ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) - ตอนที่ 670 : กิเลนไฟ

ตอนที่ 670 : กิเลนไฟ

อันตงจ๋าเห็นขวานที่ฟันลงมาก็ได้นั่งยอง ๆ ลงไปพร้อมกับกำหมัดแน่นจนกล้ามเนื้อบวมเป่งขึ้นมาก่อนจะต่อยออกไป หมัดนี้ได้เข้าปะทะกับขวานที่ฟันลงมาจนทำให้เกิดเสียงเหล็กดังสะท้อนขึ้น

ปัง !

คลื่นพลังกระจายไปโดยรอบจากการปะทะนี้

คลั่ง – ใช้การโจมตีอันรุนแรง สร้างความเสียหาย 200 เปอร์เซ็นต์ ระหว่างที่คลั่งนั้นมีโอกาส 20 เปอร์เซ็นต์ที่จะต้านทานการโจมตีกายภาพทุกอย่าง

ตอนนี้อันตงจ๋ากลับต้านทานการโจมตีไว้ได้ !

ชายตัวใหญ่เบิกตากว้างมองดูขวานของเขาที่ค่อย ๆ แตกออก สุดท้ายมันก็แตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วกระจายไปทั่ว

ขวานของเขาพังแล้ว เขาต้องรีบถอยกลับไปและยืนเว้นระยะห่างกับอันตงจ๋า

ในมือของเขาเหลือแต่ด้ามขวาน สายตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย เขาอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

“แก…แกไม่ได้แกร่งแบบนี้นิ ! ฮึ่ม ! ” ชายตัวใหญ่โยนด้ามขวานลงกับพื้นก่อนจะเข้าไปโอบต้นไม้เอาไว้แล้วดึงมันออกมาก่อนจะโยนเข้าใส่อันตงจ๋า

กรร…

เสียงคำรามของเสือดังขึ้น !

อันตงจ๋าได้คำรามออกมา คลื่นเสียงได้อัดเข้ากับอีกฝ่ายจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา เขาตัวสั่นและแทบไม่อาจจะยืนอยู่ไหว

มันทำให้เขาไม่อาจจะต้านทานได้ จากนั้นอันตงจ๋าก็ได้ฟาดมือเข้าใส่หัวของอีกฝ่าย

ปัง !

เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับแก้มและหน้าผากของชายตัวใหญ่ที่แตกออก ที่ปากของเขาถึงกับมีเลือดไหลออกมา

เขาเบิกตากว้างมองอันตงจ๋าด้วยความเหลือเชื่อ แต่เขากลับไม่อาจจะทำอะไรได้เลย

“ช่วยหัวหน้า !” พวกสมาชิกหลักและทหารต่างก็พากันยกอาวุธของตัวเองขึ้นและโจมตีเข้าใส่กลุ่มของหวังเย่า

โจวอวิ๋นไม่ลังเล เขาใช้พิษกระจายออกไปทั่ว

แค่ก แค่ก….

“รีบฆ่าพวกนี้…”

พิษของโจวอวิ๋นกระจายไปทั่ว บางคนถึงกับร่วงลงไปกองกับพื้น บางคนก็เห็นภาพหลอนและเริ่มฆ่ากันเอง

ในฝั่งของลัวจ้าวฮวา เมื่อเห็นว่าชายตัวสูงหายตัวไป เขาก็ได้หายตัวไปเช่นกัน

ชายตัวสูงคิดจะใช้โอกาสที่ลัวจ้าวฮวาไม่ทันระวังตัวเพื่อฆ่าอีกฝ่าย แต่ลัวจ้าวฮวากลับมีสกิลซ่อนตัวที่ดีกว่าเขา ดังนั้นเขาจึงยังไม่อาจจะโจมตีได้

และที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือลัวจ้าวฮวาเหมือนจะหายตัวไปจากที่นี่จริง ๆ เขาไม่รู้สึกถึงตัวตนของอีกฝ่ายได้เลย

เขาเคยจัดการกับพวกนักฆ่าฝีมือดีมานับไม่ถ้วน ตราบใดที่เขารอบคอบ เขาก็จะพบร่องรอยอีกฝ่ายและหาทางเอาชนะอีกฝ่ายได้ แต่ลั่วจ้าวฮว่าคือข้อยกเว้น…เขาไม่อาจจะหาทางจัดการกับลัวจ้าวฮวาได้เลย !

