้องโถงเลย มันน่าสงสัยจริง ๆ ” ชายชุดดำที่ยืนอยู่ตรงหน้าชายวัยกลางคนพูดขึ้นมา

“หึหึ แม้ว่าพวกแกจะพยายามแค่ไหนแต่ก็มีคนมาขัดขวางแกอยู่ดี ! ” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับน้ำลายและเลือดที่ไหลออกจากปาก

ก่อนที่น้ำลายเขาจะตกลงไปถึงพื้น ชายวัยกลางคนก็ระเบิดพลังออกมา

“ใครกล้าเข้ามาที่นี่ มันต้องตาย ! แกควรภาวนาว่าคนที่มานั้นต้องไม่ใช่น้องแก เพราะไม่อย่างนั้น…ถึงไม่ใช่พวกครึ่งมนุษย์ แต่เราก็ไม่รังเกียจที่จะจับมาทำการทดลองด้วย” ชายวัยกลางคนยิ้มออกมา

เมื่อได้ยินแบบนั้น วานเซ่ก็สีหน้าเปลี่ยนไปทันที เขาได้ตะโกนออกมา “พวกแกต้องโดนฆ่าอย่างทรมาน ! ”

ชายวัยกลางคนไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของวานเซ่มากนัก แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้อ่อนแอแต่แขนขาของเขาก็โดนตรึงเอาไว้อยู่ แม้ว่าจะเป็นสัตว์อสูรเทพ แต่ก็ไม่อาจจะหนีได้

หลังจากที่กลุ่มของหวังเย่าจัดการกับพวกคนในห้องโถงแล้วไม่นานก็มาพบกับห้องโถงที่ใหญ่กว่าเดิม ห้องโถงนี้กว้างและยาวกว่าร้อยเมตร มันสูงประมาณร้อยฟุตได้ ที่ปลายห้องโถงพวกเขาเห็นทางเข้าอีกสามทาง

“ควรเข้าทางไหน ? ” หวังเย่าหันกลับมาและถามขึ้น

“น่าจะเป็นทางซ้าย ฉันเห็นว่าพวกนั้นเอาตัวพี่ไปทางซ้าย” วานซิดพูดขึ้น

แมวมองไปที่วานซิดและพูดขึ้นมา “ด้วยความแข็งแกร่งของเธอแล้ว เธอสามารถฝ่าพวกที่เฝ้าอยู่ห้องโถงด้านหน้าเข้ามาได้ด้วยหรือ ? ”

“ก่อนหน้านี้พวกนั้นไม่ได้ทิ้งคนเฝ้ายามเอาไว้ด้านนอก ดังนั้นฉันกับพี่เลยแอบเข้ามาได้” วานซิดพูดขึ้น

หวังเย่าได้ยินแบบนั้นก็คิดสักพักแล้วพูดขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นก็ไปทางซ้ายแล้วไปช่วยคนออกมาให้ได้โดยเร็วที่สุด”

วานซิดกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ก็รับรู้ได้ถึงความเย็นที่ปรากฏขึ้นมาตรงหน้าหวังเย่า จากนั้นก็มีมีดน้ำแข็งพุ่งเข้ามาแทงที่คอของหวังเย่าทันที