ระบบพี่เลี้ยงอสูรขั้นเทพ (神宠进化系统) - ตอนที่ 639 : พันล้าน

ตอนที่ 639 : พันล้าน

แม้ว่าจะยืนอยู่กลางหิมะแต่พวกเขากลับรู้สึกแปลก ๆ

“ทำไมมันเงียบแบบนี้ มันไม่มีลม แต่ทำไมกังหันพวกนั้นถึงหมุนได้ ?” หลินฉีถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

“ไปดูด้านในกันเถอะ”

หวังเย่าเองก็สับสนในเรื่องนี้ แต่เดิมแล้วเขาคิดว่าการที่กังหันหมุนนี้น่าจะเป็นเพราะลมและฝน แต่ทว่ามันกลับไม่มีลมที่นี่เลย มันจึงทำให้เขาสงสัยขึ้นมา

เมื่อผ่านประตูเมืองเข้ามา เสียงหมุนของกังหันก็ชัดเจนขึ้น

กังหันที่นี่กลับหมุนวนช้า ๆ ดูงดงาม แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้ว พวกเขากลับรู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เสียงของสัตว์อสูรดังเข้ามาในหูของพวกเขา

เมื่อมองออกไปก็พบว่าใกล้ ๆ กับกังหันนั้นมีสัตว์อสูรหลายร้อยตัวที่โดนล่ามเอาไว้ พวกนั้นราวกับหนูแฮมเตอร์ในกรง และแต่ละกรงนั้นก็มีสัตว์อสูรอยู่ 1 ตัว กรงถูกวางเรียงรายยาวออกไปหลายร้อยเมตร

และนี่แหละคือแหล่งกำเนิดพลังงานที่ทำให้กังหันหมุน !

ในจักรวาลแห่งนี้ไม่น่าจะมีแหล่งกำเนิดพลังแบบนี้ !

พวกมันแทบไม่รู้ว่าจะเอาตัวรอดอย่างไร และพากันหอบหายใจออกมา

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็ต้องพบกับเรื่องที่น่าตกใจ เพราะพวกนี้คือพวกที่พัฒนาล้มเหลว พวกมันมีเลเวล 100 หลังจากที่พัฒนาล้มเหลว ก็กลายมามีรูปร่างครึ่งมนุษย์ บางตัวยังอยู่ในร่างสัตว์อยู่เลยด้วยซ้ำ

บางตัวมีแผลที่มีเลือดไหลออกมา บางตัวกัดฟันแน่นไม่ยอมแม้แต่จะอ้าปาก สายตาของพวกนี้เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง แขนของบางตัวขาดไป บางตัวก็กระเด็นไปมาในกรงราวกับลูกบอล

ความตายนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย การพัฒนาของสัตว์อสูรเท่ากับการเผชิญหน้ากับความตาย ซึ่งพวกนี้ไม่อาจจะยอมรับความตายได้ง่าย ๆ ขั้นตอนนี้มันน่าเจ็บปวด มีแต่ต้องระบายพลังที่ไม่อาจจะควบคุมได้ในตัวออกมาถึงทำจะให้ร่างกายและวิญญาณรู้สึกสบายขึ้น

เลือดได้ไหลออกมาจากกรงแต่ละกรงจนกลายเป็นแม่น้ำเลือด กลิ่นคาวลอยคลุ้งไปทั่ว หากไม่ใช่เพราะที่นี่ไม่มีลมอยู่ งั้นกลิ่นคาวเลือดคงกระจายคลุ้งไปที่อื่นแล้ว

การตายของสัตว์อสูรแต่ละตัวนั้นเหมือนกับเป็นตัวจุดระเบิด กรงได้เปิดออกก่อนที่สัตว์อสูรที่ตายไปนั้นจะโดนโยนออกไป