หิมะตกลงมาหนักยิ่งกว่าเก่าจนขาของเขาจมไปกว่าครึ่ง

ที่นี่ไม่มีหลังคาให้หลบ แม้แต่ที่กำแพงก็ยังมีหิมะกองกันอย่างกับภูเขา

ชายตัวสูงค่อย ๆ เดินไปที่กำแพงโดยที่ไม่ทิ้งรอยเท้าไว้ที่พื้นเลยแม้แต่น้อย

เมื่อมีกำแพงขวางทางอยู่ เขาก็ไม่ต้องกังวลที่ด้านหลังของเขา แค่เพ่งสมาธิไปที่ด้านหน้าก็พอ

การอำพรางตัวของเขาในที่สุดก็สิ้นสุดลงก่อนที่เงาของเขาจะปรากฏตัวขึ้นมาตรงหน้ากำแพง แต่ตอนที่เขาโผล่ออกมานั้นที่กำแพด้านหลังกลับมีดาบกระดูกแทงทะลุท้องของเขาออกมา มันทำให้เขาตกใจอย่างมาก !

ชายตัวสูงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาไม่คิดเลยว่าลัวจ้าวฮวาจะซ่อนอยู่ในหิมะด้านหลังได้

อีกฝ่ายราวกับหมาป่าที่รอกระต่ายอยู่ ลัวจ้าวฮวารอให้เขาเดินเข้ามาหาเอง นี่คือสกิลพิเศษรึไง?

ชายตัวสูงไม่มีเวลาคิดมากนัก เขาได้แต่กัดฟันแน่นและดึงดาบออกจากตัวก่อนจะร่วงลงไปกับพื้น

แผลที่ท้องนั้นมีเลือดไหลออกมาจำนวนมากจนทำให้หิมะถูกย้อมเป็นสีแดง

เขาพิงต้นไม้ด้านหลังและดึงมีดออกมา ก่อนจะมองไปที่ลัวจ้าวฮวาที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ

“แกจำได้ไหมว่าแกทรมานฉันยังไงบ้าง ? ” ลัวจ้าวฮวาถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ชายตัวสูงเลียเลือดที่มุมปากแล้วฮึดฮัดออกมา “หึหึ…แน่นอน ฉันยังจำได้ที่เอาเหล็กร้อนมาแนบตัวแก เสียงกรีดร้องของแก…ฟังแล้วสบายหูจริง ๆ ! ” ชายตัวสูงยิ้มออกมา “ฉันเสียดายที่ไม่ได้ทรมานแกจนตาย ฉันเสียดายจริง ๆ…”

“งั้นหรือ ? งั้นแกก็ต้องไปเสียดายในนรกต่อแล้วกัน ! ”

ลัวจ้าวฮวาใช้ดาบกระดูกของตนฟันลงมา แต่อีกฝ่ายไม่ได้ใช้มีดของตัวเองต้านทานเอาไว้เลย

หัวของชายตัวสูงร่วงลงมาจากพื้นพร้อมกับมีดที่ปักลงไปในหิมะ เลือดกระจายออกไปทั่ว

หลังจากที่เฟิงช่วยหลงปู้หยู๋ออกมาได้ เขาก็บินกลับไปที่โรงแรมทันที

เมื่อเห็นว่าเฟิงกลับมาหนุ่มดังเดิม หลงปู้หยู๋ก็รู้สึกราวกับกำลังฝันอยู่ ต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่เขาจะได้สติกลับมา

“พี่..พี่กลับมาหนุ่มแบบนี้ได้ยังไง สกิลของพี่…เหมือนจะดีกว่าเก่าด้วย”

เฟิงยิ้มออกมา “ไม่ใช่แค่ฉันที่กลับมาหนุ่ม คนอื่น ๆ เองก็กลับมาหนุ่มแบบเดิมแล้ว”

“มันเกิดอะไรขึ้น ? ” หลงปู้หยู๋ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“หวังเย่า เป็นหวังเย่าที่ช่วยเราเอาไว้ ! ”

หลงปู้หยู๋ตัวสั่น เขาราวกับตื่นเต้นขึ้นมา “พี่หมายความว่าหวังเย่าอยู่ที่นี่ด้วยงั้นหรือ ? ”

“ถูกแล้ว ! ” เฟิงพยักหน้าตอบรับ

“พาฉันไปหาเขาหน่อย ! ” หลงปู้หยู๋ไม่สนใจบาดแผลของตัวเองเลยด้วยซ้ำ เขาอดไม่ได้ที่จะร้อนใจ

“ไม่ต้องรีบ หวังเย่าได้ให้ยานี่กับนาย มันจะช่วยให้นายกลับมาหนุ่มดังเดิม นี่คือดินพลังงาน มันจะช่วยฟื้นพลังของนายด้วย” เฟิงส่งน้ำศักดิ์สิทธิ์และดินพลังงานให้กับหลงปู้หยู๋

เมื่อรับของทั้งสองมา หลงปู้หยู๋ก็ตัวสั่น “เขาให้ใช้มันหมดเลยหรือ ? ”

เฟิงพยักหน้า “เขาบอกว่าของสองอย่างนี่มีค่าอย่างมาก เราห้ามบอกใครหลังจากที่กินมันเข้าไป มันอาจจะสร้างปัญหาให้กับเขา”

หลงปู้หยู๋พยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว”

“รีบกินเข้าไป บางทีเราอาจจะไปช่วยคนอื่นได้”

“ได้ ” หลงปู้หยู๋ไม่คิดจะพูดอะไรต่อ เขากินน้ำศักดิ์สิทธิ์และดินพลังงานเข้าไปก่อนจะไปนั่งขัดสมาธิที่พื้น

เฟิงคอยรักษาความปลอดภัยให้กับหลงปู้หยู๋โดยไม่บ่นออกมาแม้แต่คำเดียว

การต่อสู้ยังคงดุเดือดเช่นเคย เฟิงมองดูไฟที่ส่องแสงออกมาแต่เขากลับไม่ได้รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย

เขาเชื่อว่าการมีหวังเย่าอยู่ด้วย แน่นอนว่าต้องกำจัดกลุ่มอีกาดำได้แน่

หลังจากที่กินน้ำศักดิ์สิทธิ์และดินพลังงานเข้าไป ผิวและผมของหลงปู้หยู๋ก็ฟื้นฟูขึ้นมา แต่ที่สองข้างของหูนั้นผมของเขายังเป็นสีขาวอยู่นิด ๆ

การที่หลงปู้หยู๋กลับมาเป็นหนุ่มแต่ที่หูกลับมีผมขาวนั้นทำให้เขาดูโดดเด่นกว่าเดิม

หลังจากที่กินดินพลังงานเข้าไป ร่างกายที่อ่อนแอก็เริ่มแข็งแรงขึ้น

เขากางมือออกและมองดูผิวที่เปลี่ยนแปลงไปของตน จากนั้นเขาก็รู้สึกดีใจขึ้นมา

แค่กำมือก็ได้ยินเสียงกระดูกลั่นแล้ว

“นายรู้สึกยังไงบ้าง ? ” เฟิงถามขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

“เจ๋งไปเลย ! ” หลงปู้หยู๋ลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น

“ไปจัดการพวกนั้นกันดีกว่า ! ”

ไกลออกไปกลุ่มคนชุดดำได้พุ่งเข้าไปภายในโรงแรม

“น้องเจ็ด นายมั่นใจนะว่า อูทาซ่อนไข่กิเลนไฟไว้ที่นี่ ? ”

“พี่หก พี่ไม่รู้รึไง อูทาน่ะเจ้าเล่ห์ เขากลัวว่าเรื่องไข่สัตว์อสูรนี่จะเปิดเผยออกไป เขาต้องซ่อนมันไว้ที่รังแน่ เขายังสร้างเครื่องฟักไข่ขึ้นมาด้วย เขาอยากจะฟักไข่นี่ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล หลายเดือนก่อนหน้านี้เขาได้สั่งฉันให้หาผู้ดูแลฝีมือดีมาที่นี่”

“งั้นพวกนายลองเข้าไปค้นดู ! ”

เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับประตูโรงแรมที่ถูกทำลายไป กลุ่มคนชุดดำเริ่มพุ่งเข้ามาภายในโรงแรม

“ไม่มีเลย …”

หลังจากนั้นสักพักก็มีคนตะโกนออกมาด้วยความแปลกใจ “พี่หก พี่เจ็ด ดูเหมือนว่าจะมีห้องลับอยู่ด้วย”

“ลองไปดูกัน ! ”