ปัง…

หิมะกระจายไปทั่วก่อนที่จะเผยให้เห็นด้านในของชั้นกำแพง

ทั้งสามคนเห็นแบบนั้นก็ถึงกับต้องอึ้ง

ภายใต้กำแพงหิมะที่ล้อมเมืองนี้ไว้ มันคือกองกระดูก

หลังจากที่เงียบไปสักพัก หลินฉีก็อดไม่ได้ที่จะอ้วกออกมา

หวังเย่าเดินเข้าไปจับมือเธอเอาไว้แต่เธอก็ยังไม่กล้าหันกลับไปมองอยู่ดี

แฟนธอมมองไปที่ภูเขากระดูกตรงหน้าแล้วครุ่นคิด

“ไม่ต้องมอง ไปกันต่อเถอะ” หวังเย่าตบไหล่แฟนธอม แล้วเดินออกไปต่อ

ไกลออกไปมีเสียงน้ำไหลดังขึ้นมา มันมีสัตว์อสูรหลายตัวอยู่ในแม่น้ำนั้น !

ที่นี่เป็นพื้นที่ราบไม่ได้มีอะไรมาขวาง มันดูดีกว่าพื้นที่ตะกี้อย่างมาก แต่หวังเย่ารู้ว่าที่นี่ต้องโหดร้ายไม่น้อยไปกว่าพื้นที่ก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน

แม่น้ำที่ไหลไปมากลับมีควันขาว ๆ ลอยออกมา เมื่อหวังเย่าเห็นเขาก็เดินเข้าไปล้างหน้าและพบว่าน้ำที่นี่กลับอุ่น

“น้ำพุร้อนงั้นหรือ ? ” เมื่อเห็นสิ่งที่น่าแปลกใจ จากนั้นหวังเย่าก็เดินไปรอบ ๆ และพบกับป้ายโฆษณาของเมือง

เมื่อเดินเข้าไปดูแผนที่บนป้ายและคำอธิบายด้านล่าง หวังเย่าก็เข้าใจทุกอย่างของที่นี่

ไฟฟ้าส่วนมากในเมืองนี้มาจากแรงงานสัตว์อสูรผ่านตัวเก็บพลังงาน จากนั้นฝ่ายขนส่งจะมาทีนี่เพื่อเก็บพลังงานไปยังดาวอื่น ๆ

นอกจากนี้แล้ว พลังงานส่วนหนึ่งจะเอาไว้ใช้กับการทดสอบกับการปลูกพืชพันธุ์ของที่นี่ พวกนั้นเอาไว้ใช้ผลิตผักและผลไม้ซึ่งเป็นอาหารพื้นฐานของโลกนี้

บางส่วนถูกเปลี่ยนเป็นความร้อน มันคือที่มาของน้ำพุร้อนนี้ เพื่อให้กลายมาเป็นแม่น้ำที่ใช้ในการอุปโภคบริโภค

ในแผนที่ที่นักเดินทางได้มาจากสถานี เมืองกังหันนี้เป็นรูปป้อมปราการ พวกนักเดินทางจึงไม่อยากมาที่นี่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องไปกังวลว่าจะทำให้นักเดินทางหวาดกลัว พวกเขาไม่อยากให้ผู้คนมากันที่นี่ เพราะการทำลายสิ่งก่อสร้างที่นี่จะทำให้เสียงบในการฟื้นฟูอย่างมาก

หลังจากที่จิบน้ำในแม่น้ำ แฟนธอมและหลินฉีก็รู้สึกดีขึ้นมาอย่างมาก

“จากที่นี่ไปทางเหนือ เราจะไปถึงจุดหมายของเราได้” หวังเย่าพูดขึ้นมา

หลินฉีและแฟนธอมเดินไปที่แม่น้ำก่อนจะมองไปที่ป้ายแล้วพยักหน้าให้กับหวังเย่า

“พี่เย่า นายคิดว่าฉันจะพัฒนาได้สำเร็จรึเปล่า ? ” แฟนธอมถามขึ้นมาด้วยความกังวล

“ด้วยความสามารถของนายแล้ว มีโอกาสสำเร็จอย่างน้อย 90 เปอร์เซ็นต์” หวังเย่าตบไหล่แฟนธอมแล้วพูดขึ้น

ถึงยังมีอีก 10 เปอร์เซ็นต์ที่จะล้มเหลว แต่หวังเย่าก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ยังไงซะแฟนธอมก็อยู่กับหวังเย่ามานานแล้ว

“อันที่จริงก่อนจะมาเขตดาวโบไลด์ ฉันได้รวบรวมข้อมูลจำนวนมากเกี่ยวกับจักรวาล โอกาสที่สัตว์อสูรจะพัฒนาได้สำเร็จมีแค่ 1 ในหมื่น ในอีกความหมายคือมันคือ 0.01 เปอร์เซ็นต์เท่านั้น ถ้านายบอกฉันว่ามั่นใจแค่ 2-3 เปอร์เซ็นต์ ฉันคงพอเชื่อได้บ้าง แต่นายกลับบอกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ มันทำให้ฉันรู้สึกกังวลขึ้นมาแล้ว” แฟนธอมยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

“นายไม่มั่นใจในตัวฉันรึไง ? ฉันเคยโกหกนายตอนไหนกัน ? ”

“ไม่ใช่แบบนั้น” แฟนธอม ยิ้มออกมา

“จริง ๆ แล้วฉันมีอาวุธลับที่ฉันไม่ได้บอกนาย ฉันจะยังไม่เริ่มพัฒนานายจนกว่าฉันจะหาทางที่เหมาะกับนายได้”

“อาวุธลับงั้นหรือ ? มันอยู่ไหนกัน ? ”

“ตอนนี้คือความลับ !” หวังเย่ายิ้มออกมา

หวังเย่าและคนอื่น ๆ เห็นรถม้าที่วิ่งผ่านไปพร้อมกับฉากแบบเดิมที่เขาเคยเห็นกับรถม้าก่อนหน้านี้

ม้าที่มีหัวเป็นคน

เมื่อเดินตามรถม้าไปก็เห็นเมืองที่อยู่ไกลออกไป

มันมีร้านอาหารและร้านน้ำชาอยู่ในเมืองนี้ด้วย

ตอนนั้น หวังเย่ากลับรู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาในใจ

“ไปดูในเมืองกันเถอะ”

ที่นี่ไม่มีทหารคอยดูแลประตู มันมีแค่นักรบไม่กี่คนยืนที่อยู่บนกำแพงเมืองแต่แทนที่จะจับตาดูพวกนักเดินทางที่เข้ามาในเมือง พวกนั้นกลับพากันดื่มและสังสรรค์แทน

เมื่อเข้ามาในเมืองแล้วก็พบกับผู้คนมากมาย

ที่นี่มีร้านอาหาร, ร้านสมุนไพรและร้านหนังสือ ร้านอาหารของที่นี่มีนักเดินทางจากทั่วทุกดาวมารวมตัวกัน เมื่อมองดูแล้ว หวังเย่าก็พบว่าส่วนมากนั้นใส่หน้ากาก แม้ว่าจะดื่มและกินกันอยู่แต่พวกนั้นก็ไม่ได้ถอดหน้ากากออกเลย

“อย่าให้คนจำเราได้”

ตามเจ้าหน้าที่ที่สถานีบอกมา มันไม่มีกฎเกณฑ์ในโลกแห่งนี้ ในอีกความหมายคือตราบใดที่ตายอยู่ที่นี่ งั้นก็ไม่มีใครมาสนใจอะไรมาก

เจ้าของร้านอาหารและร้านต่าง ๆ ล้วนแต่เป็นคนทั่วไป แต่หากมีการฆ่าคนและปล้นเงินเกิดขึ้นที่นี่แล้ว คนพวกนี้คงไม่อาจจะรับมือไหว

ตามที่เจ้าหน้าที่ที่สถานีบอกมา ไม่กี่เดือนก่อนเทพธิดาน้ำแข็งได้ทำการกระจายตั๋วสามพันใบออกไป หากพวกเขาอยากได้ตั๋ว พวกเขาก็ต้องแย่งชิงมันมาหากไม่นับการซื้อขาย

ดังนั้นหากอยากจะมีชีวิตรอดก่อนที่ดินแดนนรกจะเปิดออก พวกที่มีตั๋วจำเป็นจะต้องปกปิดตัวตนของตัวเองเอาไว้เพื่อความปลอดภัยต่อชีวิตตัวเอง

หวังเย่าและคนอื่น ๆ ได้เดินทางไปที่พื้นที่แลกเปลี่ยนก่อนที่สุดท้ายพวกเขาจะไปถึงบ้านหลังสีดำเล็ก ๆ ภายในพื้นที่นั้น

เมื่อเข้ามาก็ต้องมาแลกเหรียญดาวที่นี่

ถ้าหากต้องการที่จะขายสมุนไพร งั้นก็ไปยังร้านสมุนไพรได้

หากอยากขายอาวุธก็สามารถไปที่ร้านอาวุธ

สรุปคือมันมีหลายวิธีในการแลกเอาเหรียญดาวมา แต่สิ่งสำคัญคือเราจะใช้วิธีไหน

หวังเย่าเลือกจะมายังศูนย์แลกเปลี่ยนแทน เหตุผลก็ง่าย ๆ เขตดาวโบไลด์นั้นมีทรัพยากรจำกัด ของที่มีค่าที่สุดที่นี่คือแร่แม่เหล็ก

การขายแร่แม่เหล็กที่นี่จะได้เงินมากกว่าราคาทั่วไปถึง 30 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมต่งเหลิ่งถึงต้องช่วยซิดดี้

เพราะซิดดี้ขายแร่แม่เหล็ก, น้ำมันและทรัพยากรอื่น ๆ ในราคาที่ต่ำ บอกได้ว่าเขาได้สร้างความดีความชอบให้กับเขตดาวโบไลด์ไว้อย่างมาก

หากถามว่าทำไมพวกนี้ถึงไม่ไปหาทรัพยากรจากหนวดปีศาจในจักรวาล เหตุผลก็ง่าย ๆ เพราะมันไม่มีหนวดปีศาจในเขตดาวโบไลด์นั่นเอง

ในพื้นที่อื่น ๆ หนวดนี้อาจจะไม่บุกเข้ามาเพราะกฎโลก พวกมันจะรออยู่ด้านนอกแต่ในเขตดาวโบไลด์แล้ว มันไม่มีหนวดปีศาจปรากฏขึ้นมากว่า 5,000 ปีแล้ว

แม้ว่าระดับของเขตดาวโบไลด์จะอยู่ที่ระดับ 120 แต่คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ต่างก็เป็นลูกหลานของดาวนิบิรุ พวกนี้มียีนส์ที่แกร่งที่สุดในจักรวาล บอกกันว่าเทพธิดาน้ำแข็งของพวกเขามีหินกฎน้ำแข็งระดับ 190 อยู่

เมื่อนำโดยเทพธิดาน้ำแข็ง ผู้คนที่นี่ก็เข้าโจมตีหนวดปีศาจและดึงเอาทรัพยากรออกมาได้หมด

ดาวระดับต่ำที่ไม่อาจจะรับมือกับหนวดได้และไม่สามารถเกณฑ์ของเขตดาวโบไลด์ได้ก็ต้องถอนตัวออกไป

มันเป็นเรื่องดีที่สามารถจัดการกับหนวดปีศาจได้ แต่พลังงานในดาวเคราะห์เหล่านั้นก็จะหมดลงไปด้วย ข้อเสียมันเห็นได้อย่างชัดเจน

ในเขตดาวโบไลด์ แร่แม่เหล็กแค่ 1 กิโลกรัมก็มีค่า 1 ล้านเหรียญแล้ว

เมื่อได้ยินว่านักเดินทางจะขายแร่แม่เหล็ก คนดูแลที่นั่นก็แสดงท่าทียินดีออกมา

“สหาย ฉันไม่รู้ว่านายอยากได้เหรียญดาวเท่าไหร่กัน ? ”

หวังเย่าคิดสักพักและยิ้มออกมา “เอามาพันล้านเหรียญ”