ทั้งสองรีบเข้าไปในห้อง หลังจากนั้นสักพักพวกเขาก็พากันออกมาจากห้อง

“พี่เจ็ด พี่มั่นใจนนะว่าจะให้ไข่นี่กับพี่หก ? ” ชายคนหนึ่งถามขึ้นมา

“สัตว์อสูรนี่ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะรับมือไหว นอกซะจากว่าจะทำให้มันเป็นวิญญาณ ฉันมีวิญญาณสัตว์อสูรอยู่แล้ว ฉันไม่อาจจะผนึกวิญญาณเพิ่มได้ แต่น้องหกน่ะต่างออกไป เขายังมีโอกาสอยู่”

“ฮ่าฮ่า ฉันต้องขอบคุณพี่จริง ๆ ”

“ตอนที่อูทาตาย น้องหกจะได้กลายเป็นหัวหน้ากลุ่มอีกาดำ บางทีท่านต่งเหลิ่งอาจจะสนใจเรา เขาอาจจะผนึกวิญญาณนี้ให้กับเราก็ได้”

“ฮ่าฮ่า งั้นก็คงต้องรบกวนพี่ ๆ ด้วย ! ”

หลงปู้หยู๋และเฟิงยืนอยู่บนหลังคา พวกเขามองหน้ากัน ในตอนที่พวกเขากำลังจะลงมืออยู่นั้นชายที่ชื่อว่าหกก็ได้ตะโกนขึ้นมา “ใครกัน ! ”

ชายชุดดำกว่าสิบคนได้ยกปืนขึ้นและเล็งมาที่หลังคา

เฟิงได้สะบัดกรงเล็บจนทำให้กระสุนทั้งหมดถูกปัดกลับไปด้วยพลังที่มากกว่าเก่า

พวกคนชุดดำกว่า 7-8 คนโดนยิงแนะนอนแน่นิ่งไปกับพื้น

เมื่อเห็นว่าเฟิงลงมือแล้ว หลงปู้หยู๋ก็ไม่อาจจะอยู่เฉยได้

“ไปกันเถอะ”

หกและเจ็ดเห็นว่าท่าไม่ดี ทั้งสองก็อยากที่จะหนี

เมื่อเห็นสองคนนั้นหันหลังกลับเพื่อที่จะหนี เฟิงก็อดไมได้ที่จะส่ายหน้าและหัวเราะออกมา

แค่เพียงคิดมันก็ราวกับเกิดบ่อดินโคลนดูดขึ้นมาโดยรอบ

ไม่รู้ตัวเลยว่าพวกเขาตกอยู่ในสนามแม่เหล็กของเฟิงตั้งแต่เมื่อไหร่ ความเร็วของทั้งสองเร็วกว่าเฟิงอย่างมาก แต่เฟิงสามารถเลือกที่จะขโมยความเร็วกว่า 50 เปอร์เซ็นต์ของทั้งสองมาได้

เมื่อความเร็วของทั้งสองลดลงกว่าครึ่ง มันก็ทำให้ท่าทางของพวกนั้นดูน่าตลกขึ้นมา

หลงปู้หยู๋ยิ้มออกมา “พี่เฟิง พี่ใช้สกิลอะไรกับสองคนนี้ ? ”

“ก็ไม่ใช่สกิลโดดเด่นอะไร ฉันแค่ใช้สกิลของตัวเอง ! อย่าเพิ่งพูดเลย รีบไปเอาไข่กลับมา เราจะให้มันกับหวังเย่า ! ”

“ได้ ! ”

หลงปู้หยู๋ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมาต่อ เฟิงก็สะบัดมือ จากนั้นหัวของพวกนั้นก็ขาดและร่วงลงไปกับพื้นทันที

หลงปู้หยู๋แปลกใจอย่างมาก เขามองไปที่เฟิงและพบว่าที่เล็บของเฟิงกลับมีเลือดหยดออกมา

“พี่เฟิง การโจมตีนี้รุนแรงดีนี่ ! ”

“ฮ่าฮ่า ต้องขอบคุณหวังเย่า ถ้าไม่ได้เขาช่วย ฉันคงเป็นขยะแบบเดิม”

เฟิงเช็ดเลือดที่มือออกก่อนจะเอาแหวนมิติจากศพทั้งสองแล้วตรวจสอบที่ด้านในดู

แน่นอนว่าด้านในต้องมีไข่สัตว์อสูรอยู่

“สุดท้ายก็ได้ตอบแทนหวังเย่าแล้ว ฮ่าฮ่า…”

เฟิงมองไปที่หลงปู้หยู๋และอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา